Σελίδες

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Σημεία....παιχνίδια και τέρατα.



Είναι νομίζουμε, πλέον, ολοφάνερη η έλλειψη της αξιοπρέπειας, από την οποία πάσχει το σύγχρονο προσωπικό που διοικεί τον πλανήτη. Νομίζαμε ότι το μπάχαλο που επικρατεί στη χώρα μας , είχε να κάνει με τις τραγικές ιδιομορφίες μας, όμως είχαμε λάθος. Αντιθέτως, αυτό που ζούμε εδώ, χαρακτηρίζει από ότι φαίνεται, το σύνολο της παγκόσμιας πολιτικής ζωής . Πιθανόν, να το έχουμε κάνει εξαγωγή !!!!

Η αμερικάνικη προεκλογική εκστρατεία , η οποία πήρε και δημοσιότητα για ευνόητους λόγους, απλώς είναι το κερασάκι σε μια τούρτα με κέρινα ανθρωπάκια , που κατορθώνουν με πειστικό τρόπο, να γίνονται όλο και πιο γελοίοι. Βέβαια, θα μου πει κάποιος, αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Φυσικά θα συμφωνούσα απόλυτα , αν αυτή η κατάπτωση των κυβερνώντων, θα ήταν μια καλή αφορμή να συνειδητοποιούσαμε όλοι εμείς, το ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν ριζικές αποφάσεις για όλους μας. Πράγμα που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Δυστυχώς.

Τι χαρακτηριστικά έχει αυτή η πτώση ; Χαμηλού προφίλ προσωπικότητες, που έχουν αναρριχηθεί μέσα από διαδικασίες , πολλές φορές όχι τόσο καθαρές. Σαφώς αναξιόπιστες, όπου σήμερα με πάθος ισχυρίζονται αυτό και ακριβώς την επομένη ισχυρίζονται και πράττουν το εκ διαμέτρου αντίθετο. Δέσμιοι των προηγούμενων υποσχέσεων τους, δεσμεύονται για καινούργιες χωρίς αιδώ ή τέλος πάντων δίχως καμιά πειστική εξήγηση.
Υπάρχει απουσία ουσιαστικού πολιτικού λόγου πάνω σε πραγματικά προβλήματα που στοκάρονται σε τοπικό η και διεθνές επίπεδο και που απαιτούν λύσεις που να έχουν τουλάχιστον μια σχετική φερεγγυότητα.

Πολιτικοί, που φαίνεται ότι προτιμούν να κάνουν πολιτική μέσα από το f.b και το twitter, μέσα από σαχλές εκπομπές, που προσπαθώντας να φανούν ανθρώπινοι, γίνονται απλά καρικατούρες ανθρώπου.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι τους, επίσης , δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον . Όταν δεν λένε σχεδόν τα ίδια πράγματα με διαφορετικά λόγια, ίσα-ίσα για να φαίνεται ότι υπάρχει αντίλογος, στη τελική , θα κάνουν ακριβώς τα ίδια . Δεν μπορείς πλέον να ξεχωρίσεις τους μεν από τους δε, γιατί το μόνο που τους διαφοροποιεί είναι απλώς το κούρεμα ή το φουστάνι.

Ενώ, δηλαδή , όλα γίνονται, απλώς, για να φαίνονται , αυτό που φαίνεται ποτέ δεν είναι κάτι σημαντικό. Όσο και να είσαι φιλικός με την αίγλη αυτών που εξουσιάζουν , -προσωπικά ,δεν έχω καμία σχέση με το συγκεκριμένο άθλημα- δεν μπορείς  να μην αντιλαμβάνεσαι την έντονα “θεατρική”, με την κακή έννοια, εικόνα της κατάστασης . Το πλοίο βάζει νερά και οι “καπετάνιοι”, στολίζονται μέσα στη καμπίνα τους !!!

Ενώ λοιπόν συμβαίνουν αυτά, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν μπορεί κάποιος να  προβληματίζεται, με το τι μπορεί να δηλώνουν ; Βρισκόμαστε κοντά σε κάποιο τέρμα π.χ της πολιτικής διαχείρισης με τον παλιό γνωστό τρόπο ; Μήπως τα οξεία προβλήματα των κοινωνιών μας απαιτούν πιο ριζικές και ολιγαρχικές λύσεις ; Μήπως χρειαζόμαστε, λέμε τώρα μια ιδέα, κάποιο πόλεμο, για να έρθουμε στα ίσια μας ; Μήπως έστω και αυτή η αλλοτριωμένη ελευθερία που απολαμβάνουμε, μας κάνει να παίρνουμε αέρα και οι πατρόνοι μας αισθάνονται ότι θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο συγκεντρωμένοι στις δουλειές, που δεν έχουμε ή τελος πάντων να αραιώσουμε λίγο, βρε αδελφέ, γιατί γίναμε πολλοί και δεν ταιριάζουμε στα σχέδια τους ;

Πιθανόν, όλες αυτές οι σκέψεις, να είναι φόβοι και οι παράνοιες ενός ταραγμένου νου. Πιθανόν και όχι .Θα δείξει. Όπως και νάχει, είναι σίγουρο, ότι ο κόσμος χρειάζεται να μοιραστεί ,εξ αρχής. Οι παίκτες, αργά και σταθερά, προετοιμάζουν την επόμενη μέρα , που θα διεκδικήσουν αυτό που νομίζουν ότι τους ανήκει.

Περιμένοντας , μιας και σε αυτό έχουμε εθιστεί, καλό θα ήταν να πάρουμε τα μάτια μας , από τα κακοπαιγμένα “θεατρικά” και να κοιτάξουμε το κυρίως θέατρο!!!





Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

Ο Έρωτας και η Αγάπη.



Αναμφισβήτητα ο έρωτας είναι μια περιοχή του Είναι, που απασχολεί περίπου το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού, με ποικίλους και πολυμορφικούς τρόπους. Εξαιτίας αυτού, θα ήταν σωστό να μπορούσε συμπεράνει κάποιος, ότι είναι μια περιοχή που είναι φανερή, διαυγής και εύκολα κοινωνήσιμη. Μια περιοχή που λόγω της καθολικότητας της, αλλά κυρίως λόγω της φύσης της, θα ήταν ένα πεδίο συνεύρεσης και αποδοχής, όπου οι ανθρώπινες αντιθέσεις θα μπορούσαν να μειώνονται και όχι να μεγεθύνονται. Όλοι ξέρουμε, ότι αυτό δεν συμβαίνει. Είναι η περιοχή που οι συγκρούσεις , τα πάθη , οι αντιθέσεις, τα ανικανοποίητα, ελάχιστες φορές κατεβάζουν τις στροφές τους,αντίθετα, είναι πεδίο σφοδρών συγκρούσεων ανάμεσα στους εμπλεκόμενους. Λίγο διαφέρουν από τις πολεμικές συγκρούσεις και τις περισσότερες φορές , αν εξαιρέσουμε την έκταση , δηλαδή ότι αφορούν δύο ως και τέσσερεις ανθρώπους, είναι πιο αιματηρές, ψυχολογικά επώδυνες, έχουν μεγάλη διάρκεια και εξαιρετική δόση μνησικακίας.

