Σελίδες

Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017

Επιλογές





Το καλό που υπάρχει με τις Κρίσεις, τις μεγάλες κρίσεις της ιστορίας ή τις προσωπικές, είναι ότι κατορθώνεται να συμπυκνωθούν σε ορατή μορφή, όλες οι θετικές και αρνητικές όψεις των κρατών, των ομάδων και των ατόμων. Αυτό συμβαίνει, μάλλον, σαν αποτέλεσμα της έντονης πίεσης που δημιουργούν οι κρίσεις σε όλες τις κατευθύνσεις της κοινωνικής ζωής και των ανθρώπων. Μιας πίεσης που απαιτεί από όλους να πάρουν μια πιο σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι σε αυτό που συμβαίνει.

Με κάποιο τρόπο, αναγκάζονται όλοι να αξιολογήσουν τα δρώμενα και να ανασύρουν από μέσα τους εκείνο που πραγματικά πιστεύουν. Είναι δηλαδή μια στιγμή, όπου εκείνο που διαδραματίζεται σε αφορά πραγματικά και απαιτεί τη δραστική συμμετοχή σου. Τέτοιες στιγμές δεν μπορείς να κρατήσεις αποστάσεις, χονδροειδείς "καβάτζες", γενικεύσεις. Αναγκάζεσαι να πεις και να δείξεις αυτό που πραγματικά είσαι. Ακόμα και να θέλεις να υπάρξεις "απατεωνίσκος" απέναντι στον εαυτό σου και τους άλλους, η πίεση σε εξαναγκάζει να είσαι πιο κοντά στον εαυτό σου. Είναι δηλαδή αυτές οι περίοδοι των κρίσεων, περίοδοι μιας πιο έντονης και πραγματικής ζωής.

Μέσα σε τέτοιες χρονικές περιόδους, η στάση σου αποκαλύπτει όσα έχεις τακτοποιήσει, όσα έχεις απαντήσει με ειλικρίνεια, ή και το ανάποδο. Με κάποιο τρόπο η ζωή σου αλλά και η ζωή της κοινωνίας καθρεφτίζεται στις πραγματικές διαστάσεις που υπάρχουν.

Τα μίση, οι κακίες, οι "λουμπινιές", οι υστερόβουλες σκέψεις  δεν  έχουν μικρότερη συμμετοχή μέσα σε τέτοιες στιγμές. Απλώς, γίνονται κ περισσότερο εμφανείς. Αυτό επίσης είναι θετικό, διότι  έστω με δυσάρεστο τρόπο αποδεικνύει ότι το καλό και το κακό, το θετικό και το αρνητικό συμβαδίζουν μέσα στην κοινωνία και στον άνθρωπο, σε μια αέναη μάχη, που ανά πάσα στιγμή απαιτεί επιλογή, είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Έτσι, δραστικά αποδυναμώνεται η θεώρηση των "ίσων αποστάσεων", η οποία φαίνεται να αντιλαμβάνεται τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία και τους ανθρώπους σαν αποτέλεσμα επιλογών δίχως ιστορία και φορτίσεων που αδυνατούν να λυθούν με τρόπο 'πολιτισμένο".

Αυτό που καθορίζει μια κρίση, είναι το βάθος και η έκταση της. Αν κλονίζει τις δομές αυτού που υπήρχε, μέχρι την στιγμή της κρίσης , αλλά και την ευρύτητα με την οποία ακουμπά τον κοινωνικό ιστό και τους ανθρώπους του. Καθοριστικό επίσης στοιχείο είναι ποιος την δημιουργεί. Προέρχεται από μια γενικευμένη δυσαρέσκεια στο ήδη υπάρχον ή καλλιεργείται από συγκεκριμένα κέντρα που έχουν ίδιον όφελος. Ένα τελευταίο είναι: υπάρχει κάτι, έστω και φευγαλέο, που μέσα στη κρίση, προοιωνίζει το διαφορετικό που επακολουθήσει, ή μιλάμε για αδιέξοδη κρίση.

Στις προσωπικές κρίσεις τα καθοριστικά στοιχεία δεν είναι διαφορετικά. Αυτό που αλλάζει, είναι μόνο, ότι το υποκείμενο που την βιώνει, αισθάνεται μεγαλύτερο το βάρος της μοναξιάς του.

Πολλοί πιστεύουν, ότι μέσα σε μια τέτοια δυσάρεστη κατάσταση, δεν υπάρχουν επιλογές που μπορούν να γίνουν και που να έχουν κάποιο νόημα. Όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα , ακριβώς μέσα σε τέτοιες στιγμές, είναι που οι επιλογές, όχι μόνο αποκτούν το νόημα που τους πρέπει, αλλά είναι και καθοριστικές για την ποιότητα, ενός ατόμου, αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ξέχωρα που ορίζουν και την έκβαση της κρίσης.

Ξεχωρίζουμε τέσσερεις βασικές επιλογές που, κατ’ την γνώμη μας, παίζουν καθοριστικό ρόλο: ο έλεγχος της ταραχής που προκαλεί μια κρίση, η διερεύνηση των αιτιών της κρίσης , η άρνηση της παθητικότητας, η δραστική και δημιουργική σκέψη.

Τίποτα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί υπό το κράτος μιας ταραχής. Αυτόματα, βαδίζουμε σε λάθος επιλογές. Έχουμε ανάγκη από νηφαλιότητα για να αντιμετωπίσουμε κάτι που μας διαταράσσει είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά.

