tag:blogger.com,1999:blog-39650342056271686562024-03-26T23:37:44.192-07:00Ο ΤΥΦΛΟΠΟΝΤΙΚΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.comBlogger141125tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-60462195068500002612024-02-29T05:22:00.000-08:002024-02-29T05:22:56.828-08:00Το Αναπάντεχο μέσα στη Ζωή.<p> </p><p><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /></span></p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh0PoAja4m5_pKq2kUg1ZtpWzUXEd7ElkaSaJwIL0tF6DeQxofkxrDWFQ8RSgYI1ekpzRn1bbKnTi1dkdHabSFHxPkudbI6SrIV1HRbFWzrvkOch_nRVV8eI7hJ9neqTSmniIJSJc3VwFvM_dHcLi9QCYYnG57b-uFajOvsV7olPDWQLXbTRFX7xlCfxU/s263/%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%20(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="192" data-original-width="263" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh0PoAja4m5_pKq2kUg1ZtpWzUXEd7ElkaSaJwIL0tF6DeQxofkxrDWFQ8RSgYI1ekpzRn1bbKnTi1dkdHabSFHxPkudbI6SrIV1HRbFWzrvkOch_nRVV8eI7hJ9neqTSmniIJSJc3VwFvM_dHcLi9QCYYnG57b-uFajOvsV7olPDWQLXbTRFX7xlCfxU/s1600/%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%20(1).jpg" width="263" /></a></div><br /><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /></span><p></p><p><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;">Ενώ
όλα κυλούσαν ομαλά, σε μια αδιατάρακτη
τάξη ...υπολογισμένα ...όπως τα είχε
ρυθμίσει ή έτσι όπως νόμιζε ότι τα είχε
ρυθμίσει … ξαφνικά κάτι συνέβη, που τα
ανέτρεψε, μερικά ή συνολικά και η
ευλογημένη ρουτίνα και ησυχία πήγ</span><span lang="el-GR" style="font-family: arial;">αν</span><span style="font-family: arial;">
περίπατο.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όταν
το Αναπάντεχο εισβάλλει μέσα στη ζωή
των ατόμων, όλες οι ιδιωτικές “κατασκευές”
φαίνεται να καταρρέουν μέσα σε μια
στιγμούλα. Αλλά δεν είναι μόνο οι ιδιώτες
που δεν μπορούν να ξεφύγουν από το
Αναπάντεχο. Μεγάλα ή μικρά κράτη, κόμματα,
ολόκληρες κοινωνίες έχουν νοιώσει στο
πετσί τους αυτή την πολύκροτη πνοή της
ανατροπής.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Μετά
αρχίζουν οι αναλύσεις,οι δικαιολογίες,
οι πιθανές εξηγήσεις, γιατί συνέβη ,πως
συνέβη,ποιος έφταιγε για αυτό που συνέβη.
Όταν το Αναπάντεχο εισβάλλει στις ζωές
μας, ζητάμε να υπάρξει εξήγηση, για να
δικαιολογήσει με κάποιο τρόπο την
παρουσία του. Κακοτυχία, η κακιά μοίρα,
τα λάθη μας, η κακία των ανθρώπων ; Όλο
το οπλοστάσιο της διανοητικής ευφυίας
επιστρατεύεται με σκοπό να εξηγήσει
αυτό που στο τέλος μάλλον δεν θα εξηγηθεί
ποτέ επαρκώς και ικανοποιητικά. Στη
συνέχεια όλοι απλά θα προσπαθήσουμε να
περιορίσουμε τις επιπτώσεις του, γιατί
οι συνέπειες του του είναι πολύ πιο
επιτακτικές και απαιτούν μια διαφορετική
συμπεριφορά.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>Το
Αναπάντεχο είναι πολύ εφευρετικό με
τον τρόπο που κάθε φορά παρουσιάζεται.
Ένας θάνατος, μια κακιά αρρώστια, ένα
ατύχημα, μια οικονομική καταστροφή,
ένας πόλεμος,μια φυσική καταστροφή,
ένας κατεστραμμένος έρωτας,το τούβλο
που έπεσε στο κεφάλι του ένδοξου
στρατηλάτη, ένα λάθος υπολογισμού που
έφερε μια σειρά καταστροφών. Πίσω από
όλα κρύβεται το Αναπάντεχο που ξαφνικά
θα εισβάλλει μέσα στη ζωή μας από το
πουθενά, αφήνοντας ανεξίτηλα το σημάδι
του. </span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως
το Αναπάντεχο δεν έχει μόνο αρνητικές
εκδηλώσεις. Έχει και θετικές . Μπορεί
κάποιος να κερδίσει ένα μεγάλο ποσό στο
λαχείο, να συναντήσει το έρωτα της ζωής
του, να γλυτώσει από ένα τραγικό ατύχημα.
Η μαγεία του Αναπάντεχου καλύπτει όλο
το φάσμα μιας ζωής, που μοιάζει να
κινείται συνήθως μέσα σε μια τάξη, αλλά
είναι ανοικτή σε μια ξαφνική διαφοροποίηση.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Η
κοινωνική διαπαιδαγώγηση μας μπορεί
να ανεχτεί τις μεταβολές μόνο όταν έχουν
θετικό πρόσημο. Τις αρνητικές όχι. Αυτές
δεν είναι ανεκτές. Δεν έχουμε εκπαιδευτεί
για αυτές δυστυχώς. Γιατί νομίζουμε ότι
η ζωή πρέπει και μπορεί να είναι μόνο
ευχάριστη. Σαν να έχουμε έρθει εδώ για
να έχουμε μια απρόσκοπτη πορεία επιτυχιών.
Όλα γύρω μας μάλλον δηλώνουν ότι δεν
είναι έτσι, αλλά εμείς πεισματικά για
αυτό πιστεύουμε ότι είμαστε πλασμένοι.
Για την επιτυχία στις επιδιώξεις μας.
Ίσως για αυτό η λέξη “πρόοδος” έχει
στη τωρινή εποχή τόσο μεγάλη εκτίμηση
από τους ανθρώπους. Κανείς δεν θέλει να
πάει ενάντια στη “πρόοδο”. Είναι το
καλότυχο φετίχ μας. Η λέξη που στέκεται
με αξιώσεις απέναντι στο Αναπάντεχο
και επιδιώκει να περιορίσει την ξαφνική
εμφάνιση του. Αν μπορούσε να το εξαφανίσει
εντελώς θα ήταν πολύ ευχαριστημένη,
εγκαθιδρύοντας μια “προοδευτική”
μονοτονία.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όπως
και νάχει δεν θα ασχοληθούμε τώρα με
τη “πρόοδο”, ασχολούνται άλλοι με αυτή.
Το ζήτημα μας είναι το Αναπάντεχο,
τουλάχιστον το δικό μας ζήτημα, κυρίως
στις αρνητικές του όψεις και στο πως το
αφομοιώνουμε μέσα στη ζωή μας.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Αυτό
γίνεται ως επί το πλείστον τραυματικά.
Κάτι έξω από την θέληση μας εισβάλλει
με τρόπο άγαρμπο και δικαιωματικό μέσα
στη ζωή μας αναστατώνοντας την. Δεν
ξέρουμε από που προέρχεται, ούτε το
γιατί,ούτε αν έχει δικαίωμα για κάτι
τέτοιο. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι
μόνο το αποτέλεσμα στη ζωή μας. Η έκπληξη
και ο φόβος είναι η φυσιολογική πρώτη
αντίδραση. Ένα μέτριο ή μεγάλο σοκ από
την εκάστοτε φύση της δράσης του
Αναπάντεχου. Πόσο μεγάλο είναι το
πλήγμα,πόσο καθοριστικό. Αν η δράση του
είναι θετική μια μεγάλη χαρά, που όμως
συνήθως την εκλαμβάνουμε σαν ατομική
δικαίωση των προσπαθειών μας. Ανταμείφθηκαν
οι κόποι μας. Όταν οι επιπτώσεις όμως
είναι αρνητικές, τότε δεν φταίμε εμείς
τότε η δική μας υπαιτιότητα δεν υπάρχει.
Κάτι εκεί έξω μας επιβουλεύεται και
θέλει να μας ανακατέψει την ζωή. Η κακιά
μας τύχη ίσως.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>Μάλλον
ούτε το ένα συμβαίνει, ούτε το άλλο. Ούτε
ανταμείβονται οι κόποι μας, ούτε μια
ξένη δύναμη μας επιβουλεύεται. Το
Αναπάντεχο σίγουρα κινείται σε ένα
αόρατο χώρο, με δικούς του κανόνες, οι
οποίοι είναι άγνωστοι στη δική μας
κατανόηση. Μια στιγμιαία δύναμη
ανατροπής, που κατοικεί στη αθέατη
πλευρά της ζωής, που έρχεται να
επιβεβαιώσει, ότι αυτό που ο άνθρωπος
νομίζει ότι μπορεί να ελέγξει μέσα από
ορθολογιστικές διαδικασίες, δηλαδή την
ίδια την ζωή και στις οποίες έχει
προσδώσει μια παντοδυναμία, δεν
υφίστανται. </span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Η
ορθολογιστική αντιμετώπιση της ζωής
είναι σαφώς αναγκαία, σαν ένας μπούσουλας
ενδεικτικός, αλλά από την στιγμή που
ανακηρύσσει τον εαυτό της σαν καθολικό
νόμο, το Αναπάντεχο έρχεται απλώς να
την διαψεύσει και να την τοποθετήσει
στο επίπεδο που της αρμόζει. Το Αναπάντεχο
μπορεί πιθανώς να ιδωθεί σαν μια ουδέτερη
δύναμη, που ανεξάρτητα τα αποτελέσματα
που επιφέρει θετικά ή αρνητικά, δεν έχει
προθέσεις ούτε προσωπικές αλλά ούτε
κοινωνικές. Υπάρχει απλώς σαν μια δύναμη
που δρα υπερ -κόσμια.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Να
του αποδώσουμε λοιπόν μια μεταφυσική
καταγωγή; Όπως και αν το δούμε, θα πέσουμε
σε εικασίες, που επί της ουσίας δεν έχουν
κάποιο πραγματικό νόημα. Ίσως το πιο
λογικό θα ήταν να αποδεχτούμε το
Αναπάντεχο δίχως να προσπαθούμε να το
εξηγήσουμε. Όμως παράλληλα θα πρέπει
να ελέγξουμε τις άμεσες αντιδράσεις
που αυτό μας προκαλεί. Τον φόβο και την
ακραία έκπληξη και οι οποίες φαίνεται
να έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες στη
συμπεριφορά μας. Είναι αυτές οι αντιδράσεις
που μας οδηγούν στη συνέχεια να προσπαθούμε
να επιτύχουμε ένα πιο γενικευμένο έλεγχο
στη ζωή μας . Και αν αυτός ο έλεγχος έχει
κάποιο όφελος μέσα στη ατομική ζωή, στη
κοινωνική έχει πολύ αρνητικά αποτελέσματα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όταν
ο χρόνος κυλά από τις στιγμές που το
Αναπάντεχο εισβάλλει στις ζωές μας,
υπάρχουν φορές που παρατηρούμε ότι αυτό
που τότε εμφανίστηκε σαν αρνητική
επίπτωση μπορεί να έχει πολύ θετικό
αποτύπωμα στη συνέχεια και το αντίστροφο.
Δεν ισχυρίζομαι ότι συμβαίνει πάντοτε
έτσι, όμως υπάρχουν φορές που ισχύει.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ίσως
το Αναπάντεχο λοιπόν έρχεται να
αποκαταστήσει μια ευεργετική αναδιαμόρφωση
που εμείς είναι αδύνατον να επιβάλουμε
στη ζωή μας. Κάπως σαν να μας ανατοποθετεί
από εκεί που έχουμε ξεστρατίσει !</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-11451240811648359782024-01-16T02:04:00.000-08:002024-01-16T03:11:59.900-08:00Ο αδελφός Λούσιους σπάει την σιωπή του.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcxEIwpBflNeqAl1LcZ14vf6ZX_k3BXEcnmL0HTSfVXnQziNtxo9V__VhCPlKJ8M7k9Twxo5COtbuirepnxjH8JC7A3IB6Caz4IAGaNl62s4oZBef2QgRJyW12H4WHdzH26AjEvnKJccnEJSLK7jf5vuWFr3eRY9YEo17olIdqQ3101DlDOxEGIVO0cFQ/s680/175186182_10225144077649697_1697852139959497869_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="680" data-original-width="479" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcxEIwpBflNeqAl1LcZ14vf6ZX_k3BXEcnmL0HTSfVXnQziNtxo9V__VhCPlKJ8M7k9Twxo5COtbuirepnxjH8JC7A3IB6Caz4IAGaNl62s4oZBef2QgRJyW12H4WHdzH26AjEvnKJccnEJSLK7jf5vuWFr3eRY9YEo17olIdqQ3101DlDOxEGIVO0cFQ/s320/175186182_10225144077649697_1697852139959497869_n.jpg" width="225" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Πέρασα
τις εορτές των Χριστουγέννων στο σαλέ
μου στη Ελβετία. Οι γείτονες μου, όλοι
εκλεκτοί φίλοι του κύκλου μου, ήταν
εκεί. Χαλαρά και ευχάριστα. Ο καθένας
έχει δικαίωμα κάποιες στιγμές να
ξεφεύγει. Για μας, αυτό είναι κάπως
δύσκολο, γιατί πως να ξεφύγεις από αυτό
που θεωρείς έργο της ζωής σου. Όμως
χρειάζεται να μπορείς λίγο να κάνεις
μια παύση για να σκεφτείς αν τα σχέδια
σου πάνε καλά, αν έχεις αντιμετωπίσεις
ικανοποιητικά τους εχθρούς σου, το πόσο
σύντομη είναι η ζωή και το πόσα πολλά
<span lang="el-GR">ακόμα </span>θέλεις να επιτύχεις.</span></p><p>
</p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ναι,
η ζωή είναι σύντομη για όλους, δυστυχώς
και αυτό κυρίως είναι το πρόβλημα.
Καταβάλλουμε κάποιες προσπάθειες μέσω
κυρίως της βιο-τεχνολογίας να λύσουμε
αυτό το πρόβλημα, όμως με πίκρα το αναφέρω
αυτό, τα “βλήματα’ της γενετικής δεν
έχουν πετύχει επί του παρόντος
ικανοποιητικά αποτελέσματα. Όμως το
ζήτημα επείγει και όλοι βλέπουμε τα
μαλλιά μας να γκριζάρουν επικίνδυνα
και η φρεσκάδα του προσώπου μας να
χάνεται μέρα με την μέρα και όσο να
προσπαθούμε να το ξεχάσουμε, αυτός ο
καταραμένος καθρέπτης μας, μας το θυμίζει
κάθε πρωί με μια χαιρεκακία. Ας είναι,
δεν μπορώ να το σκέφτομαι, με θλίβει.
Όπως με θλίβει και το γεγονός ότι όλο
και πιο πολύ αδυνατώ να χαρώ με ότι κάνω.
Μερικές φορές νοιώθω την παγωνιά να
απλώνεται μέσα μου και τότε μανιασμένα
προσπαθώ να ξεφύγω εντείνοντας τις
δραστηριότητες μου και τα σχέδια μου.
Δεν τα συζητάμε ποτέ αυτά στο κύκλο μου.
Είναι ένδειξη αδυναμίας και οι αδυναμίες
είναι όπλο στα χέρια του απέναντι και
μάλιστα πολύ ισχυρό όπλο. Τα κρατάμε
για τον εαυτό μας και καλά κάνουμε.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Δεν
χρειάστηκε καθόλου να πατήσω το πόδι
μου σε ουκρανικό έδαφος για να καταλάβω
ότι αυτή η υπόθεση δεν θα πάει καθόλου
καλά. Άλλωστε εξαρχής αντιλαμβανόμουν
ότι ήταν λάθος. Πολύ πιο συχνά από ότι
φαίνεται υποτιμάμε τους εχθρούς μας
και υπερτιμούμε τις δυνάμεις μας.
Βλακωδώς. Τώρα προσπαθούμε να σώσουμε
ότι σώζεται και αυτό καθίσταται αρκούντως
δύσκολο μιας που έχουμε μπλέξει με
γελοίους, που παριστάνουν τους έξυπνους.
Ποντάραμε πολλά στον κωμικό. Πολύ
κατώτερος των περιστάσεων και τώρα που
έχει πειστεί για τον ρόλο του, νομίζει
ότι μπορεί να κάνει υποδείξεις. Τι
βλάκας! Αυτή η τακτική να ποντάρεις σε
αντιπροσώπους ειδικά σε ζητήματα
πολέμου είναι λανθασμένη. Το είπα και
κανείς δεν με άκουσε. Τότε υπήρχε
αισιοδοξία. Τώρα όλοι ψάχνουν να βρουν
δικαιολογίες και μάλιστα φτηνές, κάτι
που δεν μας ταιριάζει. Φτιάξαμε ένα
πρόβλημα δίχως πραγματική λύση.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Αν
υπήρχε μόνο αυτό, τα πράγματα θα μπορούσαν
μακροπρόθεσμα να πάρουν μια πιο ευνοϊκή
τροπή για μας, αλλά χάσαμε τον έλεγχο
και στη Μέση Ανατολή. Ξαφνικά. Εκεί
κάποιοι σύμμαχοί μας την είδαν πολέμαρχοι
και δεν ακούνε τίποτα. Προφανώς και δεν
με ενδιαφέρει το τι θα κάνουν στους
“ξυπόλυτους”. Κανένα δεν ενδιαφέρει
το ζήτημα αυτό, ούτε καν τους δικούς
τους, εκτός από κάτι φιλάνθρωπους που
νομίζουν ότι με το να διαδηλώνουν γίνεται
κάτι. Μπούρδες. Τις ενοχές τους καθησυχάζουν
και αυτές όχι επαρκώς.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως
εκεί οι εχθροί μας είναι πολλοί και
έχουν δύναμη, οι κίνδυνοι μεγάλοι να
εμπλακούμε σε ένα μεγάλο πόλεμο. Έχουμε
και τους Κινέζους που θέλουν το νησί.
Πολλά ανοικτά μέτωπα. Κάποτε τα πράγματα
ήταν πιο απλά και ευτυχώς δεν υπήρχαν
οι αντιδράσεις που υπάρχουν τώρα στο
στρατόπεδο μας. Γιατί δυστυχώς τώρα δεν
είμαστε πια ενωμένοι. Φαίνεται ότι το
αρχικό μας σχέδιο να ενώσουμε τον κόσμο
κάτω από την κυριαρχία μας χωλαίνει.
Κάποιοι πιστεύουν, ότι ακόμα υπάρχουν
περιθώρια. Εγώ εδώ και καιρό δεν το
πιστεύω. Κάναμε πολλά λάθη. Δεν το
χειριστήκαμε καθόλου έξυπνα. Ενώ παίξαμε
όμορφα το χαρτί του ιού και ότι η εξουσία
μπορεί να επιβληθεί με πιο έξυπνους
τρόπους από τον πόλεμο και πιο
αποτελεσματικά, κάποιοι είδαν την
ίντριγκα και αντέδρασαν πολύ δραστικά.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: arial; font-size: medium;">Μας
έμεινε η κλιματική αλλαγή και αυτό
σοβαρό χαρτί, αλλά τώρα δυστυχώς δεν
μας πιστεύει κανείς και όχι μόνο αυτό,
αλλά έχουν αρχίσει και την ειρωνεία.
Είναι πιο δύσκολο να πείσεις πια, γιατί
ο εχθρός είναι μέσα στις τάξεις μας.
Κάποιοι ακόμα διακατέχονται από
αμφιβολίες. Η τάξη μας δεν είναι συμπαγής</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως
υπάρχει κάτι που ακόμα είμαστε
αδιαφιλονίκητοι και αυτό για την ώρα
είναι αρκετό. Όλες αυτές οι μάζες των
ανθρώπων που ακόμα έχουν πίστη σε μας
και δεν αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους
στο πρόσωπο μας. Άλλωστε σπανίως μας
βλέπουν με το πραγματικό μας πρόσωπο.
Αυτό τουλάχιστον το έχουμε διασφαλίσει.
Χρησιμοποιούμε άλλους, εκείνους τους
πολλούς, που γοητεύονται από το παιχνίδι
μας και είναι διατεθειμένοι για ψίχουλα
να κάνουν την δουλειά και να αναλάβουν
και το κόστος. Πάντα πρέπει να διατηρείς
τα χέρια σου καθαρά και να κάνεις άλλος
την αγγαρεία. Ένα νόμο που τηρούν
απαράβατα οι δικοί μας, αλλά και οι
εχθροί μας. Υποπτεύονται όλοι αυτοί που
χρησιμοποιούμε, ότι γελάμε πίσω από τις
πλάτες τους, αλλά έχουν ανάγκη την εύνοια
μας. Όταν δείχνουν τάσεις αυτονόμησης,
έχουμε ανθρώπους να τους προσγειώσουν
στη πραγματικότητα με “όμορφο” τρόπο.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως
εκείνοι οι πολλοί, που κατοικούν στις
επικράτειες μας ακόμα μας εμπιστεύονται.
Παλεύουν οι δύστυχοι με τα προβλήματα
και τις αντιφάσεις τους.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Μερικές
φορές σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να
άρχεις σε ένα κόσμο ηλιθίων . Αλλά όπως
και να το κάνεις, δεν διαλέγεις τον κόσμο
που θα επιβληθείς , άρα αυτή την σκέψη
πρέπει να την πετάξω στα σκουπίδια.
Κάποτε δεν έκανα τέτοιες σκέψεις, ήμουνα
πιο νέος και ορμητικός τα πράγματα μου
ήταν ξεκάθαρα. Τώρα πια κάποια δεν είναι.
