Σελίδες

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Ατελέσφορα πάθη ....και παθήματα.




Σιγά- σιγά και με “χάρη” περισσή, βαδίζουμε προς το βάθος του πηγαδιού. Κλείνουμε την αξιολόγηση, διευθετούμε το χρέος, μια καινούργια μέρα θα ξεπροβάλλει. Ευφροσύνη στον πολιτικό κόσμο. Θα μείνουμε επιτέλους στην Ευρώπη, θάχουμε το ευρώ σαν νόμισμα. Θα γίνουν μεταρρυθμίσεις που ήταν απολύτως αναγκαίες. Θα ιδιωτικοποιηθούν όσα πρέπει αλλά και εκείνα που δεν πρέπει. Θα υποθηκεύσουμε την περιουσία μας σαν ενέχυρο. Το σημαντικό είναι ότι θα υπάρχει “κόφτης”- παρεμπιπτόντως, η λέξη “κόφτης” που για χρόνια έμενε στη αφάνεια, τώρα θα κάνει τρελές πιένες- που θα κόβει τα πάντα, όταν δεν κάνουμε σωστά τα μαθήματα μας και θα είναι αιώνιος, όσο αιώνιο θα είναι το χρέος.
Βέβαια, κάποιοι δεν είναι ικανοποιημένοι απόλυτα, κυρίως, η αντιπολίτευση που θεωρεί ότι θα μπορούσε να τα κάνει καλύτερα. Όπως καλύτερα τα έκανε στο παρελθόν και μπορέσαμε να φτάσουμε μέχρι εδώ. Αυτή λοιπόν η αντιπολίτευση πιστεύει, ότι τώρα θα τα κάνει καλά.
Υπάρχουν επίσης και οι ουμανιστές Ευρωπαίοι τοκογλύφοι- δανειστές, που δεν μας εμπιστεύονται, γιατί εμείς είμαστε κακοί μαθητές και κάνουν πραγματικά ότι μπορούν να μας συνετίσουν, όπως κάνουν όλοι οι σοφοί δάσκαλοι, που ξέρουν το σωστό και πάντα βρίσκουν τρόπους, να φέρουν τα πράγματα στον ίσιο δρόμο.
Τέλος υπάρχει και η ευρεία μάζα, όλοι εμείς δηλαδή, που πάντα με σοφία βλέπει τα πράγματα, σαν να μην συμβαίνουν σε αυτήν, αλλά σε κάποιους άλλους και που μέσα στη απέραντη αταραξία της ψυχής της, παρατηρεί και όταν θάρθει η ώρα, θα μιλήσει με την ψήφο της.
Είναι αλήθεια, ότι μέσα στη ιστορία, πιθανόν, να μην είχε ξανασυμβεί, τόσοι πολλοί μαλάκες να συνωστίζονται με τόση μεγάλη απελπισία μέσα σε τόσα πολλά ψέματα, κάνοντας όλοι, ότι δεν τρέχει τίποτα.
Το κρυφό μυστικό μέσα σε όλη αυτήν την αδιέξοδη βαβούρα, είναι ότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει πράξη, που πραγματικά να έχει κάποιο στοιχειώδες αποτέλεσμα.
Αυτό που αποφασίζεται τώρα, αύριο δεν θα έχει καμία ισχύ. Ο εγκλωβισμός μέσα σε αιώνια χρέη, είναι το καινούργιο δημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα και αυτοί που το διαχειρίζονται, νομίζουν, ότι κάνουν υψηλή πολιτική, ενώ απλά “διασκεδάζουν' σαρκαστικά το κοινό τους .
Το δε κοινό, έχει αποδεχτεί a priori την “παράσταση”, σαν το μόνο θεατρικό που μπορεί να ανεβεί στη σκηνή και κάνει ότι αγανακτεί, φουσκώνει και ξεφουσκώνει,όμως κάθε φορά που η αυλαία πέφτει, εν τέλει χειροκροτεί ανακουφισμένο. Είναι το αντίτιμο που πληρώνει στη παραδοχή του,ότι επιθυμεί να κυβερνιέται και να μην κυβερνά.