Επίσης μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε, ότι δύσκολα μπορούμε να βρούμε άλλη περιοχή, αν εξαιρέσουμε τους ευφάνταστες ίντριγκες των διαδρόμων της εξουσίας, που τα μυστικά, οι παρανοήσεις, τα ψεύδη και οι ψευδαισθήσεις, να ντύνονται τόσο πειστικά με τον μανδύα του ενδιαφέροντος, της αγάπης και της φροντίδας.

Στον Έρωτα όλα φαίνονται καθαρά και γνωστά, ενώ ποτέ δεν είναι !!!!!

Μια και διαλέξαμε να αναφέρουμε αρχικά άσχημες αλλά νομίζουμε πραγματικές όψεις του ζητήματος, θα είχε απόλυτο δίκιο κάποιος ή κάποια να αναρωτηθεί, το γιατί ο Έρωτας ασκεί τόση γοητεία, σε όλους μας. Τι τον κάνει τόσο ανυπόφορα ελκυστικό ;

Κατ’ αρχήν, διότι συμπυκνώνει και παντρεύει, ότι ομορφότερο και ασχημότερο περιέχει μια ανθρώπινη ψυχή. Την σφοδρή έλξη για κάποιον έξω από τον εαυτόν μας, μαζί με την κτητικότητα για το αντικείμενο του πόθου μας. Την ιδέα ότι μπορούμε να γίνουμε ένα με τον απέναντι μαζί με την απογοήτευση ότι δεν παύουμε, τελικά, να είμαστε απελπιστικά μόνοι μας. Την αφιέρωση μαζί με την προδοσία. Το πάθος για κάποιον, μαζί με την απόρριψη. Την αυταπάτη του ότι μπορούμε να υπάρξουμε σε μια σχέση σαν ίσοι, μαζί με την διαπίστωση ότι η τάση για την εξουσία στον άνθρωπο, πραγματώνεται μέσα και στις κλειστές κρεβατοκάμαρες. Την ανάγκη για αλήθεια που συναντά τις περισσότερες φορές το ψέμα.

Δεν σκοπεύω να κουράσω αραδιάζοντας έναν ατελείωτο κατάλογο αντιθέσεων που ο Έρωτας έχει στις αποσκευές του και που μοιράζει απλόχερα σε όλους μας .

Όμως παρ΄όλες τις ακραίες αντιθέσεις του ή και λόγω αυτών, ο Έρωτας παραμένει ακτύπητος, αλώβητος σε κριτική και κατορθώνει να είναι από τις πλέον βαθιές και σταθερές επιθυμίες του ανθρώπου, αν εξαιρέσουμε το χρήμα και την εξουσία ,που με κάποιο πανέξυπνο τρικ κατορθώνει και ενσωματώνει.

Ο Έρωτας δεν γνωρίζει σύνορα , χρώματα , τάξεις , πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Μπορεί να είναι πιο πάνω από όλες αυτές τις όψεις και καταστάσεις του ανθρώπου, ξέροντας ότι όλοι κάποια στιγμή θα συναντήσουν την ματιά του και όσοι δεν την συναντήσουν, απλά θα το φέρουν βαρέως που δεν την συνάντησαν.

Για να μην αναφέρουμε την πιο απλή του κυρίαρχη δραστηριότητα : μέσω αυτού αυξάνεται η ανθρωπότητα, άνευ αυτού το τέλος!!!!

Τελικά αυτός ο καθολικός “μάγκας” έχει αντίπαλο δέος ; Τον κοντράρει κάτι ; Ή παίζει χωρίς αντίπαλο ;

Η γνώμη μας είναι ότι έχει : την Αγάπη. Μπορεί να είναι τυχαίο, δεν το ξέρω, αλλά αποτελούν ζεύγος .Ο Έρωτας - Η Αγάπη . Αρσενικό -Θηλυκό.

Αυτή , η Αγάπη , στέκεται παράμερα ,αθόρυβη, χωρίς ακραίες αντιθέσεις, χωρίς εξάρσεις και αυταπάτες , καθαρή σαν καθρέπτης, χαμογελά με επιείκεια, όταν συναντά τα ατελείωτα ερωτικά παιχνίδια του συντρόφου της , του Έρωτα, και περιμένει και περιμένει και περιμένει....
Μην βιαστούμε να την κρίνουμε ως “παθητική”. Όταν κατεβαίνει να παίξει , οι αντίπαλοι της απλά θέλουν να την εξολοθρέψουν . Δεν την αντέχουν. Όμως δεν το μπορούν και την βρίσκουν διαρκώς μπροστά τους, όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο όμορφη , όλο και πιο αγέραστη.

....Και ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει ατέρμονα και εμείς “ In girum imus nocte et consumimur igni (Τριγυρνάμε μέσα στη νύχτα και αναλωνόμαστε από τη φωτιά).





Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016

Κάρλος Καστανιέδα .





 “Nothing in this world is a gift. Whatever has to be learned must be learned the hard way.”

Τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι δώρο. Οτιδήποτε πρέπει να μαθευτεί, μαθαίνεται με τρόπο δύσκολο”
Η διδασκαλία του Δον Χουάν.
Εκδόσεις Καστανιώτη.

Ανθρωπολόγος, μάγος, ταξιδευτής στο Μεξικό,απατεώνας και γυναικάς, όπως και νάχει, ο Καστανιέδα είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες γοητευτικές προσωπικότητες, που χαρακτήρισαν τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Τον γνώρισα μέσα από τα βιβλία του το 1978 στο Λονδίνο. Δεν μπορείς να γνωρίσεις κανέναν μέσα από βιβλία, παρ’ όλα αυτά, μπορεί να σε συγκινήσει, να σε εμπνεύσει, να σε ταξιδέψει σε άλλους κόσμους. Όταν διάβασα τα πρώτα βιβλία του, με τα κακά αγγλικά μου, έπαθα “έρωτα”. Ένας καινούργιος κόσμος μου ανοίχτηκε, ένας κόσμος που με μάγεψε κυριολεκτικά. Αυτά που διάβαζα, ήταν σαν να ακουμπούσαν πολύ βαθιά μέσα μου, ήταν το παράθυρο σε μια ελκυστική εσωτερική ζωή, τον δρόμο ενός πολεμιστή, που έχοντας διαρρήξει την σχέση του με ένα ψεύτικο κόσμο, αναζητούσε την πραγματική γνώση.
Από τότε μέχρι σήμερα, αν και σχέση μου με τον Καστανιέδα πέρασε από πολλές αντικρουόμενες φάσεις, όμως, δεν έπαψε ποτέ, να με εμπνέει. Έχω διαβάσει τα βιβλία του δύο και τρεις φορές, ανακαλύπτοντας κάθε φορά καινούργια πράγματα. Δεν έγινα μαθητής του, αλλά οι φράσεις του Δον Χουάν, έγραψαν μέσα μου.


A man goes to knowledge as he goes to war: wide-awake, with fear, with respect, and with absolute assurance”

Ένας άνθρωπος βαδίζει προς την γνώση, όπως πηγαίνει στον πόλεμο: ξάγρυπνος, με φόβο, με σεβασμό και με απόλυτη ασφάλεια”
Η διδασκαλία του δον Χουάν
Εκδόσεις Καστανιώτη.