Όπως είπα, δεν πρέπει να συζητιούνται
τέτοια πράγματα. Τα κρατάω σαν ένα
αυστηρά προσωπικό φιλοσοφικό στοχασμό
για το τι είναι ο κόσμος και πια είναι
η θέση μου σε αυτόν. Συνήθως κάποιες
νύκτες σαν και αυτή που αισθάνομαι λίγο
μόνος και πίνω το κρασί μου. Μου αρέσει
να βάζω τέτοια ερωτήματα στο εαυτόν
μου,σαν ηχώ από κάποιες παλαιότερες
επαφές, με ανθρώπους αξιοπρόσεκτους.
Τώρα αυτοί έχουν χαθεί.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Η
γυναίκα μου που κοιμάται στο επάνω όροφο
δεν της αρέσουν τέτοιες συζητήσεις.
Όχι δηλαδή ότι θα τις έκανα μαζί της.
Είναι τελείως χαζή, αλλά εξυπηρετεί
κάποιες χρήσιμες αναγκαιότητες μου.
Υπάρχουν κάποιες από αυτές που με
δεσμεύουν ακόμη.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Πρέπει
να κοιμηθώ, αύριο φεύγω για τα εμιράτα.
Πρέπει να κάνω κάποιες επαφές. Κάτι σαν
αποστολή με σκοπό την παύση των
εχθροπραξιών. Εγώ ειρηνοποιός; Χα, χα
! Το αντίθετο επιδιώκω, όμως καμιά φορά
είναι καλό να δείχνεις ένα καλό πρόσωπο,
γίνεσαι πιο πειστικός.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Μήπως
το πνεύμα του κρασιού με αναγκάζει να
κάνω αυτούς τους διαλόγους με τον εαυτό
μου ; Πρέπει να το εξετάσω αυτό!</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p><br /><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-38910815223255119932023-11-19T23:45:00.000-08:002023-11-19T23:45:38.548-08:00“Νομίζουμε…..”<p> </p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEingeSU5Q7h4bY9-mc2DkCgdrYCuoHkj96V0nctKyjAveO0JYtUDaxHIiA5hyphenhyphenTBgveBXoIPuLNX2pVqmVralfbKWcoJ_gksvlW7vTapWk-4eygapE2acr0iJpXvVysnxwjPfjk8Tz2HFNxrwNmx4lA9CnBeZcLO6dTUcl_Q5yYegxYi3IZbsSglsUnId_M/s883/175111493_10225142997742700_6422129973948849833_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="883" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEingeSU5Q7h4bY9-mc2DkCgdrYCuoHkj96V0nctKyjAveO0JYtUDaxHIiA5hyphenhyphenTBgveBXoIPuLNX2pVqmVralfbKWcoJ_gksvlW7vTapWk-4eygapE2acr0iJpXvVysnxwjPfjk8Tz2HFNxrwNmx4lA9CnBeZcLO6dTUcl_Q5yYegxYi3IZbsSglsUnId_M/s320/175111493_10225142997742700_6422129973948849833_n.jpg" width="204" /></a></div><br /><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ας
το πούμε όσο πιο απλά γίνεται, είμαστε
αγκιστρωμένοι πάνω στο ρήμα “Νομίζουμε’.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι ξέρουμε τι είναι η ζωή μας</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι έχουμε έλεγχο πάνω στη ζωή μας.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι κάνουμε τις δικές μας επιλογές σε
όλα τα θέματα που μας αφορούν και όταν
βλέπουμε τις συνέπειες τους που συχνά
δεν μας αρέσουν φταίει κάποιος άλλος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι διαλέγουμε τους συντρόφους και τους
φίλους μας.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι είμαστε ικανοί για όλα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι μπορεί να έχουμε μια γνώμη για όλα
και νομίζουμε ότι είναι καλύτερη όλων.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι είμαστε έξυπνοι και ωραίοι.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι μπορούμε να λύσουμε τα πάντα με την
λογική.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι ξέρουμε ποιος φταίει για όλα και
νομίζουμε ότι ξέρουμε και το γιατί.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε
ότι αγαπάμε,αλλά νομίζουμε ότι οι άλλοι
δεν μας αγαπούν γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν
την αξία μας.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι όλοι είμαστε ίσοι και καλοί, αλλά
το σύστημα μας έχει κάνει τέρατα.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι 1+1 κάνουνε πάντα δύο.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι συνεχώς προοδεύουμε και όσοι
προηγήθηκαν ήταν λίγο καθυστερημένοι.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι ξέρουμε πως θα διοικήσουμε καλύτερα
τον κόσμο.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι βλέπουμε την θεατρική σκηνή του
κόσμου και νομίζουμε ότι κάτι ξέρουμε
και από τα παρασκήνια.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε,
ότι η ειρήνη είναι το καλύτερο για μας,
αλλά επίσης ότι ο πόλεμος μερικές φορές
είναι αναγκαίος</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Νομίζουμε
ότι……</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Υπάρχει
κάτι αλήθεια που δεν νομίζουμε; Μάλλον
όχι. Συνήθως εκείνα που “δεν νομίζουμε”,
που μπορεί να είναι πολύ αξιόλογα , τα
κρατάμε στο σκοτάδι. Δεν θέλουμε να τα
συζητάμε και πολύ γιατί μας φέρνουν σε
δύσκολη θέση. Μας είναι ενοχλητικά, έτσι
τα καταχωνιάζουμε στις αποθήκες της
ύπαρξης μας για να αραχνιάσουν και να
ξεχαστούν με τον καιρό.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Θα
φανταζόταν κανείς, αφού για όλα όσα
“Νομίζουμε” και αυτό το λέμε συμβατικά
διότι το πιο κατάλληλο ρήμα θα ήταν το
“Ξέρουμε”, ότι όλα στη ζωή μας θα
πήγαιναν πρίμα. Όμως για κάποιο περίεργο
λόγο, δυστυχώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Οι διαψεύσεις είναι πολλές, επαναλαμβανόμενες
ακόμα και για τα ίδια θέματα, όμως αυτό
δεν συγκινεί την αρμάδα μας, που συνεχίζει
με αδιάλειπτο τρόπο την πορεία της σε
όλα αυτά που νομίζει.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Για
να είμαστε αντικειμενικοί, κάποιοι,
κάπου, ένα φωτάκι ανάβει μέσα στη
συνείδηση τους και στέκονται έκθαμβοι,
σαν ένας ολότελα διαφορετικός εσωτερικός
και εξωτερικός παρουσιάζεται μπροστά
στα μάτια τους.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Δυστυχώς
ή ευτυχώς δεν είμαστε από αυτή την πάστα.
Δεν θέλουμε να μας ανάβουν φωτάκια στη
συνείδηση. Τρελοί είμαστε;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Στη
πραγματικότητα μας βολεύει πολύ να
συνεχίζουμε να νομίζουμε. Μας δίνει μια
εύθραυστη ασφάλεια ότι ο κόσμος και
εμείς μέσα του έχουμε καταλάβει το πως
κινείται, ακόμα και αν αυτός παραμένει
ακίνητος και παγωμένος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Βέβαια
ο κόσμος και εμείς μέσα του δεν παύει
ποτέ να κινείται , αλλά τόσο αργά,που
φαίνεται σαν να είναι ακίνητος. Ίσως
γιατί προσπαθεί να συγχρονίσει το βήμα
του με το δικό μας, που είναι απελπιστικά
αργό.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Αυτά
νομίζω ότι νομίζουμε και πολλά άλλα
βέβαια ...Νομίζω</span></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-9132788636578107642023-10-31T14:45:00.001-07:002023-10-31T14:45:41.210-07:00Ο καλός και ο κακός λύκος.<p> </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZzgYtwFBCBsSTuxj59_zumxmmOv5tgkz4XnJR4AkNn0mqdFf-lPZl6f7RVdh6ujo4APDJWUQ_N0G_7Wu9BCfAlIvMkAWw_njeXE8c1HEtEHDxFQM1K5N2hb2hg25zn9t2IsMMIxcvV_ifi-mIapjvrtU0ytbhjf7B2UeCatfeeyOBKrdbkmyDD3kxovw/s1024/what-is-a-mystery.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZzgYtwFBCBsSTuxj59_zumxmmOv5tgkz4XnJR4AkNn0mqdFf-lPZl6f7RVdh6ujo4APDJWUQ_N0G_7Wu9BCfAlIvMkAWw_njeXE8c1HEtEHDxFQM1K5N2hb2hg25zn9t2IsMMIxcvV_ifi-mIapjvrtU0ytbhjf7B2UeCatfeeyOBKrdbkmyDD3kxovw/s320/what-is-a-mystery.jpg" width="320" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;">Αναλύσεις
επί αναλύσεων, συζητήσεις παγκοσμίως,
διαδηλώσεις, ο καθένας με μια γνώμη,
συγκέντρωση στρατών, οι οβίδες και οι
πύραυλοι να πέφτουν, οι νεκροί πολλοί,
εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό, η
προπαγάνδα να έχει κτυπήσει κόκκινο.
Για άλλη μια φορά πρέπει να δούμε την
φρίκη να μας χαμογελά.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως
ο ήλιος εξακολουθεί να βγαίνει το πρωί
και να μας ζεσταίνει όλους . Η θάλασσα
δεν έχει πάψει να είναι μπλε και τα φύλλα
από τα δέντρα αρνούνται να πέσουν και
εξακολουθούν να είναι πράσινα. Υπάρχει ομορφιά τριγύρω μας. Υπάρχουν
ακόμα άνθρωποι που ξυπνάνε να πάνε στις
δουλειές τους με μια ανεμελιά και να
αγχώνονται με τα προβλήματα τους. Ο
πόλεμος δεν τους έχει αγγίξει ακόμα και
δεν ακούνε τις σειρήνες να στριγγλίζουν
στα αυτιά τους και να τρέχουν στα
καταφύγια. Η φρίκη του πολέμου είναι
μια μακρινή εικόνα που περνά από τις
τηλεοράσεις και φτάνει σε μάτια που για
λίγο θα γεμίσουν από φόβο, αλλά ακόμα
και ο φόβος μετά από λίγο θα χαθεί. Θα
πάει πιο βαθειά σε μια απρόσιτη γωνιά
της ανθρώπινης συνείδησης και θα μιαίνει
αθόρυβα την ανθρώπινη δραστηριότητα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Κάποιοι
είναι πιο ανθεκτικοί και κρατάνε αυτό
τον φόβο με πατέντες φτηνές έξω από τον
θωρακισμένο εαυτό τους. Ή τουλάχιστον
αυτό θέλουν να νομίζουν. Επίσης υπάρχουν
και κάποιοι, πάντα υπάρχουν και αυτοί,
που έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους να
δημιουργούν φόβο με εκλεπτυσμένους
αλλά και χονδροειδείς τρόπους και
χαριεντίζονται. Είναι αυτοί, που συνήθως
δημιουργούν τους πολέμους και δεν τους
ξέρει κανείς ,αλλά και ούτε πρόκειται
ποτέ να τους μάθει. Έχουν τους μπροστινούς
τους που εξυπηρετούν τα σχέδια τους. Μόνο αυτών δυστυχώς η γνώμη και η στάση
είναι αυτή που μετράει. Με μια φράση
τους εξαπολύουν τον όλεθρο και μετά, όταν αλλάζουν γνώμη τον μαζεύουν. Δεν
κλαίνε, δεν γελάνε, μόνο εξυφαίνουν τα
δολερά σχέδια τους. Είναι οι μεγάλοι
άγνωστοι, οι ιδιοκτήτες αυτού του μικρού
πλανήτη, που έχει για σπορ τον πόλεμο.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως
αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα
αλλά δυστυχώς αναλλοίωτα. Στη βάση αυτής
της αιματοβαμμένης πυραμίδας δυστυχώς
υπάρχουν μικρά αλεξικέραυνα, που δεν
επιτρέπουν την συνείδηση να διαπεράσει
μια χοντρή σε πάχος πέτσα. Έτσι ο καθένας
μπορεί να λέει την γνώμη του ξέροντας
ότι αυτή δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει
το οτιδήποτε. Αρκεί που την είπε και
σώθηκε!</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Για
αυτό είναι καλύτερο να πούμε μια ιστορία,
μια που οι ιστορίες και πιο διδακτικές
είναι, αλλά μας κάνουν να περνάμε και
ευχάριστα. Για αυτούς που την έχουν
ακούσει ξανά, οφείλουμε μια συγγνώμη,
που θα τους κουράσουμε, αν και είναι μια
ιστορία που όσες φορές και να την ακούσεις
κάτι περισσότερο καταλαβαίνεις.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Υπήρχε
λοιπόν ένα χωριό που οι άνθρωποι του
ζούσαν μάλλον ειρηνικά. Τα βράδια
μαζευόντουσαν στις φωτιές και έλεγαν
ιστορίες. Τα πρωινά είχαν τις δουλειές
τους. Ένας σοφός άνθρωπος ήταν ο αρχηγός
τους και σε αυτόν πήγαιναν όταν είχαν
προβλήματα να τους τα λύσει. Όλοι τον
εκτιμούσαν και τον σεβόντουσαν και
αυτός προσπαθούσε πάντοτε να κάνει το
καλύτερο για το χωριό του και τους
συνανθρώπους του. Άκουγε τα προβλήματα
τους και προσπαθούσε να βρει την καλύτερη
λύση. Με τον καιρό από όλο αυτό το
αλισβερίσι πραγματικά έγινε και αυτός
σοφότερος .</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Μια
μέρα τον πλησίασε ένα μικρό παιδί και
τον ρώτησε:</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Δάσκαλε
έχω μια απορία να στη πω;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Φυσικά
και να μου την πεις του είπε ο δάσκαλος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-
Υπάρχουν άνθρωποι στο χωριό μας που
είναι καλοί. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που
είναι και κακοί, έτσι δεν είναι ;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Έτσι
είναι. Έτσι ήταν πάντα του είπε ο
δάσκαλος. Ποια είναι απορία σου όμως;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-
Πως καταλαβαίνουμε τους καλούς από τους
κακούς ;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Συνήθως
από τις πράξεις που κάνουν. Οι καλοί
κάνουν πράξεις ωφέλιμες για τους εαυτούς
τους και τους συγχωριανούς τους και οι
κακοί κάνουν πράξεις που δεν ωφελούν
κανένα ακόμα και τους ίδιους πολλές
φορές.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Ωραία
είπε το μικρό παιδί. Αυτό ας πούμε ότι
το καταλαβαίνουμε από τις πράξεις τους.
Τι συμβαίνει όμως όμως όταν βλέπουμε
καλούς ανθρώπους να κάνουν και κακές
πράξεις και κακούς να κάνουν κάποιες
καλές; Συμβαίνει και αυτό δεν είναι
έτσι, ή κάνω λάθος;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Συμβαίνει
και αυτό μερικές φορές είπε ο δάσκαλος
κοιτώντας με ένα κρυφό θαυμασμό το μικρό
παιδί, που είχε αυτή την ωραία απορία.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Πως
συμβαίνει αυτό δάσκαλε ; ρώτησε ο μικρός
. Τι αναγκάζει ένα άνθρωπο ενώ είναι
καλός να να κάνει και κακές πράξεις και
το αντίθετο;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ο
σοφός γέροντας χάιδεψε το κεφάλι του
παιδιού με τρυφερότητα και του είπε:</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Σωστή
η απορία σου. Θα σου πω. Ο κάθε άνθρωπος
έχει μέσα του ένα καλό και ένα κακό
λύκο. Αυτοί οι δύο λύκοι παλεύουν συνεχώς
μεταξύ τους μέσα στον άνθρωπο. Το ποιος
νικά καθορίζει αν ένας άνθρωπος θα
οδηγηθεί σε καλές ή κακές πράξεις</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Ναι,
πετάχτηκε αμέσως ο επίμονος μικρός.
Όμως τι καθορίζει ποιος νικά σε αυτή
την μάχη;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Μια
μικρή αλλά καθοριστική λεπτομέρεια.
Ποιον λύκο ταΐζεις περισσότερο κάθε
μέρα. Αυτός νικά στο τέλος. Κατάλαβες;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ο
μικρός φιλο-περίεργος κοίταξε τον
δάσκαλο του με ένα χαμόγελο και του
είπε:</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Ευχαριστώ,
με βοήθησες πολύ και πήγε να συνεχίσει το
παιχνίδι του ικανοποιημένος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Δεν
ξέρουμε ποιον λύκο τάισε περισσότερο
στη ζωή του το μικρό παιδί και δεν θα το
μάθουμε μάλλον ποτέ.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Αυτήν
την ιστορία δεν την φτιάξαμε εμείς την
ακούσαμε και μας έκανε εντύπωση και
θέλαμε να την μοιραστούμε γιατί νομίζουμε
ότι όπου και να την κολλήσεις, έρχεται
γάντι.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Αλήθεια,
εμείς ποιον λύκο ταΐζουμε καθημερινά
και με ποια τροφή ;</span></p><br /><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-33972169828203379782023-10-15T01:10:00.002-07:002023-10-15T01:27:20.638-07:00ΓΑΖΑ.<p><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDasGQVGmjd1YPFpDx6wOF1hJ1veZNMHO6triuR7sadwx6nRY7X-z0QnnAjQKpLcnKszNry1lQNFMnS32IVlCzLJD5l_7CbqmwjMy3sWd4XdDJCi6I43Av0F1KW8XLPnGcMmvT7VTXW-5_2YY39go1Nm22UaCWU59_2cG-2dneWvkQpH-vQbQyZGafUNA/s960/365198035_776114344307534_4677104217782849254_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="674" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDasGQVGmjd1YPFpDx6wOF1hJ1veZNMHO6triuR7sadwx6nRY7X-z0QnnAjQKpLcnKszNry1lQNFMnS32IVlCzLJD5l_7CbqmwjMy3sWd4XdDJCi6I43Av0F1KW8XLPnGcMmvT7VTXW-5_2YY39go1Nm22UaCWU59_2cG-2dneWvkQpH-vQbQyZGafUNA/s320/365198035_776114344307534_4677104217782849254_n.jpg" width="225" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;">Γύρω-γύρω
από την Γάζα, αυτή την μικρή λωρίδα γης,
έχουν μαζευτεί όλοι εκείνοι που
ισχυρίζονται ότι είναι με την “σωστή
μεριά της ιστορίας”, αλλά και άλλοι που
δεν ξέρουμε αν είναι στη λάθος πλευρά
αυτής της ιστορίας, όμως έχουν εκ
προοιμίου την μομφή δικαιολογημένα ή
αδικαιολόγητα, ότι τέλος πάντων είναι
οι “δεύτεροι”, οι σκοτεινοί αυτού του
κόσμου. Μέσα στη Γάζα είναι οι παλαιστίνιοι.
Αυτοί πάλι ούτε καν δεύτεροι δεν είναι,
αλλά μάλλον κανείς δεν τους υπολογίζει
ως κάτι. Ίσως μόνο ως τρομοκράτες.
Αναλώσιμοι και μοιραίοι ψάχνουν μέσα
στη απελπισία τους να βρουν το δίκιο
τους, που κανείς δεν προτίθεται να τους
δώσει. Δίκιο μπορείς έχεις αν είσαι
δυνατός και στη “σωστή μεριά της
ιστορίας”, ειδάλλως μπορείς να χτυπιέσαι
όσο θέλεις για να το βρεις, όμως το δίκιο
σε αγνοεί. </span></span></p><p>
</p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: arial; font-size: medium;">Είναι
απλά τα πράγματα σε αυτόν τον απλό κόσμο.
Μπερδεύονται βέβαια λίγο στη συνέχεια,
από ιστορικές αναδρομές, πολιτικές
αναλύσεις, παρεμβάλλονται κράτη,
υπερδυνάμεις, συμφέροντα, ποιος φταίει
σε τι, αν κάποιος έκανε πιο πολλά λάθη
από τον άλλον, πόσους φόνους μετράει ο
καθένας και όχι πάντοτε με αυτή την
σειρά.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως
και αυτά δεν είναι εντελώς ξεκάθαρα,
διότι ο καθένας μπορεί να τα μεταφράσει
όπως θέλει και εκεί πάνω να κτίσει το
παραμύθι του, ένα παραμύθι που ο κακός
είναι πάντα στη απέναντι μεριά ή εντέλει
σε όλους τους συμμετέχοντες.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Σε
όλα αυτά ανακατεύονται και τρεις
θρησκείες. Όπου ανακατεύονται και αυτές
το πράγμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο.
Κανονικά δεν θα έπρεπε, μια που οι
θρησκείες αποβλέπουν στη αγάπη ανάμεσα
στους ανθρώπους και την γαλήνη της ψυχής
. Φαίνεται όμως, ότι δεν αποβλέπουν πολύ
σε κάτι τέτοιο πρακτικά, όταν προκύπτει
ανάγκη. Διότι παραμένουν άφωνες και
περιμένουν άλλοι να βγάλουν τα κάστανα
από την φωτιά. Ποιος όμως ξέρει και με
αυτές τι γίνεται;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Γενικά
μιλώντας ο άνθρωπος αν θέλει να κάνει
τα πράγματα μπάχαλο, είναι πολύ ειδικός
σε κάτι τέτοιο, εύκολα μπορεί να το
κάνει. Μετά αφού όλα έχουν μπερδευτεί
και έχουν γίνει κουβάρι, κάθεται στη
γωνιά του και σκέφτεται:</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-
Τι θα κάνω τώρα; Τι είναι το καλύτερο
για μένα; Αυτή σκέψη δεν τον απορροφά
και πολύ. Πολύ γρήγορα αποφασίζει και
λέει: το βρήκα είναι απλό θα κάνω ένα
πόλεμο! Αυτός ο πόλεμος θα ξεκαθαρίσει
τα πράγματα. Βγαίνει λοιπόν και το λέει
και φωναχτά. Θα κάνουμε πόλεμο χωριανοί
!</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Ω!
λένε κάποιοι. Μπράβο πως δεν το σκεφτήκαμε
και μεις αυτό.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Ωχ!