Όταν οι καιροί είναι τόσο χαλεποί, που κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα και την αυταπάτη από την πραγματικότητα, τότε η βλακεία μπορεί να κυβερνά ήσυχη, μιλώντας για τον κόσμο με τον τρόπο που αυτή επιλέγει.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Ημερολογιακές καταχωρήσεις.





Όταν ξεκίνησα να γράφω, ήταν ο προηγούμενος αιώνας. Μου φαντάζει μια εντελώς άλλη εποχή. Άλλοι άνθρωποι, κάποιοι εξ αυτών δεν υπάρχουν πλέον. Ταξιδεύουν σε άλλες διαστάσεις. Ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον. Αυτό με ανακουφίζει. Μου δίνει την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορούσα να τους συναντήσω ξανά. Θα έχουμε πολλά να πούμε. Τώρα πια είναι μνήμες. Μόνο μνήμες. Μερικές φορές αναρωτιέσαι, τι μένει τελικά από την διαδρομή μας; Μόνο μνήμες; Που και αυτές με τον καιρό ξεθωριάζουν σιγά -σιγά, έτσι που τελικά κάποια στιγμή δεν ξέρεις αν πραγματικά έχει υπάρξει αυτό που θυμάσαι ή αν είναι ένα όνειρο.
Πράγματα χιλιο-ειπωμένα βέβαια, αλλά όταν τα νιώθεις αποκτούν άλλη διάσταση και περιεχόμενο. Είναι η μυστική ζωή μας, πολλές φορές δεν μπορεί καν να εκφραστεί. Την βιώνουμε στα κρυφά, νοιώθοντας την μελαγχολία της νοσταλγίας. Χωμένοι μέσα στα προβλήματα μας, τις προσδοκίες μας, τις επιθυμίες μας,νομίζουμε ότι είμαστε αιώνιοι και αλησμόνητοι. Δεν είναι όμως έτσι. Είμαστε απλά περαστικοί. Όλες οι ιδέες που έχουμε για τον εαυτόν μας είναι απλά το άλλοθι για να χρυσώνουμε το χάπι.
Οι απανταχού σοφοί λένε ότι το παρελθόν είναι πίσω, ανάμνηση. Το μέλλον δεν έχει υπάρξει ακόμη και δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει ποτέ. Αυτό που είναι δικό μας, είναι το παρόν. Ένα παρόν, που στη ουσία σπανίως το βιώνουμε κυριολεκτικά, ζώντας στις αναπολήσεις του παρελθόντος, είτε στα σχέδια και τις προσδοκίες του μέλλοντος. Το παρόν, όντως, είναι αυτό που πραγματικά έχουμε και καταναλώνεται χωρίς φειδώ μέσα στις επιταγές ενός κόσμου, που έχει καταντήσει ξένος για μας. Ή τουλάχιστον για κάποιους από μας.
Βέβαια, είναι πολύ δύσκολο να βιώσεις το παρόν. Απαιτεί άλλου τύπου συγκέντρωση, άλλου τύπου αντίληψη της ίδιας της ζωής. Απαιτεί να πολεμάς την αχαλίνωτη διάσπαση, μέσα στις επιταγές άλλων, που εμφανίζονται σαν δικές σου. Σε προσδοκίες και ψευδαισθήσεις που συνεχώς σου ρουφάνε ενέργεια. Απαιτεί να ξέρεις τι θέλεις πραγματικά και πως να το περιφρουρήσεις. Απαιτεί να έχεις διάκριση και σθένος να αντιμετωπίσεις τις “λάμιες”των επίπλαστων επιθυμιών.
Εκατομμύρια γενιές έχουν περάσει και έχουν χαθεί, ζώντας άσκοπα μέσα στον θόρυβο και την κατανάλωση του παρόντος. Λησμονημένες. Κανείς δεν θυμάται τίποτα για αυτές. Ζωές χωρίς αποτύπωμα. Θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχε κάποιο αόρατο βιβλίο που μέσα του να υπάρχουμε όλοι λεπτομερώς καταγεγραμμένοι. Κάτι σαν ενεργή συμπαντική μνήμη. Είναι απάνθρωπο να λησμονείς και να λησμονιέσαι .
Κουράστηκα. Είναι βράδυ. Τα βράδια είναι αρκετά επικίνδυνα για την σκέψη, έχω παρατηρήσει. Οι άλλοι περιμένουν το Πάσχα και την Ανάσταση.

