Σελίδες

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Ποιος θυμάται την Αλήθεια, ποιος θυμάται την Ελευθερία;



Οι τελευταίες δεκαετίες που μίλησαν στο όνομα αυτών των δύο “κυριών”, οι δεκαετίες του '60-'70 , αρχίζουν να σβήνουν μέσα στη λήθη του αμείλικτου χρόνου. Ακόμα ακούμε τα τραγούδια τους, αλλά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πια, γιατί μας συγκινούν. Έχουμε χάσει πια το νήμα που τα συνδέει με την πηγή που τα παρήγαγαν. Τις ιδέες δηλαδή που τα ενέπνευσαν. Τους ανθρώπους που πάλεψαν για να πραγματώσουν τα οράματα μιας γενιάς, που με νωπές τις μνήμες ενός τραγικού παγκόσμιου πολέμου, οραματίσθηκαν έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν μπόρεσαν να τον πραγματώσουν, ούτε κατά προσέγγιση, αλλά τουλάχιστον προσπάθησαν να δώσουν μια άλλη πνοή,σε μια παγκόσμια κοινωνία που βάλτωνε σε αγκυλώσεις χρώματος, σεξουαλικής ανελευθερίας, πολιτικής στασιμότητας. Μιας παγκόσμιας κοινωνίας που είχε προλάβει να αντικαταστήσει τον παγκόσμιο πόλεμο, με εισβολές σε κράτη, με δικτατορίες, με μια ειρήνη που έσταζε αίμα και καταπίεση.

Με τα χρόνια αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι,ακόμα και όταν αυτό σε απογοητεύει, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με τις ίδιες ακριβώς μηχανικές πατέντες αιώνων. Σαν όλα να είναι παγωμένα και ακίνητα. Σαν το διαφορετικό, μια ποιοτική εξέλιξη στη συνείδηση, να είναι απλά ένα απατηλό όνειρο, μια χίμαιρα.

Το έργο που έχουμε δει άπειρες φορές, κρατά το μυστικό της επανάληψης του, επτασφράγιστο!!!

Ποιος θυμάται σήμερα την αναζήτηση της Αλήθειας, ποιος φλογίζεται από το όραμα της Ελευθερίας;

Μάλλον κανείς. Ενώ για μια ακόμη φορά, τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το σκοτάδι, ενώ η νύκτα καταλαμβάνει όλο και πιο γρήγορα το φως, βυθιζόμαστε για μια ακόμη φορά, σε μια αδράνεια, ενώ “βλέπουμε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει”.Ο πλανήτης της παγκοσμιοποίησης δεν ντρέπεται πια δημόσια να δηλώνει, ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πνίξει τους πρόσφυγες ,που ο ίδιος δημιούργησε. Δεν ντρέπεται να δηλώνει δημόσια, ότι στο όνομα μιας οικονομίας που εξυπηρετεί τους λίγους, ότι δεν έχει πρόβλημα να θυσιάσει τους πάντες στη φτώχεια. Κυρίως όμως δεν ντρέπεται να δηλώνει ότι είναι έτοιμος να μπει ξανά σε ένα γενικευμένο πόλεμο, που θα κάνει τους προηγούμενους πολέμους να φαίνονται σαν απλές συρράξεις. Η Συρία μετρά στα χρόνια της καταστροφής της, γύρω στα 150.000 χιλιάδες νεκρά παιδιά. Δεν μιλάμε για τους πρόσφυγες, δεν μιλάμε για τους νεκρούς. Δεν μιλάμε για την καταστροφή του φυσικού χώρου, δεν μιλάμε για τα αρχαία μνημεία.Φαίνεται ότι η αναζήτηση της Αλήθειας των πραγμάτων και το όραμα ενός ελεύθερου κόσμου , δεν χωρά στη τσεπούλα της οικονομικής διεκδίκησης και ευμάρειας. Τι μέλλον μπορεί να περιμένει ένα κόσμο που αναζητά την ασφάλεια του, αποκλειστικά και μόνον, στους τραπεζικούς του λογαριασμούς; Ποια είναι η αλήθεια ενός τέτοιου κόσμου; Πόσο,τελικά, είναι ελεύθερος;

Η μνήμη φαίνεται ότι χάνεται και μαζί με αυτήν ξεθωριάζει η ελπίδα . Ο κόσμος της επίπλαστης “ευμάρειας”, σιγά σιγά αλλά σταθερά, αποκαλύπτει το φρικώδες πρόσωπο του. Διαλαλεί τις απάνθρωπες προθέσεις του, αλλά και τα μέσα που θέλει να τις επιβάλλει. Η ανθρωπότητα δεν έχει πλέον το άλλοθι του “δεν γνώριζα”. Η αποδοχή αποτελεί σιωπηρή συγκατάθεση στη αέναη διαιώνιση ενός σφάλματος. Οφείλουμε, θεωρητικά τουλάχιστον, να πάρουμε μια θέση ,για το αν αυτός ο κόσμος μας αρέσει στην ουσία του και όχι μόνον όταν θίγεται η τσέπη μας. Ένα αίτημα πάνω σε μια τέτοια διαπίστωση ,που μέχρις στιγμής είναι ανύπαρκτο, θα μου έδινε πραγματικά κουράγιο να ελπίζω. Όλα τα υπόλοιπα σταδιακά,ακόμα και αν κατανοώ την αναγκαιότητα τους, γίνονται βαρετά. Απελπιστικά βαρετά !!!

Μου θυμίζουν το τραγούδι “λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω”. Μα δεν θέλω ψίχουλα, την αγάπη θέλω και την θέλω ολόκληρη !!!

Ποιος θυμάται σήμερα την αναζήτηση της Αλήθειας, ποιος φλογίζεται από το όραμα της Ελευθερίας;

Όλοι και κανένας. Κρίμα !!!


Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Η πραγματικότητα φιλοδοξεί να ξεπεράσει τους εφιάλτες μας




Μνημόνια. Ένας συναρπαστικός κόσμος. Η κρυφή γοητεία της οικονομίας. Η απόλυτη αναγκαιότητα. Η χαρά του να σκέφτεσαι όλες τις ώρες τις ημέρες, αυτά που θα σου κόψουν. Η περιπέτεια της σύνταξης, του μισθού. Η ερωτική συνεύρεση με την εξάρτηση από τους εραστές-δανειστές. Η μαγεία που προκαλεί η υποταγή στον ανώτερο οικονομικά. Το άγχος και η ανασφάλεια που δεν σου επιτρέπει να εφησυχαστείς. Όλα αυτά δεν είναι αμελητέα πράγματα. Όχι!!