Τα αίτια μιας κρίσης ,προσωπικά είτε μέσα στη κοινωνία , δεν είναι ποτέ ανεξάρτητα από αυτό, που έχουμε πράξει ή από αυτό που επιτρέψαμε να συμβεί. Είμαστε μέρος του προβλήματος, ακόμα και αν η συμβολή μας είναι απομακρυσμένη από την κατάληξη του.

Δεν μπορούμε να καταφεύγουμε στη παθητικότητα, όταν τα πράγματα “βράζουν”. Η παθητικότητα δεν είναι καταφύγιο, αλλά άμυνα απέναντι σε ότι συμβαίνει.

Η σκέψη χρησιμεύει για να μας δίνει λύσεις. Λύσεις γόνιμες για μας και τους γύρω μας. Λύσεις που να έχουν “καρδιά” και όχι μόνον συμφέρον.


Οι κρίσεις συνοδεύουν την κοινωνία και τον άνθρωπο, από την αρχή του. Άλλοτε ήπιες και άλλοτε ριζικές. Τις “φοράει” σαν ακριβό ρούχο. Η αντιμετώπιση τους κάνει την διαφορά !!!


Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

ΦΟΒΟΣ.



Φοβάμαι, για την υγεία μου.
Φοβάμαι, για την περιουσία μου.
Φοβάμαι, για τα παιδιά μου.
Φοβάμαι, για την πολιτική κατάσταση.
Φοβάμαι, μην γίνει πόλεμος.
Φοβάμαι, τον απέναντι.
Φοβάμαι, μην με κλέψουν.
Φοβάμαι, τον θάνατο
Φοβάμαι, όταν φοβάμαι.
Φοβάμαι.........

Ζούμε σε έναν κόσμο που οι φοβίες παντός είδους, προσωπικές, κοινωνικές, μεταφυσικές, οικονομικές είναι βαθύ συστατικό του. Σπανίως συναντάς κάποιον που να μην φοβάται κάτι. Ακόμα και οι κατά δήλωση άφοβοι, είναι πολύ πιθανόν να μην αντιλαμβάνονται ότι φοβούνται, επειδή δεν τους έχει τύχει.

Αυτός ο αδιόρατος κόμπος στο στομάχι, που σε συνοδεύει στην διάρκεια της μέρας σου, σε σφίγγει, σε συρρικνώνει, σου χαλάει πολλές φορές ασυνείδητα την διάθεση. Όταν μάλιστα επιλέγεις να ενημερωθείς από τα “μαζικά μέσα διαφθοράς” στις στιγμές που χαλαρώνεις, που δεν είσαι σε ετοιμότητα όπως είσαι στη διάρκεια της ημέρας, τότε νοιώθεις να σε πιάνει ασφυξία. Λες και οι μόνες ειδήσεις που υπάρχουν, είναι αυτές που πρέπει να σου υπενθυμίζουν, να φοβάσαι διαρκώς. Φαίνεται ότι ζούμε σε ένα εξ ορισμού απειλητικό περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο, ότι όσοι φοβούνται λιγότερο από τους άλλους, αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερο σεβασμό. Έχουν μια μεγαλύτερη αίγλη, είναι οι άφοβοι, οι δυνατοί. Πίσω τους κρύβονται οι υπόλοιποι, που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις φοβίες τους και ζητούν παρηγοριά και προστασία από αυτούς. Τα παιδιά στον πατέρα, οι γυναίκες στους άνδρες, οι αδύναμοι στους δυνατούς. Έτσι φτιάχνεται σιγά- σιγά ο ρόλος αυτού που δεν φοβάται και εκείνου που φοβάται συνεχώς.

Τι είναι ο φόβος;

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι φόβος είναι το αίσθημα που δημιουργείται όταν αντιμετωπίζουμε ένα κίνδυνο, που μας είναι πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο να τον διαχειριστούμε. Όταν ο κίνδυνος μας ακινητοποιεί, τότε ο φόβος μετατρέπεται σε μόνιμη φοβία και αγγίζει την δειλία απέναντι σε αυτό που μας απειλεί. Αυτό δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο μια λεοπάρδαλη στη ζούγκλα, ή κάποιος που μας απειλεί με πιστόλι. Μπορεί να είναι απλά η αδυναμία να βγούμε μπροστά από κάτι που κάναμε και είναι λάθος, ή απλά να πούμε στη γυναίκα μας ότι την έχουμε βαρεθεί. Έτσι ένας αρχικός φόβος, μπορεί να οδηγήσει σε διαδοχικά ψέμματα. Έτσι τώρα στη συνέχεια θα φοβόμαστε και τα ψέμματα που λέμε, μαζί με τον αρχικό μας φόβο που μας οδήγησε σε αυτά. Φαύλος κύκλος.

Ας δούμε τώρα τι λέει το ρητό: “Δεν υπάρχει κανείς που δεν φοβάται, υπάρχει αυτός που αντιμετωπίζει τον φόβο του”. Αυτή είναι η κομβική διάκριση : η αντιμετώπιση του φόβου.

Ναι ρε φίλε μου θα πει κάποιος, τι γίνεται όμως όταν ο φόβος μου κόβει τα πόδια, με κάνει και ιδρώνω και παραλύω; Όταν μου σταματά την σκέψη; Τι κάνω τότε;

Τότε αυτό που μένει, είναι να παραδεχτείς τον φόβο σου και να τον βγάλεις στο φως. Αυτό δεν θα σε λυτρώσει, αλλά θα σε φέρει αντιμέτωπο με το όριο σου. Αυτό είναι μια καλή αρχή. Μια αρχή που μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά πιθανόν να σου δώσει την δυνατότητα κάποια στιγμή να αντιμετωπίσεις τον φόβο σου.