λένε κάποιοι άλλοι. Είσαι τρελός; Θα
κάνεις πόλεμο;Ξέρεις τι επιπτώσεις ενός
πολέμου; Θα πεθάνουν άνθρωποι, θα πονέσει
κόσμος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Επειδή
συνήθως ένας πόλεμος αποφασίζεται από
τους πιο δυνατούς του χωριού, όσοι έχουν
τις ενστάσεις τους φροντίζουν να τις
ξεχάσουν γρήγορα, γιατί μπορεί να είναι
και από τα πρώτα θύματα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ο
πόλεμος δεν ξεκαθαρίζει και πολλά θέματα
αντιδικιών, όμως ξεκαθαρίζει πολύ εύκολα
ποιος μπορεί να επιβάλλει την γνώμη του
ως το δίκιο που οφείλουν να ασπαστούν
όλοι. Αυτό κρίνεται με κάποιο τρόπο ως
αρκετό στη συγκεκριμένη στιγμή, διότι
βοηθά τους πάντες για λίγο καιρό να
ξεχάσουν το πρόβλημα, να ασχοληθούν με
τα προσωπικά τους προβλήματα δίχως ο
πόλεμος να τους συννεφιάζει την ζωή και
επίσης βοηθά τον νικητή να προγραμματίσει
τι θα κάνει στη συνέχεια. Στη περίοδο
του πολέμου όποιος διακατέχεται από
ουμανιστικές σκέψεις, καλείται να
προσγειωθεί σε μια πραγματικότητα που
είναι αρκετά σκληρή.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Για
του ηττημένους σίγουρα τα πράγματα δεν
είναι ρόδινα. Δεν τους φτάνει που έχουν
χάσει, αν έχουν και δίκιο ακόμα χειρότερα,
είναι υποχρεωμένοι στη συνέχεια να
ζήσουν θρηνώντας τους νεκρούς τους, που
χάθηκαν αδικαίωτοι , αλλά πρέπει και να
υποστούν τις συνέπειες της ήττας τους,
που επίσης δεν είναι ότι το καλύτερο.
Μεγαλοψυχίες δεν συνηθίζονται από την
πλευρά των νικητών. Το απαγορεύει το
πρωτόκολλο του πολέμου.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ο
πόλεμος συνοδεύει τον άνθρωπο από τις
πρώτες μέρες της ζωής του σε αυτό τον
πλανήτη. Τον καταριέται, αλλά φαίνεται
συγχρόνως και να τον αγαπά. Δεν εξηγείται
με άλλο τρόπο το πόσο συχνά καταλήγει
στη αγκαλιά του, αλλά και πόσο εύκολα
ξεχνά τις κτηνωδίες του.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Από
την άλλη πλευρά τώρα, στο βαθμό που
θέλουμε να είμαστε κάπως ειλικρινείς
και αντικειμενικοί, όποιος είναι ενάντια
στους πολέμους θα πρέπει να έχει και
προτάσεις για την λύση των αντιδικιών.
Επίσης το να έχεις προτάσεις δεν είναι
καθόλου αρκετό, διότι αυτές οι προτάσεις
θα πρέπει να συνοδεύονται με ευρεία
κοινωνική συναίνεση, για να έχουν κάποια
ισχύ και ανταπόκριση μέσα στη
πραγματικότητα. </span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;">Ειδάλλως, είναι απλώς ευγενείς προθέσεις.</span><span style="font-family: arial;"> Πιθανώς να χρειάζεται
και η βοήθεια του Θεού, εδώ που έχουμε
μπλέξει.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Υπάρχουν
τέτοιες ιδιαίτερες αντιστάσεις που
εντέλει δεν καταφεύγουν και αυτές σε
σύγκρουση; Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο
πρόβλημα, που και αυτό με την σειρά του
γεννά πολλά ερωτηματικά. Διότι ποιο το
νόημα να προτείνεις πράγματα, να είσαι
ενάντια του πολέμου και τελικώς να
χρειάζεται να τα επιβάλλεις με πόλεμο
; Επιπρόσθετο μπλέξιμο.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Επειδή
οι άνθρωποι όλα αυτά τα έχουν σκεφτεί
επισταμένως και κάθε φορά υπάρχει και
κάτι καινούργιο που εμφανίζεται και
τους αναστατώνει καταλήγουν στο πόλεμο
που είναι μια δύσκολη, αλλά “ανακουφιστική”
λύση. Έχουν χρόνο στη συνέχεια για να
κλάψουν.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Επιστρέφουμε
στη Γάζα τώρα γιατί ξεφύγαμε.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Στη
Γάζα τώρα τα πράγματα έχουν φτάσει στο
σημείο που δεν έχει επιστροφή. Ένας
κύκλος αίματος, μίσους, αδικιών, πολιτικών
συμφερόντων και θρησκευτικών αντιπαλοτήτων
διαμορφώνουν ένα χρόνιο δράμα. Φαίνεται
ότι κανείς δεν μπορεί να λύσει αυτό το
κουβάρι. Αυτοί που μπορούν δεν θέλουν
και αυτοί που θέλουν δεν μπορούν. </span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Μια
πραγματικότητα ζοφερή που μέσα της ζουν
παιδιά, γυναίκες, άντρες,πολεμιστές και
οι θεατές του υπόλοιπου κόσμου που
παρακολουθούν. Ένα ισχυρό κράτος το
Ισραήλ, που ξέχασε τα δικά του δράματα
και πλέον έχει χάσει το μέτρο σε αυτό
που κάνει και στο τρόπο που συμπεριφέρεται
γιατί είναι σε φάση δύναμης ή έτσι
νομίζει. Από την άλλη ένα μικρός λαός
που παλεύει για να υπάρξει και προσπαθεί
να αντιτάξει ότι μπορεί μήπως και σωθεί
από την καταστροφή.</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"> Από αυτό τον πόλεμο
που φαίνεται να είναι μέχρι εσχάτων, το
μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι θα μετράνε
τους νεκρούς τους, αλλά στη ουσία, κανείς δεν θα κερδίσει. Την επόμενη
ημέρα θα έχουν χάσει την ψυχή τους. Το
κέρδος τους θα είναι μια καταστροφή, με
όποιον τρόπο το βλέπει ο καθένας για
τον απέναντι. Πολύ φτωχό κέρδος και για
τους δύο. Αλλά και εμείς οι θεατές του
δράματος, ενώ δεν πέφτουν οι οβίδες, οι
πύραυλοι και βόμβες φωσφόρου στη γειτονιά
μας και στα σπίτια μας, νομίζουμε ότι
παραμένουμε ίδιοι. Παραμένουμε όμως;
Ποιος ξέρει;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Η
μνήμη είναι μια περίεργη ιδιότητα του
ανθρώπου. Φροντίζει να διαγράφει ή να
μετριάζει την φρίκη. Μια φρίκη που εδώ
και αρκετά χρόνια βγαίνει όλο και
περισσότερο στο προσκήνιο σε πολλά μέρη
του κόσμου. Στο Αφγανιστάν στο Ιράκ, στη
Συρία στη Υεμένη,στη Ουκρανία στο
Ναγκόρνο Καραμπάχ, στη Ροζάβα και τώρα
επισκέπτεται την Γάζα. Σκοτεινές δυνάμεις
εξυφαίνουν το μαύρο ιστό τους θέλοντας
να κάνουν την φρίκη το καθημερινό δείπνο
του ανθρώπου.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Είμαστε
τόσο ηλίθιοι στο να μην το κατανοούμε και να μην κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να το αποτρέψουμε ;
Μάλλον.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p></p><br /><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-87128254020576769922023-09-12T01:10:00.000-07:002023-09-12T01:10:02.052-07:00Οι “Άριστοι”<p> </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b><span style="font-variant: normal;"><span style="color: #333333;"><span style="letter-spacing: normal;"></span></span></span></b></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: #333333;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuoiZTAzeFIOZ-8Pd2dcMoxybHGRPbcy8yx-PTGaa7ZeEVmJXZGS0kvk_FGNa9d7D_6rZqvk5MjSX5koXivtYvmk89cK20v3Ry_Di7TpdFS-gk_RRBl1N_xrLyS3TGdl-ZFk7uVPCNXGEffpXh-vZHYj1hRJpSyPxRZJKWfL479B4MCTQA2M6MGi17_Nw/s640/abandon-21907_640.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="427" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuoiZTAzeFIOZ-8Pd2dcMoxybHGRPbcy8yx-PTGaa7ZeEVmJXZGS0kvk_FGNa9d7D_6rZqvk5MjSX5koXivtYvmk89cK20v3Ry_Di7TpdFS-gk_RRBl1N_xrLyS3TGdl-ZFk7uVPCNXGEffpXh-vZHYj1hRJpSyPxRZJKWfL479B4MCTQA2M6MGi17_Nw/s320/abandon-21907_640.jpg" width="214" /></a></span></b></span></span></div><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b><span style="color: #333333;"><br /><span style="font-style: normal;"><br /></span></span></b></span></span><p></p><p align="right" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><b style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 12pt; text-align: left;"><span style="font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span style="color: #333333;">«Εντός
του πραγματικά ανεστραμμένου κόσμου,
το αληθινό είναι μόνο μια στιγμή του
ψεύδους.»</span></span></b></p>
<p align="right" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b>Γκυ
Ντεμπόρ.</b></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">Στόχος
ανέκαθεν της οποιασδήποτε εξουσίας,
είναι να παρουσιάζει το έργο της, με τα
πιο δυνατά χρώματα ούτως ώστε να
δημιουργεί δέος επάνω σε όσους άρχει.
Είναι ο παλιός καλός τρόπος για να μπορεί
να διατηρεί τον έλεγχο, αλλά και να
δημιουργεί την απαιτούμενη απόσταση
από τους υπηκόους της. Ασκούμε εξουσία,
διότι είμαστε κάτι το ιδιαίτερο, είναι
σαν να λένε οι εξουσιαστές. Είμαστε σώμα
από το σώμα σας, όμως είμαστε ξεχωριστοί.
Δεν είμαστε πια ελέω Θεού, εκσυγχρονιστήκαμε
και είμαστε ελέω λαού. Εσείς μας δίνεται
την δυνατότητα να υπάρχουμε, έτσι και
ο λαός να αισθάνεται ικανοποιημένος,
ότι με κάποιο τρόπο είναι και ο ίδιος
μέτοχος σε αυτή την εξουσία. Βέβαια η
συνείδηση που έχει η εξουσία για τον
εαυτό της, απέχει πάρα πολύ από την
συνείδηση που έχει ο λαός για την εξουσία,
αλλά και από την συνείδηση που κατέχει
ο λαός για τον εαυτόν του. Έτσι αυτή η
σχέση που εμφανίζεται σαν μια φυσιολογική
και αρμονική συνύπαρξη, να απέχει πολύ
από αυτό που συμβαίνει στη πραγματικότητα.
</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">Μάλλον
από ότι φαίνεται ο κόσμος κινείται με
ευφυή αφηγήματα, που έχουν κατορθώσει
να γίνουν πιστευτά, αλλά και να μπορούν
να διαμορφώνουν πραγματικότητες, που
καθίστανται όλο και πιο δύσκολο να
αλλάξουν. Διότι μέσα σε αυτή την
διαμορφωμένη πραγματικότητα, η εξουσία
δεν θέλει και οι εξουσιαζόμενοι ολοένα
και δεν μπορούν. Αυτή η διαδικασία
προφανώς και γεννά ένα σύνολο από
συνέπειες, που πάντα είναι σε βάρος του
ασθενούς συνόλου μιας κοινωνίας. Τα
λάθη των “αρίστων” της εξουσίας μπορούν
εύκολα να δικαιολογηθούν, υπάρχουν οι
τρόποι. Αλλά και από την απέναντι πλευρά,
η διαρκώς διευρυνόμενη παθητικότητα
του συνόλου μιας κοινωνίας που έχει
χαρακτηριστικά ενός παιδιού που
αποτείνεται στους “αρίστους” να του
λύσουν τα προβλήματα, που έχουν
δημιουργήσει αυτοί “οι άριστοι”,
έρχεται να περιπλέξει τα πράγματα.</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">
“Πέτρα
που δεν κυλάει χορταριάζει” λέει ο
θυμόσοφος λαός και αυτή είναι μια
παροιμία που οι “άριστοι” θέλουν να
αξιοποιήσουν το νόημα της με τον καλύτερο
τρόπο. Διότι η εξουσία φροντίζει να
ανανεώνει το πρόσωπο της πάντοτε με
όποιο τρόπο μπορεί, αν όχι σε ιδιαίτερο
βάθος, τουλάχιστον στο καλλωπισμό του.
Αντιθέτως, το σύνολο της κοινωνίας
βαδίζει σε ένα συνεχόμενο μοτίβο να
τρώει τα ψεύδη που παράγει η εξουσία,
σαν κάτι το καινούργιο, που τα θεωρεί
μάλιστα, λανθασμένα βέβαια, ότι είναι
προς το συμφέρον της. Παρόλο που το
μέγεθος της κοινωνίας δεν συγκρίνεται
με εκείνο της εξουσίας, η ιδέα της
εξουσίας είναι σαφώς δυνατότερη και
μπορεί να επιβάλλει την ισχύ της.</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">Γιατί
συμβαίνει αυτό, μπορεί να διερωτηθεί
κάποιος; Ίσως γιατί ένας ολόκληρος
πολιτισμός έχει αναπτυχθεί με θεμέλιο
λίθο κατά βάση την δύναμη και η δύναμη
μπορεί να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για
την επιβολή της, σε αντίθεση με άλλες
ποιότητες που δομούν ένα κόσμο.</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">Στο
παρόν, η εξουσία που έχει την δύναμη να
επιβάλλει το δικό της, αλλά και όταν δεν
της επαρκεί αυτή η δύναμη, δανείζεται
και από την ανεκμετάλλευτη δύναμη που
υπάρχει στις αραχνιασμένες αποθήκες
των υποτακτικών της, που λόγω αδράνειας,
αδυνατούν να της θέσουν τουλάχιστον
κάποια όρια. Έτσι αυτή φαίνεται να μπορεί
να κάνει το οτιδήποτε και με οποιοδήποτε
τρόπο, πράγμα που είναι κακός σύμβουλος
εντέλει και για την ίδια, μια που αυτή
η αυθάδεια που την διέπει την οδηγεί σε
λάθη που δεν μπορούν να συγκαλυφθούν
και στη προσπάθεια για να τα συγκαλύψει
κάνει περισσότερα.</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">Αυτό
που ενδιαφέρει την εξουσία είναι να
δείχνει μια παρουσία που να φαίνεται
προοδευτική, ότι δημιουργεί ασφάλεια
στο κοινωνικό σύνολο και ότι έρχεται
αρωγός όταν αυτό πάσχει. Προσπαθεί να
πραγματώσει κάποια εξ αυτών, όχι πάντοτε
αποτελεσματικά. Όμως τα πραγματικά της
συμφέροντα δεν βρίσκονται εκεί, έτσι
σε αντίθεση με εκείνο που αυτή αρέσκεται
να φαίνεται ότι είναι, η πραγματικότητα
παρουσιάζει μια διαφορετική εικόνα.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η
κοινωνία όχι μόνο δεν βελτιώνονται,
αλλά πολλαπλασιάζονται. Η ψαλίδα ανάμεσα
στους φτωχούς και τους πλούσιους ολοένα
και μεγαλώνει, οι πόλεμοι μαστίζουν τον
πλανήτη, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι
ξεκληρίζονται, η φύση καταστρέφεται με
όλους τους δυνατούς τρόπους και επινοήσεις
όπως η κλιματική αλλαγή δεν δικαιολογούν
αυτή την καταστροφή. Η βία έχει γίνει
καθημερινό φαινόμενο, λες και ο άνθρωπος
βρίσκεται σε μια φάση που έχει αποφασίσει
ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει ιδιαίτερη
αξία. Οι κοινωνικές σχέσεις δεν περνάνε
την καλύτερη φάση τους, αφού ένα θηριώδης
ατομικισμός ορίζει τις δράσεις των
ανθρώπων. Πολλοί θα πουν, ότι η εξουσία
καταβάλλει προσπάθειες να λυθούν όλα
αυτά και πολλά εξ αυτών δεν είναι
δημιούργημα της. Ακόμα και αν δεχτούμε
ότι καταβάλλει προσπάθειες, φαίνεται
ότι αυτές οι προσπάθειες δεν έχουν το
προσδοκώμενο αποτέλεσμα, αλλά δημιουργούν
μεγαλύτερο χάος από αυτό που προσπαθούν
να επιλύσουν. Άρα παρουσιάζει μια ορατή
ανικανότητα. Την αναγνωρίζει; Όχι δεν
την αναγνωρίζει, αντιθέτως προσπαθεί
να την αποδώσει σε εξωγενείς παράγοντες
επάνω στους οποίους δεν μπορεί να έχει
έλεγχο. Μερικές φορές υπάρχουν τέτοιοι
παράγοντες, όχι όμως πάντα. Η εξουσία
θέλει να έχει έλεγχο επί των παραγόντων
και όταν δεν μπορεί να τον έχει είτε
λόγω ανικανότητας είτε γιατί την
συμφέρει, απαντάει με μεγαλύτερο έλεγχο
σε άλλα πεδία για να ισοφαρίζει την
χασούρα της. Ακόμα και όταν το πρόσωπο
της στραπατσάρεται από τις αποτυχίες
της, έχει βρει τρόπους και χρησιμοποιεί
εκείνους που την πιστεύουν για να
ελαχιστοποιεί το κόστος που της επιφέρει.
Ποτέ δεν επιτρέπει ριζικά πλήγματα στη
υπόσταση της. Αυτοανανεώνεται έξυπνα.</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">Οι
άνθρωποι αγαπούν και μισούν την εξουσία
σχεδόν ισοδύναμα. Εξαιτίας αυτού μπορούν
να την βρίζουν συνεχώς αλλά και να την
επιθυμούν με την ίδια ένταση. Αυτό που
δεν μπορούν να κάνουν είναι να την
ακυρώσουν,γιατί δεν ξέρουν πως να ζήσουν
χωρίς την παρουσία της. Είναι ο τρόπος
που έχουν μάθει να υπάρχουν μεταξύ τους.
Είναι ο μηχανισμός εκείνος που τους
λυτρώνει από το να ασχολούνται με
προβλήματα που δεν έχουν διάθεση να
ασχοληθούν, να πάρουν αποφάσεις για
αυτά, να κάνουν λάθη για αυτά. Δεν είναι
άξιο απορίας λοιπόν γιατί οι εξουσιαστές
έχουν αυτή την αίγλη μέσα στη κοινωνία.
Είναι εκείνοι που θα πάρουν το βάρος
της απόφασης και την κατακραυγή της
αποτυχίας, διότι είναι οι λυτρωτές και
οι δυνάστες της παθητικότητας του
συνόλου της κοινωνίας, που χαριστικά
έχουν τον τίτλο του πολίτη. Ο καθένας,
η καθεμιά, λοιπόν, αρέσκεται στο ρόλο
που επιθυμεί να παίξει και που αντέχουν
οι δυνάμεις του και η συνείδηση του.
Κανένα παράπονο.</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">Κάθε
κοινωνία έχει τους πολίτες και την
εξουσία που αξίζει να έχει.</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Καλά
αυτά τα ξέρουμε. Κάτι άλλο;</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Ναι,
έχει ρίσκο να ζεις σε καιρούς ενδιαφέροντες
αλλά μη βολικούς.</span></p>
<p align="left" style="font-weight: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-75137238209931780482023-08-25T02:23:00.001-07:002023-08-25T08:59:50.183-07:00Η φύση και ο άνθρωπος.<p> </p><p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSFoGWyb4PsuAgOfjds8F56ydzGk08gbSLr6VRvphUstsybQyOHfztbhmq3Tv6vz4pUNr_fKkRkRONEL-2X9zjcFpirW71SzrUjE7ZbdcP1m4hNV3oi_41qijVepKp1Ubv66U_3MrrJvJWvshTmrwHdWrO-VtCFsI4AUk4x5Oc9s37reWNoHM035vIThA/s2015/175540627_3753209524747534_2997156806220673936_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2015" data-original-width="1085" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSFoGWyb4PsuAgOfjds8F56ydzGk08gbSLr6VRvphUstsybQyOHfztbhmq3Tv6vz4pUNr_fKkRkRONEL-2X9zjcFpirW71SzrUjE7ZbdcP1m4hNV3oi_41qijVepKp1Ubv66U_3MrrJvJWvshTmrwHdWrO-VtCFsI4AUk4x5Oc9s37reWNoHM035vIThA/s320/175540627_3753209524747534_2997156806220673936_n.jpg" width="172" /></a></div><br /><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium; text-align: left;">Να
μια ακόμα σχέση που δεν βρήκε ποτέ την
αρμονία της. Πως θα μπορούσε άλλωστε,
αφού το φυσικό περιβάλλον της ανθρώπινης
ζωής προκαλούσε συνεχώς τρόμο σε αυτό
το είδος που κατοικούσε μέσα του.
Ηφαίστεια, σεισμοί, καταιγίδες, ζώα
επικίνδυνα βρέθηκαν μπροστά στη πορεία
του ανθρώπου και με κάποιο τρόπο
εξακολουθούν να βρίσκονται, μπροστά
από αυτά τα ανθρωπάκια που είχαν το
θράσος να κατοικήσουν μέσα του και που
έπρεπε να επιβιώσουν σε πολύ δύσκολες
συνθήκες. Αν τα έβλεπες από απόσταση,
δίχως να λογαριάζεις τους κινδύνους,
όλα φαινόντουσαν ειδυλλιακά. Δεν ήταν
όμως . Και εξακολουθούν να μην είναι σε
κάποιο μέτρο. Έτσι δίχως κανείς να το
καταλάβει ένα περίεργος πόλεμος είχε
ήδη ξεκινήσει που δεν σταμάτησε ποτέ.
Και αν η φύση επιτελεί ένα έργο που
τελικά δεν είναι εξακριβωμένα συνειδητό,
για τον άνθρωπο όσο ανέπτυσσε την
συνείδηση του αυτός ο πόλεμος ήταν
αγώνας επιβίωσης. Κάθε πόλεμος περνά
τα στάδια του, έχει υφέσεις έχει εξάρσεις,
δεν παύει ποτέ όμως να είναι πόλεμος .