Μπορεί να μην σε προάγουν με τον τρόπο που ονειρευόσουν, αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς ότι κάτι σου κάνουν, κάτι όμορφο. Μέχρι και οι γραβάτες έφυγαν από τα πουκάμισα για να ανεμίσουν στον καθαρό αέρα, ζητώντας το δίκιο τους και να φτιάξουν κίνημα. Εύλογα.!

Αν δεν καταλάβεις το άδικο όταν θίγεται η τσέπη σου, που θα το καταλάβεις; Στο Αιγαίο που έχει γεμίσει πτώματα;
Είμαστε όλοι Ευρώπη τελικά .

Καταλάβαμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, ότι όταν δεν σκέφτεσαι την οικονομία σαν την ουσία της ζωής σου, κάνεις τραγικό λάθος. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα άλλο παρά σενάρια συνωμοσίας. Άθλιας συνωμοσίας ανόητων, που ονειροβατούν σε ψευδαισθήσεις. Μας το είπε και ο κύριος Σόϊμπλε: είναι η συμφωνία ανόητοι.

Τι καλός κύριος!!! Μας διαφώτισε.

Η μαγική συμφωνία για τα φράγκα. Αυτά είναι τα ουσιώδη, όχι τα άλλα που ψελλίζουν οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν που πατάνε.

Ο κόσμος αλλάζει, φίλοι μου, αλλάζει βεβαίως, χωρίς εμάς, αλλά και αυτό λίγη σημασία μπορεί να έχει, μπροστά στο ότι αλλάζει. Τον αλλάζουν αυτοί που ξέρουν, όχι εμείς που δεν ξέρουμε. Σε μας απομένει να το αποδεχτούμε απλά και ήσυχα.

Ειλικρινά ποτέ δεν περίμενα να ζήσω τέτοιες ομορφιές. Είναι επειδή παρέμενα εγκλωβισμένος, λανθασμένα βέβαια, στη εντύπωση ότι ζω σε αστικό κράτος δικαίου, δεν είχα αντιληφθεί την γοητεία του αναδυόμενου μεγαλείου της αυτοκρατορίας. Σιγά-σιγά όμως αρχίζω και το κατανοώ. Μπορώ τώρα να ομολογήσω . Αυτό ήταν που έλλειπε από την ζωή μας. Είναι η καθοριστική πινελιά σε ένα πολλά υποσχόμενο παρόν. Μπορεί κάποιοι να μην μπορέσουν να το ακολουθήσουν, αλλά εν τέλει και όλα τα δάκτυλα του χεριού δεν είναι ίσα. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Πιστεύετε ότι είναι λίγο να είσαι μέλος ισότιμο αυτής της Ευρώπης; Αυτού του πολιτικά, ηθικά, πολιτιστικά και κυρίως οικονομικά άμεμπτου δυτικού τρόπου ύπαρξης ; Ας μην είμαστε αχάριστοι, είμαστε πολύ τυχεροί, πάρα πολύ τυχεροί!!!

Τόσο που όσο θα περνάν τα χρόνια θα κλαίμε από ευγνωμοσύνη.


Είδα, έμαθα, φωτίστηκα!!!! Δόξα σοι ο Θεός.

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Ψυχικές Παρεκτροπές μέσα σε Συνθήκες Κοινωνικής Κρίσης




Όταν το κέντρο της εκάστοτε κοινωνίας δέχεται ένα ισχυρό κλονισμό, τότε όπως η πέτρα πού πέφτει στη ήσυχη λίμνη, κύκλοι αναταραχής εμφανίζονται σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής. Οι κεντρικοί θεσμοί της κοινωνίας είναι οι πρώτοι πού πλήττονται, ο πνευματικό κόσμος και η κεντρική πολιτική σκηνή με τα κόμματα της. Μετά ακολουθεί η αγορά και το χρήμα. Όταν όμως ο κλονισμός ακουμπήσει τα άτομα της κοινωνίας, τότε όλοι αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει κρίση .

Η κοινωνική κρίση στη Ελλάδα, πού σήμερα εμφανίζεται σαν οικονομική κρίση, σαν κρίση δηλαδή αγοράς και χρήματος, είναι μια κρίση πού έχει εκδηλώσει τα συμπτώματα της, τουλάχιστον από την περίοδο του 1985 και εντεύθεν . Κυρίως έχει να κάνει,  κατά την γνώμη μου, με τρεις παράγοντες:

Α. Ο κοινωνικός αέρας αλλαγής πού έφερε η πτώση της χούντας, δεν μπόρεσε να αποδώσει ότι υποσχόταν, κυρίως ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και οργάνωσης της ελληνικής κοινωνίας . Οι δυνάμεις πού εμφορούνται από αυτόν τον αέρα δεν κατόρθωσαν πολιτικά να τον μετουσιώσουν σε κάτι συντελεστικά διαφορετικό. Αντιθέτως τον εξαργύρωσαν μέσα στη στειρότητα μιας πολιτικής σκηνής, πού σαν μοναδικό της μέλημα είχε, να εξαλείψει από αυτόν τον αέρα οτιδήποτε επικίνδυνο είχε για αυτήν.
Β. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία σε συμφωνία με την πολιτική της ηγεσία, εγκατέλειψε σταδιακά οποιαδήποτε προοπτική ουσιαστικής ανάπτυξης σε οποιοδήποτε επίπεδο -πνευματικό, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό - ενστερνιζόμενη ολοσχερώς μια ευρωπαϊκή προοπτική επιχορηγήσεων και δεσμεύσεων, πού επί της ουσίας την εγκλώβισαν σε μια χρόνια μαλάκυνση όλων των δημιουργικών της προοπτικών.
Γ. Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αναγνωρίσει πλέον ποιο είναι το κέντρο με βάση το οποίο κατευθύνει τις δημιουργικές της δυνάμεις. Εγκλωβισμένη ανάμεσα σε μια Ευρώπη πού έχει παραδώσει τον εαυτόν της στη τεχνολογική ανάπτυξη και την λογική μιας αντι-ανθρώπινης αγοράς και σε μια Ανατολή, πού δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θα ακολουθήσει το όραμα ενός θεοκρατικού κράτους, η ελληνική κοινωνία μοιάζει να μην έχει καμιά έμπνευση σε τι να στραφεί. Κυρίως, όμως, φαίνεται να μην μπορεί να παράγει τίποτα πλέον, ούτε στο πνευματικό αλλά ούτε στο υλικό πεδίο.