Ο Καστανιέδα συναντά στη Σονόρα στο Μεξικό έναν Τολτέκο μάγο τον Δον Χουάν Μάτους. Η ύπαρξη ή όχι του Δον Χουάν αποτελεί το πρώτο και βασικό μυστήριο. Πολλοί χάθηκαν στο Μεξικό αναζητώντας τον και πολλές θεωρίες έχουν υπάρξει, ότι αποτελεί ένα κατασκευασμένο φανταστικό πρόσωπο. Όπως και νάχει, φανταστικός ή όχι, αυτός μυεί τον Κάρλος στη φιλοσοφία των Τολτέκων. Αν ο Καστανιέδα κατασκεύασε όσα έγραψε πρέπει αν μη τι άλλο, να του αποδώσουμε τα εύσημα, διότι αναδεικνύεται σαν ο πρώτος φιλοσοφικός παραμυθάς .

Η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο Κάρλος Καστανιέδα κάτι συνάντησε στο Μεξικό, που οδήγησε την ζωή του σε διαφορετικούς δρόμους.

Τέλος πάντων. Ο Δον Χουάν μυεί τον Καστανιέδα στη φιλοσοφία των Τολτέκων μάγων. Μια διδασκαλία που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Είτε με την βοήθεια του πεγιότλ, ινδιάνικου ναρκωτικού, είτε με το ανελέητο και συμπαγή σφυροκόπημα της προσωπικότητας του Καστανιέδα, ο Δον Χουάν οδηγεί τον μαθητή του, σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνεται τον κόσμο που ζει και του τρόπου που με τον οποίον πρέπει να τον ζήσει


Every time a man sets himself to learn, he has to labor as hard as anyone can, and the limits of his learning are determined by his own nature. Therefore, there is no point in talking about knowledge. Fear of knowledge is natural; all of us experience it, and there is nothing we can do about it. But no matter how frightening learning is, it is more terrible to think of a man without knowledge.”

Κάθε φορά που ο άνθρωπος θέλει να μάθει, πρέπει να εργαστεί όσο πιο σκληρά μπορεί, και οι περιορισμοί στη μάθηση του, εξαρτώνται από την δική του φύση. Έτσι δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για την γνώση. Ο φόβος για την γνώση είναι φυσικός. Όλοι μας έχουμε την εμπειρία του και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Αλλά ανεξάρτητα του πόσο μας φοβίζει το να μάθουμε, είναι περισσότερο φοβερό να σκεφτούμε έναν άνθρωπο χωρίς γνώση”

Η διδασκαλία του δον Χουάν
Εκδόσεις Καστανιώτη.

Όλες οι ιδέες που έχει ο μαθητής Κάρλος, όλα τα κλισέ από τον δυτικό τρόπο σκέψης του , έχουν να καταπέσουν και ενώ σταδιακά αδειάζει από τις ιδέες του ένας καινούργιος τρόπος ζωής, ο τρόπος του πολεμιστή, ενσταλάζεται μέσα του. Η προσωπικότητα του μαθητή του είναι τις περισσότερες φορές εμπόδιο για τον Δον Χουάν, που άλλοτε με συμπόνοια και άλλοτε με σκληρότητα, προσπαθεί να του μάθει, ότι κάθε στιγμή βαδίζει με τον θάνατο στο πλάι του και δεν έχει νόημα να φυγοπονεί . Ο Αετός, περιμένει, για να τον καταβροχθίσει !!!

Feeling important makes one heavy, clumsy and vain. To be a warrior one needs to be light and fluid.”

Το να αισθάνεται κάποιος σημαντικός τον κάνει βαρύ, αδέξιο και μάταιο”
Μια Ξεχωριστή πραγματικότητα.
Εκδόσεις Καστανιώτη.

Ο Δον Χουάν γνωρίζει τον Καστανιέδα στη ομάδα του. Μια ομάδα γυναικών και ανδρών που ο καθένας με τον τρόπο του και τις ικανότητες του μυούν τον Καστανιέδα στη τέχνη του “ονειρέματος,” και στη “ανασκόπηση της ζωής”, τεχνικές που βοηθούν το ναγουάλ να δημιουργήσει ένα “ενεργειακό διπλό”. Οι τεχνικές αυτές αποσκοπούν να μπορέσει ο πολεμιστής να ανακτήσει όση δύναμη έχασε μέσα από τις φάσεις της ζωής του. Η δύναμη αυτή θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον Αετό με αξιοπρέπεια και σαν πολεμιστής.

Στο σπίτι του Δον Χουάν στα βουνά του κεντρικού Μεξικού, ο Καστανιέδα μαθαίνει ένα από τα πιο σοβαρά μυστικά των μάγων : για τους Βολαδόρες. Αρχέγονοι εχθροί του ανθρώπου, οι μαύρες ανόργανες οντότητες, μας έδωσαν το "χαλασμένο" μυαλό τους για να μας ελέγχουν και να μπορούν με άνεση να καταβροχθίζουν την ενέργεια μας. Είμαστε υπό κατοχή!!!! Ένα από τα πλέον περίεργα σημεία της  διδασκαλίας του Δον Χουάν.



"Τι ανακάλυψαν δον Χουάν; τον ρώτησα.

- Ανακάλυψαν πως έχουμε έναν ισόβιο σύντροφο, απάντησε με όση σαφήνεια μπορούσε. Ένα αρπακτικό, που ανέβηκε από τα βάθη του κόσμου και πήρε τον έλεγχο της ζωής μας. Τα ανθρώπινα όντα είναι αιχμάλωτοι του. Τούτο το αρπακτικό, που είναι πολλοί άρπαγες μαζί, είναι κύριος και αφέντης μας. Μας έκανε υπάκουους, αβοήθητους. Όταν πάμε να διαμαρτυρηθούμε, καταπνίγει τις διαμαρτυρίες μας. Κι όταν θελήσουμε να δράσουμε ανεξάρτητα, απαιτεί να μη δράσουμε καθόλου. Το γυροφέρνω τόση ώρα για να σου πω ότι κάτι μας κρατά αιχμαλώτους. Κι είμαστε όντως αιχμάλωτοι, δεσμώτες! Αυτό ήταν ένα ενεργειακό γεγονός για τους σαμάνους του Μεξικού.

Και γιατί μας κυρίευσε αυτό το αρπακτικό με τον τρόπο που μου περιγράφεις δον Χουάν;

-Υπάρχει μια εξήγηση, μου αποκρίθηκε τότε σοβαρά. Και είναι η απλούστερη εξήγηση στον κόσμο. Αυτές οι οντότητες μας κυρίευσαν επειδή είμαστε η τροφή τους και μας απομυζούν ανελέητα γιατί είμαστε τα μέσα συντήρησής τους. Κι όπως εμείς εκτρέφουμε κοτόπουλα σε ορνιθοτροφεία, έτσι και τα αρπακτικά εκτρέφουν εμάς σε ανθρωποτροφεία. Έτσι έχουν πάντα άφθονο φαγητό.

-Όχι, όχι, όχιΕίναι παράλογο δον Χουάν. Είναι τερατώδες αυτό που λες. Απλώς δεν μπορεί να ‘ναι αλήθεια, για τους μάγους τους κοινούς ανθρώπους ή οποιονδήποτε άλλο!

-Γιατί όχι; έκανε ήρεμα ο δον Χουάν. Γιατί όχι; επειδή σε εξοργίζει;

-Ναι, με εξοργίζει!Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι τερατώδεις!