Ο φόβος είναι το αόρατο πέπλο που καλύπτει την φύση,  την κοινωνία, τον άνθρωπο. Είναι όμως και το κίνητρο κάποια στιγμή να ξεπεραστεί το όριο που ακινητοποιεί όλους μας, ειδάλλως η επιλογή μας θα είναι να ζούμε αποκλειστικά στο βασίλειο του φόβου. Αυτό όμως είναι μια ιδιότυπη και σταθερή σκλαβιά !!!


Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Τα “ιερατεία” της σύγχυσης.





Τι είναι ένα ιερατείο ; Στην υγιή του μορφή , είναι ο χώρος που διατηρείται η ζωντανή μνήμη του Ιερού. Ο χώρος που η σύγχυση δεν μπορεί να παρέμβει, για να μιάνει, εκείνο που είναι σημαντικό να διαφυλαχτεί για όλους. Τι έπρεπε να διαφυλαχτεί ; Ότι η κοινωνία εξανθρωπίζεται διαμέσου του Ιερού. Ότι το Ιερό είναι έξω και μέσα στη κοινωνία, λειτουργώντας σαν ο φάρος και σύνδεσμος με την πολιτεία των Θεών. Ότι κοινωνία δεν νοείται χωρίς Ιερό, ειδάλλως μιλάμε για ζούγκλα.

Στον σημερινό κόσμο, επειδή όλα είναι ανάποδα, ιερό είναι το χρήμα και η κοινωνία είναι το άτομο, έτσι η πόλη δεν είναι παρά συνάθροιση ατόμων με ίδιον όφελος. Τα ιερατεία, λοιπόν, δεν διατηρούν το Ιερό , αλλά παράγουν την σύγχυση, μια σύγχυση που είναι απολύτως αναγκαία στη διαμόρφωση πολιτών που στην ουσία δεν είναι πολίτες, άρα και σε μια κοινωνία που προσποιείται την κοινωνία, ενώ είναι εξευγενισμένη ζούγκλα.

Επίσης, ενώ κάποτε υπήρχε ένα Ιερατείο, τώρα υπάρχει η ανάγκη για πολλά, γιατί η σύγχυση πρέπει να διοχετευτεί σε πολλές κατευθύνσεις , ανάλογα με την ιδιοτροπία του καθενός.

Α. ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Το κυρίαρχο ιερατείο της σύγχρονης κοινωνικής ζωής. Έχει στους κόλπους του, πολιτικούς πρώτης γραμμής, αδελφότητες , δεξαμενές σκέψης, μυστικο-σύμβουλους, προσωπικό όλων των ειδικοτήτων. Είναι οι σύγχρονοι “ιερείς”. Οι άνθρωποι που κινούν το άρμα της διεύθυνσης της κοινωνικής ζούγκλας. Ξεκομμένοι από τον κύριο κορμό της κοινωνίας ασκούν “υψηλή εποπτεία”, κλεισμένοι στους καλά περιφρουρούμενους πύργους τους , απολαμβάνοντας υπέρογκες αμοιβές. Κύριο μέλημα τους, η διατήρηση της εικόνας , ότι η κοινωνία διευθύνεται από στιβαρά χέρια, που γνωρίζουν να πράττουν ορθολογιστικά. Ισχυρίζονται ότι πάντα οδηγός τους είναι το κοινό καλό.

Β. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Το πιο παλιό ιερατείο. Ασχολείται τις ελεύθερες ώρες του με την σωτηρία της ψυχής μας. Αδελφή ψυχή του πολιτικο-οικονομικού ιερατείου, δίνει την μεταφυσική νότα στο παγκόσμιο σύστημα. Αποκομμένο εδώ και αιώνες στην επαφή του με οτιδήποτε Ιερό, προσπαθεί να βρει την χαμένη του αίγλη, αγκομαχώντας μέσα στα σύγχρονα ήθη, που το θεωρούν ξεπερασμένο και αντιδραστικό.

Γ. ΤΕΧΝΟ-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Η μηχανή του συστήματος. Η σέχτα που αθόρυβα ελέγχει τα πάντα. Όλοι έκθαμβοι σκύβουν ταπεινά το κεφάλι τους στα επιτεύγματα της. Εδώ συνωστίζονται διάφορες ειδικότητες, από κατασκευαστές όπλων μαζικής καταστροφής, γενετιστές, εστέτ φυσικούς, μέχρι απλούς τεχνικούς, Αυτοί είναι οι σύγχρονοι μάγοι μιας ζωής που είναι πλέον αναπόσπαστα δεμένη με την μηχανή .

Δ. ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΩΝ Μ.Μ.Ε

Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται “ζόρικα”. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με το οργανωμένο ψεύδος. Η εικόνα και ο ήχος και ο λόγος στην υπηρεσία της παραποίησης της αλήθειας. Ενώ το υπόλοιπο σύστημα εκπέμπει μια εικόνα σοβαρότητας ή χρησιμότητας, αυτό το ιερατείο έχει αναλάβει την “ σκατοδουλειά”: να κάνει το ψέμα, αλήθεια. Ενδιαφέρουσα εργασία. Μπορεί να χάνει σε υπόληψη, αλλά κερδίζει σε αποτελεσματικότητα.

Ε. ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ .

Οι υλοποιητές του Φανταστικού. Σε ένα κόσμο που οποιαδήποτε περιπέτεια έχει χαθεί και η οικονομική περιπέτεια είναι το μοναδικό άλγος όλων, ζούμε τις περιπέτειες φανταστικών προσώπων επάνω σε ένα πανί ή έστω σε μια συσκευή τηλεόρασης. Βαριά “βιομηχανική”μονάδα εκμετάλλευσης και εκμαυλισμού του προσωπικού της. Πολύ μεγάλη η ισχύς της.

ΣΤ. ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ.

Οι υπερασπιστές του συστήματος και των κρατών. Κλειστή ομάδα. Στηρίζει την ισχύ της στη πειθαρχία και την δύναμη των όπλων της. Όπλα που προκαλούν τρόμο και που μπορούν να εξαφανίσουν περιοχές ολόκληρες σε αστραπιαίο χρόνο. Πεδίο της ο πόλεμος. Η παράδοση της είναι πανάρχαια, μια που ο πόλεμος ,ποτέ δεν “έφυγε” από τον πλανήτη.

Τα συγκεκριμένα “ιερατεία”, παρ’ όλο που λειτουργούν με επαυξημένη αυτονομία, έχουν αποκαταστημένους διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των . Αυτό δεν αποκλείει, το καθένα να επιδιώκει τους δικούς του στόχους, όπως ενίοτε να αναπτύσσουν έντονες διαμάχες .Διαμάχες όμως, που το περιεχόμενο και η έκταση τους, κρατείται μυστική . Συσπειρώνονται από κοινού, όταν η κυρίαρχη εκδοχή διαχείρισης του συστήματος απειλείται. Εκεί οι αντιθέσεις παραμερίζονται και το κοινό συμφέρον υπερισχύει.

Τα “ιερατεία” αυτά ,επίσης, κατορθώνουν να ανανεώνουν την ισχύ τους ,διαχρονικά , μέσα στη κοινωνία, καθώς αφομοιώνουν, τάχιστα, τους αντίθετους κραδασμούς μέσα στη κοινωνία. Αντίπαλον δέος δεν κατορθώνει να αναπτυχτεί. Οι λιγοστές φωνές αξιόπιστης κριτικής στο υπάρχον, στερούνται πρακτικής εμπειρίας διαχείρισης και ολοκληρωμένου οράματος ενός διαφορετικού κόσμου.

Απέχουμε πολύ, δυστυχώς , από το ιερατείο της Αλήθειας , της Αγάπης και της Συνείδησης.


Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Κανόνες και Ισχύς.








Σε μια συντροφιά φίλων, από μια ασήμαντη αφορμή, τέθηκε ως θέμα προς διερεύνηση, το ζήτημα των κανόνων και της Ισχύος. Είναι οι κανόνες πάντοτε περιοριστικοί στη ελευθερία των ανθρώπων; Είναι αναγκαίοι στην δόμηση μιας κοινωνίας ; Μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς κανόνες ; Τι τους δημιουργεί; Η Ισχύς, αυτών που μπορούν να τους επιβάλλουν ; Η αδυναμία , όσων θα τους υποστούν ; Οι κανόνες περιορίζουν ή επαυξάνουν τον ανταγωνισμό σε ένα παιχνίδι ;

Όπως αντιλαμβάνεστε ,πιθανόν, δεν βγήκε και πολύ άκρη σε αυτήν την κουβέντα, μια που ο καθένας, όπως συνηθίζεται έπιασε το ζήτημα από την δική του σκοπιά, που θεωρούσε ότι ήταν και η πιο σωστή. Κάποιος θα μπορούσε να πει, “εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν”,σχετικά με τέτοιες συζητήσεις. Μπορεί να είχε και κάποιο δίκιο, αν και τελικά δεν συμφωνώ, με αυτήν την αντιμετώπιση.

Υπάρχει μια μικρή ινδική ιστορία, που νομίζω ότι “δένει” με το θέμα.
Ζητήθηκε από 4 ανθρώπους να δέσουν τα μάτια τους και να πλησιάσουν έναν ελέφαντα, χωρίς να ξέρουν τι είναι αυτό που πλησιάζουν. Ο πρώτος έπιασε την προβοσκίδα του ελέφαντα, την περιεργάστηκε και όταν τον ρώτησαν τι νόμιζε ότι ήταν, είπε πολύ καταφατικά, ότι ήταν ένα μεγάλο φίδι. Ο δεύτερος, έπιασε τα πόδια του ελέφαντα και του φάνηκαν σαν στιβαρές κολώνες. Ο τρίτος, έπιασε την ουρά και είπε ότι ήταν σκύλος. Ο τέταρτος έπιασε την κοιλιά του ελέφαντα και αποφάνθηκε ότι ήταν άλογο.

Η ιστορία αυτή , νομίζω, περιγράφει γλαφυρά, τον τρόπο που ο κάθε άνθρωπος , αντιμετωπίζει την αλήθεια . Συνήθως με μάτια κλειστά !!!

Όμως , ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα μας, ως είδος και έτσι πορευόμαστε, με τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες μας, την ευφυΐα που διαθέτουμε και την θέληση μας.