Οι πνευματικές δυνάμεις της Ελλάδας μοιάζουν να βρίσκονται σε μακάριο ύπνο και όταν κάποια στιγμή ξυπνούν, μοιάζουν να μωρολογούν, αναζητώντας άλλοθι σε μια ένδοξη αρχαιότητα . Η εσωτερική κρίση λοιπόν της ελληνικής κοινωνίας αφού για χρόνια εξάντλησε όποιο στεγανό την κρατούσε μακριά από τα άτομα πού την απαρτίζουν, έσκασε με μεγαλοπρέπεια και με τον μανδύα της οικονομικής κρίσης και έχει ταράξει την ψυχή και την τσέπη. Οι άνθρωποι, όντας αποξενωμένοι από την ψυχή τους, εστίασαν την κρίση στο αποτέλεσμα, πού είναι η οικονομική ανέχεια.

Παρ’ όλα αυτά όμως δεν παύει να είναι κρίση .Αν προσθέσουμε σε αυτό ότι δεν φαίνεται να έχουμε ορατά όπλα να την αντιμετωπίσουμε, το πρόβλημα θέλει σκέψη για να βγει από την στενωπό που περνά.

Το πρώτο ψυχικό σύμπτωμα των ανθρώπων της κοινωνίας μας, από την στιγμή πού έχει γίνει ορατή η κρίση, είναι ο παντοδύναμος φόβος . Ο φόβος ,γενικά, εκδηλώνεται την στιγμή πού ο άνθρωπος χάνει τη βεβαιότητα ότι μπορεί να ελέγξει την εξέλιξη της ζωής του. Είναι ένα αίσθημα πού κυριολεκτικά συνοδεύει το ανθρώπινο πλάσμα σε όλη την ιστορία του. Συνηθίζει να κρύβεται πίσω από τα ψεύτικα πέπλα της ανθρώπινης ψευδαίσθησης,  ότι ελέγχει την ζωή της και ξεπροβάλλει αρχοντικά,  όταν τα πέπλα αυτά διαρρηγνύονται κυρίως από την φθαρτότητα της ανθρώπινης ύπαρξης . Ο φόβος σε συνθήκες κρίσης συνήθως άπτεται του κινδύνου πού προκύπτει από την αδυναμία να επιβιώσεις μέσα σε ένα κόσμο που στροβιλίζεται από δυνάμεις υπέρτερες. Δυνάμεις πού μπορούν να ελέγξουν αν θα έχεις ή όχι δουλειά, άρα και χρήματα για να επιβιώσεις .Είναι φόβος πού προκύπτει από την βαθιά πεποίθηση του ανθρώπου, ότι τελικά δεν μπορεί να ποντάρει πουθενά αλλού παρά μόνο στον εαυτό του και ότι αυτός ο εαυτός στη προκείμενη στιγμή είναι αδύναμος .

Ο συγκεκριμένος τύπος φόβου προκύπτει από την βεβαιότητα ότι η κοινωνία δεν είναι το κύτταρο πού θα φροντίσει τα μέλη της σε συνθήκες κρίσης, αλλά και ότι το άτομο έχει αποκόψει τις οργανικές του επενδύσεις μέσα στη κοινωνία. Η κοινωνία και το άτομο βρίσκονται σε μια σχέση χρήσης και όχι αγάπης και φροντίδας. Σε τέτοιου είδους κοινωνίες ο φόβος μπορεί να είναι ένα έναυσμα για μια άλλου τύπου συνειδητοποίηση πού να σπάσει τα στενά όρια της χρήσης και από τα δύο μέλη . Αν ο φόβος παραμείνει στα αυτιστικά του πλαίσια, δίνει μια παράλληλη ψυχική παρεκτροπή στα άτομα .Την ανάγκη να βρεις κάποιον η κάποιους και να τους αποδώσεις ευθύνες για την κατάσταση πού έχεις περιπέσει.

Συνήθως αυτή η παρεκτροπή επειδή στερείται διαύγειας και διακατέχεται από σύγχυση, στρέφεται στους πιο αδύναμους αυτής της κοινωνίας . Παλαιότερα η κοινωνία θυσίαζε κάποιο μέλος της –ανάπηρο, υπερβολικά άσχημο-με σκοπό να άρει το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιπέσει. Σήμερα, η τηλεόραση στρέφει την μήνη του κόσμου σε διάφορες κοινωνικές ομάδες – δημοσίους υπαλλήλους, συνδικαλιστές υψηλά αμειβόμενους - καθιστώντας τους υπεύθυνους τάχα για το ρεζιλίκι της οικονομίας .

Ο θυμός και η κακία είναι επίσης δυο παρεκτροπές πού παρατηρούνται τις μέρες μας . Θυμός γιατί φαίνεται να μας έχουν πιάσει κοιμώμενους  μακαρίως τον ύπνο μιας ζωής δίχως νόημα και περιεχόμενο αλλά κυρίως κακία, γιατί όσα μας έταξαν, όσοι ανέκαθεν μας εξαπατούσαν συνειδητά, αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες και όνειρα στη πτώση ενός κοινωνικού μοντέλου ζωής πού δεν έχει ιερό και όσιο.

Η πορεία στη σκοτεινή νύκτα της ψυχής πού βιώνει κρίση, δεν θα μπορούσε να μην περιπέσει σε απογοήτευση. Μια ψυχική παρεκτροπή πού σε καθηλώνει όχι μόνο στο να αντιδράσεις αλλά και να σκεφτείς με ψυχραιμία στο πώς θα ανταπεξέλθεις στα δύσκολα πού έχεις βρεθεί. Η απογοήτευση έχει καταντήσει κοινωνικό σπορ στις μέρες μας, ανεβάζοντας τα ποσοστά των ανθρώπων πού αυτοκτονούν, αλλά και των ανθρώπων με εμφανή συμπτώματα κατάθλιψης.