Να θυμηθώ να μην λησμονήσω.!!! 

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Αφορισμών συνέχεια....





        Πολλοί αγάπησαν την αλήθεια , αλλά οι περισσότεροι την ψευδαίσθηση.

Υπάρχει πάντα χώρος για το κακό, αλλά αναπόφευκτα υπάρχει χώρος και

 για το καλύτερο.


Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που είναι, αξιοθαύμαστα, σιωπηλά. Πρώτο

 στη λίστα είναι η αναπνοή.

Άλλη “πίστα” είναι η Πίστη και άλλη η Γνώση. Με την Γνώση αισθάνεσαι

 ηρεμία.

Η αυτο-συνείδηση είναι προϋπόθεση για την καλή συνύπαρξη. Αλλά

 κυριότερα είναι προϋπόθεση για την ισορροπία του ατόμου.
 

Να φοβάσαι τον άνθρωπο που δεν υποχωρεί, ούτε καν, σε μια συζήτηση.

 Έχει ακόρεστη διάθεση να καταλαμβάνει χώρο.

Η εξουσία χτίζεται πάνω στα μυστικά και  στο φόνο της καρδιάς.

Όποιος συσσωρεύει δύναμη, είναι σίγουρο, ότι κάποια στιγμή θα κάνει

 πόλεμο.

Ο πόλεμος δεν είναι “πατήρ πάντων”, είναι το αμάρτημα του πλεονέκτη.

Η αγάπη και ο έρωτας είναι άλυτα μυστήρια. Η μύηση σε αυτά τα μυστήρια

 δε κάνει διάκριση σε κανέναν. Συμμετέχουμε όλοι.

Είναι ευλογημένοι όσοι αγαπήθηκαν και αγάπησαν. Δεν έχουν όλοι τέτοια τύχη.

Η φιλία που δεν απελευθερώνει ένα διάλογο ειλικρίνειας, είναι φιλία κενή

 περιεχομένου. Δεν σε κάνει καλύτερο/η, αντίθετα, σου καταστρέφει αυτό

 που ήδη έχεις.

Η πραγματική φιλία σου αποκαθιστά ασφάλεια και σε κάνει χαρούμενο.

Ο ανταγωνισμός και η ζήλια αφήνουν στο διάβα τους πτώματα.

Η ευτυχία είναι περίεργη υπόθεση. Όσο την πλησιάζεις , τόσο αυτή πάει

 χαμογελώντας, παρακάτω. Άρα, είσαι συνεχώς στο κυνήγι της.

Είναι λάθος που δεν μιλάμε για τον θάνατο. Έτσι, μας ασκεί μεγαλύτερο

 φόβο.

Τα “υπόλοιπα” εκδικούνται. (Π.Κ)

Ενώ η Ζωή είναι ιερή, οι άνθρωποι που την ζουν, είναι καθοριστικά

 ανίεροι.







Ετυμολογία : αφορισμός<αρχαία ελληνική

αφορισμός>αφορίζω"ξεχωρίζω, διαιρώ" <από+ορίζω

Ερμηνεία : 1.σύντομη, περιεκτική δήλωση που περιέχει μια ευρύτερα

αποδεκτή αλήθεια,απόφθεγμα.
2.εκκλησιαστική ποινή με την οποία μέλος ενός χριστιανικού δόγματος

 αποκλείεται εντελώς από τη χριστιανική κοινότητα, ως τιμωρία για πολύ

 σοβαρά αμαρτήματα στα οποία περιέπεσε.






Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Περιμένοντας που θα σκάσει η επόμενη βόμβα.......