Αν ισχύουν τα προηγούμενα, ο κανόνας είναι απαραίτητος στη ζωή των κοινωνιών , γιατί έρχεται να ρυθμίσει τους όρους που παίζεται το παιχνίδι μέσα στη κοινωνία. Σε μια κοινωνία που ο καθένας έχει την άποψη του , την οποία θεωρεί και ντε φάκτο σωστή. Επειδή το χάος που προκύπτει από αυτό το ιδίωμα των ανθρώπων της κοινωνίας, μπορεί να φαντασθεί εύκολα ο καθένας που οδηγεί, ο κανόνας πολλές φορές έρχεται σαν λύτρωση, σαν μέτρο, που τοποθετεί τους ανθρώπους ,σε ένα πλαίσιο, φτιάχνει μια αντικειμενική απόσταση, όπου οι σχέσεις μέσα στον κόσμο μπορούν να λειτουργήσουν, με μια σχετική αποτελεσματικότητα. Στη συνείδηση όλων μας, μάλλον, ο κανόνας έχει πάρει την θέση του σαν ένα αναγκαίο “κακό”, που από την μια μας βολεύει αλλά από την άλλη μας περιστέλλει.

Πετυχαίνει ο κανόνας τον σκοπό του;

Ο πόλεμος είναι η επιβεβαίωση ότι ο κανόνας δεν είναι πανάκεια. Μάλιστα, ότι δεν είναι καθόλου πανάκεια , αλλά μια εντελώς προσωρινή διευθέτηση , σε προβλήματα που δεν έχουν απάντηση. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Εφ΄όσον ο πόλεμος συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη του την ιστορία, αποδεικνύει περίτρανα, ότι το πρόβλημα βρίσκεται μέσα στην ίδια την φύση του ανθρώπου και στα αντιφατικά στοιχεία με τα οποία αυτή δομείται. Οι κανόνες είναι το συμφωνημένο μερεμέτι της κοινωνίας , σε όσα δεν μπορεί να απαντήσει με καθοριστικό τρόπο. Όταν το μερεμέτι δείχνει τα όρια του, ο πόλεμος έρχεται να αναπληρώσει το κενό.

Έτσι, λοιπόν, έρχεται η στιγμή να συναντήσουμε και την Ισχύ. Στα ατελεύτητα συγκρουσιακά κύματα που σκάνε πάνω στη κοινωνία , η Ισχύς έρχεται να δώσει την εκάστοτε λύση στο πρόβλημα. Επιβάλλεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και ως νικήτρια, παράγει την Εξουσία, που αναπόφευκτα Κανονίζει τον τρόπο και τις αξίες, στην επόμενη φάση, αυτού του αέναου και αναπόφευκτου κοινωνικού παιχνιδιού.

Οι κανόνες και η Ισχύς είναι ανελεύθερες μορφές της κοινωνικής πραγματικότητας. Το πόσο αντιπαθείς μπορούν να γίνουν εξαρτάται σε ποιο σημείο κινείται η κλίμακα του εκκρεμούς των. Δεν μπορούν όμως να απορριφθούν ολοσχερώς, στο μέτρο που ο άνθρωπος συνεχώς δίνει τροφή σε αρνητικά του χαρακτηριστικά.

Ο “ελέφαντας” είναι εκεί και μέχρις ότου έχουμε “μάτια ερμητικά κλειστά”, τέτοια προβλήματα έχουν απλώς τον χαρακτήρα φιλοσοφικών διερευνήσεων και την έμμεση καταναγκαστική αποδοχή μιας στυφής πραγματικότητας.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Η Φάρσα.










Η ιστορία του παρελθόντος έδειξε επαρκώς πως, στην πραγματικότητα, κάθε λεγόμενη οικονομική κρίση, δηλαδή κάθε κρίση της αστικής σκέψης και δράσης που η αστική τάξη καταφέρνει να μας πείθει να χάβουμε σαν κρίση του κόσμου, είναι πάνω απ’ όλα ένα θέαμα, μεγάλοι ελιγμοί που επέτρεψαν στο εμπόρευμα να τελειοποιήσει το δικό του σύστημα παγκόσμιας σκέψης. Αν μπορούνε να μιλάνε για “ λειτουργία του οικονομικού συστήματος” είναι γιατί το “ οικονομικό σύστημα “ σαν στιγμή του ψέματος της αστικής τάξης για την αστική κυριαρχία, έχει σαν λειτουργία να ψεύδεται για την πραγματική φύση του κόσμου και των κρίσεων του κόσμου. Και λειτουργεί πραγματικά άριστα όταν φαινομενικά λειτουργεί όσο πιο άσχημα γίνεται.”
Έρευνα πάνω στη φύση και τις αιτίες της μιζέριας των ανθρώπων, Ζαν Πιέρ Βουαγέ.
Ελεύθερος Τύπος, μετάφραση: Νίκος Κούρκουλος – Μάκης Βουτσινάς.