Οι άνθρωποι, καθημερινά, βιώνουν με βουβό τρόπο την πληθώρα αυτή των αρνητικών ψυχικών παρεκτροπών, μολύνοντας την ψυχή τους και φλερτάροντας αναπόφευκτα με την προοπτική να αρρωστήσουν . Στατιστικά έχει παρατηρηθεί ότι σε ανάλογες περιόδους οι αρρώστιες αλλά και πρόωροι θάνατοι από υπερβολικό άγχος και πίεση ανεβάζουν τα ποσοστά τους . Το εντυπωσιακό είναι ότι παρόλο πού λίγο ως πολύ αυτά είναι γνωστά, όλοι κάνουμε σαν να μην υπάρχουν . Συμπεριφερόμαστε σαν να ελέγχουμε τα πράγματα και όχι σαν να έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Βυθιζόμαστε στη επιβίωση, ξεχνώντας όλο και πιο πολύ τι θα μπορούσε να σημαίνει το να ζούμε πραγματικά. Σε λίγο θα το ξεχάσουμε ολοσχερώς, πνιγμένοι μέσα σε οικονομικούς δείκτες και τρομολαγνικές ανακοινώσεις για περισσότερες περικοπές εισοδημάτων . Είναι το τίμημα πού πληρώνουμε, για όλα εκείνα πού αφήσαμε να περάσουν, δίχως να αντιδράσουμε .



Αυτό πού απαιτείται όμως αυτή την στιγμή,  δεν είναι να συμβάλουμε στη περαιτέρω εξαθλίωση μας, αλλά να ξανασυναντήσουμε το όραμα μας για μια ζωή με νόημα και περιεχόμενο, μια ζωή αλληλέγγυα και με πνεύμα . Μια ζωή πού να μπορεί να έχει χιούμορ και εφευρετικότητα . Μια ζωή πού κεντρικό της στοιχείο να είναι η αγάπη και η κατανόηση και όχι η εμπάθεια και το συμφέρον . Μια ζωή πού να είναι αντάξια του ανθρώπου.


* Η παρούσα ανάρτηση  δημοσιεύτηκε στις 11-05- 2011 στον Πύραυλο των Υπογείων. Νομίζω ότι εξακολουθεί να διατηρεί την επικαιρότητα της.

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Εορτή



Σίγουρα  οι μέρες των γιορτών δεν προσφέρονται ούτε για αναλύσεις αλλά κυρίως, ούτε για άσχημα νέα. Παρ' όλα αυτά, δεν παύουν οι “καλοθελητές της ύπαρξης μας”, να μας πυροβολούν ανελέητα με ότι χειρότερο συμβαίνει. Δεν πρέπει να μένουμε ούτε στιγμή απερίσπαστοι και ήσυχοι. Πρέπει να είμαστε συνεχώς μέσα στο “παιχνίδι” τους. Δεν υπάρχει ανακωχή. Θλιβερά νέα, τρομώδεις προοπτικές καλωσορίζουν την νέα χρονιά, αφήνοντας τον φόβο να σφίγγει τις καρδιές.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορείς να είσαι και απονήρευτα εφησυχασμένος, κάνοντας τον χαζούλη, ότι δεν τρέχει τίποτα, ότι όλα είναι μια χαρά και ας απολαύσουμε την γιορτή.
Στριμωγμένοι “ανάμεσα στο πλήθος και την αστυνομία”, όπως λέει και το τραγούδι προσπαθούμε να χαλαρώσουμε, σφίγγοντας τα δόντια και πορευόμαστε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.!!!!

Ας είναι. Τι σηματοδοτεί μια γιορτή; Η οποιαδήποτε γιορτή;

Ότι απλά ήρθε η ώρα να χαλαρώσουμε από τα βάρη που κατατρέχουν τον καθένα μας ξεχωριστά και την κοινωνία συνολικά και να χαρούμε. Μας θυμίζει η γιορτή, ότι ακόμα και αν ζούμε στη θλίψη, υπάρχει κάτι το χαρμόσυνο παράλληλα μέσα μας. Μας θυμίζει ότι η ίδια η ζωή είναι όμορφη , ότι είμαστε ζωντανοί, ότι αναπνέουμε, ότι ερωτευόμαστε, ότι αγαπάμε. Ότι δεν είναι όλα ένα δυσβάσταχτο άχθος που μας καθηλώνει. Ότι δεν είναι όλα μολυσμένα από την αδικία,την φτώχεια, την αρρώστια και τον θάνατο. Ούτε από τις παπάρες των πολιτικών λακέδων.

Η γιορτή μας θυμίζει ότι υπάρχει ομορφιά μέσα μας αλλά και έξω από μας . Μια ομορφιά στην οποία και εμείς έχουμε δικαίωμα να απολαύσουμε. Η γιορτή είναι αφορμή για να βγάλουμε κάτι καλύτερο από μέσα μας. Λίγη περισσότερη αγάπη, λίγο περισσότερο έρωτα, λίγη περισσότερη φροντίδα και αλληλεγγύη.

Την πρωτοχρονιά του 1914 μαινόταν ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και στα χαρακώματα οι Γάλλοι με τους Γερμανούς μετρούσαν τους νεκρούς τους. Κάποια στιγμή σηκώθηκε ένα πανί που έγραφε “χρόνια πολλά”. Φαντάζομαι ότι θα έπεσε μια στιγμή απόλυτης αμηχανίας. Ένας στρατιώτης βγήκε από τα χαρακώματα στάθηκε στη μέση και περίμενε. Δεν έπεσε πυροβολισμός, αντίθετα ένας αξιωματικός από το άλλο στρατόπεδο βγήκε και αυτός από τα χαρακώματα και συναντήθηκαν στη μέση του πεδίου μάχης. Έδωσαν τα χέρια, αντάλλαξαν ευχές. Ο πάγος έσπασε σηκώθηκαν και άλλοι στρατιώτες, ευχήθηκαν. Αντάλλαξαν τσιγάρα και έπαιξαν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, όπου οι Γερμανοί νίκησαν τους Γάλλους με 3-2. Μνημειώδες περιστατικό σε ακραίες συνθήκες.

Χρόνια πολλά λοιπόν και καλή χρονιά, σε φίλους και εχθρούς. Το 2016 μπορεί να μην λύσει τις αντιθέσεις μας, ας μας βρει, τουλάχιστον, κάπως καλύτερους .

Να είμαστε όλοι καλά.

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Ο συνομωσιολογικός λόγος



Είναι αλήθεια, ότι ουδέποτε στη ιστορία της ανθρωπότητας, άνθισαν με τέτοια σφοδρότητα, παντός είδους σενάρια συνωμοσιολογίας . Ζούμε την εποχή  πού οποιαδήποτε όψη της ζωής ακόμα και αν δεν έχει την συνωμοτική της διάσταση, οφείλει να την αποκτήσει, ειδάλλως φαίνεται σαν να μην μπορεί  να βρει την θέση της  μέσα στη ζωή. Χάνει την σπουδαιότητα  και την σημασία της πρώτα  για αυτήν την ίδια και μετά για την κοινωνία.