- Καλά, μου είπε, όμως δεν τα άκουσες όλα ακόμη. Περίμενε λίγο, να δεις πως θα νιώσεις. Θα σε βομβαρδίσω. Θα κάνω δηλαδή στο μυαλό σου τρομακτικές επιθέσεις, ασύλληπτες εφόδους. Και μη θαρρείς πως μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις, γιατί είσαι εγκλωβισμένος. Όχι γιατί σε κρατάω εγώ αιχμάλωτο, αλλά επειδή υπάρχει κάτι μέσα σου που θα σε εμποδίσει να φύγεις, ενώ ένα άλλο κομμάτι σου θα γίνει αληθινά έξω φρενών. Γι αυτό, θωράκισε τον εαυτό σου.



Μα πως μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά, δον Χουάν;τον ρώτησα, ενώ τα λόγια του μ’ είχαν θυμώσει ακόμη περισσότερο. Τι κάνουν δηλαδή; Τα ψιθυρίζουν στο αυτί μας όλα αυτά όταν κοιμόμαστε;



Το μυαλό των αρπακτικών είναι ταραγμένο, αντιφατικό, σκυθρωπό, πλημμυρισμένο από το φόβο μην αποκαλυφθεί από στιγμή σε στιγμή. Ξέρω πως μολονότι δεν πείνασες ποτέ, συνέχισε, ανησυχείς για το πως θα εξασφαλίσεις την τροφή σου, κάτι που δεν είναι παρά η ανησυχία του αρπακτικού που φοβάται μήπως ανά πάσα στιγμή αποκαλυφθεί το τέχνασμα του και του αρνηθούν την τροφή που έχει τόση ανάγκη. Μέσω του ανθρωπίνου νου, που άλλωστε είναι ο δικός τους νους, τα αρπακτικά εισάγουν στη ζωή των ανθρώπινων όντων οτιδήποτε τα εξυπηρετεί. Με τον τρόπο αυτό κατορθώνουν να αποκτήσουν λίγη ασφάλεια, που λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στο φόβο τους.

Δεν είναι ότι δεν μπορώ να δεχτώ τη φαινομενική αξία όσων λες δον Χουάν, είπα. <">Θα μπορούσα, αλλά υπάρχει κάτι τόσο αηδιαστικό σ’ αυτό τον ισχυρισμό, που με απωθεί και με αναγκάζει να κρατήσω αντίθετη στάση, να επιχειρήσω να σε αντικρούσω. Αν είναι αλήθεια πως μας τρώνε πως το κάνουν; Μου εξήγησε ότι οι μάγοι βλέπουν τα ανθρώπινα όντα σαν παράξενες, φωτεινές σφαίρες ενέργειας, που καλύπτονται ολόκληρες από ένα λαμπερό περίβλημα, κάτι σαν λούστρο, σαν επίχρισμα, ένα κάλυμμα που εφαρμόζει σφιχτά στο κουκούλι της ενέργειάς τους. Συνέχισε λέγοντας πως αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι που καταναλώνουν τα αρπακτικά, και πως όταν ένα ανθρώπινο ον φτάσει στην ενηλικίωση, το μόνο που απομένει από αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι μια στενή λωρίδα που φτάνει από το έδαφος ως τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών.Αυτή η λωρίδα επιτρέπει στην ανθρωπότητα να επιζήσει, μόλις και μετά βίας.
Σαν να ‘βλεπα όνειρο, άκουσα τον δον Χουάν Μάτους να μου εξηγεί ότι, απ’ όσο ήξερε, ο άνθρωπος είναι το μοναδικό είδος που διαθέτει το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης έξω από το φωτεινό του κουκούλι. Γίνεται επομένως εύκολο θύμα μιας διαφορετικής επίγνωσης όπως είναι η σκληρή επίγνωση του αρπακτικού.

Στη συνέχεια έκανε την πιο δυσοίωνη δήλωση που είχα ακούσει ποτέ από τα χείλη του. Μου είπε ότι αυτή η στενή λωρίδα επίγνωσης αποτελεί τον πυρήνα της αυτοανάκλασης, όπου εγκλωβίζεται αμετάκλητα ο άνθρωπος. Με τον επιδέξιο χειρισμό της αυτοανάκλασης, της μοναδικής λάμψης επίγνωσης που αφήνουν στον άνθρωπο τα αρπακτικά δημιουργούν αναλαμπές επίγνωσης, τις οποίες στη συνέχεια καταναλώνουν με αδίστακτο, ληστρικό τρόπο. Μας φορτώνουν με ανόητα προβλήματα που αναγκάζουν εκείνες τις αναλαμπές επίγνωσης να γεννηθούν, και κατορθώνουν μ’ αυτό τον τρόπο να μας κρατούν ζωντανούς, ώστε να μπορούν να τρέφονται από την ενεργειακή αναλαμπή των ψευδοανησυχιών μας.

- Τον ρώτησα: γιατί οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού, όπως και όλοι οι σύγχρονοι σαμάνοι, μολονότι βλέπουν τα αρπακτικά δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό;

- Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτό εσύ ή εγώ, μου απάντησε θλιμμένα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποκτήσουμε αυτοπειθαρχία και να τη φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου δε θα μπορούν να μας αγγίξουν. Πως μπορείς να ζητήσεις από τους συνανθρώπους σου να ακολουθήσουν μια τόσο αυστηρή αυτοπειθαρχία; Θα σε περιγελάσουν και θα σε γελοιοποιήσουν, ενώ οι πιο επιθετικοί θα σε μαυρίσουν στο ξύλο. Κι όχι τόσο επειδή δεν θα σε πιστέψουν.



Τι λες τώρα, δον Χουάν;

- Αυτό που λέω είναι πως δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποια συνηθισμένα αρπακτικά. Είναι πολύ έξυπνα, πολύ συγκροτημένα. Χρησιμοποιούν πολύ μεθοδικά το σύστημα που θα μας εξουδετερώσει. Ο άνθρωπος, το μαγικό ον που προορίζεται να γίνει, παύει να είναι πλάσμα μαγικό. Δεν είναι παρά ένα κομμάτι κρέας. Δεν υπάρχουν πια άλλα όνειρα γι’ αυτόν, πέρα από τα όνειρα ενός ζώου αναθρεμμένου για να γίνει κάποτε ένα κομμάτι κρέας, κοινότοπα, συμβατικά, ηλίθια."



Warriors do not win victories by beating their heads against walls, but by overtaking the walls. Warriors jump over walls; they don't demolish them.”

Οι πολεμιστές δεν κερδίζουν νίκες κτυπώντας τα κεφάλια τους στους τοίχους, αλλά προσπερνώντας τους τοίχους. Οι πολεμιστές πηδούν πάνω από τους τοίχους, δεν τους κατεδαφίζουν.

Ιστορίες Δύναμης.
Εκδόσεις Καστανιώτη.

Την στιγμή που ο Δον Χουάν και η ομάδα του πηδά στο κενό για να αντιμετωπίσει τον Αετό, σηματοδοτεί ένα ριζικά καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή του Καστανιέδα, είναι το καινούργιο Ναγουάλ. Πρέπει να φτιάξει την δική του ομάδα μάγων , για να προετοιμαστούν για το δικό τους άλμα στο κενό, για την δική τους συνάντηση με το Αετό. Μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ.


The worst that could happen to us is that we have to die, and since that is already our unalterable fate, we are free: those who have lost everything no longer have anything to fear.”

"Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να πεθάνουμε και αφού αυτό ήδη είναι η αναπόφευκτη μοίρα μας, είμαστε ελεύθεροι:αυτοί που έχουν χάσει τα πάντα δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα πλέον”
Εσωτερική φλόγα
Κάκτος.


Στις 27 Απριλίου του1998 στο Λος Άντζελες, ο Κάρλος Καστανιέδα πεθαίνει από επιπλοκές στο καρκίνο του ήπατος. Αποτεφρώθηκε και η σωρός του διασκορπίστηκε στο Μεξικό. Η ομάδα του μετά από λίγο καιρό εξαφανίστηκε. Κανείς δεν άκουσε κάτι για αυτούς πλέον.

       Σε αυτήν την ανάρτηση δεν μπορέσαμε να καλύψουμε όσα θέλαμε να πούμε.Απλώς δώσαμε στίγμα , για κάποιον, που κάποτε μας ταξίδεψε!!!!    















Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Σκέψεις και σχεδιασμοί.



Ζούμε την αυγή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής πού έχει φίλους και εχθρούς, όσον αφορά τον τρόπο πού κρίνεται. Μιας εποχής πού –από πολλές απόψεις –δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη. Πολλούς από μας, αυτή η εποχή μας βρίσκει στο μέσον περίπου της ζωής μας στριμωγμένους στη κυριολεξία, ανάμεσα στο καινούργιο και το παλιό.

Θα μου πείτε με κάποιον τρόπο, τα προβλήματα είναι ίδια σε κάθε γενιά. Κατά κάποιον τρόπο, ναι είναι ίδια. Από την άλλη, όμως φαίνεται, κάτι να είναι διαφορετικό. Τα προβλήματα έχουν γίνει πιο σύνθετα, οι άνθρωποι πιο απαιτητικοί. Στη βάση τους, όλα φαίνονται ίδια, αλλά συγχρόνως δεν είναι.

Πάντοτε υπάρχει το ζήτημα του πώς κρίνεται μια εποχή. Τα κριτήρια της κριτικής πόσο αντικειμενικά μπορεί να είναι; Κατά συνέπεια, αν κάποιος μπορεί να στηριχτεί επαρκώς στα συγκεκριμένα συμπεράσματα πού θα προκύψουν. Αν μπορούν αυτά να έχουν καθολική ισχύ. Ο άνθρωπος κρίνει την εποχή του, ντε φάκτο, μεροληπτικά. Το καλύτερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι, η οπτική του να μην είναι τόση στενή, ούτως ώστε να καταλήγει να είναι μια απόλυτα ατομική οπτική.

Δεν μπορεί να υπάρξει αντικειμενική κρίση σε απόλυτο βαθμό. Το αντικειμενικό προϋποθέτει ένα άλλο υποκείμενο πού δεν έχει υπάρξει. Το αντικειμενικό είναι ένα στοίχημα πού διαρκώς ανανεώνεται και κυρίως έχει να κάνει με την διεύρυνση της συνείδησης του υποκειμένου, ένα στοίχημα πού υφίσταται μόνο στο μέτρο, πού το υποκείμενο έχει την ανάγκη της διεύρυνσης του συνειδησιακού του ντεκόρ, σε όλες τις κατευθύνσεις. Να πλατειάσει την γνώση του, να περιορίσει τον έμφυτο συντηρητισμό του, να ανοίξει προς το καινούργιο. 

Γιατί, τελικά, τι άλλο είναι αυτός ο συντηρητισμός, από την άρνηση του για το καινούργιο και εν τέλει από την άρνηση της ίδιας της ζωής.

Ποιος είναι εκείνος που δεν είναι συντηρητικός, που δεν φοβάται τη Ζωή να τον σεργιανίσει στα μονοπάτια που αυτή έχει επιλέξει; Κυριολεκτικά μιλώντας, η ίδια η Ζωή μας εξαναγκάζει να ζήσουμε, προκαλώντας μας καθημερινά με χιλιάδες τρόπους. Με τον έρωτα, το εκπληκτικό φυσικό περιβάλλον, τις άπειρες εκπλήξεις πού μας επιφυλάσσει, τα θαυμαστά πράγματα πού μας μαθαίνει, με όλα εκείνα πού μας προκαλεί για να την απολαύσουμε, να την γευτούμε. Μας έχει δώσει αυτό το δικαίωμα η Ζωή και εμείς το παραμελούμε, το σπαταλάμε με άπειρους τρόπους, άσκοπα.

Και κάποια στιγμή, μέσα στη ζωή μας συναντάμε τον θάνατο. Φάτσα –κάρτα και φρικάρουμε, γιατί στη ουσία συναντάμε, ότι έχουμε μάθει να πραγματώνουμε, την απουσία, την απουσία μας ενόσω ζούμε.

Πολλές φορές διερωτώμαι του πως τα έχουμε καταφέρει έτσι, να απομακρύνουμε με κάθε τρόπο την παρουσία μας από την προσωπική μας ζωή, ζώντας καθημερινά σε μια παρωδία θανάτου, πού έχουμε συνηθίσει να την εκλαμβάνουμε σαν την ίδια την ζωή.

Η ζωή τελειώνει, όταν τελειώνουμε καθημερινά και από λίγο τους εαυτούς μας αθετώντας τους σκοπούς μας και αρνούμενοι να βιώνουμε τον καθημερινό πλούτο της ζωής.

Δεν χρειάζεται να επιδιώκουμε την αρνητικότητα, να ζούμε μέσα στη απουσία .

Ο κόσμος δεν είναι a priori εχθρός, αλλά ούτε και a priori φίλος. Ο κόσμος είναι η υλοποιημένη εκδήλωση της ζωής και ως τέτοιος εκτιμάται. Ό κόσμος είναι το σημάδι της ζωής, με τον ίδιο τρόπο πού ο άνθρωπος αφήνει το σημάδι του στα έργα του. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή δίχως άνθρωπο και άνθρωπος δίχως έργο. Η ολική απουσία μέσα στη ζωή εκφράζεται με το θάνατο. Η έλλειψη παρουσίας στους ανθρώπους εκφράζεται με μια νεκρωμένη ζωή, με τη έλλειψη της ευτυχίας. Εκτιμώντας την Ζωή και το έργο της, μου παρέχεται η δυνατότητα να έλθω σε επαφή με ένα γιγάντιο έργο, ικανό να με εμπνεύσει και να μου δώσει την δύναμη να ανακαλύψω το δικό μου έργο, στη δική μου κλίμακα.

Έτσι θα μπορέσω να ανακαλύψω πρώτα για μένα και στη συνέχεια με όσους συμπορεύομαι τα ρεύματα με τα οποία πραγματώνομαι και με τα οποία δηλώνομαι μέσα στο κόσμο. Είμαι υποχρεωμένος να καταλάβω και να ερμηνεύσω τα πράγματα και τις συνθήκες τα οποία έχω νοιώσει να εξαρτώμαι. Τα πράγματα εκείνα πού αδυνατώ να προσφύγω ή να αποφύγω λόγω υποκειμενικών ή αντικειμενικών δυσκολιών. Τα όρια της εποχής μου και πιο κυρίαρχα τα δικά μου όρια.