Έχει απώλειες βαριές και για τα δύο μέρη
σε ανθρώπινες ζωές σε ζώα σε δάση στη
ίδια την γη στη ατμόσφαιρα. Ο άνθρωπος
με την φύση έχουν αρχίσει ένα πόλεμο
που δεν τελειώνει ποτέ.</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όσο
ο άνθρωπος ανέπτυσσε την εξυπνάδα του
παράλληλα με την απληστία του και ενόσω
άρχισε να επιτυγχάνει κάποιες νίκες,
άρχισε να αντιλαμβάνεται την φύση σαν
μια κατάσταση που εντέλει μπορούσε να
χειραγωγήσει με κάποιο τρόπο, αν και
πάντοτε η φύση τον έφερνε στα ίσια του, παρουσιάζοντας μια αξιοθαύμαστη ποικιλία
κρυμμένων όπλων. Αυτό δεν κατέβαλλε
ποτέ την ικανότητα των ανθρώπων να
αντιτάσσουν σε αυτές τις εξυπνάδες της
φύσης, τις δικές τους εξυπνάδες που με
τα χρόνια γινόντουσαν όλο και καλύτερες.</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Έτσι
όλοι, φύση και άνθρωποι κυλούσαν μέσα
στα χρόνια σε αυτή την τυπικά αμοιβαία
αντιπαράθεση. Γνωστά πράγματα που
συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Οι
φήμες, ότι η φύση καταλάβαινε καλύτερα
την φύση του ανθρώπου από ότι ο άνθρωπος
την φύση της Φύσης, συνήθως διακινούνταν
από ανθρώπους που με τα χρόνια είχαν
γίνει φυσιολάτρες και προσπαθούσαν να
αποκτήσουν μια ιδιαίτερη επαφή με το
φυσικό τους περιβάλλον. Δεν ήταν όμως
όλοι έτσι και ούτε είχαν όλοι αυτές τις
ιδέες. Πολλοί από τους ανθρώπους δεν
χώνευαν καθόλου την φύση και δεν ήθελα
να έχουν καμιά σχέση μαζί της. Αντιθέτως,
καταλάβαιναν, ότι όσο την περιόριζαν
αυτό θα απέβαινε προς όφελος τους. Δηλαδή
καταλάβαιναν, ότι είχε έρθει ο καιρός
να ρεφάρουν τον τρόμο που κάποτε τους
είχε προκαλέσει αυτή και να την κάνουν
να φοβηθεί και αυτή.</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Τα
δάση τα πολύ παλιά χρόνια ήταν εκείνα,
από ότι λέγεται, που πλήρωσαν το μεγαλύτερο
κόστος στο συγκεκριμένο πόλεμο. Έκρυβαν
μέσα τους επικίνδυνα ζώα και ο μόνος
τρόπος που βρήκε ο άνθρωπος να τα
αντιμετωπίσει ήταν να τα κάψει μαζί με
τα ζώα που έκρυβαν μέσα τους. Όσο περνούσαν
τα χρόνια όμως και ο κίνδυνος είχε κάπως
μετριαστεί, έγιναν περιοχές που προσέφεραν
σκιά, μια κάποια ηρεμία και ευχαριστούσαν
τις μύτες των ανθρώπων, που προτιμούσαν
την συντροφιά τους. Άλλωστε το δάσος
πάντοτε προκαλούσε ένα μυστήριο στο
άνθρωπο και του θέριευε την φαντασία.
Είχε τον φόβο του, αλλά ήταν ένας φόβος
που είχε και τα θετικά του.
</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Δίπλα
στα δάση φτιάχτηκαν μεγάλες πόλεις που
ήταν βολικές για τους ανθρώπους αλλά
τους δυσκόλευαν την αναπνοή με τις
δυσοσμίες τους. Έτσι οι άνθρωποι σκέφτηκαν, ότι είναι καλό να κρατήσουν και τα δάση
γιατί τους ανανέωναν την αναπνοή και
ότι πάντοτε υπήρχε η δυνατότητα να
χαθείς μέσα τους. Το τερπνό με το ωφέλιμο
μια πατέντα που ο άνθρωπος αξιοποίησε
στο έπακρο.
</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Πρέπει
να λάβουμε υπόψιν, αν θέλουμε βέβαια, ότι για την φύση οι αβαρίες δεν ήταν
μόνο από τις επιπτώσεις του απευθείας
πολέμου με τον άνθρωπο, αλλά είχε να
αντιμετωπίσει και τους συχνούς πολέμους
μεταξύ των ανθρώπων που επέφεραν τραγικές
καταστροφές στο σώμα της</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όλα
αυτά συνέβησαν βέβαια κατά την διάρκεια
ατελείωτων αιώνων διαμόρφωσης και
φτάσαμε με τούτα και με κείνα στη όμορφη
εποχή μας. Τώρα ο άνθρωπος δεν φοβάται
πολύ την φύση, αντιθέτως η φύση έχει να
φοβηθεί πολλά από τον άνθρωπο. Αυτό
συμβαίνει διότι ο άνθρωπος θεωρεί το
φυσικό του περιβάλλον κτήμα του στο
οποίο έχει πιστοποιητικά κατοχής. Δεν
ξέρω πως έχει διαμορφώσει αυτή την
ακραία αντίληψη, αλλά παραταύτα την
έχει. Η φύση έχει απομακρυνθεί από κοντά του και αυτός από αυτή, ο πόλεμος όμως που
υπάρχει μεταξύ τους έχει γίνει πιο
υπόγειος και με εξελιγμένα τεχνικά μέσα
από την πλευρά του ανθρώπου. Η φύση φαίνεται να
συνεχίζει το έργο της πιο περιορισμένα
και σιωπηλά, αν και η επικράτεια της
συνεχώς συρρικνώνεται. Η απληστία του
ανθρώπου διευρύνεται και δυστυχώς δεν
γίνονται πολλά βήματα για να υπάρξει μια
κατανόηση. Τώρα βέβαια το βάρος αυτής
της κατανόησης θα έπρεπε να έγερνε στη
πλευρά του ανθρώπου, αλλά κάτι τέτοιο
δεν φαίνεται να συμβαίνει.
</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Υπάρχουν
σώφρονες φωνές από τους διαδόχους αυτών
των αρχαίων φυσιολατρών, που είναι
περισσότεροι και πιο συνειδητοποιημένοι,
αλλά δεν αποτελούν κρίσιμη μάζα. Σήμερα
τα συμφέροντα του ανθρώπου είναι πιο
περίπλοκα και αυξημένα για να υπολογίζουν
τέτοιες ευαισθησίες, που είναι πολυτελείς
και αντιοικονομικές. Σήμερα που η "πρόοδος" είναι μια λέξη στα χείλη όλων, μια
συνεννόηση με την φύση καθυστερεί πολύ
τα πράγματα και ο άνθρωπος δεν έχει πολύ
χρόνο για χάσιμο.</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Βέβαια
κάποιος μπορεί να πει ότι πριονίζει το
κλαδί στο οποίο κάθεται και ότι η φύση
δεν έχει πει την τελευταία της λέξη.
Όμως έχουμε πει ότι αυτά είναι και λίγο
φιλοσοφίες που κανένας δεν έχει τον
χρόνο και την διάθεση να τις ακούσει.</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Σήμερα
τα δάση έχουν αρκετό κόσμο που περπατά
μέσα τους, όμως τώρα ο άνθρωπος μπορεί
να τα κάψει γιατί του αρέσει να βλέπει
απλώς την φωτιά να τα καίει. Τα καίει
βέβαια ακόμα από συμφέρον αλλά τώρα
έχει βάλει και το γούστο στο οπλοστάσιο
του.</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: arial; font-size: medium;">Η
κάθε εποχή έχει τις ιδιοτροπίες της για
τις οποίες δεν χρειάζεται να δίνει και
λογαριασμό. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει
! Ο άνθρωπος έχει πολλά γούστα, αλλά
σίγουρα έχει ξεχάσει την εποχή που
τρομοκρατημένος αντιμετώπιζε το
περιβάλλον του με φρίκη. Δεν είναι
υποχρεωτικό να νικήσει σε αυτό τον
πόλεμο που ανακατεύτηκε.</span></p>
<p align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-17272768129572321682023-07-29T12:55:00.000-07:002023-07-29T12:55:06.989-07:00Σκοτεινές εποχές<p> </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br />
</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqOOQM5HEYj48DalfXUWOYXF6OeI1OpKwAeM50GZJyMqGnyDx6QKPJYHc_tlrFP8SqOcL8J6f1RuD0Dz5HOXs7D_p576___3DWDY9zDMqBz41_vwNR7sNKpHafQH2DJYQDLu_VYkUhljcLk6OxdHw6hYvMNbkTcANbDQ4YkcOlRSvfbMynX6qYKnT3aBM/s340/apocalypse-761821__340.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="270" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqOOQM5HEYj48DalfXUWOYXF6OeI1OpKwAeM50GZJyMqGnyDx6QKPJYHc_tlrFP8SqOcL8J6f1RuD0Dz5HOXs7D_p576___3DWDY9zDMqBz41_vwNR7sNKpHafQH2DJYQDLu_VYkUhljcLk6OxdHw6hYvMNbkTcANbDQ4YkcOlRSvfbMynX6qYKnT3aBM/s320/apocalypse-761821__340.webp" width="254" /></a></div><br />
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Τι
χαρακτηρίζει μια εποχή ως σκοτεινή ;</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">-Ξεκινάς
λάθος, μου ανταπαντά αμέσως μια φωνή.
Δεν είσαι σε θέση να κρίνεις αν μια εποχή
είναι σκοτεινή ή φωτεινή. Οι κοινωνίες
και οι ιστορικοί μπορούν να κρίνουν μια
εποχή και μάλιστα όταν έχουν μια απόσταση
από αυτή.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Δηλαδή,
δεν μπορεί κάποιος να κρίνει το παρόν
του μέσα σε μια κοινωνική στιγμή και να
το χαρακτηρίσει από αυτό που βιώνει ο
ίδιος και από αυτό που βλέπει να βιώνουν
οι άνθρωποι γύρω του; Αυτό θα πρέπει να
το κρίνουν μόνο οι ειδικοί και οι
κοινωνίες που θα έχουν απομακρυνθεί
και θα ζουν σε μια άλλη εποχή;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Αν
θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί στη
κρίση μας,ναι .Κρίνοντας μια εποχή
υποκειμενικά, αναγκαστικά χάνεις πολλές
από τις διαστάσεις που την συνθέτουν.
Μπορείς να είσαι μεροληπτικός στη κρίση
σου, μπορεί να είσαι ένας απαισιόδοξος
άνθρωπος που όλα τα βλέπεις μαύρα και
να μην ικανοποιείσαι με τίποτα, άρα
γιατί θα πρέπει να ακούσουμε τα όσα
έχεις να πεις; Σε τι θα μας ωφελήσουν;
Αντιθέτως, θα μας χαλάσεις την διάθεση
αν εμείς έχουμε μια πιο αισιόδοξη άποψη
για αυτό που ζούμε;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Η
γάτα μου αποφάσισε να διακόψει την
συγκεκριμένη συζήτηση ανεβαίνοντας
επάνω στο πληκτρολόγιο, με κίνδυνο να
χάσω όσα έχω γράψει. Την απώθησα ευγενικά
και έφυγε εκνευρισμένη. Ίσως και σε
αυτή να μην της αρέσουν τέτοιες συζητήσεις,
αλλά έχω παρατηρήσει ότι σίγουρα δεν
της αρέσουν τα πληκτρολόγια και να να
γράφω στο υπολογιστή.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Συνεχίζω
ακάθεκτος την κουβέντα μου με την φωνή
και θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν
είμαι τρελός που ακούει φωνές.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Θα
δεχτώ ότι μπορεί να μην είμαι απόλυτα
αντικειμενικός, αλλά θα πρέπει να
παραδεχτείς ότι τουλάχιστον έχω το
δικαίωμα να πω κάποιες κρίσεις για την
εποχή μου στο βαθμό που είμαι μέρος της.
Ζω μέσα της, συμμετέχω στις επιλογές της
και δέχομαι τις συνέπειες της. Μπορώ να
την αφουγκράζομαι και να την παρατηρώ.
Έχω ανάγκη την εποχή μου, αλλά και αυτή
με έχει ανάγκη. Δεν μπορείς να μου
αφαιρέσεις το δικαίωμα να την κρίνω.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Εντάξει
μπορείς να την κρίνεις, για μην μας
κατηγορήσεις ότι σε αγνοούμε, αλλά θα
σε κρίνουμε με τη αυστηρότητα που σου
πρέπει στα όσα θα πεις.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Εντάξει.
Ευχαριστώ για την κατανόηση.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Η
φωνή αποσύρθηκε και μου έδωσε χώρο να
θέσω το ερώτημα μου ξανά ;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Τι
χαρακτηρίζει μια εποχή ως σκοτεινή;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><b>Η
γενικευμένη ανασφάλεια,</b> θα μπορούσα
να πω σαν πρώτο παράγοντα. Όταν όλα τα
βασίλεια αυτής της εποχής
(φυσικό,ζωικό,ανθρώπινο) αισθάνονται
ότι ζουν κάτω από αυξημένο κίνδυνο
επιβίωσης. Το καθένα για δικούς του
λόγους και όλα μαζί υπό το κράτος μιας
απειλής. Είναι ορατή αυτή απειλή; Οι
συνέπειες της απειλής είναι, η ψυχή της
κρύβεται στο σκοτάδι. Έχει όνομα αυτή
η ψυχή; Η λέξη που θα της ταίριαζε είναι
η απληστία. Η απληστία απειλεί την
ασφάλεια των βασιλείων, μια απληστία
στη οποία με κάποιο τρόπο έχουμε μερίδιο
όλοι εμείς οι άνθρωποι. Είναι η αιτία
που σταδιακά αισθανόμαστε αυτή την
ανασφάλεια στις ζωές μας και με τον
τρόπο μας την διοχετεύουμε στα υπόλοιπα
βασίλεια. Οι άνθρωποι ζουν αυτή την
ανασφάλεια ενεργητικά σε αντίθεση με
τα υπόλοιπα βασίλεια που την ζουν
παθητικά και χωρίς να έχουν τρόπους
άμυνας. Εμείς όλοι οι άνθρωποι, προσπαθούμε
να βρούμε τρόπους άμυνας για να αισθανθούμε
ασφαλείς,όμως αυτοί οι τρόποι καταλήγουν
να είναι εντέλει ατομικοί και πολλές
φορές να διασφαλίζουν μόνο εμάς, αλλά
να είναι επικίνδυνοι σε όλους τους
άλλους.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;">Όταν
</span><b style="font-family: arial;">η ΕΛΠΙΔΑ, </b><span style="font-family: arial;">ότι αυτό
που ζεις μπορεί να γίνει καλύτερο
συρρικνώνεται, αντιθέτως όμως μεγαλώνει
η αίσθηση ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν,
τότε γνωρίζεις ότι περπατάς σε σκοτεινό
μονοπάτι. Η ελπίδα βέβαια ποτέ δεν
χάνεται στο άνθρωπο εντελώς, γιατί κάτι
τέτοιο θα τον οδηγούσε σε πλήρη απελπισία
και σε απονενοημένες ενέργειες, πράγμα
που δεν επιτρέπει εύκολα στο εαυτό του
και κοντράρει το ένστικτο επιβίωσης
που διαθέτει. Όμως η εποχή τον σπρώχνει
συνεχώς στο να χάνει ολοένα τα αποθέματα
της ελπίδας του, οδηγώντας τον σε μια
αυξανόμενη απογοήτευση και κατάθλιψη,
που του στερεί την δυνατότητα να αντλήσει
από τις δημιουργικές όψεις του εαυτού
του. Οι αναίτιες εξάρσεις βίας ,οι φόνοι,
η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής δηλώνουν,
ότι μια κοινωνία που που παύει να ελπίζει
είναι μια κοινωνία επικίνδυνη για τα
μέλη της, άρα μια κοινωνία που πρόκειται
να εκραγεί ακόμα και όταν φαίνεται ότι
κοιμάται τον ταραγμένο ύπνο της. Αυτή
όμως η έκρηξη δεν μεταφέρει κάτι μέσα
της ελπιδοφόρο, αλλά κάτι νοσηρό.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;">Ένας
τρίτος παράγοντας είναι η συνεχής
απώλεια της ικανότητας να </span><b style="font-family: arial;">Ορίζει
το σύνολο της κοινωνίας τις μεταβολές
που διαμορφώνονται εντός της. </b><span style="font-family: arial;">Παρατηρούμε,
ότι συνεχώς αυτή η ικανότητα της κοινωνίας
χάνεται. Αντιθέτως οι μεταβολές που
υπόκειται, έρχονται συνεχώς σαν μια
επιβεβλημένη πραγματικότητα -με τις
συνοδευόμενες τις περισσότερες φορές
ψευδείς δικαιολογήσεις τους- από μια
ελίτ που χρησιμοποιεί την κοινωνία ως
ιδιοκτησία της. </span><span style="font-family: arial;">Το
σύνολο της κοινωνίας δεν συμμετάσχει
στις αποφάσεις διαμόρφωσης της, αλλά
συνήθως ανέχεται παθητικά τις επιπτώσεις
τους. Εθισμένοι όλοι σε μια τέτοια
ανισότιμη συμπεριφορά ακούν στωικά και
υπομένουν τις αποφάσεις μια τάξης
αρχόντων που εδώ και πολύ καιρό έχουν
χάσει κάθε μέτρο. Η απόσταση ανάμεσα σε
εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους συνεχώς
διευρύνεται, αφήνοντας μια ενδιάμεση
νεκρή περιοχή</span><span style="font-family: arial;">
</span><span style="font-family: arial;">που δεν μπορεί
να την γεμίσει ούτε η ανύπαρκτη δικαιοσύνη,
απαραίτητη συνισταμένη μιας πολιτείας
που διέπεται από κάποιες αρχές αλλά
ούτε και οι ίδιοι οι πολίτες της που
παρακολουθούν ότι άσχημο συμβαίνει σαν
σε κινηματογραφική ταινί</span></span><span style="font-family: arial; font-size: large;">α.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="font-weight: normal;">Τριγυρνώντας
στους δρόμους, μιλώντας με φίλους και
γνωστούς, σερφάροντας στα μέσα,
δουλεύοντας, δεν είναι καθόλου δύσκολο
να διαπιστώσεις ένα πράγμα, υπάρχει
μεγάλη </span><b>Έλλειψη Ικανοποίησης.</b><span style="font-weight: normal;">
Μια ύπουλη δυσαρέσκεια έρπει μέσα στη
κοινωνία. Ενώ οι δραστηριότητες φαίνεται
να αγκαλιάζουν όλες και όλους, η
ευχαρίστηση διαρκώς μειώνεται, σαν όλες
αυτές οι δραστηριότητες να μην προσφέρουν
τίποτα σε όσους τις εξασκούν, αντιθέτως
να τους αφήνουν τελικά άδειους. Οι
δραστηριότητες αυτές, εκτός ελαχίστων
εξαιρέσεων, γίνονται μάλλον μηχανικά
και με σκοπό ένα φτηνό κέρδος. Δεν τους
προσδίδει κανένα νόημα. Η προοπτική της
κατανάλωσης είναι τόσο λίγη και η
ικανοποίηση που μπορεί να προσφέρει
τόσο πρόσκαιρη, που δεν ακουμπά την
ικανοποίηση, μάλλον την απομακρύνει. Ο
άνθρωπος έχει ανάγκη από βαθύτερα
βιώματα για να μπορέσει να ικανοποιηθεί.
Βιώματα, που μια σκοτεινή εποχή δεν έχει
καμιά διάθεση να προσφέρει στους
ανθρώπους της.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium; font-weight: normal;">Ας
υποθέσουμε τώρα, ότι βλέπω την εποχή
μου σκοτεινή, γιατί δεν είμαι τίποτα
περισσότερο από ένας άνθρωπος απαισιόδοξος
και όχι εκ φύσεως αισιόδοξος και όπως
λέει και η φωνή δεν δικαιούμαι να ομιλώ
και δεν είμαι αντικειμενικός για να
κρίνω. Σίγουρα δεν είμαι ο πιο αισιόδοξος
των ανθρώπων, το παραδέχομαι, όμως δε
προτίθεμαι να υπάρχω και ως ένας
αισιόδοξος που ονειροβατεί ότι ζει σε
μια εποχή που ζωογονεί τους ανθρώπους.