 Σενάρια συνωμοσιολογίας, φαντάζομαι υπήρχαν και σε άλλες εποχές, όχι όμως σε αυτήν την έκταση και με τέτοιες δυνατότητες. Ο κοινωνικός βίος πάντα πήγαινε χέρι- χέρι με το μυστικό και την παράπλευρη οργάνωση μορφών εξουσίας πού μάχονταν την ήδη υπάρχουσα εξουσία με σκοπό να την αντικαταστήσουν . Οι κοινωνίες μας έτσι έχουν μεγαλώσει μέσα στη ιστορία .
Μέσα  σε συνωμοσιολογικά σενάρια  αποτυχημένα ή μη πού κυρίως είχαν σαν γνώμονα τη διαδοχή στη εξουσία . Η διαφορά και είναι σαφώς σημαντική, έχει να κάνει, ότι μέσα στο χρόνο οι θεωρίες συνωμοσίας αφορούσαν  εκείνους πού είχαν την εξουσία και εκείνους  τους οποίους την διεκδικούσαν . Η κοινωνία  φαίνεται σαν να μην είχε λόγο σε αυτήν την διαμάχη ή τουλάχιστον να μην την απασχολούσε με ιδιαίτερη εμμονή, το τι κρύβεται στη τάδε όψη της συνωμοσίας ή την δείνα.

Επίσης, η διάσταση, πού φαντάζομαι ότι έπαιρναν αυτά τα σενάρια, δεν  επεκτείνονταν  σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ζωής.

Σε αρχαιότερους χρόνους, αυτό πού παρέμενε ανέγγιχτο  τουλάχιστον σε δημόσια  έρευνα ήταν τα μυστικά και η γνώση πού κρυβόταν μέσα στα ιερατεία. Στους επίσημους φορείς της θρησκευτικής πίστης  και γνώσης . Οιαδήποτε εμπλοκή μπορούσαν να έχουν  αυτά τα ιερατεία στη διαμάχη της εξουσίας,  κρατιόταν ευλαβικά κρυφή . Οι συγγραφείς της αρχαιότητας  κατέγραφαν αλλά δεν επέκτειναν  την κριτική τους στο χώρο των ιερατείων . Ακόμα και όταν αυτό  ξέφευγε από την πεπατημένη προσπαθούσε  να γίνεται με διακριτικότητα και σύνεση . Ίσως αυτό να συνέβαινε διότι  οι πλείστοι από αυτούς τους συγγραφείς ήταν ενεργά μέλη των ιερατείων και ανώτατα μυημένοι στα δόγματα πού αυτά εκπροσωπούσαν. 

Όσοι είχαν μυηθεί πίσω από τις πόρτες των ναών και δρούσαν μέσα στη καθημερινή ζωή, δεσμευόταν από όρκους  σιωπής και τιμής στο να μην αποκαλύψουν τα μυστικά. Η Αίγυπτος, η Ελλάδα, η Ρώμη  κρατούσαν ευλαβικά  και εν πολλοίς ανέγγιχτο το δίπολο της κοσμικής – ιερατικής  εξουσίας. Βέβαια, τα μέσα  και οι γνώσεις πού διέθετε η ευρεία μάζα του κόσμου, ήταν φτωχά  για να αγγίξει και να φωτίσει αυτά τα στρώματα  και τις  σχέσεις πού  διατηρούσαν μεταξύ τους . Άλλωστε  τα οποιαδήποτε μυστικά  και γνώσεις που διακινούντο  σε αυτές τις εποχές ήταν σαφώς ντυμένα με την  ιερότητα μιας γνώσης πού  ήταν πολύ δύσκολο να αμφισβητήσει ο μέσος άνθρωπος . Αυτή  η διπλή διάσταση της μαγείας πού περιέβαλε το ιερατείο και την κοσμική εξουσία, νομίζω ότι κράτησε μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα .Ο Διαφωτισμός ήλθε και διακόρευσε τον μαγικό υμένα  πού κάλυπτε  τους άρχοντες  αυτού του κόσμου. Η τυπογραφία έδωσε την δυνατότητα μιας ευρύτερης πνευματικής καλλιέργειας  τουλάχιστον στους μορφωμένους. Έδωσε  σε αρκετούς βήμα να εκφράσουν την γνώμη και την αντίθεση τους  σε εκείνο πού μέχρι τότε ίσχυε .

Συγχρόνως, φαίνεται ότι είχε  φτάσει ο χρόνος για να υπάρξει  μια καινούργια διάσταση στη κοινωνική ζωή . Μια διάσταση πού δεν ξέρω αν ήταν  τελικά καλύτερη, δεν έπαυε όμως να είναι διαφορετική και να έρχεται σαν αποτέλεσμα  μιας θρησκευτικής και κοινωνικής καταπίεσης πάνω σε ευρείες μάζες πληθυσμού πού με την εκτεταμένη ανάπτυξη του εμπορίου, έμπαιναν στο παιχνίδι.

Παράλληλα, αυτή η εποχή  έφερνε μαζί της και κάποια άλλα δεδομένα . Ένα εκτεταμένο ενδιαφέρον για το απόκρυφο, την αλχημεία, την αγάπη για την αρχαία πραγματεία. Την κρυμμένη πλευρά του ιερού. Μια σειρά κινημάτων, ξέσπασαν  στη Ευρώπη   κυρίως απαιτώντας καλύτερη ανθρώπινη μεταχείριση  των πληθυσμών  μέσα από  τις μεγάλες παρεκτροπές της εκκλησίας και του κράτους, επιδιώκοντας την επί γης, ουράνια βασιλεία, κάτι πού ο Χριστιανισμός  άφηνε να πλανάται επί αιώνες με την υπόσχεση της Δευτέρας Παρουσίας  και την τελική νίκη του Καλού επάνω στο κακό, διαμορφώνοντας  ένα κλίμα  πού  επί της ουσίας θα καταργούσε  αργά αλλά σταθερά  τα στεγανά  μέσα από τα οποία οι κοινωνίες  λειτουργούσαν μέχρι τότε.

Οι άνθρωποι  πού μέχρι τότε πίστευαν ότι ο κόσμος είναι ότι φαίνεται, δειλά- δειλά άρχισαν  να υποπτεύονται,  ότι αυτό πού φαίνεται δεν είναι. Ένα υπόγειο ρεύμα πού μέσα από  τα γραπτά των αρχαίων φιλοσόφων πού έγιναν ευρέως γνωστά, αλλά και από την ανάπτυξη των επιστημών και των τεχνών, πού γνώριζαν άνθιση, έθεταν την βάση για μια σταδιακή πνευματική νίκη  της λογικής επάνω στη άνευ όρων πίστη.