Πιστεύω ότι κανένα έργο και καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να ευδοκιμήσει σε βάθος, είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο, αν δεν έχει πετύχει μια σε βάθος αυτό-επίγνωση, πού θα είναι η βάση του έργου και των σχέσεων πού θα προκύψουν από αυτό.

Ζούμε σε έναν κόσμο που ο βαθμός των δυσκολιών που εμφανίζει σε όλα τα επίπεδα, είναι αντίστοιχος της πολυπλοκότητας του. Είναι όλο και πιο δύσκολο να αλλάξουμε τον κόσμο και τα συστήματα που τον διέπουν. Παλιά οράματα αλλαγής φαίνονται σήμερα παιδικά όνειρα. Η εικόνα του κόσμου έχει “παγώσει” προξενώντας πολλές φορές απελπισία. Αυτό μας καθηλώνει αναπόφευκτα. Όμως δεν πρέπει να αφηνόμαστε σε αδράνεια. Η περιπέτεια του μετασχηματισμού του κόσμου και του εαυτού μας, αυτό το πανάρχαιο αλχημιστικό όραμα δεν τελειώνει ποτέ. Κρύβεται για διαστήματα στο σκοτάδι μαθαίνει από τα λάθη του, ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και επανεμφανίζεται κάθε φορά πιο φρέσκο και σοφό.

Όσο ζούμε και αναπνέουμε, κατανοούμε, παλεύουμε, προετοιμαζόμαστε για το καλύτερο για μας και τον κόσμο μας. Η απουσία δεν έχει θέση στη Ζωή!!!

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Ο αόρατος Εαυτός.




Κατά κάποιο περίεργο τρόπο,υποτιμούμε τα πράγματα από την στιγμή που τους δίνουμε έκφραση. Πιστεύουμε πως έχουμε βουτήξει σε απύθμενα βάθη,αλλά όταν επιστρέφουμε στη επιφάνεια, οι σταγόνες στα χλωμά μας ακροδάχτυλα, δεν μοιάζουν καθόλου με την θάλασσα από όπου προήλθαν. Οι θησαυροί που νομίσαμε πως ανακαλύψαμε, φαντάζουν στο φως της μέρας, σαν ψεύτικες πέτρες και κομμάτια από φτηνά γυαλιά....Ωστόσο οι θησαυροί αυτοί υπάρχουν στ’ αλήθεια, κι εξακολουθούν να λαμπυρίζουν στο σκοτάδι ανάλλαχτοι.”
Maeterlinck




Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρή ηλικία να κοιτάμε “έξω” από μας. Μαζεύουμε εικόνες από την οικογένεια μας, την φύση, την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Μαζεύουμε εικόνες από ανθρώπους, αγαπημένους και μη, εικόνες από αντικείμενα. Είμαστε συστηματικοί καταγραφείς εικόνων,σχέσεων ανάμεσα σε εικόνες, εμείς οι ίδιοι είμαστε εικόνες για τους άλλους. Η όραση έχει καταστεί η κυρίαρχη αίσθηση μας. Ολόκληρη η δομή του πολιτισμού μας βασίζεται στη κυριαρχία αυτού του κόσμου που βρίσκεται έξω από μας, επάνω μας. Εκεί στρέφουμε τις προτιμήσεις μας, τις επιδιώξεις μας, τα πάθη μας, την δραστηριότητα και την προσοχή μας.

Πιο συχνά, απ’ ότι πραγματικά συνειδητοποιούμε, αυτός ο εξωτερικός κόσμος μας πληγώνει και μας απογοητεύει, ψαλιδίζει τα όνειρα μας, μας αναγκάζει σε συμβιβασμούς και σε ακραίες ενέργειες βίας ή απογοήτευσης. Όμως ποτέ δεν παύει να ασκεί μια μαγική γοητεία επάνω μας, μια γοητεία που είναι σαν δεσμευτικό ξόρκι ακινητοποίησης και μονόδρομης αφοσίωσης.

Η πραγματική αιτία του ελέγχου που ασκεί επάνω μας το σύστημα, βρίσκεται στη ίδια μας την τάση να εγκλωβιζόμαστε από την εξωτερική πραγματικότητα, εμείς οι ίδιοι. Το τρέφουμε με την προσοχή μας και μας το ανταποδίδει παίρνοντας τον έλεγχο πάνω στη ζωή μας. Με αυτόν τον απλό μηχανισμό αναπαράγονται, αενάως, τα καλά και τα κακά στη ζωή και στη κοινωνία. Τίποτα και κανείς δεν ξεφεύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του.

Παράλληλα, εσωτερικά σε όλους μας, κινείται μια εσωτερική πραγματικότητα. Ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος που αρχικά αντιλαμβανόμαστε από τις επιπτώσεις του εξωτερικού κόσμου στα συναισθήματα μας. Χαρά, λύπη ή απογοήτευση που μας προξενούν τα συμβάντα της εξωτερικής ζωής και που έρχονται σε κύματα και σκάνε επάνω στον εσωτερικό μας εαυτό. Ένας εαυτός που κινείται, κατά βάση μέσα στις σκιές, άγνωστος και ανεξερεύνητος στο μεγαλύτερο του μέρος. Είναι ένας εαυτός που δεν έχει την προσοχή μας, παρ΄ όλο που είναι το πιο δικό μας κομμάτι, γιατί εκείνος ο άλλος ο εξωτερικός αδελφός του έχει κάνει κατάληψη στη προσοχή μας. Σε πολλούς από μας η ίδια του η παρουσία δεν γίνεται κάν διακριτή από τον εξωτερικό συγκάτοικο. Είναι σαν δηλαδή να λογιζόμαστε την θάλασσα μόνο ως προς την επιφάνεια της και ποτέ να μην αναλογιζόμαστε το απέραντο βάθος της και τα μυστικά που αυτό το βάθος κρύβει.

Η ύπαρξη αυτού του εαυτού και του τρόπου που μπορεί να προσεγγισθεί δεν είναι μυστικό. Μιλιέται μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης ύπαρξης από διανοητές και φιλοσόφους, θρησκευόμενους και δασκάλους, πρόσφατα μάλιστα έχουν αρχίσει να ασχολούνται με αυτόν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι.


Τι γίνεται με αυτόν τον εσωτερικό εαυτό; Υπάρχει στη πραγματικότητα ή δεν υπάρχει ; Γιατί είναι τόσο δύσκολο, αν υπάρχει, να εστιαστούμε επάνω του; Γιατί η “απόσταση” του από τον άλλον τον εξωτερικό δημιουργεί τόσες επιπλοκές; Πως έχει δημιουργηθεί όλη αυτή η απόσταση ;

Το πρόβλημα με τον εσωτερικό εαυτό είναι κατ΄ουσίαν, ότι είναι αόρατος. Επειδή δεν ανήκει στο πεδίο των αισθήσεων, εύκολα παραγκωνίζεται. Το άλλο, το εξωτερικό είναι πιο δυνατό και σίγουρο.

Ο εσωτερικός εαυτός ανακαλύπτεται μέσα στη σιωπή, όταν η βοή του εξωτερικού κόσμου σταματά και η ματιά στρέφεται προς τα μέσα αναζητώντας το βάθος της ύπαρξης. Ο άνθρωπος εκεί είναι μόνος και σε ετοιμότητα να ακούσει τον ίδιον του τον εαυτό. Αυτό απαιτεί κάποιο θάρρος γιατί διαπιστώνεις ότι το πιο εσωτερικό δικό σου κομμάτι είναι το πιο άγνωστο. Κινούμενος σε άγνωστη περιοχή φοβάσαι, γιατί παρακολουθείς έναν άλλον κόσμο, που είναι βυθισμένος στη σιωπή ......