Γιατί δεν !!</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium; font-weight: normal;">Όμως
ξέρω ότι οι σκοτεινές εποχές κάποτε
τελειώνουν και έρχονται κάποιες άλλες
που θα είναι πιο φωτεινές και οι κοινωνίες
και οι άνθρωποι τους θα είναι πιο
ικανοποιημένες έστω για λίγο. Αυτό μου
δίνει το κουράγιο να υπομείνω την εποχή
μου και να προσπαθώ να την κάνω καλύτερη
όσο μπορώ με τις δυνατότητες μου, ακόμα
και όταν την κρίνω αυστηρά, δίχως να
σταματάω να την σέβομαι και να την αγαπάω
!!</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium; font-weight: normal;">Σε
αυτή μέσα ζω άλλωστε και ένα μέρος από
την σκοτεινιά της είναι και δικό μου
κομμάτι ευθύνης.</span></span></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-25253284105061706872023-05-27T22:59:00.000-07:002023-05-27T22:59:03.684-07:00Φανταστικοί ήρωες και πραγματικοί δράκοι.<p> </p><p><br /></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY1w1z4lAjy7SaA_UJhIywC_Qr5GYddYUZxh1q5nxi0ykLsljy-ivcY5zfmkNdfLEmfULCeCaPFcl2egQ2dvSviiHZUCk9WW5dLdH0QGnd5Vylww-X0eqfj_xBigriuCUZQNv4ZpI1ECvarFzCFH9mSv1PnR4tVxHIHBqX9Du9QFkOfS0Uh7HUEbFs/s640/151647395_3900871899965034_4271596927158866544_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="640" height="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY1w1z4lAjy7SaA_UJhIywC_Qr5GYddYUZxh1q5nxi0ykLsljy-ivcY5zfmkNdfLEmfULCeCaPFcl2egQ2dvSviiHZUCk9WW5dLdH0QGnd5Vylww-X0eqfj_xBigriuCUZQNv4ZpI1ECvarFzCFH9mSv1PnR4tVxHIHBqX9Du9QFkOfS0Uh7HUEbFs/s320/151647395_3900871899965034_4271596927158866544_o.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /></span><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;">Σίγουρα
ο κόσμος μέσα στο οποίο ζούμε, δεν αρέσει
σε πολλούς από τους κατοίκους του. Όποιον
και να ρωτήσεις θα σου εκφράσει και
κάποιο παράπονο, είτε πολιτικό, είτε
οικονομικό, υγείας, σχέσεων, είτε σε
λιγότερες περιπτώσεις υπαρξιακό. Το
παράπονο περισσεύει στα χείλη των
ανθρώπων και σίγουρα υπάρχουν απίστευτα
πολλές ιστορίες, που το επιβεβαιώνουν
αυτό. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός, ότι
υπάρχουν κάποιοι που περνούν ευχάριστα,
ή τουλάχιστον αυτό αφήνουν να φαίνεται
προς τα έξω. Όλοι όμως θέλουν να ζήσουν
και μάλιστα να ζήσουν καλά. Σε αυτό δεν
διαφωνεί κανένας και όσοι το πραγματώνουν
δίνουν συμβουλές στους διπλανούς τους
στο πως το πέτυχαν. Αυτές οι συμβουλές
σπάνια πιάνουν τόπο, όμως οι ικανοποιημένοι
αυτού του κόσμου νοιώθουν ότι έχουν
κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι
θεωρητικά και πρακτικά. Έχουν βρει το
μυστικό να περνάς καλά και τραβάνε το
δρόμο τους. Το πρόβλημα βρίσκεται σε
όσους ζουν με το παράπονο δικαιολογημένα
ή αδικαιολόγητα.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Στη
αρχή κάθε ιστορίας για κάποιο μυστήριο
λόγο, όλα είναι ξεκάθαρα. Οι καλοί δίνουν
τον τίμιο αγώνα για να σκοτώσουν τον
δράκο και αφού περνάνε από πολλές
ταλαιπωρίες και δύσκολες καταστάσεις,
τον σκοτώνουν και μετά όλοι συνεχίζουν
την ζωή τους ευτυχισμένα. Αυτά βέβαια
αφορούν κυρίως τα παραμύθια που διδάσκουν
στους ανθρώπους, ότι υπάρχει ένα κακό
στο κόσμο, που άμα εξοντωθεί όλα θα
κυλίσουν ομαλά στη συνέχεια. Τα παραμύθια
επίσης διδάσκουν την επιμονή και την
θέληση αυτών των ανθρώπων που θέλουν
να σκοτώσουν τον δράκο. Συνήθως αυτοί
οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι και
σίγουρα δεν είναι ιδιοτελείς. Έχουν
πίστη και θέληση και ξέρουν πολύ καλά,
ότι αν δεν σκοτώσουν το θηρίο, μπορεί
και να πεθάνουν. Αυτό το υπολογίζουν
πολύ, αλλά στα παραμύθια το ξεπερνάνε
και όσο οι κακουχίες που τους υποβάλλει
ο δράκος δυσκολεύουν, τόσο η θέληση τους
γίνεται μεγαλύτερη.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>Αυτά
βέβαια συμβαίνουν στα παραμύθια, γιατί
στη πραγματική ζωή, ούτε δράκοι υπάρχουν,
αλλά ούτε και άνθρωποι με τόσο ισχυρή
πίστη και θέληση. Εδώ, στη πραγματική
ζωή, όλοι θέλουν να περνάνε καλά και να
μην έχουν παράπονα. Αυτό μάλλον δεν
γίνεται, όπως όλοι οι σώφρονες άνθρωποι
ξέρουμε. Επίσης στη πραγματική ζωή οι
δράκοι δεν πεθαίνουν ποτέ. Κάθε φορά με
μαγικούς τρόπους μπορούν να αλλάζουν
την μορφή τους και άλλοτε να φαίνονται
σαν όμορφες βασιλοπούλες, άλλοτε σαν
φιλεύσπλαχνοι ηγέτες και άλλοτε να
παίρνουν την μορφή αναγκαστικών
καταστάσεων, που κανείς δεν μπορεί να
αποφύγει . Στη πραγματική ζωή ο δράκος
δεν μέλλεται να σκοτωθεί, αλλά να υπάρξει
ως νικητής. Τις περισσότερες φορές
μάλιστα είναι εκείνος που εξολοθρεύει
τους κυνηγούς του, ανακηρύσσοντας τον
εαυτό του ως τον καλό. </span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Παρόλα
όσα λέμε, η ζωή με το παραμύθι δεν έχει
και τόσο μεγάλη απόσταση απλώς στη ζωή
συνήθως τα πράγματα και οι καταστάσεις
δεν έχουν παραμυθένιο τέλος. Γιατί τα
λέω όλα αυτά; Προσπαθώ να βρω ένα ευχάριστο
τρόπο να μιλήσω για το αν στη πραγματική
ζωή βλέπουμε να υπάρχει ένας δράκος που
μας απειλεί και που με κάποιον τρόπο
οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ρεαλιστικά
μιλώντας στο σύγχρονο κόσμο, ο δράκος
φαίνεται ότι, είτε έχει γίνει πολύ ευφυής
και κατορθώνει διαρκώς να θολώνει τα
νερά για την παρουσία του, είτε εμείς
είμαστε τόσο συγχυσμένοι, που προσπαθούμε
να τον εξωραΐσουμε για να μην μπούμε
στον κόπο τον αντιμετωπίσουμε. Αυτό με
κάποιον τρόπο καθηλώνει τα πράγματα σε
ένα σταθερό σημείο, που ενώ η ζωή μας
συνεχώς δυσκολεύει, κανείς μας δεν
ασχολείται ενεργά γιατί αυτό συμβαίνει.
Σε άλλες εποχές αυτό που εμφανώς ήταν
εχθρικό στη ανθρώπινη ευημερία είχε
σχηματοποιήσει τον δράκο του και πάλευε
ενάντια του, ασχέτως αν ο αγώνας αυτός
δεν είχε συνεχώς ευνοϊκά αποτελέσματα.
Είχε όμως τις επιμέρους επιτυχίες του.
Έδειχναν εκείνες οι εποχές μια ευγενή
πρόθεση και μια πίστη, ότι η μάχη του
ανθρώπου με τον δράκο που απειλούσε την
ζωή του, ήταν μια μάχη με αμφίβολα
αποτελέσματα. Σήμερα αυτή η μάχη φαίνεται
ότι δεν αναλαμβάνεται, φαίνεται να
λησμονείται, με αποτέλεσμα όλο και
περισσότερο ολόκληρες περιοχές της
ανθρώπινης ύπαρξης να αποδίδονται σε
μια ερημοποίηση. Μια ερημοποίηση που
ελάχιστες οάσεις δροσίζουν την επιφάνεια
της. Στη επικράτεια του δράκου, εκεί που
αυτός είναι απόλυτος κυρίαρχος, υπάρχει
μόνο χώρος για το παράπονο και η γεύση
της ήττας για μια μάχη που ποτέ δεν έχει
δοθεί πραγματικά. Μάλιστα υπάρχουν
πολλοί, που βλέπουν την έρημο σαν τον
σύγχρονο παράδεισο και ρεβανσάρουν
απέναντι σε όσους προσπαθούν να ψελλίσουν
την αδύναμη ένσταση τους. Ενώ οι νύκτες
στη έρημο έχουν μια ιδιάζουσα φωτεινότητα,
δεν παύουν να είναι κρύες, πολύ κρύες
και ο δράκος μέσα στο πύργο του,
περιστοιχισμένος από την αμύθητη
περιουσία του και την ισχύ του, κολακευμένος
από την επιτυχία του ρίχνει την ματιά
του στις τελευταίες οάσεις που καλείται
να καταλάβει.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Σε
αυτό το κακόγουστο αλλά πραγματικό
παραμύθι, οι υποτελείς του δράκου
βυθίζονται σε μια ευχάριστη άνοια, όπου
φευγαλέες εικόνες αντίστασης έρχονται
και χάνονται, δίχως να αφήσουν τίποτα
στο διάβα τους. Τίποτα δεν μπορεί να
ταράξει αυτή την αμνησία, αυτή την
ολοκληρωτική παράδοση στο παραμύθι,
που ο δράκος έχει επιβάλλει στο βασίλειο
του. Ένα παραμύθι που μαγεύει τον πρόθυμο
και τρομάζει όσους ξυπνούν αλαφιασμένοι
για να αντικρίσουν την αφόρητη ζέστη
της ερήμου. Μάλιστα αρκετές φορές ο
δράκος, όταν έχει διάθεση για διασκέδαση,
αρέσκεται να εφευρίσκει κακέκτυπα του
εαυτού του, άλλους “δράκους” ψεύτικους,
βάζοντας τους υποτελείς του να παλεύουν
με αυτούς. Είναι μια έξυπνη τακτική
αυτή, που αποκρύπτει το συγκεκριμένο,
το ουσιώδες και δίνει χώρο σε εκείνο
που δεν έχει εντέλει σημασία . Όμως από
ότι φαίνεται, πιάνει μια χαρά , όπως και
πολλές άλλες πονηριές του δράκου, που
στα χρόνια της ύπαρξης του εξασκεί την
σκέψη προς μια τέτοια κατεύθυνση.
Αντιθέτως, η σκέψη των υποτελών του
γίνεται όλο και πιο επιρρεπής στο να
“τρώνε” τις μπλόφες του, πολλές φορές
με χαρακτηριστική αφέλεια. Είναι
φυσιολογικό και αυτό, μια που όλα
φαντάζουν φυσιολογικά, όταν η σκέψη σου
είναι ίδια με την σκέψη αυτού που σε
ορίζει.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Έτσι
οι μέρες στη έρημο είναι πολύ ζεστές
το πρωί και πολύ κρύες το βράδυ με
αποτέλεσμα οι άνθρωποι σε αυτό το
βασίλειο να μην ξέρουν πια το τι ρούχο
να φορέσουν. Να είναι αναγκασμένοι να
αλλάζουν με μια παράλογη ταχύτητα τις
γκαρνταρόμπες τους και αυτό τους
δημιουργεί ένα εκνευρισμό, που δεν τους
αφήνει να ησυχάσουν. Όταν σκέφτονται,
μια δραστηριότητα που δεν είναι μέσα
στις άμεσες προτεραιότητες τους,
φαντασιώνονται συνήθως κάποιους ήρωες,
που θα τους σώσουν από αυτό που περνάνε,
όμως οι ήρωες φαίνεται ότι έχουν
εξαφανιστεί από αυτό το πραγματικό
παραμύθι. Όλοι ξέρουμε ότι οι ήρωες
είναι μυθικά πρόσωπα και ότι δεν
σχετίζονται με την πραγματικότητα,
ιδίως όταν μέσα στη πραγματικότητα
υπάρχουν δράκοι. Όμως δεν παύουν να
ελπίζουν σε μια τέτοια πιθανότητα,
παρόλο που και ήρωες να υπήρχαν, μάλλον
δεν θα μπορούσαν να τους δουν και να να
τους εκτιμήσουν. Έτσι μάλλον οι
περισσότεροι, αποδίδουν αυτή την ιδιότητα
στο δράκο, ο οποίος αφού έχει τόση
αποτελεσματικότητα στο να τους ελέγχει,
δεν μπορεί παρά να είναι ένα ηρωικός
δράκος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Τελικά,
το μόνο που θα μπορούσε να ειπωθεί και
αυτό όχι με απόλυτη βεβαιότητα, τα
παραμύθια μέσα στη πραγματικότητα δεν
φαίνεται να έχουν τέλος, αλλά μήπως και
η ίδια πραγματικότητα δεν είναι ένα
ατελείωτο παραμύθι;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-16883325465458587552023-04-20T15:05:00.004-07:002023-04-20T15:06:53.165-07:00Οι διάβολοι.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-0m2w2eOEb0_sHSqBUZ9D2LLYR6gn-7UQ0JXBzx_dQrHHBnHkkpRShhJ4sKyXYe2wcZeJt01GUieyBEOt1Ms7--OrY8l_q0ZK-B-7NoNFY7KXmikS6SULCq14PVi5f3b_64G2vCEl801LA7yIwHZa3rylJfauUWeAWFSWF2HkkcGKpf5CiBRRw3Eb/s520/48423335_10217358279689614_5105176785780211712_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="411" data-original-width="520" height="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-0m2w2eOEb0_sHSqBUZ9D2LLYR6gn-7UQ0JXBzx_dQrHHBnHkkpRShhJ4sKyXYe2wcZeJt01GUieyBEOt1Ms7--OrY8l_q0ZK-B-7NoNFY7KXmikS6SULCq14PVi5f3b_64G2vCEl801LA7yIwHZa3rylJfauUWeAWFSWF2HkkcGKpf5CiBRRw3Eb/s320/48423335_10217358279689614_5105176785780211712_n.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;">Οι
διάβολοι ξύπνησαν φρέσκοι εκείνη την
ημέρα. Είχαν ξεκουραστεί την προηγούμενη
νύκτα, μετά από μια εξαντλητική εβδομάδα.
Τα πράγματα στη κόλαση δεν πήγαιναν
άσχημα, παρόλο που κανείς δεν ήταν ποτέ
ευχαριστημένος. Μια σειρά από επιδόματα
για την σκληρή εργασία που επιτελούσαν,
τους χρύσωνε την αγανάκτηση που κάποιες
στιγμές φούντωνε, αλλά ποτέ δεν έφτανε
σε σημείο να παίρνει δραματικές
διαστάσεις . Είχαν συνηθίσει να ζούνε
με αυτή την αγανάκτηση και τις περισσότερες
φορές φρόντιζαν να την εξαντλούν σε
διαμάχες μεταξύ τους. Ένας άγριος
ξυλοδαρμός ανάμεσα σε συμμορίες νεαρών
διαβόλων, ένα μαχαίρωμα σε κάποια γωνία
ενός σκοτεινού δρόμου, συμπλοκές με τις
δυνάμεις που τους επιτηρούσαν. Κάποιες
φορές μαζευόντουσαν πολλοί για να
κτυπήσουν μια αντίπαλη περιοχή. Πράγματα
συνηθισμένα, που στο τέλος καταντούσαν
ανιαρά, αλλά είχαν την ικανότητα να
εκτονώνουν το ποσοστό βίας που αναλογούσε
στο καθένα και κυρίως να αποκαθιστούν
στο τέλος την τάξη . Άλλωστε ποτέ κανένας
δεν ισχυρίστηκε στη κόλαση, ότι αγαπούσε
την ηρεμία και αυτό που στο απάνω κόσμο
από την κόλαση ονόμαζαν ειρήνη και αγάπη
μεταξύ των ανθρώπων. Αυτές ήταν λέξεις
που στη κόλαση είχαν απαγορευτεί με
αυστηρό νόμο, που οι ποινές του τρόμαζαν
τους διαβόλους και όσοι από αυτούς τις
ψιθύριζαν στα μουλωχτά έστω για να
κάνουν πλάκα ή για να φανούν ότι ήταν
μάγκες και αψηφούσαν τους νόμους,
κινδύνευαν να μαχαιρωθούν επί τόπου
από κοντινούς τους διαβόλους, που τους
ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι όταν άκουγαν
τις συγκεκριμένες λέξεις.</span></span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Τον
ωμό ρεαλισμό των πραγμάτων τον εκτιμούσαν
στη κόλαση ως αξία και ως προς αυτό
υπήρχε συμφωνία και συναίνεση των
διαβόλων. Γιατί αν δεν τηρείς τις αξίες,
όποιες και αν είναι αυτές, η κοινωνία
των διαβόλων θα διαλυόταν και αυτό δεν
το ήθελε κανείς.</span></p><p>
</p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Έτσι
λοιπόν εκείνη τη μέρα που οι διάβολοι
σηκώθηκαν φρέσκοι και χορτασμένοι με
ανακτημένη την καλή τους διάθεση για
καινούργιες περιπέτειες κανείς δεν
περίμενε κάτι το διαφορετικό, απλώς
είχαν μια καλή διάθεση. Γρήγορα κατάλαβαν,
ότι δεν θα ήταν μια μέρα σαν τις άλλες.
Αρχικά διότι ήταν μια μέρα που ήταν
φωτεινή. Στη κόλαση συνήθως οι μέρες
δεν ήταν ποτέ φωτεινές. Δεν είχαν ποτέ
καταλάβει το γιατί. Δεν τους ενδιέφερε.
Όμως εκείνη η μέρα ήταν λαμπερή και αυτό
δεν μπορούσε να το αγνοήσει κανείς.
Στους δρόμους οι διάβολοι σχολίαζαν με
περιέργεια το γεγονός, που τους έκανε
μεγάλη εντύπωση. Από που ήρθε αυτό το
φως , το έφτιαξαν οι μηχανικοί των
επιτελείων τους για να τους ευχαριστήσουν
γιατί είχαν κοπιάσει πολύ; Ή μήπως
ερχόταν από κάπου αλλού;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Στη
αρχή ήταν το φως που τους παραξένευε,
έτσι δεν παρατήρησαν κάτι πλάσματα που
ενώ ήταν ίδιοι με αυτούς ,όμως είχαν μια
καθοριστική διαφορά. Δεν είχαν ουρές
και τα μικρά κερατάκια που φύτρωναν στο
κεφάλι των διαβόλων, για τα οποία ήταν
πολύ περήφανοι.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Επειδή
ήταν σχεδόν ίδιοι με αυτούς, οι ξένοι
στη αρχή περνούσαν απαρατήρητοι. Άρχισαν
να τους παρατηρούν, όταν ξεκίνησαν να
σχολιάζουν το φως και μάλιστα με τρόπο
που δεν ταίριαζε στη νοοτροπία και στο
λεξιλόγιο των διαβόλων. Στη συνέχεια
παρατήρησαν τις διαφορές τους και προς
στιγμή σκέφτηκαν να τους σκοτώσουν
επιτόπου. Κάποιοι από τους διαβόλους
φάνηκαν πιο συγκρατημένοι και αναρωτήθηκαν
ποιοι ήταν αυτοί οι ξένοι και του πως
είχαν έρθει μια μέρα που ήταν τόσο
φωτεινή. Αυτοί συγκράτησαν τις απειλητικές
διαθέσεις των υπολοίπων και έτσι
προσπάθησαν να δώσουν τον λόγο στους
ξένους. Τραβήχτηκαν όμως παράμερα και
έτσι διαπίστωσαν δύο πράγματα: Πρώτα,
ότι οι ξένοι ήταν αρκετοί και δεύτερο
ότι ήταν πολύ ήρεμοι. Ειδικά το δεύτερο
στοιχείο τους εντυπωσίασε, διότι παρόλο
που οι άγνωστοι ήταν σε εχθρικό περιβάλλον
χαμογελούσαν και η ηρεμία τους είχε
κάτι το καθησυχαστικό.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Το
ζήτημα της φωτεινότητας της ημέρας
αναγκαστικά μπήκε σε δεύτερη μοίρα και
η περιέργεια των διαβόλων εστιάστηκε
στους περίεργους αυτούς ξένους. Φάνηκε
σαν ζήτημα που δεν σχετιζόταν με αυτούς,
όμως για να είμαστε ειλικρινείς δεν
ξέρουμε αν ήταν και ακριβώς έτσι.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Κάποιος
από τους διαβόλους αποφάσισε να κάνει
τις ερωτήσεις που απασχολούσαν όλους</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Ποιοι
είστε ; ρώτησε επιθετικά, όπως ήταν ο
σωστός τρόπος να απευθύνεται ένας
διάβολος σε κάποιον που θεωρούσε εχθρό
του.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Οι
ξένοι δεν βιάστηκαν να απαντήσουν,
πράγμα που ανέβασε τον εκνευρισμό των
διαβόλων. Όταν δέησαν να απαντήσουν,
είπαν :</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Αν
και υπό διαφορετικές περιστάσεις αυτή
η ερώτηση θα είχε απαντηθεί από μόνη
της, θα δώσουμε την απάντηση, ότι είμαστε
εσείς.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>-Τι
αηδίες λέτε; Δεν είσαστε σαν και μας,
είστε ολοφάνερα διαφορετικοί. Δεν έχετε
ουρά, ούτε κερατάκια, είπε ο διάβολος
που έκανε τις ερωτήσεις </span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Δεν
είναι το ουσιαστικό αυτό, είπε κάποιος
από τους ξένους. Είμαστε εσείς, έστω
χωρίς ουρά και κερατάκια στο κεφάλι.</span></p>
<p align="left" lang="en-US" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">H
<span lang="el-GR">απάντηση αυτή έφερε τρομερή
αμηχανία στο σινάφι των διαβόλων.
Κοιτούσαν ο ένας τον άλλον με απορία,
μπας και κάποιος από όλους να μπορούσε
να καταλάβει την απάντηση των ξένων.
Όμως κανείς δεν καταλάβαινε και αυτό
τους εκνεύριζε. Έτσι σκέφτηκαν ότι δεν
υπήρχε λόγος να το πολυσκέφτονται και
αποφάσισαν να κάνουν αυτό που ξέρουν
καλύτερα: να τους σκοτώσουν.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Κινήθηκαν
απειλητικά προς τους ξένους, οι οποίοι
περίμεναν ατάραχοι. Όσο και αν είσαι
διάβολος δεν μπορείς να σκοτώσεις
κάποιον εν ψυχρώ και μάλιστα όταν δεν
αντιστέκεται καθόλου. Οι ξένοι στέκονταν
εκεί και δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση
να υπερασπίσουν τον εαυτό τους.