Παρ όλο πού τα πράγματα στη αρχή παρουσιαζόταν σαν   μια  πνευματική κυρίως σύγκρουση υπό την επήρεια του Διαφωτισμού, η σύγκρουση αυτή δεν άργησε να φτάσει σε πολιτικό επίπεδο, ομάδων κρυφών και φανερών  για την κοινωνική οργάνωση της κοινωνίας,πολιτικά και οικονομικά . Το ακραίο συμβάν της Γαλλικής Επανάστασης , έμελλε να αλλάξει με ριζικό τρόπο το  βηματισμό της ιστορίας.

Η Γαλλική Επανάσταση  ήλθε και  γκρέμισε  τον παλιό τρόπο πού  οι άρχοντες διοικούσαν τον κόσμο καταργώντας  την φεουδαρχία και την βασιλεία, δίνοντας  βήμα στη Λογική και την Ισότητα.

 Κατ ουσίαν, όμως, πέτυχε την νίκη της πάνω σε ένα χώρο πού στεκόταν στις παρυφές της κοινωνίας  και  πού μέχρι εκείνη την στιγμή απολάμβανε απεριόριστα προνόμια-την πίστη και το ιερό. 
Ο κόσμος κατέβηκε από τον ουρανό στη γη . Η ευρεία μάζα του κόσμου  βρέθηκε να αποκτά λόγο και έκφραση, πού ακόμα και αν δεν τον διαχειρίστηκε με τον δέοντα τρόπο αλλά τον εμβάπτισε μέσα στο αίμα χιλιάδων αθώων και ενόχων , της έδωσε την δυνατότητα να υπάρξει και να εισέλθει στη ιστορία σαν τον παράγοντα εκείνο, πού ενώ στο όνομα του γίνονταν τα πάντα  δίχως να λαμβάνεται υπ’ όψη, τώρα τίποτα πλέον δεν θα μπορούσε να γίνει,  δίχως να ακουστεί η γνώμη του  με τρόπο ριζικό .

Η Γαλλική Επανάσταση άλλαξε τον τρόπο πού στη συνέχεια  οι διευθύνοντες  θα χειραγωγούσαν τον κόσμο . Συγχρόνως όμως άλλαξε και τον ίδιο τον κόσμο, πού του έγινε αντιληπτό, ότι η γνώμη του μπορούσε να αλλάξει  την ροή της ιστορίας,  δίχως  να την περιβάλλει με την ιερότητα  πού μέχρι εκείνη την στιγμή απέδιδε στους άρχοντες του

Μάλλον από τα στοιχεία πού προκύπτουν φαίνεται ότι οι ομάδες των Ιλλουμινάτi και των Μασόνων  έχουν συντελέσει σε μεγάλο βαθμό στη  έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, τουλάχιστον στο θεωρητικό υπόβαθρο πού καλλιέργησαν πριν  από την επανάσταση,  αλλά και στα γόνιμα  στάδια της,  στη διαμόρφωση  πολλών προτάσεων .

Η Γαλλική Επανάσταση συσπείρωσε στον αντίποδα  πολλούς από τους υποστηρικτές του παλιού κόσμου, αλλά και ομάδες αποκρυφιστών και διανοουμένων πού  έβλεπαν σε αυτήν  την απειλή της ισοπέδωσης  ενός κόσμου  πού παρ όλες τις λανθασμένες υπερβάσεις του  συντηρούσε  μέσα στο κόσμο την επαφή  με το ιερό και τον Θεό.
Κατά την γνώμη μου, η βάση της σύγχρονης  συνωμοσιολογίας  αντλεί το δυναμικό της  κυρίως από αυτήν την περίοδο και την πνευματική διαμάχη πού αυτή ανέπτυξε.

Οι Ναΐτες, οι Ροδόσταυροι, οι Τέκτονες, η αλχημεία, οι Ιλλουμινάτι του Βαισχάουπτ, απόκρυφα τάγματα και στοές κάθε λογής εισέβαλαν στην ιστορία, έχοντας απέναντι τους τους υποστηρικτές ενός «άλλου» «παλιού» κόσμου. Μια σύγκρουση διανοητών έξω από την συμβατική ιστορία, που αφήνει σαφέστατες υπόνοιες ότι στη ουσία την διαμόρφωνει.

Μέσα σε αυτήν την κρυφή μάχη, όλες οι πλευρές διατείνονται  ότι παλεύουν με την πλευρά  του Καλού.

Στη σύγχρονη ζωή, τα συνωμοσιολογικά σενάρια, καταλαμβάνουν όλο και περισσότερη έκταση. Τα Ούφο, η διατροφή, τα σχέδια των επικυρίαρχων για μια κοινωνία Παγκοσμιοποίησης των βασικών της θεσμών – μια κυβέρνηση, μια θρησκεία, ένα πολίτευμα-, η οικολογία, τα ταξίδια στο διάστημα, οι ερπετοειδείς που ελέγχουν την γη, η καταγωγή των ανθρώπων, η κούφια γη και οι άνθρωποι που την κατοικούν, οι μυστικές βάσεις με εξωγήινους, οι απαγωγές από εξωγήινους και πολλά άλλα, μπλέκονται σε ένα απίστευτο κουβάρι μύθου, ψέματος και πραγματικότητας . 
Χιλιάδες βιβλία, βίντεο, ταινίες, κόμικς, ιντερνετικοί  κόμβοι, ασχολούνται νυχθημερόν, εικάζοντας ότι μια διαφορετική πραγματικότητα κινείται δίπλα στο κόσμο που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε.

Παρ’ όλο που πολλά εξ αυτών φαίνεται να είναι σκουπίδια και  φαντασίες, δεν μπορεί να  υπάρχει τόσος καπνός  χωρίς φωτιά. Μια φωτιά καλά κρυμμένη από τα μάτια των αδαών, των φαντασιόπληκτων και των περίεργων από ανία.