Ο εσωτερικός εαυτός, είναι το κομβικό σημείο που ενώνει το πεπερασμένο με το άπειρο. Εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη σαν τον Ιανό, την αρχαία ρωμαϊκή θεότητα, με τα δύο πρόσωπα, κοιτά τον πραγματικό κόσμο με το ένα πρόσωπο και το άπειρο με το άλλο. Παρατηρητής του εαυτού της και των κόσμων, η ύπαρξη βρίσκει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που την ταλανίζουν, την ησυχία από τον συνεχή θόρυβο του μυαλού, την ειρήνη σε εκείνα που “ανταριάζουν” την ψυχή της. Εκεί επικοινωνεί με το μυστήριο και το ιερό.

Όσοι νομίζουν ότι η επαφή με το εσωτερικό αόρατο εαυτόν μας σε καθιστά ανίκανο στον πραγματικό κόσμο, λανθάνουν. Αντίθετα, ο κόσμος των αισθήσεων αποκτά ένα καινούργιο φως, ένα καινούργιο νόημα. Η ίδια η ζωή πολύτιμη και μυστήρια, είναι σαν δειλά- δειλά να αποκαλύπτει στα μάτια του ανθρώπου, μια άλλη της διάσταση.
Ευλογημένοι είναι όσοι -άγιοι, γιόγκι, δάσκαλοι, μοναχοί,- περπάτησαν τις πύλες αυτού του άλλου κόσμου μέσα τους και από αγάπη μετέφεραν το μήνυμα του, στους συνανθρώπους τους. Ευλογημένοι και όσοι μάζεψαν αυτό το μήνυμα και προσπάθησαν να το ακολουθήσουν μέσα στη ζωή τους.

Είναι αλήθεια, ότι ζούμε σε ταραγμένες εποχές. Ακόμα και όταν αυτό δεν το αντιλαμβανόμαστε, υπάρχει σαν πραγματικότητα διάχυτη γύρω μας, που ασυναίσθητα μας διαποτίζει. Ο πραγματικός τόπος ηρεμίας δεν βρίσκεται έξω από μας, αλλά βαθιά μέσα μας.


*Μ.Μaeterlinck. Φλαμανδικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1862 στη Γενεύη. Έζησε στο Παρίσι, στις Η.Π.Α, στη γαλλική Ριβιέρα. Το 1911 πήρε το βραβείο Νόμπελ. Έγραψε ποιήματα και θεατρικά έργα, φιλοσοφικά δοκίμια και μελέτες Πέθανε σε ηλικία 87 ετών.
Το παραπάνω απόσπασμα αναφέρεται στο βιβλίου του Μουζίλ “Ο νεαρός Τέρλες” μετάφραση Αλέξανδρος Ίσαρης, εκδόσεις Ύψιλον.













Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Ο ανίκητος «εχθρός».

«Τώρα θα καταλάβουν γιατί φοβούνται την νύκτα»
Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις μέσα στη ζωή που σε κάνουν  να μένεις άφωνος. Είτε από έκπληξη, είτε από φόβο. Πράγματα ανεξήγητα. Κάθε απόπειρα κατανόησης τους, προσκρούει σε ένα αδιαπέραστο τείχος. Εκεί η λογική δεν έχει πια λόγο, η επιστήμη σηκώνει «τα χέρια ψηλά» και περί άλλων τυρβάζει. Υπάρχει όμως ένα, που το τρέμουν όλοι. Όλοι ανεξαιρέτως. Πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και βλάκες, νέοι και γέροι- αυτοί οι τελευταίοι κάπως περισσότερο- οι μορφωμένοι και οι αμόρφωτοι, οι λογικοί και όσοι είναι παράλογοι, οι πιστοί αλλά και οι άπιστοι. Μπροστά του όλοι μας παραλύουμε. Υπάρχει μέσα σε αυτό το κάτι, Κάτι, που μας ξεπερνά και μας φοβίζει ,όσο και μας θλίβει αφόρητα. Είναι ο ανίκητος «εχθρός», ο θάνατος.
Το απώτατο μυστήριο, η κατάρα του ανθρώπου. Το μαύρο σύννεφο που πλανιέται μέσα σε όλες τις ψυχές και που όλοι προσπαθούμε να στριμώξουμε στις πιο σκοτεινές γωνίες της ύπαρξης μας. Αυτό για το οποίο αρνούμαστε να μιλήσουμε, δημόσια αλλά και ιδιωτικά, γιατί ο φόβος που προκαλεί επισκιάζει τα πάντα.
Το απόλυτο μυστικό της ύπαρξης.
Τι κάνει μια ζωή να σταματήσει τελεσίδικα, δεν το γνωρίζουμε. Τι συμβαίνει μετά, αν συμβαίνει κάτι, ούτε και αυτό το γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε καλά, είναι ότι όλοι θα περάσουμε από αυτό το κατώφλι αργά ή γρήγορα, με επώδυνο ή ανώδυνο τρόπο. Αυτό που επίσης γνωρίζουμε, είναι την ριζική απώλεια όσων έχουμε χάσει. Είναι επίσης σίγουρο, ότι κάποιους θα χάσουμε στην διάρκεια της ζωής μας .Έτσι γνωρίζουμε και την θλίψη που αυτό επιφέρει. Πέραν τούτου ουδέν.
Α!!! υπάρχει και κάτι άλλο επίσης σημαντικό. Ο θάνατος έρχεται να ρίξει φως στη ζωή αυτού που έφυγε. Θα τον σκεφτούμε με άλλον τρόπο, πιο ουσιαστικό. Πιθανόν να συγχωρήσουμε τα σφάλματα του, που μπορεί να μας πλήγωσαν. Θα εξάρουμε τα προτερήματα του, που ενόσω ζούσε, μπορεί να περνούσαν απαρατήρητα. Ο θάνατος με κάποιο ιδιότυπο τρόπο θα ρίξει φως στη ζωή που πέρασε. Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε την απώλεια και το πόνο που αυτή προκάλεσε και θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας, γνωρίζοντας ότι κάποτε θάρθει και η δική μας σειρά, πράγμα που δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε αλλά που μας στοιχειώνει.
Η κάθε γενιά που εμφανίζεται σε αυτήν την γη, αντιμετωπίζει το γεγονός του θανάτου σαν να μην έχει υπάρξει προηγούμενα. Δεν της παραδίδεται τίποτα άλλο από την θλίψη και δεν παραδίδει τίποτα περισσότερο από θλίψη. Ευτυχείς όσοι κατορθώνουν να τον αντιμετωπίσουν με γαλήνη και σθένος και όχι μέσα στον τρόμο που προκαλεί.

«Θάνατε, πιες όσο θες, πάρε όποιον θες, δεν θα μας πάρεις τις ψυχές.»

Αφιερωμένο στον φίλο μου τον Νίκο που έφυγε νωρίς και ξαφνικά μέσα στο καλοκαίρι, αλλά και στη Πέγκυ και τον πατέρα μου. Δεν ξεχνώ !!!



Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

Ο λαβύρινθος της θεαματικής κυριαρχίας.