Ακόμα και οι πλέον δύσπιστοι θα πρέπει, ίσως, να έχουν αντιληφθεί, ότι το σκηνικό το οποίο έχει στηθεί, για μια ακόμα φορά, σχετικά με την υποτιθέμενη “ελληνική οικονομική κρίση”, έχει τον χαρακτήρα μιας γελοιότητας. Μιας γελοιότητας, που αν δεν είχε επιπτώσεις στους ανθρώπους της κοινωνίας μας, θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει μια χαρούμενη διάθεση για αρκετό καιρό. Δυστυχώς, δεν έχουμε αυτήν την πολυτέλεια !!!
Οι συγκρούσεις του πολιτικών, εσωτερικού και εξωτερικού, με κέντρο την κρίση, οι ευθύνες που επιρρίπτονται εκατέρωθεν, επίσης συμβάλλουν στο να μας γίνεται πασίδηλα ορατό, ότι όχι μόνο κανείς δεν προτίθεται να επιλύσει κάτι, αλλά ότι όλοι θέλουν να συγκαλύψουν το ψέμα για αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν και για τα ατελείωτα σενάρια που κυκλοφορούν σχετικά με το τι πρόκειται να συμβεί, σενάρια που μόνο σκοπό έχουν να κρατούν τον κόσμο σε φόβο και τους δημοσιογράφους στη δουλειά τους.
Εδώ θα πρέπει να ειπωθεί και για την “αξιοπρόσεκτη “, με την κακή έννοια, αταραξία των πολιτών, που διαμαρτύρονται αδιακόπως και χωρίς περιεχόμενο για τα όσα συμβαίνουν, σαν παιδιά που απαιτούν από τους δύστροπους γονείς τους να τους δώσουν περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν γλειφιτζούρια και γκοφρέτες. Απ’ όποια πλευρά και να το δεις, ζούμε “ωραία” πράγματα .
Όμως, δεν υπάρχει λόγος να μας πέφτει η διάθεση.
Ο εγκλωβισμός της παγκόσμιας προσοχής στη κατεύθυνση ότι όλα εξαρτώνται από την οικονομία, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο μέσα σε αυτόν τον κόσμο που να αξίζει την προσοχή μας, δηλώνει την ανάγκη μιας τάξης να κάνει την σκέψη της, σκέψη όλου του πλανήτη. Το γεγονός ότι και οι εχθροί αυτής της σκέψης ασχολούνται μαζί της αποκλειστικά, αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση ότι η σκέψη αυτή, προσωρινά, έχει νικήσει. Ό,τι διαδραματίζεται στο “θέατρο” της οικονομίας, είναι μια φάρσα που προσπαθεί να αποκρύψει αυτό που είναι το πραγματικό πρόβλημα του κόσμου μας, αλλά και τα σχέδια που εξυφαίνονται στο βάθος του.  

Το να μετράς συνεχώς και αδιάλειπτα, είναι ο μεγάλος έρωτας της οικονομικής σκέψης. Ο άνθρωπος που σταδιακά μετατρέπεται σε εμπόρευμα, απογυμνωμένος από όλα του τα πραγματικά του χαρακτηριστικά, πρέπει να μάθει να συμπεριφέρεται και ως εμπόρευμα, να σκέφτεται τον εαυτό του σαν τέτοιο. Η οικονομία πρέπει να του ορίζει το πώς θα είναι, πώς θα σκέφτεται, ποιες θα είναι οι ανάγκες του. Αυτή θα του ορίζει με πόσα θα ζει. Αυστηρά. Γιατί οι νόμοι που, τάχα, διέπουν την οικονομία, είναι νόμοι στους οποίους όλοι θα πρέπει να προσαρμόζονται. Διότι η οικονομία πλασάρεται σαν η αντικειμενική αλήθεια του κόσμου, σαν να είναι αντικειμενικός νόμος και όχι η πραγματωμένη σκέψη της τάξης που άρχει.
Έτσι, όλοι πρέπει να σκεφτόμαστε, όχι με βάση αυτό που πραγματικά είμαστε και τις ιδιότητες του, αλλά με γνώμονα του πώς μας αντιλαμβάνεται η οικονομία και εκείνοι που την κινούν ως αδιαμφισβήτητη δύναμη μέσα στον κόσμο. Παράλληλα, θα πρέπει αναγκαστικά να συμμετέχουμε και στα οικονομικά σκηνικά που κατά καιρούς στήνουν, σκηνικά που παρουσιάζουν γλαφυρά τις αντιθέσεις που προκύπτουν μέσα στο στρατόπεδο τους. Έχουν και αυτά την σημασία τους στο να μας κρατάνε ζεστούς", γιατί “χαλαρώνουμε”, με συνέπεια να σκεφτόμαστε άλλα. Πράγμα που δεν επιτρέπεται από την οικονομία, η οποία διεκδικεί σαν απαιτητική γυναίκα την απόλυτη προσήλωση στο πρόσωπο της.
Το ότι ο άνθρωπος απορροφάται και εγκλωβίζεται στη λήθη ενός κόσμου οικονομίας, αποδεικνύει ότι έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του περισσότερο σαν αντικείμενο που μπορούν να το χειρίζονται εκείνοι για τους οποίους ο κόσμος είναι ο κόσμος των αντικειμένων και μόνο. Αυτό αναγκαστικά τον οδηγεί στο να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τη ζωή μέσα από τα μίζερα μάτια της οικονομικής σκέψης. 

Η δυστυχία του είναι λοιπόν διπλή: δεν μπορεί ούτε να απολαύσει τον κόσμο και την ζωή του σαν πλούσιο εμπόρευμα αφού όλα τα εμπορεύματα δεν είναι ίσης αξίας, αλλά και όταν αντιστέκεται στην αντίληψη της οικονομίας ότι είναι εμπόρευμα, αδυνατεί να βρει τον δρόμο για τον εαυτό του και την δική του σκέψη, που ριζικά θα καταργήσει την αντίφαση του.
Ο διττός αυτός εγκλωβισμός της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι η μεγάλη προσωρινή επιτυχία εκείνων,  που η σκέψη τους και τα συμφέροντα τους τους οδηγούν να καλλιεργούν μια κοινωνία αντικειμένων και όχι μια κοινωνία ανθρώπων.
Για να καταπέσει η φάρσα της οικονομίας, θα πρέπει ο άνθρωπος να ανακαλύψει ξανά αυτό που πραγματικά είναι, αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με όσους θεωρητικά και πρακτικά τον αντιλαμβάνονται μόνο ως αντικείμενο και επιδιώκουν να τον διατηρήσουν σαν αντικείμενο.
Η κοινωνία είναι κοινωνία ανθρώπων , δεν είναι κοινωνία αντικειμένων. Το “παραμύθι” σας δεν πουλάει πια!!!