Θα ήταν όμως επίσης ανόητο να καταδικάσουμε τον συνωμοσιολογικό λόγο εξολοκλήρου και συντελεστικά. Οι κοινωνίες μας όντως κρύβουν πολλά μυστικά, μυστικά που πραγματικά θα διαφοροποιούσαν σε μεγάλο βαθμό την αντίληψη μας για  αυτό που πραγματικά συντελείται μέσα στον κόσμο.
 Η τακτοποίηση που ευαγγελίστηκε η επανάσταση του λογικού δεν πέτυχε. Ο κόσμος εξακολουθεί να στερείται από νόημα. Να στερείται την ευτυχία , να στερείται την περιπέτεια. Η έστω και σχετική ισότητα εξακολουθεί να είναι ένα άπιαστο όνειρο. Οι έμποροι μπορεί να νίκησαν αλλά κατάντησαν «έμποροι των εθνών». Η φαντασία μπορεί να φτιάχνει εκτρώματα  και να σολάρει σε μονοπάτια που δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος, αλλά οδηγήθηκε εκεί από την κατάντια του σύγχρονου κόσμου.
Ο λόγος των θεωριών συνωμοσίας είναι ο αλλοτριωμένος λόγος ενός κόσμου που τρώει το ψέμα στα μάτια του και δεν μπορεί να το αποδείξει.
Εκφράζει την ανάγκη για την κρυμμένη αποσιωπούμενη αλήθεια.


Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Ιερό




Κάποτε, είναι πιθανόν, οι ανθρώπινες κοινωνίες να είχαν μια μεγαλύτερη ευαισθησία στη εκδήλωση του ιερού μέσα στον κόσμο. Ακόμα και αν αυτό είναι αμφισβητήσιμο, το σίγουρο είναι ότι στο σύγχρονο κόσμο, αυτή η ευαισθησία είναι σήμερα στα χαμηλότερα ποσοστά της, αν υφίσταται καθόλου.
Είναι δύσκολο να οριστεί το ιερό. Καταρχήν διότι παρουσιάζει διαφοροποιήσεις στις περιοχές του κόσμου . Σημαντικές διαφοροποιήσεις. Πολλές φορές μάλιστα, οι διαφοροποιήσεις αυτές, αποτελούν αιτία πολέμου. Αυτό που είναι ιερό για τους μουσουλμάνους , δεν είναι αναγκαστικά ιερό για χριστιανικές περιοχές και το αντίστροφο. Κάτι που είναι ιερό και για τους δύο, αποτελεί χλεύη για τους αγνωστικιστές. Οι επιστήμονες θεωρούν ιερό το επιστημονικό επίτευγμα και όσοι πιστεύουν στη ύπαρξη ενός Θεού, αισθάνονται τα βέβηλα χέρια της επιστήμης να πλατσουρίζουν με αγένεια στα ιερά τους. Φαίνεται σαν να μην υπάρχει καμιά κοινή βάση συνεννόησης. Πλήθος θεωριών έχει συμβάλλει σε αυτήν την άβολη κατάσταση, με αποτέλεσμα ο καθένας να έχει καταλήξει σε μια υποκειμενική θεώρηση του ιερού ή να μην έχει ιερό και όσιο.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το ζήτημα απασχολεί όλο και λιγότερους ανθρώπους στον κόσμο. Φαίνεται να είναι ζήτημα “πολυτελούς” ενασχόλησης, όσων φιλοσοφούν και θεολογίζουν.
Αυτό συμβαίνει κυρίως, διότι η επικρατούσα εντύπωση μέσα στη κοινωνία είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί από μόνος του και χωρίς “έξωθεν” επεμβάσεις να ορίσει και ορίζει με την βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας την μοίρα του. Η αντίληψη ότι τα πάντα βρίσκονται αποκλειστικά στα χέρια του ανθρώπου, απο-ιεροποιεί συντελεστικά τον κόσμο, ορίζοντας αυτό που υπάρχει σαν το μόνο υπάρχον.
Ο άνθρωπος έτσι σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, γίνεται θεός του ίδιου του εαυτού του. Αλλά κυρίως, ότι αυτό που εκδηλώνει, είναι το μόνο που αξίζει να υπάρχει, άρα και όλη η κοινωνία είνα, μόνο  αυτό που εκδηλώνεται. Σε αυτή την συνθήκη δεν υπάρχει χώρος ούτε για το ιερό, ούτε για την ανατροπή, ούτε για το θαύμα . Όλα είναι ξεπερασμένα, άχρηστα,  γιατί όσα αξίζουν εκδηλώνονται ήδη, μπορεί ο καθένας να τα δει, να τα πιάσει, να τα αξιοποιήσει.
Αυτή η αντίληψη εγκλωβίζει τον άνθρωπο και την κοινωνία σε ότι αποκλειστικά φαίνεται. Ότι δεν φαίνεται, δεν έχει την παραμικρή αξία.
Ενώ, με μια πρώτη ματιά, φαίνεται, ότι στη συγκεκριμένη αντιπαράθεση το ιερό χάνει κατά κράτος, η αλήθεια είναι, ότι με μια πιο εξεταστική ματιά, μοιάζει σαν μια ευφυή συνωμοσία του υλικού κόσμου, απέναντι σε κείνο που δεν μπορεί να καταλάβει και να αγγίξει.
Κάθε φορά που το ανθρώπινο ον πλημμυρίζει με δέος, όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με εκείνο που ολοκληρωτικά τον ξεπερνά, του ξυπνά μέσα του η μαγεία του ιερού.
Τις καλοκαιρινές νύκτες που κοιτά το εκθαμβωτικό στερέωμα και κατανοεί την μικρότητα του, την στιγμή της γέννησης ενός παιδιού, την στιγμή του θανάτου ενός κοντινού του προσώπου, την στιγμή που απελπισμένος ζητά βοήθεια από τους θεούς του, όταν βλέπει δίπλα του να συμβαίνει κάτι που αγγίζει τα όρια του θαύματος,την στιγμή που ερωτεύεται και σε άπειρες άλλες στιγμές, τότε το ιερό, του κτυπά την πόρτα εισβάλλει στη ζωή του δίχως να πάρει την άδεια του.
Τότε ο κόσμος παύει να είναι αυτό που απλά φαίνεται και μετουσιώνεται σε ένα κόσμο μυστηρίου.
Όσοι συνδέουν το ιερό με την οποιαδήποτε θρησκεία ή με την φιλοσοφική ενατένιση , απλά προσπαθούν να υποβιβάσουν το ιερό σε κάτι που ήδη γνωρίζουν . Το ιερό δεν έχει ορισμό, γιατί είναι η εκδήλωση του άπειρου μέσα στη πραγματικότητα . Είναι η υπόδειξη, ότι η ζωή και ο άνθρωπος είναι κάτι πιο μυστηριώδες και πλούσιο από αυτό που νομίζει .
Είναι η πόρτα που ανοίγει με σεμνότητα, το ταξίδι στο μυστικό της πραγματικής ύπαρξης.
Ακόμα και αν το ιερό ήταν ανύπαρκτο, θάπρεπε να το εφεύρουμε.
Η απο- ιεροποίηση της ζωής την υποβιβάζει σε ένα βίαιο άχθος, που ανοίγει τις πόρτες στη πεζότητα, την υποβάθμιση αλλά κυρίως στη αντίληψη "της σύγκρουσης όλων ενάντια σε όλους". Τότε το ανόσιο καταλαμβάνει την θέση του ιερού μέσα στη κοινωνία, καταλύοντας  οποιαδήποτε μορφή τάξης, εγκαθιδρύοντας μια κοινωνία δυστοπίας. 












Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Το τέρμα της γλώσσας της ιδεολογίας.



Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '80, που αρχίσαμε να κατανοούμε ότι οι μεγάλες ιδεολογίες του αιώνα, πέθαιναν. Μεγαλωμένοι σε έναν διαφορετικό κόσμο, μπορούσαμε να κρατάμε εναργείς μέχρι τότε τις ψευδαισθήσεις μας, τα οράματα μας, τις ελπίδες μας για την ανατροπή του υπάρχοντος.
Ο ιδεαλισμός, που μας διακατείχε, μπορούσε ακόμα να συντηρήσει, την προοπτική του διαφορετικού.

Έτσι ενώ τα σημάδια ήταν εμφανή, δύσκολα μπορούσαν να γίνουν συνείδηση. Τα επόμενα χρόνια πέρασαν αναλώνοντας τους εαυτούς μας, λίγο ως πολύ, σε επαναλήψεις και όνειρα ,που εν τέλει πολύ απείχαν από την πραγματικότητα. Πολλοί έβλεπαν το “κακό με δρασκελιές να πλησιάζει” και προσπαθούσαν να το κάνουν αντιληπτό. Όμως προσέκρουαν στις φρούδες ελπίδες του παρελθόντος.

Τα χρόνια πέρασαν και όταν ξεπρόβαλε η κρίση, τα μνημόνια, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, οι αυτοκτονίες, η μιζέρια και ο φόβος για το αύριο, ο υπαρκτός κίνδυνος ενός νέου πολέμου, η εικόνα ξεκαθάρισε και κατανοήσαμε, επιτέλους, ότι ζούσαμε σε ένα διαφορετικό κόσμο. Σε αυτόν τον κόσμο, δεν είχαν πια θέση οι ιδεολογίες και τα οράματα, οι ψευδαισθήσεις και οι ιδεοληψίες. Οι αντίπαλοι μας που τόσα χρόνια χλευάζαμε, είχαν κατακτήσει συντελεστικό έδαφος στην αποίκηση της ιδέας τους μέσα στη κοινωνία. Απλά, είχαμε πιαστεί με “τα βρακιά κατεβασμένα”.

Προσπαθήσαμε, είναι αλήθεια να ανασυνταχτούμε στα γρήγορα. Χρησιμοποιήσαμε την παλιά καλή γλώσσα, με τα παλιά καλά επιχειρήματα. Μιλήσαμε για αδικία, για τον κακό καπιταλισμό, αναδείξαμε τα παλιά καλά θέματα,γράψαμε για αυτά, ακόμα-ακόμα μέσα στη απελπισία μας στραφήκαμε σε “σωτήρες” που υπόσχονταν πράγματα. Όταν “φρικάρεις” πέφτεις χαμηλά. Τελικά, γελοιοποιηθήκαμε περίτρανα.

Όλες αυτές οι κινήσεις ανήκαν στον παλιό κόσμο. Απλά, δεν είχε γίνει κατανοητό, ότι η αστική δημοκρατία ανήκε στο παρελθόν. Το Θέαμα, η ζωή δηλαδή που αποκτούσε την πραγμάτωση της μέσα στη εικόνα, ήταν εδώ και καιρό, η καινούργια πραγματικότητα.

Όταν το φαίνεσθαι έχει υποκαταστήσει την πραγματική ζωή, τότε η πραγματική ζωή φαντάζει σαν όνειρο, σαν ουτοπία. Όταν η ουσία βρίσκεται μέσα στο εμπορικό κέντρο ,στο σούπερ- μάρκετ, στη τηλεόραση, δεν έχει νόημα να μιλάς για ελευθερία ,για αδικία, για τον έρωτα και την ουσιαστική ζωή. Όταν η απάτη γίνεται πολιτική θέση που ξεδιάντροπα επιβραβεύεται, τότε τίποτα δεν μπορεί να γίνει πιστευτό.

Η διαμεσολάβηση μέσα στις εικόνες που έχουν κυριεύσει τον κοινωνικό βίο, έχει έναν αόρατο διαχειριστή, που και ο ίδιος υπόκειται στους νόμους που εγκαθίδρυσε.

Μέσα στη γενικευμένη σύγχυση δεν μπορείς παρά να αποκαταστήσεις συγχυσμένες επαφές. 'Άρα και η πολιτική με τους όρους που γνωρίσαμε, έφτασε στο τέρμα της. Τα κοινωνικά συμβόλαια δεν μπορούν να διατηρηθούν πλέον, γιατί ο καινούργιος αφέντης θεωρεί ότι νίκησε ,άρα δεν έχει πια την ανάγκη τους. Είναι ικανός και το ξέρει, να παίζει το παιχνίδι του δίχως αντίπαλο. Όσοι ψέλλιζαν την αντίδραση τους, τώρα θα αναγκαστούν να “λουφάζουν”, παρακολουθώντας σαν θεατές-παιδιά, που δεν έχουν λόγο στα παιχνίδια των μεγάλων.

Πια δεν θα μπορείς να διατηρείς την οποιαδήποτε προοπτική, δίχως να την στηρίξεις με την ολότητα του εαυτού σου και αυτό είναι το καλό, γιατί ξέρεις ότι την επόμενη στιγμή δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.

Η γλώσσα της κριτικής δεν μπορεί να κριτικάρει αυτό που δεν υπάρχει πλέον, αλλά αυτό που είναι τώρα. Έτσι δεν μπορεί να παίρνει τα επιχειρήματα της από το παρελθόν,αλλά ούτε να αναζητά μέσα σε αυτό την λύτρωση της . Πρέπει γρήγορα να διαβάσει το παρόν και να προβλέψει την προοπτική του.

Αυτό μέχρι τώρα έχει καταστεί τρομερά ελλιπές.







Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.

  Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε ρυθμίσει … ξαφνικ...