Παρακολουθούσαν κάπως απαθείς τις
επιθετικές χειρονομίες των διαβόλων
που με άγριες φωνές και τα στιλέτα στο
χέρι τους πλησίασαν σε απόσταση αναπνοής.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span><span lang="el-GR">Η
σκηνή είχε κάτι το πολύ παράξενο. Κάτι
έξω από τα ήθη της κόλασης. Δηλαδή αυτή
η απάθεια των ξένων. </span></span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span lang="el-GR">Όμως
όσες παραξενιές είχε εκείνη η φωτεινή
μέρα, με αυτή την περίεργη ομάδα των
ξένων που είχαν εμφανιστεί από το
πουθενά, κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος
για εκείνο που θα συνέβαινε στη συνέχεια,
που έμελλε να συζητιέται με πάθος για
πολλά χρόνια στη κόλαση . Όπως ήταν
φυσικό και συνέβαινε πάντα στα όλως
περίεργα συμβάντα μέσα στο γνωστό και
άγνωστο πανόραμα των κόσμων, οι φήμες
οργίασαν, οι απόψεις έπαιρναν και έδιναν
και όσοι διάβολοι ήταν παρόντες σε όσα
διαδραματίστηκαν στη συνέχεια, ήταν
στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Μόνο οι
άρχοντες της κόλασης κράτησαν μια
διακριτική απόσταση και παρέμειναν
σιωπηλοί, σαν να μην συνέβη τίποτα το
σημαντικό. Είχαν τους λόγους τους.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως
τι συνέβη;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όταν
τα στιλέτα από τους εξαγριωμένους
διαβόλους άρχισαν να κατεβαίνουν για
να χτυπήσουν τους περίεργους αυτούς
ξένους, εκείνοι σαν ένας άνθρωπος μίλησαν
όλοι μαζί με ένα απόλυτο συγχρονισμό :</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>-Είμαστε
εσείς !! </span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Μόνο
αυτό είπαν και μετά χάθηκαν σαν να μην
είχαν υπάρξει ποτέ, αφήνοντας τους
διαβόλους να κοιτούν αποσβολωμένοι τον
άδειο αέρα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Τόσο
απλά. Τόσο φυσικά. Τόσο απρόσμενα. Τόσο
μαγικά. Άφησαν πίσω τους μόνο εκείνη
την καταραμένη φράση, που για τον επόμενο
καιρό έπεσε σαν κεραυνός μέσα στα μυαλά
των διαβόλων της κόλασης, σαν στοιχειό</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Είμαστε
εσείς !!</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>Η
ζωή στη κόλαση συνέχισε την πορεία της
,όπως συνεχίζεται φυσιολογικά σε όλες
τις κολάσεις του σύμπαντος. Τα πράγματα
δεν αλλάζουν τόσο εύκολα σε αυτές τις
περιοχές. </span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όμως
ένα βράδυ που μια οικογένεια διαβόλων
απολάμβανε το δείπνο της, μετά από μια
κουραστική ημέρα, ένα παιδάκι ρώτησε
με σοβαρό ύφος τους γονείς του</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">-Δηλαδή,
μπορεί να υπάρχουν διάβολοι χωρίς κέρατα
και ουρά και να είμαστε εμείς;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Οι
γονείς δεν ξέρουμε τι απάντησαν στο
διαβολόπαιδο.</span></p><br /><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-7324989505933671232023-03-04T21:53:00.000-08:002023-03-04T21:53:18.345-08:00“Πάμε και όπου βγει”.<p> </p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiwaxgl0b1lpghY_l5zwowruuHQ-kIXA31GRHtPPH6eE3Cw36PrhnASz8HydWc-4w2O2ziExEPG7vzS6M698cM3jO-EppEwmdt_wzuRBnOq86OXOheFjTaU9Z1F_1v09B5rxucF6nDkXsNR4kaK3CjbixFu6WSgD2eg6--0sLvXgQUjnY0TGu7HeHGB" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="811" data-original-width="1080" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiwaxgl0b1lpghY_l5zwowruuHQ-kIXA31GRHtPPH6eE3Cw36PrhnASz8HydWc-4w2O2ziExEPG7vzS6M698cM3jO-EppEwmdt_wzuRBnOq86OXOheFjTaU9Z1F_1v09B5rxucF6nDkXsNR4kaK3CjbixFu6WSgD2eg6--0sLvXgQUjnY0TGu7HeHGB" width="320" /></a></div><br /><br /><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Είναι
καιρός τώρα, που έχει γίνει ορατό και
αρκετά κοινότοπο να το λες, ότι το σύστημα
μέσα στο οποίο ζούμε δεν ενδιαφέρεται
για κανέναν, παρά μόνο για την συντήρηση
του και να εξακολουθεί να υπάρχει με
κάθε τρόπο. Αυτό που δεν έχει γίνει ίσως
αντιληπτό είναι, ότι παρ όλες τις
διακηρύξεις του, είναι άκαρδο. Δεν
συγκινείται με οτιδήποτε συμβαίνει,
ούτε έχει καμιά πρόθεση να ανακόψει με
κανένα τρόπο την πορεία του, γιατί η
δράση του ποτέ δεν συμπεριέλαβε τις
επιπτώσεις της .Τις θεωρούσε αναπόφευκτες
και ποτέ δεν είχε σκοπό να συγκινηθεί
από αυτές. Ήταν πάντοτε παράπλευρες
αναγκαστικές απώλειες, με τις οποίες
δεν είχε καμιά διάθεση να ασχοληθεί.
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι άσχημο και
ευθύνεται, καμώνεται ότι συμπάσχει, για
να φαίνεται ότι δεν είναι μια άψυχη
μηχανή, αλλά ένας μηχανισμός με αισθήματα.
Κατά βάση κερδίζει πάντα χρόνο μέχρι
που η αναποδιά να ξεχαστεί και τα πράγματα
να πάρουν ξανά τον δρόμο τους.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Όσο
και αν φαίνεται απίστευτο, τα δράματα
που δημιουργεί το σύστημα δεν διαρκούν
περισσότερο από “τρεις μέρες”. Αυτές
οι μέρες είναι ακριβώς όσες χρειάζεται,
μέχρι που η εμπροσθοφυλακή των υποστηρικτών
του να θρηνήσουν για να μπορέσουν αμέσως
στη συνέχεια να ξεπλύνουν στα γρήγορα
όλες τις παραμέτρους μέσα στις οποίες
έχει υπάρξει το εκάστοτε δράμα που έχει
δημιουργήσει. Αυτή η εμπροσθοφυλακή
που απαρτίζεται από εξειδικευμένα
στελέχη με εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις,
γνωρίζουν επακριβώς εκείνο που έχουν
να τονίσουν, του πως θα χειριστούν τα
συναισθήματα που δημιουργούνται στο
πλήθος των ανθρώπων,το πως να κατευνάσουν
τα πάθη, με σκοπό στη συνέχεια να
επαναφέρουν τα πράγματα σε μια αδιατάρακτη
τάξη. Ξέρουν κάθε φορά, το τι πρέπει να
αποκρύψουν και του πως να στρέψουν την
προσοχή σε εκείνο που έχει την λιγότερη
σημασία, με σκοπό εκείνο που έχει που
πραγματική σημασία ποτέ να μην
αποκαλύπτεται. Σαφώς και έχουν πολλές
επιτυχίες και σε δύσκολες περιστάσεις,
που δικαιολογούν τα χρήματα με τα οποία
αμείβονται για την εργασία τους. Είναι
οι χρήσιμοι αξιωματικοί σε ένα παιχνίδι
εξουσίας, που με διαφορετικές μορφές
διαρκεί αιώνες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι
αναλώσιμοι και το ξέρουν, παρότι το
απεύχονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο
να κρατηθούν στη θέση τους, γιατί
γνωρίζουν, ότι όταν η θητεία τους λήξει,
θα ζήσουν με το βάρος εκείνων που έχουν
πράξει και με τίποτα άλλο. Γνωρίζουν
επίσης, ότι η προσφορά είναι μεγάλη από
ανθρώπους που θέλουν να τους αντικαταστήσουν,
οι οποίοι ούτε κρύβουν τις προθέσεις
τους, αλλά αντίθετα θεωρούν, ότι μπορούν
να κάνουν καλύτερα την δουλειά. Ο
ανταγωνισμός μέσα στη ζούγκλα που έχει
δημιουργηθεί μέσα στο σύστημα ευνοεί
τέτοιες συνθήκες.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Όμως
η “δουλίτσα” πρέπει να γίνει και μέσα
σε ένα σύστημα που ο ηθικός κανόνας
είναι διακοσμητικός και ανασύρεται
εκεί που συμφέρει και μόνο, αυτά είναι
ακριβές πολυτέλειες. </span></span>
</p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Το
σύστημα γνωρίζει, ότι μέσα στη επικράτεια
του εκείνο που θέλει να επιβάλλει ως
αλήθεια έχει μικρή αντίσταση, πιθανόν
και μηδαμινή. Έτσι με όρους ισχύος δεν
οφείλει να ανησυχεί ιδιαιτέρως. Θεωρεί
ότι μπορεί να χειριστεί τις δυσάρεστες
καταστάσεις που του προκύπτουν και το
έχει αποδείξει. Θεωρεί επίσης ότι μπορεί
να απορροφήσει και την οργή που προκύπτει
εξαιτίας αυτών, στα πλαίσια της
“ελαττωματικής” προοπτικής που
προσφέρει. </span></span>
</p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Προέκυψε
κάτι που είναι άσχημο; Εντάξει μην
ανησυχείτε, θα το διορθώσουμε. Συνήθως
ποτέ δεν το διορθώνει το κάνει χειρότερο,
φροντίζει όμως με επιμέλεια να ξεχαστεί
και να επενδύσει στη καλή του πρόθεση.
Αν στριμωχτεί πολύ, θυσιάζει κάποιους
ανθρώπους από τις τάξεις του, φροντίζοντας
να επαινέσει την κίνηση του για την
τολμηρότητα της . Έτσι επιτυγχάνει να
ευχαριστήσει κάποιους και να φοβίσει
κάποιους άλλους να είναι περισσότερο
προσεκτικοί. Πάντα όμως εμφανίζεται ως
ο καθοριστικός παράγοντας, που θα
επιβάλλει με κουβέντα του, αυτό που θα
έπρεπε να γίνει. Κανείς άλλος δεν θα
πρέπει να έχει λόγο σε αυτό, παρά μόνο
εκείνο. Όταν τα μέσα που διαμορφώνουν
την πραγματικότητα του εξαντλούνται ή
δεν επαρκούν, τότε τα όργανα της τάξης
και η δικαιοσύνη του έχουν τον τελευταίο
λόγο για να συμμορφώσουν τους απείθαρχους
και όσους θέλουν να αρθρώσουν κάποιο
διαφορετικό λόγο. Εξηγούν με “πειστικό”τρόπο
πια είναι τα όρια της κριτικής τους.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Το
κύριο μέλημα του συστήματος είναι να
μην κριθεί ποτέ στη ολότητα του και με
ριζικό τρόπο. Δεν ενοχλείται όταν κάποιος
το κρίνει στα επιμέρους. Αλλά και κανείς
δεν είναι διατεθειμένος να κρίνει το
σύστημα με τέτοιο τρόπο, γιατί τότε θα
πρέπει να κρίνει και τον εαυτό του για
τους λόγους που το ανέχεται για τόσο
πολύ χρονικό διάστημα. Για πιο λόγο
παραβλέπει καθημερινά, όσα είναι αυτά
που υπόκειται και για τα οποία δεν
αρθρώνει ποτέ λόγο και αντίδραση, που
να έχει κάποια ουσιαστική σημασία. Μα
και η συνείδηση των ανθρώπων που ζουν
μέσα στη επικράτεια του συστήματος,
όλων μας δηλαδή, δεν είναι ιδιαίτερα
ανεπτυγμένη, αλλά ακόμα και όταν φαίνεται
ότι είναι, τελικώς την πιάνει μια φρίκη
με το τέρας που έχει συμβάλλει να
δημιουργηθεί συνειδητά ή ασυνείδητα,
με αποτέλεσμα να την ακινητοποιεί. Έτσι
η κρίση μας αναγκαστικά συμβιβάζεται
και η οργή μας, όταν συμβαίνουν τραγικά
πράγματα, νοθεύεται και μαζευόμαστε
ανήμποροι.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Ένας
φαύλος κύκλος, ένας άρρωστος δεσμός
ενώνει το σύστημα με τους ανθρώπους
του, με μας δηλαδή, που κάποιες στιγμές
ασφυκτιά και εκφράζει μια δειλή διάθεση
να σπάσει, που όμως πισωγυρίζει, γιατί
το διαφορετικό δεν έχει ακόμα φανερωθεί.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Στη
σύγκρουση των αμαξοστοιχιών στη κοιλάδα
των Τεμπών, χάθηκαν άδικα πολλές ψυχές
ανθρώπων, πόσοι και ποιοι ίσως δεν θα
μάθουμε ποτέ. Γονείς, συγγενείς και
φίλοι θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους.
Ποιος μπορεί να νοιώσει την θλίψη και
την οργή τους;</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Κάποιοι
σώθηκαν, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ την
φρίκη αυτού που συνέβη.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Κάποιος
έκανε το μοιραίο λάθος και βρίσκεται
φυλακισμένος παρέα με τις ενοχές του.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Κάποιοι
άλλοι προσπαθούν να κρύψουν τις ευθύνες
που έχουν, αφήνοντας τα τρένα να
κυκλοφορούν δίχως προστασία.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Κάποιοι
ακόμα πιο ψηλά σκέφτονται το πολιτικό
κόστος που θα έχουν στις εκλογές και
προσπαθούν να το μετριάσουν.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Στο
τέλος το συγκεκριμένο δράμα αλλά και
όσα έχουν προηγηθεί, ένας μακρύς
κατάλογος, καταλήγουν να γίνονται
ιδιωτικές υποθέσεις και θρήνοι, ένας
ατελείωτος κύκλος αίματος, που το
σύστημα θέλει να κριθούν ως επιμέρους
θέματα και αν είναι δυνατόν να μην το
ακουμπήσουν καθόλου, λες και συνέβησαν
κάπου αλλού έξω από την επικράτεια του.
Όμως μέσα σε αυτή συνέβησαν και σχεδόν
σε όλα αυτά έχει βάλει το χεράκι του. Οι
εκάστοτε ατομικές ευθύνες αν υπάρχουν,
φωτίζονται με ιδιαίτερο τρόπο για να
αθωωθεί ο βασικός υπεύθυνος. Έτσι, όλα
μετά από λίγο τα “μασάει” μια νωχελική
λήθη. Η κυριαρχία του συστήματος που
συνεχίζει να βασιλεύει, συνεχίζει να
ορίζει την μοίρα όλων αδιατάρακτα.</span></span></p><p>
</p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Έχουμε
όντως ατομική ευθύνη και είναι πολύ
σοβαρή. Σας ανεχόμαστε και το πληρώνουμε
πολύ ακριβά !!!</span></span></p><br /><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-11738939710785688262023-02-17T00:08:00.000-08:002023-02-17T00:08:20.054-08:00Ανάμεσα σε δύο αιώνες.<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy8xVo2hfakOaDeDG9AXIJUQjMTkg2X90_wWxBVziJ3PD_NHk9rp1bHJsvnEPXcYNdKoB0RLfTaZ8CpondGMnTqlAyMZh_8yE6tPDiaYA8cHJQZcdXcOFoOqbioasXwB2dcq58JX2zbjSAKjSNkkOrIC83NXNWIjEtYEz0uAEG73SNUY682-YtMTTn/s800/119115873_3820329311313835_8774855186249477659_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="800" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy8xVo2hfakOaDeDG9AXIJUQjMTkg2X90_wWxBVziJ3PD_NHk9rp1bHJsvnEPXcYNdKoB0RLfTaZ8CpondGMnTqlAyMZh_8yE6tPDiaYA8cHJQZcdXcOFoOqbioasXwB2dcq58JX2zbjSAKjSNkkOrIC83NXNWIjEtYEz0uAEG73SNUY682-YtMTTn/s320/119115873_3820329311313835_8774855186249477659_n.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: large;"><span>Κυλάμε
μέσα στο χρόνο και ο χρόνος κυλάει μέσα
μας με τρόπο αδιόρατο. Μια πραγματικότητα
που αδυνατούμε να κατανοήσουμε με έλλογο
τρόπο. Μια διαδικασία που δεν γίνεται
ακριβώς αντιληπτή, που όμως έχει τα
σημάδια της σε ημερομηνίες, σε συμβάντα,
σε μεταβολές του εαυτού μας και της γύρω
μας πραγματικότητας. Στιγμές όμορφες
και άσχημες που ζούμε και στη συνέχεια
καρφώνονται μέσα στη μνήμη μας και με
τον καιρό εξασθενίζουν, σαν να μην
συνέβησαν ποτέ. Την μια στιγμή γεννιέται
ένα παιδί που φέρνει χαρά στους γονείς
του, την άλλη στιγμή έχουμε μια επιτυχία
στη δραστηριότητα μας που μας κάνει να
φαινόμαστε σπουδαίοι. Παράλληλα κάπου
αλλού, θλιμμένοι άνθρωποι κηδεύουν την
αγαπημένη τους ή τον αγαπημένο τους.
Αναρίθμητα συμβαίνουν μέσα στο χρόνο
και χαράζουν τον καθένα από μας . </span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Συμβαίνουν
μέσα στο χρόνο, που διαπερνά τους αιώνες
και τις ιστορίες των ανθρώπων και δεν
έχει διευκρινιστεί ακόμα, αν καταγράφει
τίποτα από όλα αυτά ή τα σβήνει, μέσα
στη αβυσσαλέα πορεία του. Μέσα στο ίδιο
το χρόνο, ενυπάρχουν πολλοί χρόνοι.
Υπάρχουν οι προσωπικοί χρόνοι των
ανθρώπων που έχουν ζήσει, οι πολιτικοί
χρόνοι, οι χρόνοι των κοινωνιών, ο χρόνος
του πλανήτη που κατοικούμε, ο χρόνος
του σύμπαντος. Ο χρόνος είναι κυρίαρχος
παντού και πάντα. Το μέγεθος του δεν
μπορεί να προσμετρηθεί, ούτε και οι
ποιότητες του. Όσοι προσπάθησαν να
κατανοήσουν το μεγαλειώδες έργο του,
ξεβράστηκαν σε κάποια παραλία του,
μιλώντας μια γλώσσα άγνωστη σε όλους,
που μπορεί να είναι και η γλώσσα των
εκλεκτών του Θεού.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span>Κάποιοι
σκέπτονται, ότι ο χρόνος στη πραγματικότητα
δεν υφίσταται. Ότι είναι μια κατασκευή
του πολιτισμού, που προσπαθώντας να
ορίσει την ζωή με σημαδούρες, ανακάλυψε ένα μέτρο, που μπορεί να μας
ορίσει όλους με τρόπο αδιαμφισβήτητο.
Ποιος ξέρει ; Μπορεί να είναι και έτσι.
</span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το
σίγουρο είναι ότι υπάρχουν μεγάλα
πράγματα και μικρά, που η φτωχή μας
υπόσταση αδυνατεί ακριβώς να κατανοήσει
και να αντιληφθεί τις συνέπειες που
έχουν επάνω στη σύντομη ζωή μας. Ζούμε
με αυτά και τα έχουμε αποδεχτεί, γιατί
η άρνηση τους μπορεί να είναι και ασέβεια.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Είμαι
ένας άνθρωπος του παλιού κόσμου, του
κόσμου που πέρασε, του προηγούμενου
αιώνα και όταν ο αιώνας άλλαξε, βρέθηκα
να περπατάω σε μια ελαφρώς καινούργια
εποχή. Τα σημάδια της εποχής που μεγάλωσα
χάθηκαν και ακόμα και αν τα διατηρώ
φρέσκα στη μνήμη μου, δυσκολεύομαι να
τα κοινωνήσω. Ανήκουν αλλού, σε ένα άλλο
κόσμο,που έβλεπε την ζωή του με διαφορετικά
μάτια. Μπορεί να μην αισθανόμουν και
εκεί βολικά, αλλά ήταν η δική μου εποχή
και σίγουρα δεν ήταν όλα όμορφα τότε,
όμως ήταν οικεία. Είναι δύσκολο να
απεγκλωβιστείς από αυτό που είναι οικείο
για σένα, όμως ο χρόνος έχει αυτό το
χάρισμα να σε σπρώχνει συνεχώς μπροστά,
θες δεν θες, σε μια ατέρμονη προσαρμογή
στο καινούργιο. Συνεργάζεται με την ζωή
σε αυτό και να ξαφνικά βρίσκεσαι κάπου
που όλα φαίνονται ίδια αλλά συγχρόνως
όλα με κάποιο μαγικό τρόπο είναι
διαφορετικά. Τα γνωστά σημάδια δεν είναι
πια εκεί, οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, σε
κοιτάνε με κάποια περιέργεια , ακούς
μουσικές που είναι ντεμοντέ και όταν
μιλάς για αυτό που έχεις ζήσει, όσο
διακριτικός και αν είσαι, νοιώθεις ότι
κουράζεις . Είναι δύσκολο να κάνεις πια
καινούργιες φιλίες και αρκείσαι σε
εκείνες τις παλιές, που δεν χρειάζονται
πολλές κουβέντες και διευκρινήσεις για
να καταλάβουν τα όσα λες. Έχεις δίχως
να το καταλάβεις γίνει ένας άνθρωπος
που έρχεται από ένα άλλο κόσμο που οι
περισσότεροι δεν τον έχουν γνωρίσει
καν.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Προσαρμόσου
λες στον εαυτό σου, πάρε και εσύ ένα
κινητό τηλέφωνο, μάθε υπολογιστή,
επικοινώνησε στις πλατφόρμες, χαμογέλα
όταν βλέπεις γελοιότητες να παίζονται
μπροστά σου. Ωραία να τα κάνω όλα αυτά
και ακόμα περισσότερα, αλλά πρέπει να
κάθομαι σε ένα τραπέζι και να μην μιλάω
και να στέλνω μηνύματα από το κινητό σε
αυτόν ή σε εκείνη που κάθεται δίπλα μου;
Λίγο δύσκολο να το κάνω αυτό, αλλά είναι
κάπως δυσάρεστο να βλέπω να το κάνουν
όλοι δίπλα μου. Μεγάλωσα σε γειτονιά,
έπαιζα πετροπόλεμο και άραζα σε παραλίες
με τεράστιες φωτιές, όπου άνθρωποι από
άλλα μέρη της γης, είχαν έρθει και
αντάλλασαν κουβέντες και χάδια όλη
νύκτα . Δεν είχα κινητό τηλέφωνο, δεν το
είχα ανάγκη και τώρα αν φύγω από το σπίτι
δίχως νάχω το ρημάδι μαζί μου, νοιώθω
σαν να μου λείπει κάτι βασικό.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Μην
γκρινιάζεις, λες στο εαυτό σου, όλοι και
πάντοτε, ανακάλυπταν το χάσμα ανάμεσα
σε αυτό που είχαν ζήσει κάποτε και σε
αυτό που ζουν στο παρόν τους. Θα ήθελες
να ζεις σε ένα κόσμο που δεν αλλάζει
τίποτα και τα πάντα συνέχιζαν παγωμένα;
Όχι δεν θα ήθελες. Θα γκρίνιαζες και
τότε . Ο χρόνος δεν επιλέγει τι θα κρατήσει
και θα πετάξει ανάλογα με την προτίμηση
σου, ούτε η ζωή το κάνει αυτό. Κάνουν
τις επιλογές τους με τον δικό τους
μυστηριώδη τρόπο και σέρνουν το όχημα
της ανθρώπινης εξέλιξης στο άγνωστο
μέλλον του. Βλέπουν τους ανθρώπους να
περνούν, βαδίζοντας ανάμεσα στις εποχές,
δίχως να κατανοούν αν οι αλλαγές που
συμβαίνουν στις ζωές τους έπρεπε ή όχι
να συμβούν. Ούτως ή άλλως οι άνθρωποι
περαστικοί είναι από την ζωή και στο
σύντομο διάστημα που την γεύονται, δεν
προλαβαίνουν να καταλάβουν το μυστήριο
της. Απλώς την ερωτεύονται και προσπαθούν
να απολαύσουν αυτόν τον έρωτα. Μερικές
φορές ούτε καν αυτό δεν κατορθώνουν να
κάνουν. Με</span><span style="font-family: arial; font-size: large;"> τον χρόνο δεν ασχολούνται. Δεν τον
καταλαβαίνουν καν. Ίσως συνειδητοποιούν
λίγο, πόσο τους καθορίζει, όταν γερνούν
αλλά τότε είναι αργά .</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Οι
αλλαγές των αιώνων πάντοτε ήταν σημαδιακοί
για τους ανθρώπους. Τους γιόρταζαν με
μια ανείπωτη χαρά και ένα κρυφό φόβο.