Απ' όποια πλευρά και να το δει κανείς, ζούμε σε μια ταραγμένη εποχή. Όταν το παραδέχεσαι και το συζητάς, πολλοί κατσουφιάζουν, εκνευρίζονται, γιατί γίνεσαι δυσάρεστος. Η κοινωνία μας, ενώ ζει κατά κόρον, μέσα σε αρνητικές συνθήκες, δεν θέλει να μιλά για αυτές. Προτιμά να συγκαλύπτει, γιατί έτσι θεωρεί ότι προστατεύεται από το “κακό”. Δεν το αφήνει να εισχωρήσει μέσα της, να την μολύνει. Το ξορκίζει. Βέβαια, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, όλα φαίνονται σαν να επιλύονται-λέμε τώρα μια ιδέα ότι επιλύονται- σε κάποιο επίπεδο, στο οποίο, η κοινωνία δεν έχει και μεγάλη πρόσβαση. Μάλλον, θα ήταν καλύτερο να ειπωθεί, ότι δεν έχει καμία πρόσβαση. Βέβαια, μπορεί να παρακολουθεί από την τηλεόραση. Σε αυτό έχει πρόσβαση, απρόσκοπτη και διαρκή !!!

Ευρώπη με κλειστά σύνορα, πόλεις στις οποίες η αστυνομία και ο στρατός, είναι πλέον μέσα στη καθημερινότητα μας, χιλιάδες πρόσφυγες πάνε και έρχονται δίπλα μας, μέσα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, άνθρωποι πεθαίνουν από εκρήξεις βομβών, από καμικάζι που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, ζητώντας εκδίκηση. Η “θεά” του σύγχρονου κόσμου, η οικονομία, δεν πάει και πολύ καλά τελευταίως, έτσι πια, όλο και περισσότεροι, μπορούμε με υπερηφάνεια να λέμε ότι είμαστε φτωχοί.
Όπως και να το δεις, είμαστε μια “ωραία” ατμόσφαιρα. !!! Πρέπει να δεις καμιά πανσέληνο,ή τίποτα ηλιοβασιλέματα ,για να πάρεις τα πάνω σου και να ξανα-θυμηθείς, ότι υπάρχει ακόμη ομορφιά σε αυτόν τον κόσμο. Η φύση που τόσο πολύ ξεπατώσαμε, κρατάει ακόμα γερά.

Νομίζω, ότι τρία είναι τα σύγχρονα πάθη μας: η Αμνησία, η Αβουλία και η Απάθεια. Κυρίως με αυτά συντηρούμε την ζωή μας. Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον φόβο και τον ατομισμό, αλλά τα τελευταία είναι τόσο ενσωματωμένα στη ζωή μας, που είναι πια δεύτερη φύση μας.

Το ερώτημα πια για όλα αυτά, δεν είναι το πως φτάσαμε ως εδώ, αλλά του πόσο πιο κάτω είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε. Γιατί είναι γνωστό, ότι πάντοτε υπάρχει το πιο κάτω. Αυτό το βαρελάκι, φαίνεται, ότι δεν έχει πάτο.

Υπάρχουν και τα αναπάντητα πολιτικά ερωτήματα :
Πόσο πια δυνατός είναι αυτός ο ΙΣΙΣ ; Μήπως κάποιος τελικά τον υποστηρίζει; Ποιος είναι αυτός ή αυτοί;
Γιατί ο Ερντογάν ξέρει εκ των προτέρων που θα γίνει τρομοκρατική κίνηση; Ποια είναι η πληροφόρηση του;
Ο ΙΣΙΣ εκφράζει όλο τον μουσουλμανικό κόσμο; Αν ναι γιατί κτυπάει και μουσουλμάνους; Τότε γιατί μιλάμε γενικά και αφηρημένα για μουσουλμανικό κίνδυνο;
Ποιον συμφέρει όλο αυτό το μπάχαλο σε όλα τα επίπεδα;
Γεωπολιτικά, θρησκευτικά, πολιτικά,οικονομικά;
Οι πρόσφυγες προέκυψαν αυθόρμητα ή σαν αποτέλεσμα πολέμων που κάποιοι προκάλεσαν; Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί;
Γιατί, τέλος, δεν έχει προκύψει κάποιο κίνημα αντίδρασης σε όλη αυτή την παράνοια;

Έχει ειπωθεί με σαφήνεια Καθένας είναι προϊόν των έργων του και η παθητικότητα κοιμάται όπως έχει στρώσειΓκυ Ντεμπόρ.










Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Η ζωή κοντά στη άβυσσο.




Όσο η εικόνα της πραγματικότητας έρχεται πιο κοντά στη αντίληψη μας, θα περίμενε κανείς τα πράγματα να γίνονται όλο και πιο διαυγή. Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Αντίθετα, η εικόνα “φλουτάρει” όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα αυτό που θάπρεπε να ξεκαθαρίζει, γίνεται όλο και περισσότερο μπερδεμένο.
Οι λεπτομέρειες της εικόνας χάνονται, οι όψεις που είναι στο πλάι ή πάνω και κάτω, είναι σαν να μην υφίστανται. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει όψη που βρίσκεται από πίσω, όπως επίσης και παράμετροι, που δεν φαίνονται καθόλου. Η τεχνολογική εκτόξευση της επικοινωνίας μέσα από εκατομμύρια εικόνες, εικόνες που παράγονται και διοχετεύονται στη αντίληψη μας, ενώ ευαγγελιζόταν την καθαρότητα, μάλλον συμβάλλουν, σκοπίμως, σε μια ευρύτερη σύγχυση.

Ζούμε μέσα στη “άπειρη” πληροφορία, αλλά αυτή η πληροφορία επιτείνει την σύγχυση, τον φόβο, ξυπνά ξεχασμένα πάθη, πλάθει ονειρώξεις, οδηγεί σε μια παθητικότητα. Αυτή η πληροφοριακή ευημερία, εν τέλει, σαμποτάρει την ουσιαστική επικοινωνία και απλά αποκρύπτει την συνείδηση .Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα έπρεπε να καταλογίσουμε την αιτία του προβλήματος αποκλειστικά στις “ιδιαιτερότητες” της θεαματικής κοινωνίας. Δυστυχώς, όταν δεν συμμετέχεις στη κατασκευή ενός έργου, δεν μπορείς να κατανοήσεις και το ίδιο το έργο, με αποτέλεσμα απλά και ασυνείδητα να το χρησιμοποιείς.

Το λέω αυτό διότι, ενώ φαίνεται να είμαστε όλοι “κατασκευαστές” της πραγματικότητας, εν τούτοις υπάρχει η βάσιμη υποψία ότι αυτή η “ριμάδα” πραγματικότητα, κατασκευάζεται από αόρατες δυνάμεις, που μάλλον δεν υποπίπτουν στη αντίληψη μας. Αλλά και όταν τις υποπτευόμαστε και πάλι εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο στα σχέδια αυτών των δυνάμεων.

Παραδείγματος χάριν, δεν σχεδιάζουμε όλοι μας, τις πολεμικές συρράξεις που θα γίνουν, ούτε τους λόγους που αυτές έγιναν. Επίσης, δεν σχεδιάζουμε όλοι μαζί, το πως και με ποιους τρόπους θα δουλεύουμε και θα αμειβόμαστε. Δεν αποφασίζουμε, αν θα κλείσουμε τα σύνορα, για να μην περνάνε πρόσφυγες από τους πολέμους, που άλλοι αποφάσισαν. Εμείς αποφασίζουμε αν θα παρακολουθούμε αυτές τις αποφάσεις από την τηλεόραση ή από τους υπολογιστές μας και από πιο κανάλι, πράγμα που είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, πολύ σημαντικό!!!

Επίσης, αποφασίζουμε το ποιοι θα διαχειριστούν αυτές τις αποφάσεις, ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι δεν θα είναι αυτοί που θα αποφασίσουν, αλλά “άλλοι”, που ξέρουν καλύτερα από αυτούς που εμείς επιλέξαμε, που δεν τους ξέρουμε και δεν τους επιλέξαμε. Αλλά μάλλον και αυτό δεν μπορεί να έχει ιδιαίτερη σημασία!!!