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

“Αυτό που άρχισε ως λάθος....θα καταλήξει λάθος.”









Ένα από τα πλέον κοινά βιώματα που μοιραζόμαστε ως άνθρωποι, είναι η πικρή γεύση της αποτυχίας. Η πετυχημένη κίνηση κατορθώνει να γίνεται αντιληπτή, ως μια ιδιωτική κατάκτηση, αποτέλεσμα προσωπικών ικανοτήτων. Παρ’ όλο που αυτό δεν είναι ακριβώς αληθές, διότι αν το σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε, ότι τίποτα δεν είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα δικό μας, η επιτυχία χρεώνεται στο Εγώ. Η ευστοχία μιας κίνησης , έχει ως προϋπόθεση την ορθή κρίση του ανθρώπου που την εκτελεί και την ικανότητα του να οργανώσει σωστά αυτό που θέλει να κάνει, αναμφισβήτητα. Όμως, δίπλα συμμετέχουν αδιόρατα πολλοί παράγοντες, που οφείλονται σε άλλους ανθρώπους, που σε κάποιο μέτρο συμβάλλουν στη επιτυχία της πράξης.

Το λάθος, άρα και η αποτυχία, το Εγώ έχει την τάση να τα μοιράζει. Να τα διαχέει αμέσως στους γύρω του ανθρώπους. Είναι οι γνωστές δικαιολογίες, που όλοι μας χρησιμοποιούμε, για να δικαιολογήσουμε αυτό που έχει πάει στραβά.

Το λάθος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για τον άνθρωπο. Εσωτερικά και εξωτερικά. Τον φέρνει σε θέση άμυνας. Του κλονίζει την αυτοπεποίθηση, του πλήττει τον εγωισμό του. Απελπισμένα, τις περισσότερες φορές, τον ωθεί να ψάχνει φανταστικούς παράγοντες, που θα το δικαιολογήσουν και θα τον βγάλουν από την δύσκολη θέση. Αλλά και στον εξωτερικό κόσμο, το λάθος που κάνουμε μετράει. Χάνουμε πρόσωπο, η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μας κλονίζεται, νοιώθουμε βλέμματα που πλέον μας κοιτάζουν επιφυλακτικά. Ενώ στη επιτυχία όλοι ζητούν να “φωτογραφηθούν” με τον νικητή και να αποδείξουν ότι και αυτοί κάπου συνέβαλλαν, στη αποτυχία είμαστε μόνοι μας στη σκηνή και ζητάμε απελπισμένοι βοήθεια από τους θεατές.

Είναι γνωστό, ότι ως άνθρωποι, μπορούμε να αντιληφθούμε ένα μέρος της πραγματικότητας. Αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας , είναι μέρος αυτού που συμβαίνει πραγματικά. Ίσως και να είναι ένα πολύ μικρό μέρος. Αν σε αυτό προσθέσουμε, το που και με με ποιόν τρόπο αναπτυχθήκαμε, την καλλιέργεια μας, με ποιους συναναστραφήκαμε, τότε γίνεται αμέσως αντιληπτό , ότι η λαθεμένη κρίση μιας κίνησης ή των περισσότερων κινήσεων στη ζωή μας ,είναι κάτι που θα πρέπει να το είχαμε ως δεδομένο. Πιθανόν, βαθιά μέσα μας να το έχουμε, αλλά αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Αυτό που μας εμποδίζει είναι απλά ο εγωισμός μας, η εικόνα που με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να συντηρήσουμε για τον εαυτόν μας. Μια εικόνα που τις περισσότερες φορές είναι απλά ψευδής. Αυτός είναι και ο λόγος που αρνιόμαστε πεισματικά να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας κυρίως στους άλλους και πρωτίστως στους εαυτούς μας.

Λάθη είναι δεδομένο ότι θα γίνουν. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτά τα λάθη μπορούν να διορθωθούν.

Όσο και αν φανεί απαισιόδοξο, τα λάθη δεν μπορούν να διορθωθούν. Συνέβησαν, γιατί δεν μπορούσαμε να έχουμε την συγκεκριμένη στιγμή που πράτταμε, μια πιο επιτυχημένη προσέγγιση σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Αν λάβουμε υπόψιν την εμπειρία θα δούμε ότι αυτό που ξεκίνησε λανθασμένα, το πιο πιθανόν είναι να το ακολουθήσουν επίσης λανθασμένες κινήσεις.
Σχετικές επιδιορθώσεις ενός λάθους μπορούν να υπάρξουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι το λάθος θα πάψει να υφίσταται. Απλώς περιορίζεται η καρκινική του επέκταση.
Κινήσεις συγκάλυψης του αρχικού λάθους, με καινούργια λάθη. Σπανίως, ο άνθρωπος έχει την οξυδέρκεια να να αντιληφθεί την αστοχία του, πόσο μάλλον να την διορθώσει. Η διόρθωση απαιτεί δύο πράγματα : γενναιότητα παραδοχής του λάθους αφ’ ενός και επιστροφή στη αρχή της κίνησης αφ’ ετέρου. Πράγματα δηλαδή δύσκολα από “χέρι”.