Ήξεραν, έστω και ασυνείδητα, ότι η
προσδοκία για το καλύτερο πήγαινε
χέρι-χέρι με την πιθανότητα μιας
γενικευμένης κατάρρευσης σε αυτό που
ήδη είχαν γνωρίσει. Οι άνθρωποι που
βάδισαν ανάμεσα σε δύο αιώνες κουβαλάνε
στις πλάτες τους το παλιό και το καινούργιο
και γέρνουν ανάλογα με την προτίμηση
τους ανάμεσα στη μελαγχολία αυτών που
χάνονται και σε εκείνα τα καινούργια
που θαμπώνουν την ματιά τους. Όλα καλά.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ο
χρόνος και η ζωή σε ένα τραπέζι παίζουν
ζάρια !</span></p><br /></div><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-13224012838107641232023-01-22T19:35:00.000-08:002023-01-22T19:35:05.556-08:00Το μαγικό κουτί.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTYrTFYOxWWdLTu4-ShA4VQVQhs0Lpdmgqg51SrJBtZkBJuqB6GLS0WIRVNawllTRBdF8gOkicbQLPeSa1sF8X1eyPeRuFEBMFDDGLDSmPHO7_GjwqAp4RZoXRqoj_rFZJ1z8relO9D49jNJRdrEM6ZDU64PCKwjZ2sTDqigFccA0x-GBYNxKj5as/s602/175909134_10225142969341990_7192141092048213649_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="602" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTYrTFYOxWWdLTu4-ShA4VQVQhs0Lpdmgqg51SrJBtZkBJuqB6GLS0WIRVNawllTRBdF8gOkicbQLPeSa1sF8X1eyPeRuFEBMFDDGLDSmPHO7_GjwqAp4RZoXRqoj_rFZJ1z8relO9D49jNJRdrEM6ZDU64PCKwjZ2sTDqigFccA0x-GBYNxKj5as/s320/175909134_10225142969341990_7192141092048213649_n.jpg" width="300" /></a></div><br /><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: large;">...<span>Όταν
τελείωναν οι ασχολίες της ημέρας,
ασχολίες που δεν ευχαριστούσαν κανένα,
αλλά όλοι τις έκαναν γιατί δεν μπορούσαν
να κάνουν αλλιώς, τα βράδια έπρεπε να
ενημερωθούν για όλα όσα συνέβαιναν στο
κόσμο. Ήταν σαν μια τελετουργία, όπου ο
τελετάρχης ήταν το μαγικό κουτί, που
είχε την ικανότητα να μεταφέρει εικόνες
και ειδήσεις από όλο τον κόσμο. Όλες
αυτές οι ειδήσεις, που συνοδευόταν από
ρηχούς σχολιασμούς, που ποτέ δεν
αποκτούσαν κάποιο βάρος, απλώς πλαισίωναν
τις ειδήσεις, προσπαθούσαν να πείσουν
για το ενδιαφέρον που είχαν όσοι τις
μετέδιδαν για τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Ένα ενδιαφέρον, που παρόλο δεν έπειθε
κανένα φαινομενικά, κατόρθωνε εντέλει
να πείθει τους πάντες. Είχε φτιαχτεί
μια εξάρτηση ανάμεσα στο μαγικό κουτί
και σε όλους τους άλλους, με αποτέλεσμα
ακόμα και όσα ήταν εμφανώς ψέματα, να
μην μπορούν να αποδειχτούν. Το μαγικό
κουτί μιλούσε συνεχώς και όσο μιλούσε
τόσο περισσότερο έφτιαχνε μια
πραγματικότητα τόσο συμπαγή, που τίποτα
δεν μπορούσε να την γκρεμίσει.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κάποιοι
κατάλαβαν πολύ σύντομα την παγίδα και
προσπάθησαν να φτιάξουν άλλα μαγικά
κουτιά,που θα μπορούσαν να αρθρώσουν
ένα διαφορετικό λόγο για όσα συνέβαιναν.
Όμως όσο και αν προσπαθούσαν ποτέ δεν
μπόρεσαν να αγγίξουν σε αξία και απήχηση
το πρωταρχικό μαγικό κουτί, απλώς ήταν
μαγικά κουτάκια για ένα περιορισμένο
κοινό, που η φωνούλα τους δεν μπορούσε
να συναγωνιστεί την στεντόρεια φωνή
του μεγάλου κουτιού. Κάποια έπεσαν
σύντομα σε ανυποληψία, γιατί αυτός ο
άνισος ανταγωνισμός τους ανάγκασε,
είτε σε υπερβολές, είτε στο να διαστρεβλώνουν
τα όσα συνέβαιναν, με αποτέλεσμα να
δημιουργούν σύγχυση. Έτσι δίχως να το
θέλουν έστρεψαν πολλούς ανθρώπους στη
παλιά καλή λύση, στο πρώτο μαγικό κουτί
που με τα χρόνια αύξανε την αξιοπιστία
και κοιτούσε χλευαστικά, όσους προσπαθούσαν
να το μιμηθούν.</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span>-Αφήστε
τα “καφενεία” να προσπαθούν, λένε,
όσοι έχουν κατοχυρώσει την περίοπτη
θέση τους μέσα στο μαγικό κουτί, να λένε
οτιδήποτε θέλουν. Δεν πείθουν κανένα.
Μόνο η φωνή μας έχει αξία. Εντέλει, εμείς
συνομιλούμε με τους άρχοντες, σε μας
δίνουν την γνώμη τους, εμείς έχουμε τις
σοβαρές πληροφορίες από τα βασικά κέντρα
που κατασκευάζονται οι ειδήσεις. Οι
άλλοι εικάζουν, φαντάζονται και ακόμα
και </span><span>αν</span><span>
εικάζουν και να φαντάζονται σωστά, ποιος
θα τους πιστέψει; Όπως και να το κάνουμε
η δική μας άποψη στο τέλος να υπερισχύσει.
Χωρίς εμάς οι άλλοι δεν υπάρχουν.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Βέβαια
όλα αυτά δεν τα αποκάλυπταν φανερά. Τα
ψιθύριζαν μεταξύ τους και μετά από
λίγο,δεν υπήρχε η ανάγκη ούτε καν να τα
συζητήσουν. Δρούσαν σαν να ήταν η δεύτερη
φύση τους και με αυτό τον τρόπο έχτιζαν
την βαβέλ τους.</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Είναι
βέβαια αλήθεια, ότι πολλές φορές η
πραγματικότητα, που αρέσκεται στο να
κάνει χοντρές πλάκες, έρχονταν να τους
διαψεύσει. Όμως ακόμα και τότε υπήρχαν
τρόποι να μην παραδεχτούν απολύτως
τίποτα, μια που τότε “έπεφταν από τα
σύννεφα”, σαν να προδόθηκαν από κάποιο
αόρατο εχθρό, ενώ αυτοί ανήξεροι και
αθώοι προσπαθούσαν να κάνουν απλώς την
δουλειά τους, όσο καλύτερα μπορούσαν.
Έτσι, αφού κανείς δεν υπήρχε περίπτωση
να τους εγκαλέσει για όσα έλεγαν, τα
πράγματα παίρνουν τον φυσιολογικό τους
δρόμο και αφού συνεχώς οι περιγραφές
και τα αφηγήματα είναι ανεξάντλητα,
όπως τα καλά παραμύθια, όλα ξεχνιούνται
εύκολα.</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Η
κοινωνία συνεχώς ξερνά πολύ “καλές”
και πιασάρικες ειδήσεις ,που αρέσουν
σε όλους. Γιατί σε όλους αρέσει να
παρακολουθούν την ζωή των άλλων και
μάλιστα, όταν αυτή η ζωή είναι πικάντικη,
ασελγής,παραβατική, και δεν χρειάζεται
και να πολυ-σκοτιστούμε ενόσω την
παρακολουθούμε, είμαστε ικανοί να
χαζεύουμε για ώρες, από την ανώτερη θέση
του κριτή και εφόσον δεν είμαστε εμείς
ο στόχος. Άλλωστε το μαγικό κουτί έχει
αποφασίσει ότι μόνο οι ειδήσεις που
μυρίζουν σπέρμα και αίμα έχουν κάποιο
ενδιαφέρον, ή τέλος πάντων όσες “τυχαίως”
είναι αρκούντως δυσάρεστες, επειδή οι
καλές, αν υπάρχουν, δεν έχουν ενδιαφέρον
και δεν φέρνουν αρκετά πακέτα διαφημίσεων.
Όμως κυρίως, διότι δεν ανεβάζουν σε
υψηλά επίπεδα το να φοβάσαι το οτιδήποτε</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span>Βέβαια
υπάρχουν και σοβαρά συμβάντα, που
απασχολούν τους ανθρώπους αυτού του
κόσμου. Όμως ακόμα και σε αυτά το μαγικό
κουτί οφείλει να δώσει τον τόνο αλλά
και τον τρόπο που θα πρέπει να τα δεις
και να τα επεξεργαστείς. Διότι όλοι οι
τρόποι δεν του είναι αρεστοί. Κάποιοι
μπορούν να συζητηθούν και κάποιοι δεν
πρέπει να συζητιούνται καθόλου. Το
καλύτερο είναι να μπορείς να τα συζητάς
με τον τρόπο που σου προτείνει, που είναι
“αντικειμενικά” ο πλέον φερέγγυος.
Ακόμα και αν αυτή η φερεγγυότητα είναι
συζητήσιμη σε πολύ μεγάλο ποσοστό, δεν
θα πρέπει να είναι ριζικά αμφισβητήσιμη,
διότι ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις
ένα μέσο που επιτελεί το κοινωνικό έργο
της πληροφόρησης με το αζημίωτο; Εντέλει,
όλοι πρέπει να ζήσουμε με κάποιο τρόπο.
</span>
</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Στη
πραγματικότητα, όποιος έχει την δύναμη
να οργανώνει ένα κυρίαρχο αφήγημα, το
οποίο θέλει να το κάνει πιστευτό καθολικά,
ακόμα και αν αυτό είναι αμφιβόλου αξίας,
χρειάζεται ένα μαγικό κουτί που θα το
κελαηδήσει στα πέρατα του κόσμου.
Χρειάζεται επίσης και τους κατάλληλους
ανθρώπους που θα αναλάβουν την συγκεκριμένη
δουλειά με ευχαρίστηση, είτε γιατί
πιστεύουν στο αφήγημα, είτε γιατί
πληρώνονται καλά για να το κάνουν.
Συνήθως, αυτό που όλοι γνωρίζουν μέσα
από την εμπειρία τους, δεν έχει ανάγκη
από κάποιο μαγικό κουτί για να διαδοθεί.
Επιβάλλεται με τρόπο φυσικό και άμεσο
σαν ομολογούμενη διαπίστωση .Τα σημαντικά
νέα κυκλοφορούσαν πάντοτε, έστω και με
μια σχετική καθυστέρηση και τις
περισσότερες φορές τα διέκρινε μια
μεγαλύτερη ποιότητα. Αυτή η ανάγκη για
άμεση πληροφορία, που να αγγίζει ακόμα
και αυστηρά προσωπικές περιοχές, είναι
σημάδι περισσότερο μιας ανίας, που μέσα
από το πληροφοριακό καλειδοσκόπιο,προσπαθεί
να βρει κάποιο νόημα σε μια φτωχή ζωή.
Ένα γενικευμένο φτηνό κουτσομπολιό σε
όλα τα επίπεδα της ζωής, που στο τέλος
τίποτα δεν έχει πραγματική αξία και όλα
καταλήγουν αδιάφορα.</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τέλος,
θα πρέπει σοβαρά να σκεφτούμε μήπως όλη
αυτή η στρεβλή ανοησία, θέλει να αποκρύψει
εκείνα που πραγματικά είναι ενδιαφέροντα
και σημαντικά. Μήπως αυτός είναι ο
απώτερος σκοπός του μαγικού κουτιού
και είναι πολύ κοντά στο να το πετύχει.
Γιατί όσο και αν είσαι πονηρός και
αντιλαμβάνεσαι τις μπλόφες, κάποιος
μπορεί να είναι πολύ πονηρότερος και
οι μπλόφες του είναι καλύτερα στημένες
!!</span></p><p>
</p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
</p><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
</p><br /><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-52947632181731894592022-12-19T01:59:00.003-08:002022-12-19T15:23:20.966-08:00Όλα καλά;<p style="text-align: center;"> <br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFHNNe393wrt4ZdtX2GIQ2XEWkpk4C7pQmO67cTKkK4-3CVcf2w83T2wKVXZ357tamVnE5pY6vHK30dNM2ATO6r3x4PwQXOPX5gpu9Vq3oWd8ECFXweQEiPlVV2FKdAhkZe2ZADsMtnfsDF9y634Z8qEnOhmyHRHjb32s-DwsfAey0P1MVQXNFOIlI/s600/crossroads.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #666666;"><img border="0" data-original-height="315" data-original-width="600" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFHNNe393wrt4ZdtX2GIQ2XEWkpk4C7pQmO67cTKkK4-3CVcf2w83T2wKVXZ357tamVnE5pY6vHK30dNM2ATO6r3x4PwQXOPX5gpu9Vq3oWd8ECFXweQEiPlVV2FKdAhkZe2ZADsMtnfsDF9y634Z8qEnOhmyHRHjb32s-DwsfAey0P1MVQXNFOIlI/s320/crossroads.jpg" width="320" /></span></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #666666;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #666666; font-family: arial;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p align="right" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;">“</span><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: large;">Μες
στη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό κι όποιον
γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει
μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό που πάει
ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη “</span></span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: large;">“<span face="Arial, sans-serif"><span>Το
μονοπάτι” είναι ένα πολύ όμορφο λαϊκό
τραγούδι. Δεν ξέρω πως μου έσκασε μέσα
στη σκέψη μου ξαφνικά, όμως τίποτα στο
κόσμο δεν μπορεί να μην συνδέεται με
όλα τριγύρω του και έτσι δεν το ψάχνω.
Κάποια συνάφεια θα έχει.</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Αυτή
η ψυχογεωγραφική αντιμετώπιση της ζωής,
όπου πολλοί δρόμοι ανοίγονται, αλλά
υπάρχουν και μονοπάτια πονηρά που
βγάζουν σε μια μεγάλη κατηφόρα, μου
αρέσει πολύ. Φαντασθείτε τον εαυτόν σας
σε ένα σταυροδρόμι και να ανοίγονται
πολλοί δρόμοι και να μην ξέρεις που θα
καταλήξουν, όμως κάποιον δρόμο πρέπει
να ακολουθήσεις και εσύ ακίνητος και
για κάποιες στιγμές σκεπτικός, πρέπει
να επιλέξεις δίχως εκ των προτέρων να
γνωρίζεις τις συνέπειες της επιλογής
σου. </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Ελεύθερη
βούληση</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">μεν,ταξίδι
στο άγνωστο δε. </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Με
κάποιο τρόπο όλοι μας έχουμε βρεθεί σε
αυτή την κατάσταση κάποια στιγμή στη
ζωή μας και τώρα το έχουμε ξεχάσει, γιατί
μας έχει απορροφήσει πια ο δρόμος που
πήραμε και η αφετηρία είναι μια μακρινή
εικόνα που δεν έχει πια καμιά σημασία.
Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι ο δρόμος
που βαδίζουμε και οι ευκολίες και οι
δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε μέσα
του. Τα οφέλη του και η χασούρα, η χαρά
και η λύπη. Μερικές φορές κάποιοι από
μας μπορεί να αναπολούν την στιγμή
εκείνη στο μεγάλο σταυροδρόμι της ζωής
και να ήθελαν να ξαναγυρίσουν εκεί και
να έπαιρναν ένα άλλο δρόμο,όμως τώρα
πια βρίσκονται σε καινούργια σταυροδρόμια
και σε καινούργιες επιλογές και όπως
λένε το ποτάμι δεν γυρίζει ποτέ πίσω
</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">και
εκείνη η αρχική επιλογή φαίνεται ότι
δεν μπορεί να αναιρεθεί. Η ζωή μας πήρε
τον δρόμο της.</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Με
το ίδιο τρόπο, κάπως πιο σύνθετο ίσως,
επιλέγουν </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">τον
δρόμο τους κάποια στιγμή και οι κοινωνίες.
Μπορεί να είναι πολύ μεγάλες </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span lang="en-US">
</span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span lang="el-GR">σε
όγκο </span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">και
</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">εξαιτίας
αυτού</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">να
</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">είναι
πιο αργές στη απόφαση τους στα σταυροδρόμια
του χρόνου, όμως και αυτές καλούνται να
διαλέξουν το μονοπάτι τους και οι
αποφάσεις τους, τις δεσμεύουν, για πολύ
μεγαλύτερο χρόνο και με μεγαλύτερες
συνέπειες. </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Όπως
και να το κάνουμε όμως, η κατεύθυνση που
δίνει η κοινωνία επιλέγοντας ένα δρόμο,
επηρεάζει σε κάποιο μέτρο και τους
δρόμους που επιλέγει κάποιος ατομικά.
Αυτός ο αλληλο-επηρεασμός στις επιλογές
δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρος, με αποτέλεσμα
συνήθως οι ατομικές επιλογές να μην
διαφέρουν σε τίποτα από τις επιλογές
της κοινωνίας, που δεν είναι και πάντοτε
οι ορθές. Όμως, η δυνατότητα </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span lang="el-GR">μιας
</span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">ξεχωριστής
επιλογής παρόλο που συνεχώς φαίνεται
να </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">εξασθενεί</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">,
δεν παύει και να υφίσταται εντελώς. Στη
πραγματικότητα παρουσιάζεται το
φαινόμενο οι άνθρωποι που επιλέγουν
κάτι το όλως διαφορετικό να φαίνονται
όλο και περισσότερο σαν απόβλητοι από
το κοινωνικό ρεύμα, εξ αρχής στο δρόμο
που επιλέγουν και να βρίσκονται σε μια
άτυπη σύγκρουση με το ευρύτερο κοινωνικό
στρώμα. Αυτό πάντοτε συνέβαινε σε μικρή
ή μεγάλη έκταση, όμως πλέον το να
αποφασίσεις κάτι διαφορετικό από την
κοινωνική νόρμα, φαντάζει κάπως σαν να
είσαι ο “τρελός του χωριού” και τα
εμπόδια που υψώνονται στο δρόμο σου
φαντάζουν ανυπέρβλητα. Η επικοινωνία
ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους και στη
κοινωνία γίνεται όλως προβληματική
και για την κοινωνία που απαιτεί συναίνεση
στις επιλογές της και στα άτομα που
προασπίζουν τον δρόμο που έχουν επιλέξει.
Μην μας πιέζετε, λένε αυτοί </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">οι
πρώτοι,</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
διότι θα σκάσουμε, μας έχετε ζαλίσει με
την ιδιαιτερότητα σας απαντά αυστηρά
η κοινωνία.</span></span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Η
σύγκρουση αυτή που έχει ένα χαρακτήρα
αιώνιου παιχνιδιού, ανάμεσα στη
ιδιαιτερότητα και την παγωμένη μορφή,
που αρνείται πεισματικά να αλλάξει,
πολλές φορές παίρνει απρόβλεπτες
διαστάσεις. Στη πραγματικότητα όλα τα
πράγματα αλλάζουν συνεχώς, απλώς είναι
δύσκολο να παρακολουθήσουμε την αλλαγή
τους. Κάποια πιο αργά, κάποια γρήγορα.