Με τούτα και με κείνα, τελικά, πορευόμαστε, ένας Θεός ξέρει προς τα που. Όμως μέσα μας βαθιά πιστεύουμε ότι ξέρουμε, γνωρίζουμε αυτό που αποκαλούμε εικόνα της πραγματικότητας. Εξακολουθούμε να ισχυριζόμαστε ότι συμβάλλουμε δραστικά στη κατασκευή του κόσμου μας. Γιατί “αυτός ο κόσμος είναι και δικός μας”.

Είναι όμως ; Νομίζω, ότι αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Μήπως είμαστε ενοικιαστές και με απρόσιτο νοίκι; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι το πόσο θα μας φορολογήσουν, ούτε αν θα κλείσουμε την αξιολόγηση ; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι, αν οι συντάξεις θα κλείσουν στα 385 ευρώ ή στα 450; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι, αν οι αγρότες θα πρέπει να παίρνουν τσάμπα πετρέλαιο για να κάνουν καλλιέργειες με φάρμακα που κάνουν τις σοδειές τους να είναι επιβλαβείς και άγευστες ; Μήπως.......;

Μήπως τελικά το πρόβλημα είναι, ότι όλα αυτά τα προβλήματα είναι συνέπειες ενός άλλου προβλήματος, μεγαλύτερου και σπουδαιότερου, που δεν θέλουμε ούτε καν να το σκεφτούμε, γιατί μας πιάνει στις δαγκάνες του ο φόβος;

Αυτός ο κόσμος έχει πάψει προ πολλού να είναι ωραίος, αν υποθέσουμε ότι κάποτε ήταν. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς αρμενίζουμε στραβά. Η ζωή είναι ωραία και την έχουμε φέρει ένα βήμα κοντά από την καταστροφή, ένα βήμα από την άβυσσο. Η “κατασκευή “είναι Βαβέλ και οι κατασκευαστές έχασαν τον έλεγχο της έργου τους. Τα μερεμέτια πια δεν ωφελούν. Τίποτα δεν μπορεί να συνεχίσει με γνωστές πατέντες και μπαλώματα. Σύντομα, αν συνεχίσουμε αυτήν την λογική , το πιο πιθανόν είναι να βρεθούμε στο κέντρο μια κρίσης-σύρραξης που μάλλον όμοια της δεν θα έχουμε γνωρίσει.

Το βάθος αυτής της θλιβερής πραγματικότητας κρύβεται επιμελώς. Η απανθρωπιά που παρακολουθούμε με τους πρόσφυγες, είναι ο προάγγελος μιας γενικευμένης απαξίας απέναντι στη ανθρώπινη ζωή.

Είναι, αυτή η ίδια η ζωή που οφείλουμε να προστατεύσουμε.








Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Ποιος θυμάται την Αλήθεια, ποιος θυμάται την Ελευθερία;



Οι τελευταίες δεκαετίες που μίλησαν στο όνομα αυτών των δύο “κυριών”, οι δεκαετίες του '60-'70 , αρχίζουν να σβήνουν μέσα στη λήθη του αμείλικτου χρόνου. Ακόμα ακούμε τα τραγούδια τους, αλλά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πια, γιατί μας συγκινούν. Έχουμε χάσει πια το νήμα που τα συνδέει με την πηγή που τα παρήγαγαν. Τις ιδέες δηλαδή που τα ενέπνευσαν. Τους ανθρώπους που πάλεψαν για να πραγματώσουν τα οράματα μιας γενιάς, που με νωπές τις μνήμες ενός τραγικού παγκόσμιου πολέμου, οραματίσθηκαν έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν μπόρεσαν να τον πραγματώσουν, ούτε κατά προσέγγιση, αλλά τουλάχιστον προσπάθησαν να δώσουν μια άλλη πνοή,σε μια παγκόσμια κοινωνία που βάλτωνε σε αγκυλώσεις χρώματος, σεξουαλικής ανελευθερίας, πολιτικής στασιμότητας. Μιας παγκόσμιας κοινωνίας που είχε προλάβει να αντικαταστήσει τον παγκόσμιο πόλεμο, με εισβολές σε κράτη, με δικτατορίες, με μια ειρήνη που έσταζε αίμα και καταπίεση.