Οι άνθρωποι που μπορούν να λειτουργήσουν αυτούς τους δύο παράγοντες είναι μειονότητα μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Εκεί βρίσκεται και το μυστικό, κατά την γνώμη μας, των ατελείωτων συγκρούσεων μέσα στον κοινωνικό ιστό. Σωρεία λαθών από ανθρώπους που αδυνατούν να τα αναγνωρίσουν, αλλά και να αναιρέσουν την αρχή που τους οδήγησαν σε αυτά τα λάθη.

Τα λάθη έχουν διαφορετικό σημείο εκκίνησης για τον καθένα. Η εκκίνηση αυτή καθορίζει την ποιότητα του λάθους και την δυναμική του. Τις περισσότερες φορές καθορίζει και το ανεπανόρθωτο του χαρακτήρα του ανθρώπου που τα κάνει. Κάποιες αιτίες λαθών είναι οι εξής:

Πνευματικός εγωισμός – Πάθος – Ασέλγεια – Φιλοδοξία- Βουλιμία- Κακή κρίση- Ηλιθιότητα- Τάση για εξουσία- Συναισθηματική ανεπάρκεια -Μίσος- Υποτίμηση- Ελιτισμός......
Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Μπορεί να προσθέσει ο καθένας ότι θέλει ανάλογα με την προτίμηση και την εμπειρία του.

Το λάθος δεν έχει επίπτωση μόνο σε αυτόν που το κάνει, αλλά και στο γύρω από αυτόν περιβάλλον. Για αυτό τον λόγο, πρέπει να το σκεφτόμαστε όχι σαν προσωπική υπόθεση, αλλά και σαν άλυτο κοινωνικό ζήτημα, με συνέπειες που αφορούν όλους μας. Προφανώς με αυτό δεν έχω στη σκέψη μου την ποινικοποίηση του, αλλά την διερεύνηση της ύπαρξης του.

Εδώ, επιχειρήθηκε μια πρωταρχική προσέγγιση που έχει ως υλικό τα λάθη του γράφοντος και τα συμπεράσματα από αυτά τα λάθη.
Ελπίζω να μην κάνω λάθος στην πρόθεση μου !!!!!







Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Χρόνος.






Σε λίγες ώρες, μια ακόμα χρονιά, θα γίνει παρελθόν. Μια καινούργια θα ξεπροβάλλει,φρέσκια και ωραία, ανανεώνοντας ελπίδες και ψευδαισθήσεις, προσδοκίες και ψέμματα. Στην ουσία, ο χρόνος κυλά απρόσκοπτος και εμείς του βάζουμε σημαδάκια, για να τον ορίσουμε, να τον πλαισιώσουμε, να θέσουμε στόχους, να μετρήσουμε την διαδρομή μας μέσα σε αυτόν το κόσμο. Ορίζουμε έτσι τον εαυτόν μας σε σχέση με μια χρονική στιγμή, που αν την βάλουμε σε μέτρηση, νομίζουμε ότι την ελέγχουμε.

Έχουμε μανία, ως άνθρωποι, με τις μετρήσεις. Μας αρέσει να μετράμε τα πάντα. Νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο, ορίζουμε το χάος. Δεν γίνεται τίποτα τέτοιο. Απλώς, κάνουμε όλα τα πράγματα και τους εαυτούς μας κομματάκια, κατακερματίζουμε την συνέχεια, του εαυτού μας και των πραγμάτων γύρω μας, φτιάχνοντας κουτάκια και χάνουμε την ουσία, την ροή του κόσμου.

Έχουμε εκπαιδευτεί για αυτήν την διαδικασία από την στιγμή που γεννηθήκαμε και οτιδήποτε άλλο μας φαίνεται ξένο και ανάρμοστο. Έτσι τώρα περιμένουμε το 2017.

Τι είναι το 2017 ; Τι σημαίνει το 2017, εκτός από αριθμούς που προσδιορίζουν κύκλους ζωής, με βάση κάποιο ορόσημο; Ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα, όπως τίποτα δεν σήμαινε και 2016 ή τίποτα δεν θα σημαίνει το 2018.

Τα κύματα της ζωής που κυλάνε αδιάκοπα πάνω σε αυτόν τον χώρο, οι άνθρωποι που τα ζωοποιούν, αυτά και μόνον αυτά σημαίνουν κάτι. Χωρίς αυτά ο κόσμος είναι ανύπαρκτος και άχρονος. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται καν. Η μέτρηση του χρόνου αποτελεί μια κακόγουστη κατασκευή , που ευνοεί όσους θέλουν να ελέγχουν την ζωή και τους ανθρώπους . Μάταια !!!!

Τα ρολόγια είναι το σήμα κατατεθέν της εποχής της εξουσίας . Όποιος ελέγχει τον χρόνο, όποιος ορίζει τον χρόνο, ορίζει και τους ανθρώπους. Βέβαια, έτσι ορίζεται και ο ίδιος.

Για να ξεφύγουμε από την δαγκάνα του χρόνου και των χρονομετρητών του, οφείλουμε να βιώσουμε την κάθε στιγμούλα μας, με όλη την την δύναμη της ζωής που διαθέτουμε. Τότε ο χρόνος αναιρείται. Παύει να μας ορίζει. Μέσα στη μαγεία αυτού του ατελείωτου παρόντος, κρύβεται το μυστικό της ίδιας της ζωής, που περιμένει υπομονετικά να μας αποκαλύψει τα θαύματα της.


Έτσι, λοιπόν, θα ήθελα να ευχηθώ, ένα ολοκληρωμένο και συνειδητό Παρόν για όλους μας !!!!

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...