Όταν το θέαμα επικράτησε μέσα στη κοινωνία, ήδη, ότι ήταν άμεσο βίωμα αποτελούσε παρελθόν. Οι άνθρωποι δίχως να το καταλάβουν, είχαν χάσει πια το έλεγχο πάνω στις ζωές τους, την επαφή με αυτό πού πραγματικά είναι. Η ζωή δεν ήταν μια δρώσα πραγματικότητα, πραγματικών ανθρώπων, με πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες. Ήταν μια ζωή πού περισσότερο έμοιαζε με ένα παιχνίδι ρόλων, εναλλασσόμενων ρόλων, ρόλων πού ανάλογα με την διανοητική ανάπτυξη του καθενός εκ των ανθρώπων προσλάμβαναν και το αντίστοιχο περιεχόμενο.
Αυτή η εξέλιξη δεν γίνονταν εύκολα αντιληπτή στη αρχή, ίσως γιατί οι άνθρωποι λανθασμένα πίστευαν ότι είχε έρθει επιτέλους η εποχή, όπου ο καθένας θα μπορούσε να γίνει ότι ήθελε.
Οι φτωχοί ξαφνικά μπορούσαν να μορφωθούν, να βγάλουν φράγκα, να αγοράσουν σπίτι και αυτοκίνητο, με λίγη καλή τύχη να κάνουν ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Άρχισαν να κοιτάνε τους αστούς στα μάτια και όχι στα παπούτσια.
Οι επιστήμονες έχοντας νικήσει τον Θεό, μπορούσαν να κοιτάζουν το μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο με μεγαλύτερη αυθάδεια, μετά από μια ατελείωτη σειρά επιτυχιών, μαζεύοντας τα σάλια τους με μεταξωτά μαντιλάκια.
Οι επιχειρηματίες είδαν τον κόσμο σαν μια αστείρευτη τεράστια αγορά, όπου τα κέρδη θα συνέρρεαν στα χρηματοκιβώτια τους από παντού.
Οι στρατιωτικοί είδαν μέσα από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνολογίας όπλα πού την ισχύ τους δεν είχαν ποτέ φανταστεί. Μπορούσαν να κάνουν πολέμους απλά κλεισμένοι σε πολυτελή γραφεία και να πατούν απλώς πολύχρωμα κουμπάκια.
Οι πολιτικοί, ώ οι πολιτικοί, τους ανοίχτηκε ένα απέραντο πεδίο παπαρολογίας δίχως νόημα . Μιλούσαν για όλα, δίχως να λένε κάτι, όμως συνέχιζαν να μιλάνε γιατί για τους πολιτικούς το να μιλάς μη εννοώντας τίποτα είναι η ουσία της ζωής. Ίσως πάλι γιατί κατανοούσαν ότι είχε έρθει η ώρα να παραδώσουν τα σκήπτρα τους σε πιο εξειδικευμένους τεχνικούς της εξουσίας.
Όλοι μας γυρνούσαμε στους δρόμους και στα κέντρα διασκεδάσεων με ύφος και στυλ, γιατί όταν είσαι μέσα στο θέαμα πρέπει και να το ζεις .
Πού και πού βέβαια υπήρχαν και κάποιοι πού έλεγαν ότι κάτι δεν πάει καλά, έβλεπαν αυτή την όμορφη κατάσταση προβληματική. Είχαν θέματα, πολλά θέματα. Με το ένα, με το άλλο. Μάλλον ήταν προβληματικοί, δυσπροσάρμοστοι, τέλος πάντων, είχαν κάτι.
Δεν υπήρχε ενδιαφέρον στο να εξακριβωθεί αυτό το κάτι. Μέσα στο λαβύρινθο της θεαματικής κυριαρχίας, όλα τα προβλήματα περιμένουν την σειρά τους για να απορροφηθούν .
Όταν μας είπαν ότι βρισκόμαστε σε κρίση, πέσαμε από τα σύννεφα. Η αλήθεια είναι, ότι στη αρχή κανείς δεν το πίστεψε. Όταν στη συνέχεια άρχισαν να αδειάζουν οι τσέπες, αρχίσαμε να το πιστεύουμε όλοι. Μας κακοφάνηκε, αισθανθήκαμε εξαπατημένοι, μάλιστα κατεβήκαμε σε πορείες.Μετά όμως βαρεθήκαμε και σταματήσαμε να πηγαίνουμε στις πορείες. Προτιμήσαμε να βρίζει ο καθένας μπροστά στη τηλεόραση του. Αυτό μας φάνηκε πολύ πιο βολικό και άνετο.
Μετά πάλι, ήρθαν οι αυτοκτονίες. Αυτές κυριολεκτικά μας σόκαραν. Φαίνεται, ότι αυτοί πού ήταν προβληματικοί δεν άντεξαν σε αυτή την κρίση. Πάλι βρίζαμε μπροστά στις τηλεοράσεις. Το τι έχουν ακούσει αυτά τα κουτιά δεν λέγεται.
Παρατηρούσαμε μεταξύ μας, ότι πλέον δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε, κάτι μας είχε ρουφήξει το μυαλό. Κάποιοι έλεγαν ότι μας ψεκάζουν τα αεροπλάνα πού πετάνε ψηλά. Αυτά μάλλον είναι αηδίες, η αλήθεια είναι ότι απλά έχουμε χάσει την μπάλα και δεν τολμάμε να το πούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό.

Η τηλεόραση βέβαια δεν λέει κάτι τέτοιο, αντίθετα πιστεύει ότι όλα βαίνουν καλώς . Σύντομα θα ξαναγυρίσουμε στη όμορφη κατάσταση πού είμαστε πριν, έτσι είπαν χτες……..

Τώρα πια η κρίση είναι εδώ και μόνιμη. Κανείς δεν θυμάται την προηγούμενη κατάσταση, που ήταν "ειλικρινά" πολύ όμορφη, τόπαμε αυτό και πιο πάνω.Τώρα έχουμε μια κυβέρνηση αριστεράς, που κάνει ότι της λένε, γιατί πραγματικά πιστεύει στη ανάπτυξη. Κόβει τις συντάξεις στις γριούλες και στους γέρους. Βέβαια!!! Έχουμε και περιορισμούς στις τράπεζες, για να μην είμαστε πολύ καταναλωτές. Αποκτήσαμε την εμπιστοσύνη των φίλων μας των Ευρωπαίων, ότι θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε και να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Βέβαια, όλο αυτό γίνεται κερδίζοντας και αυτοί κάτι ψιλά δις, αλλά όπως και να το κάνεις είμαστε Ευρώπη, ενώ οι Άγγλοι ψήφισαν να φύγουν από την Ευρώπη και δεν είναι πια Ευρωπαίοι. Τι κρίμα!!!!
Στο λαβύρινθο της θεαματικής κυριαρχίας, η μόνη πραγματική αλήθεια είναι, ότι όλα είναι σκοτάδι. Αυτό δεν το είπε η τηλεόραση. Περίεργο!!!!

Η ανάρτηση αυτή παρ' όλο που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά  το 2013 σε κάποιο άλλο μπλόγκ, μπορεί και εξακολουθεί να με εκφράζει και να ενσωματώνει στο παρόν της, καινούργιες πλευρές της σύγχρονης καθημερινής τρέλλας!!!


Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...