Με τα χρόνια αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι,ακόμα και όταν αυτό σε απογοητεύει, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με τις ίδιες ακριβώς μηχανικές πατέντες αιώνων. Σαν όλα να είναι παγωμένα και ακίνητα. Σαν το διαφορετικό, μια ποιοτική εξέλιξη στη συνείδηση, να είναι απλά ένα απατηλό όνειρο, μια χίμαιρα.

Το έργο που έχουμε δει άπειρες φορές, κρατά το μυστικό της επανάληψης του, επτασφράγιστο!!!

Ποιος θυμάται σήμερα την αναζήτηση της Αλήθειας, ποιος φλογίζεται από το όραμα της Ελευθερίας;

Μάλλον κανείς. Ενώ για μια ακόμη φορά, τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το σκοτάδι, ενώ η νύκτα καταλαμβάνει όλο και πιο γρήγορα το φως, βυθιζόμαστε για μια ακόμη φορά, σε μια αδράνεια, ενώ “βλέπουμε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει”.Ο πλανήτης της παγκοσμιοποίησης δεν ντρέπεται πια δημόσια να δηλώνει, ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πνίξει τους πρόσφυγες ,που ο ίδιος δημιούργησε. Δεν ντρέπεται να δηλώνει δημόσια, ότι στο όνομα μιας οικονομίας που εξυπηρετεί τους λίγους, ότι δεν έχει πρόβλημα να θυσιάσει τους πάντες στη φτώχεια. Κυρίως όμως δεν ντρέπεται να δηλώνει ότι είναι έτοιμος να μπει ξανά σε ένα γενικευμένο πόλεμο, που θα κάνει τους προηγούμενους πολέμους να φαίνονται σαν απλές συρράξεις. Η Συρία μετρά στα χρόνια της καταστροφής της, γύρω στα 150.000 χιλιάδες νεκρά παιδιά. Δεν μιλάμε για τους πρόσφυγες, δεν μιλάμε για τους νεκρούς. Δεν μιλάμε για την καταστροφή του φυσικού χώρου, δεν μιλάμε για τα αρχαία μνημεία.Φαίνεται ότι η αναζήτηση της Αλήθειας των πραγμάτων και το όραμα ενός ελεύθερου κόσμου , δεν χωρά στη τσεπούλα της οικονομικής διεκδίκησης και ευμάρειας. Τι μέλλον μπορεί να περιμένει ένα κόσμο που αναζητά την ασφάλεια του, αποκλειστικά και μόνον, στους τραπεζικούς του λογαριασμούς; Ποια είναι η αλήθεια ενός τέτοιου κόσμου; Πόσο,τελικά, είναι ελεύθερος;

Η μνήμη φαίνεται ότι χάνεται και μαζί με αυτήν ξεθωριάζει η ελπίδα . Ο κόσμος της επίπλαστης “ευμάρειας”, σιγά σιγά αλλά σταθερά, αποκαλύπτει το φρικώδες πρόσωπο του. Διαλαλεί τις απάνθρωπες προθέσεις του, αλλά και τα μέσα που θέλει να τις επιβάλλει. Η ανθρωπότητα δεν έχει πλέον το άλλοθι του “δεν γνώριζα”. Η αποδοχή αποτελεί σιωπηρή συγκατάθεση στη αέναη διαιώνιση ενός σφάλματος. Οφείλουμε, θεωρητικά τουλάχιστον, να πάρουμε μια θέση ,για το αν αυτός ο κόσμος μας αρέσει στην ουσία του και όχι μόνον όταν θίγεται η τσέπη μας. Ένα αίτημα πάνω σε μια τέτοια διαπίστωση ,που μέχρις στιγμής είναι ανύπαρκτο, θα μου έδινε πραγματικά κουράγιο να ελπίζω. Όλα τα υπόλοιπα σταδιακά,ακόμα και αν κατανοώ την αναγκαιότητα τους, γίνονται βαρετά. Απελπιστικά βαρετά !!!

Μου θυμίζουν το τραγούδι “λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω”. Μα δεν θέλω ψίχουλα, την αγάπη θέλω και την θέλω ολόκληρη !!!

Ποιος θυμάται σήμερα την αναζήτηση της Αλήθειας, ποιος φλογίζεται από το όραμα της Ελευθερίας;

Όλοι και κανένας. Κρίμα !!!


Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Η πραγματικότητα φιλοδοξεί να ξεπεράσει τους εφιάλτες μας




Μνημόνια. Ένας συναρπαστικός κόσμος. Η κρυφή γοητεία της οικονομίας. Η απόλυτη αναγκαιότητα. Η χαρά του να σκέφτεσαι όλες τις ώρες τις ημέρες, αυτά που θα σου κόψουν. Η περιπέτεια της σύνταξης, του μισθού. Η ερωτική συνεύρεση με την εξάρτηση από τους εραστές-δανειστές. Η μαγεία που προκαλεί η υποταγή στον ανώτερο οικονομικά. Το άγχος και η ανασφάλεια που δεν σου επιτρέπει να εφησυχαστείς. Όλα αυτά δεν είναι αμελητέα πράγματα. Όχι!!

Μπορεί να μην σε προάγουν με τον τρόπο που ονειρευόσουν, αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς ότι κάτι σου κάνουν, κάτι όμορφο. Μέχρι και οι γραβάτες έφυγαν από τα πουκάμισα για να ανεμίσουν στον καθαρό αέρα, ζητώντας το δίκιο τους και να φτιάξουν κίνημα. Εύλογα.!

Αν δεν καταλάβεις το άδικο όταν θίγεται η τσέπη σου, που θα το καταλάβεις; Στο Αιγαίο που έχει γεμίσει πτώματα;
Είμαστε όλοι Ευρώπη τελικά .

Καταλάβαμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, ότι όταν δεν σκέφτεσαι την οικονομία σαν την ουσία της ζωής σου, κάνεις τραγικό λάθος. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα άλλο παρά σενάρια συνωμοσίας. Άθλιας συνωμοσίας ανόητων, που ονειροβατούν σε ψευδαισθήσεις. Μας το είπε και ο κύριος Σόϊμπλε: είναι η συμφωνία ανόητοι.

Τι καλός κύριος!!! Μας διαφώτισε.

Η μαγική συμφωνία για τα φράγκα. Αυτά είναι τα ουσιώδη, όχι τα άλλα που ψελλίζουν οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν που πατάνε.

Ο κόσμος αλλάζει, φίλοι μου, αλλάζει βεβαίως, χωρίς εμάς, αλλά και αυτό λίγη σημασία μπορεί να έχει, μπροστά στο ότι αλλάζει. Τον αλλάζουν αυτοί που ξέρουν, όχι εμείς που δεν ξέρουμε. Σε μας απομένει να το αποδεχτούμε απλά και ήσυχα.

Ειλικρινά ποτέ δεν περίμενα να ζήσω τέτοιες ομορφιές. Είναι επειδή παρέμενα εγκλωβισμένος, λανθασμένα βέβαια, στη εντύπωση ότι ζω σε αστικό κράτος δικαίου, δεν είχα αντιληφθεί την γοητεία του αναδυόμενου μεγαλείου της αυτοκρατορίας. Σιγά-σιγά όμως αρχίζω και το κατανοώ. Μπορώ τώρα να ομολογήσω . Αυτό ήταν που έλλειπε από την ζωή μας. Είναι η καθοριστική πινελιά σε ένα πολλά υποσχόμενο παρόν. Μπορεί κάποιοι να μην μπορέσουν να το ακολουθήσουν, αλλά εν τέλει και όλα τα δάκτυλα του χεριού δεν είναι ίσα. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Πιστεύετε ότι είναι λίγο να είσαι μέλος ισότιμο αυτής της Ευρώπης; Αυτού του πολιτικά, ηθικά, πολιτιστικά και κυρίως οικονομικά άμεμπτου δυτικού τρόπου ύπαρξης ; Ας μην είμαστε αχάριστοι, είμαστε πολύ τυχεροί, πάρα πολύ τυχεροί!!!

Τόσο που όσο θα περνάν τα χρόνια θα κλαίμε από ευγνωμοσύνη.


Είδα, έμαθα, φωτίστηκα!!!! Δόξα σοι ο Θεός.

Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...