Επειδή ο χρόνος μας ατομικά είναι
περιορισμένος, απαιτούμε οι αλλαγές να
γίνονται με γρήγορους ρυθμούς για να
μπορέσουμε να τις παρακολουθήσουμε .
Αυτό δεν γίνεται πάντοτε εφικτό.</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τώρα
θα πρέπει να πούμε με κάποιο τρόπο, τι
μπορεί να συμβεί όταν με κάποιο τρόπο
πάρουμε “το μονοπάτι που είναι πονηρό
και οδηγεί στη κατηφόρα την μεγάλη”.
Είτε ως άτομα, είτε ως κοινωνία.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Αυτό
που μπορούμε να πούμε αρχικά </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">για
την συγκεκριμένη ατυχή επιλογή,</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
και δίχως να χρειάζεται </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">εκλεπτυσμένη</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
σοφία, είναι ότι “την έχουμε κάτσει την
βάρκα” </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">αν
έχουμε ακολουθήσει το πονηρό μονοπάτι</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">.
Βέβαια αυτό ισχύει στο βαθμό που το
κατανοούμε,γιατί υπάρχει και η περίπτωση
να μην έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα και
όλα να μας φαίνονται ωραία και καλά.
Πράγμα που μάλλον είναι και το πλέον
σύνηθες. Όταν πλέον θα πέφτουμε </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">στο
γκρεμό</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
και σαν κάτι καρτούνς θα τινάζουμε τα
πόδια μας στο αέρα νομίζοντας ότι
μπορούμε να περπατήσουμε στο αέρα,
μάλλον θα είναι αργά . Όμως μέχρι να
φτάσουμε στο μη περαιτέρω, υπάρχουν
αρκετά στάδια που έχουμε να διανύσουμε,
στα οποία ακόμα και να δεν μπορούμε να
αλλάξουμε ριζικά τον δρόμο που έχουμε
ακολουθήσει, τουλάχιστον </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">θα
ήταν καλό να προλάβουμε την πτώση από
τον γκρεμό.</span></span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Υπάρχει
κάτι που μας προειδοποιεί ότι “πήραμε
τον στραβό τον δρόμο και την εύκολη
ζωή”; Νομίζω πως ναι, αν και εφόσον δεν
μας έχει καταλάβει σε τέτοιο βαθμό η
“τύφλωση” που πλέον δεν κατανοούμε
αυτό που συμβαίνει στο εαυτό μας αλλά
και γύρω μας. Τι θα μπορούσε να είναι
αυτό ρωτάμε όλοι με κάποια αδημονία ;</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Πιθανόν
να είναι κάποια από αυτά, που θα ειπωθούν
παρακάτω, αν και δεν είναι αναγκαστικό
να ισχύουν για όλους, κάποιοι μπορεί να
προσθέσουν τα δικά τους.</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το
πρώτο θα μπορούσε να είναι ένα συνεχές
αίσθημα δυσαρέσκειας και ανικανοποίητου,
ακόμα και όταν ο βίος μας ή ο βίος της
κοινωνίας, δεν φαίνεται να είναι
ολοκληρωτικά αποτυχημένος, ως προς αυτά
που επιδιώκουμε, όμως δεν φαίνεται να
επιτυγχάνει την ευδαιμονία. Δεν μπορούμε
να κατακτήσουμε καμιά πληρότητα μέσα
από τις κινήσεις μας. Αντιθέτως, η
πληρότητα, η ευτυχία ή όπως μπορεί να
το πει κανείς, διαρκώς απομακρύνεται
από ή την κοινωνία μας σαν ένα άπιαστο
όνειρο. Με το που θα διαπιστώσουμε κάτι
τέτοιο θα πρέπει να τεθούμε σε επιφυλακή.</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ένα
δεύτερο είναι, όταν τα όσα συμβαίνουν
γύρω μας μας γίνονται ολοένα και πιο
συχνά αδιάφορα. Είναι φορές που ακόμα
και έντονα συμβάντα στη ζωή μας, δεν μας
προκαλούν κανένα ενδιαφέρον και τα
προσπερνάμε σαν να μην συμβαίνουν,
παρακολουθώντας τα σαν να συμβαίνουν
σε άλλους. Αυτή η αδιαφορία, που ποτίζει
σταδιακά την ίδια μας την ζωή, αλλά και
την ζωή γύρω μας, δεν είναι καθόλου καλός
σύμβουλος.</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Επίσης,
ένα τρίτο μπορεί να είναι, όταν αυτή η
αδιαφορία μπορεί να μετατρέπεται
σταδιακά σε ένα άκρατο κυνισμό,που
καταλήγει να επιδεικνύουμε μια σκληρότητα
έντονου βαθμού,στο εαυτό μας στους
γύρω από μας ακόμα και σε αγαπημένα μας
πρόσωπα και η κοινωνία μας ανταμείβει
με το ίδιο νόμισμα.</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Και
ένα τέταρτο και τελευταίο, όταν το να
συγχωρούμε και να αγαπάμε, σαν ποιότητες
μέσα στη ζωή μας και στη ζωή της κοινωνίας,
γίνονται λέξεις άγνωστες, που δεν έχουν
συγκεκριμένο περιεχόμενο.</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τότε,
αν ένα από τα τέσσερα συμβαίνει, πολύ
περισσότερο δε, αν συμβαίνουν όλα μαζί,
είναι καιρός να αντιληφθούμε, ότι μάλλον
το μονοπάτι που ακολουθήσαμε είναι
μάλλον εκείνο το μονοπάτι του τραγουδιού,
που είναι το “πονηρό” και το καλύτερο
που έχουμε να κάνουμε είναι να πατήσουμε
τα φρένα, όσο πιο δυνατά μπορούμε, ίσως
και να πηδήξουμε από το όχημα που οδηγούμε
στην ζωή μας όσο είναι καιρός, γιατί
πάμε κατευθείαν στο γκρεμό.</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αν
παρόλα αυτά επιμένουμε στο δρόμο μας,
είτε επειδή δεν κατανοούμε,είτε επειδή
αρνούμαστε να αναιρέσουμε τις επιλογές
μας, έστω και στο ελάχιστο, τότε δυστυχώς
είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Τα σημάδια
είναι πάντοτε εκεί στο δρόμο μας και η
αξιολόγηση τους πάντοτε περνάει από
την διαύγεια μας.</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αν
η αξία που έχει η ζωή μας και η ζωή της
κοινωνίας δεν είναι σημαντική για μας,
μην περιμένουμε να είναι κατ’ουδένα
τρόπο σημαντική, για όσους δυστυχώς
επεξεργάζονται τρόπους και μεθόδους
να την κάνουν θλιβερή. Γιατί δυστυχώς
υπάρχουν και τέτοιοι. Αυτοί έχουν πολύ
ξεκάθαρα επιλέξει τον δρόμο τους και
ατυχώς ο δικός τους περνάει μέσα από
την εξαφάνιση όλων των υπόλοιπων δρόμων
!!</span></span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</p></div><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-84635315495301789662022-11-22T22:42:00.005-08:002022-12-19T15:23:56.118-08:00Relax….. nothing is under control.<p> </p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfggYB1jvZxCguBRkN6AZcWfsZw7n3jiSTb56tb4UBTROetxRHKFFA0upEIQI1Ut6MiOSmpCsn5uNracyw7UhufauqSbpJ6OjchK2NSedCql49hOp4JI6AileMy3iGBYuyyt5lEg73p7RYbz6SBVHBXXyZcRgqNirK1G5aILvjqrI2vK6S0b90ErYy/s601/fantasy-3041033__340.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="601" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfggYB1jvZxCguBRkN6AZcWfsZw7n3jiSTb56tb4UBTROetxRHKFFA0upEIQI1Ut6MiOSmpCsn5uNracyw7UhufauqSbpJ6OjchK2NSedCql49hOp4JI6AileMy3iGBYuyyt5lEg73p7RYbz6SBVHBXXyZcRgqNirK1G5aILvjqrI2vK6S0b90ErYy/s320/fantasy-3041033__340.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ζούμε
σε ταραγμένους καιρούς. Δεν είναι η
πρώτη φορά και κατά τα φαινόμενα δεν
πρόκειται να είναι και η τελευταία. Όμως
τουλάχιστον έχουμε καλό καιρό και οι
καλοκαιρινές μέρες, που ηλιόλουστες
φωτίζουν τις ζωές μας σπρώχνουν τον
χειμώνα λιγάκι πιο μακρυά. Έτσι,προσωρινά,η
φύση έρχεται σαν ευνοϊκός χορηγός να
ομορφύνει την διάθεση μας και να μην
αφήσει τη σκοτεινιά να εισβάλλει στη
ζωή μας. Κάτι είναι και αυτό.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Μια
καλή άσκηση είναι, να εκτιμάς αυτό που
έχεις και όχι εκείνο που σου λείπει,ή
εκείνο που φαντάζεσαι ότι σου λείπει,
ή εκείνο που προσπαθούν να σε πείσουν
ότι σου λείπει. Είναι αλήθεια, ότι δίνουμε
μεγάλη σημασία στη έλλειψη, παρά σε
εκείνο που ήδη έχουμε και τις περισσότερες
φορές το υποβαθμίζουμε, μέχρι να το
χάσουμε και στη συνέχεια να πάρει την
θέση του στο στοκ των ελλείψεων.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Σαν
άνθρωποι, πολλές φορές στη ζωή μας,
νοιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο να
σπρώξουμε τα πράγματα στη κατεύθυνση
που θέλουμε και πραγματικά αυτό μας
ευχαριστεί και μας δίνει μια αίσθηση
ικανοποίησης και του ότι όλα περνάνε
από το χέρι μας. Δεν περνάνε όμως και
όταν μια γενικευμένη ταραχή έρχεται να
ανατρέψει τα σχέδια μας, τότε νοιώθουμε
το έδαφος να χάνεται από τα πόδια μας,
ο έλεγχος χάνεται και τότε είμαστε
εύκολα θύματα της απελπισίας και της
οργής.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Όταν
η ταραχή εισβάλλει στη ζωή μας απροσδόκητα
ή έτσι νομίζουμε, οι βεβαιότητες που
είχαμε δημιουργήσει πριν κλονίζονται
και προσπαθούμε μάταια να κρατηθούμε
από μια σταθερότητα που στη ουσία ποτέ
δεν ήταν υπαρκτή και ποτέ δεν εξαρτιόταν
αποκλειστικά από την θέληση μας. Είμαστε
συνεχώς στο κέντρο μια θύελλας που
άλλοτε αντιλαμβανόμαστε και άλλοτε
όχι, φτιάχνοντας χειρολαβές επάνω σε
κινούμενη άμμο, προσπαθώντας να κρατηθούμε
για να μην μας πάρει ο άνεμος. Έχουμε
μια παιδική εμπιστοσύνη σε αυτές τις
χειρολαβές, επειδή τις έχουμε κτίσει
με καλά υλικά, τα οποία αντλήσαμε από
τις χρυσές ελπίδες που έχουμε για την
ζωή μας.</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: large;">Είναι
βέβαιο ότι μας είναι χρήσιμες, γιατί
έτσι έχουμε κατορθώσει να επιβιώσουμε
μέσα από ατελείωτες καταστροφές και
απογοητεύσεις ως ανθεκτικό είδος, που
αρνείται να παραδοθεί άνευ όρων σε
οτιδήποτε απειλεί να το εξαφανίσει.
Όμως συνεχίζουμε να υπάρχουμε και
μάλιστα συνεχίζει να αυξάνεται η
πεποίθηση μας, ότι είμαστε άτρωτοι. Ένα
ανόητο είδος στη ουσία, που κατορθώνει
να μετουσιώνει την ανοησία του σε
δύναμη,μια δύναμη που εύκολα την στρέφει
στον εαυτό του, λες και επιδιώκει την
αυτοκαταστροφή του. Ένας φαύλος κύκλος
λανθασμένων επιλογών, που όμως δεν
φτάνει σε ένα τέλος οριστικό, αλλά
κατορθώνει να ξεφεύγει την τελευταία
στιγμή με ευφυείς απατεωνιές και
ξεκινώντας ξανά την αδιέξοδη πορεία
του.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Δεν
ακούμε και πολύ καλά νέα τον τελευταίο
καιρό και στο μέτρο που υπάρχουν,
κρύβονται και αυτά γιατί δεν θέλουν να
αντιπαρατεθούν με την συμπαγή εμφάνιση
των κακών, που με περίσσιο θράσος
ξεμυτίζουν από παντού, σαν να νοιώθουν
ότι είναι η ώρα τους για να κάνουν την
μεγάλη έφοδο μέσα στο κόσμο για να τον
κυριεύσουν. Όλο και περισσότερο
εμφανίζονται από όλες τις περιοχές της
ζωής, την πολιτική, την οικονομική, την
ηθική, την πολεμική και όλα είναι δυσώδη
και συναγωνίζονται ποιο από όλα θα
εμφανιστεί πιο αποτρόπαιο και ικανό να
διασαλεύσει την έννοια μιας τάξης, που
αποτελεί μαγική εικόνα και κατορθώνει
να απογοητεύσει ακόμα και τους πιο
δύσπιστους από τους “ονειροπόλους”
του ανθρώπινου κοπαδιού. Όμως όλοι μας
κρατιόμαστε από την χειρολαβή μιας
ανέμελης αδιαφορίας, ότι όλα αυτά είναι
περαστικά, άλλωστε περαστικοί είμαστε
και εμείς από αυτόν τον κόσμο και όσο
κατορθώνουμε να την βγάζουμε “καθαρή”,
κέρδος έχουμε αδέλφια μου. Έτσι δεν
είναι;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το
χρήμα να κυλάει με όποιο τρόπο μπορεί
και δεν βαριέσαι, δεν έχουμε και την
απαίτηση να αλλάξουμε τον κόσμο, μήπως
μπορούμε κιόλας; Τον έχουμε αναθέσει
σε άλλους να τον αλλάξουν στη κατεύθυνση
που επιθυμούν.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αυτοί
οι “άλλοι” τώρα, φαίνεται ότι έχουν
χάσει την μπάλα και επειδή δεν αναφέρονται
παρά μόνο στους εαυτούς τους και σε
όσους είναι πιο πάνω από αυτούς, μπορεί
να λένε και να κάνουν οτιδήποτε θέλουν,
επειδή γνωρίζουν, ότι η βασιλεία τους
είναι προκαθορισμένη από την επικράτεια
μιας δύναμης που βρίσκεται έξω από την
κρίση των πληβείων. Δεν μας υπολογίζουν
καθόλου και εμείς με τον τρόπο μας το
ίδιο αισθανόμαστε. Έτσι ο καθένας με
τον τρόπο του γελάει για τον άλλον, αλλά
δυστυχώς γελάει καλύτερα όποιος γελά
τελευταίος και τελευταίοι γελούν αυτοί
και όχι εμείς. Το έχουμε συνηθίσει και
αυτό, όπως και πολλά άλλα και έχει πάψει
να μας κάνει εντύπωση.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αυτό
το τελευταίο, ότι πλέον δεν μας κάνει
τίποτα εντύπωση και μπορούμε να
αποδεχτούμε τα πάντα, σαν να μην μας
αφορούν, θα πρέπει να το προσέξουμε
κάπως, διότι δεν είναι και απολύτως
υγιές. Θα έλεγα καθόλου υγιές αλλά για
να μην κατηγορηθώ ως δογματικός, αφήνω
μια χαραμάδα. Όμως επιμένω, ότι θα πρέπει
να το προσέξουμε. Διότι κάποια στιγμή
μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να μην
μας ενδιαφέρει καν αν θα καεί η Ρώμη και
εμείς να παίζουμε την λύρα μας γράφοντας
στίχους για την φωτιά. Υπερβολικό αυτό,
όμως σαν πιθανότητα παίζει. Γιατί όλα
παίζουν πλέον και ενώ κάποια είναι πιο
πιθανά από τα υπόλοιπα, ακόμα και ο
καιρός ενόσω γράφονται αυτές οι γραμμές,
αποφάσισε επιτέλους να συννεφιάσει.
Μάλλον αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο
να βρέξει, το καλοκαίρι πήρε επιτέλους
την απόφαση του να φύγει αναζητώντας
την τύχη του αλλού. Υποσχέθηκε όμως ότι
θα γυρίσει ξανά.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Για
αυτό, αδέλφια μου, χαλαρώστε όσο μπορείτε,
είναι σίγουρο ότι κανείς δεν έχει τον
έλεγχο, όλοι νομίζουν ότι τον έχουν αλλά
απατώνται. Μην ανησυχείτε και πολύ, οι
πιθανότητες είτε να βυθιστούμε, είτε
να αρμενίζουμε ανεξέλεγκτα δεν απασχολούν
κανένα στη πραγματικότητα. Ίσως μόνο
εκείνους που είναι από την φύση τους
“αγχωτικοί”. Δεν πιστεύω να είστε
τέτοιοι ;</span></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-33941848052394450452022-09-01T00:43:00.009-07:002022-12-19T15:27:29.319-08:00Ο αδελφός Λούσιους το φετινό καλοκαίρι έκανε διακοπές στη Ελλάδα.<p> </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2sd1Z-VDuQ_DOHOMr1ROhG_3zVIWNOCQpn6P_HjZAyZCDpX0eSQf8x8wCg5_6LMAD-pAIAZFBSkzo7jtsKXhOrXcxB3yBrATFsdEClpztzb6D46zt2b_LFFiOi1PrEnBcoWYO9CN_wE3SajJjWEhQAV3tPgSbRvXieeWd7Y_N--zQhtoUTYpDjeOh/s510/sea-3652697__340.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="510" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2sd1Z-VDuQ_DOHOMr1ROhG_3zVIWNOCQpn6P_HjZAyZCDpX0eSQf8x8wCg5_6LMAD-pAIAZFBSkzo7jtsKXhOrXcxB3yBrATFsdEClpztzb6D46zt2b_LFFiOi1PrEnBcoWYO9CN_wE3SajJjWEhQAV3tPgSbRvXieeWd7Y_N--zQhtoUTYpDjeOh/w373-h248/sea-3652697__340.webp" width="373" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: left;"></div></span><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Η
αλήθεια είναι ότι όλα τα προηγούμενα
χρόνια, ήμουνα βαριά “φορτωμένος” με
υποχρεώσεις. Όποιος πιστεύει, ότι το να
ασχολείσαι σε υψηλό επίπεδο με τις
υποθέσεις αυτού του πλανήτη και τους
τρόπους που μπορεί να διακυβερνηθεί
είναι ασχολία βασικά για αργόσχολους,που
δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συζητάνε
μέσα στις λέσχες τους και να εξυφαίνουν
συνωμοσίες, κάνει τεράστιο λάθος. Απλώς
δεν καταλαβαίνει το μέγεθος της ευθύνης,
που έχουμε αναλάβει. Άνθρωποι
είμαστε και μεις και όσο και αν η πλέμπα
μας θεωρεί κακούς και κατά βάση
αναίσθητους, δεν πρόκειται να απολογηθούμε
και στους υποτακτικούς μας. Το φορτίο
μας είναι μεγάλο. Αυτοί κατανοούν μόνο
τις ταπεινές ανάγκες τους και το μόνο
που κάνουν είναι να βαρυγκωμούν,
γκρινιάζοντας συνεχώς για το ένα ή το
άλλο. Δεν μπορείς να περιμένεις κάτι
καλύτερο από αυτούς. Ανθρωπάκια !!</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το
κυριότερο πρόβλημα των δικών μας
ανθρώπων, αυτών που αξίζουν να αναφέρεσαι,
είναι όταν τα σχέδια μας στραβώνουν.
Ειδικά αν είσαι από εκείνους που κάνουν
αυτά τα σχέδια και τα θέτεις με την
ατσάλινη θέληση σου σε εφαρμογή και στη
συνέχεια βλέπεις κάποια από αυτά να μην
έχουν την κατάληξη που επιδίωκες, τότε
το κόστος είναι μεγάλο. Βασικά χάνεις
“πρόσωπο”, χάνεις δύναμη, χάνεις
αξιοπιστία και αυτό δεν είναι εύκολο
να το καλύψεις στους κύκλους μας . Γιατί
οι κύκλοι μας δεν συγχωρούν εύκολα τα
λάθη. Αντιθέτως και η υπόληψη σου
μειώνεται και την ζωή σου μπορείς να
χάσεις, αν το λάθος σου είναι μεγάλο.
Αυτό όμως είναι εξ αρχής αξιολογημένο
κόστος που παίρνεις όταν παίρνεις μέρος
στα μεγάλα παιχνίδια. Δεν μπορείς να
παραπονείσαι στη συνέχεια.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τα
τελευταία χρόνια καταβάλλαμε μεγάλη
προσπάθεια από μέρους μας να συμμαζέψουμε
τις συνέπειες από την αποτυχία του
σχεδίου μας για μια ενιαία και
συγκεντρωτική διεύθυνση του πλανήτη
κάτω από μια μονο- πολική σύμπραξη Ήταν
ένα πολύ ωραίο σχέδιο, που το δουλεύαμε
χρόνια και μέχρι σε κάποιο σημείο
θεωρούσαμε ότι επιτέλους θα είχε θετική
κατάληξη. Δυστυχώς όμως δεν πήγε όπως
το περιμέναμε . Αναγκαστήκαμε να υποστούμε
μια ήττα, που τις συνέπειες της τις
πληρώνουμε στο παρόν με μια γενικευμένη
αστάθεια. Ευτυχώς δεν χάσαμε όσα
μπορούσαμε να χάσουμε, αλλά χάσαμε
αρκετά. Είμαστε αναγκασμένοι να
συνομιλήσουμε εξ ανάγκης με παίκτες,
που δεν είχαμε σε υπόληψη, αλλά που
δυστυχώς είχαν μεγαλώσει την δύναμη
τους . Δε θα επεκταθώ γιατί δεν μου είναι
και ευχάριστο.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Όπως
και να έχει μετά από χρόνια, ένοιωσα την
ανάγκη για διακοπές, ήμουνα κουρασμένος
και είχα ανάγκη να αδειάσει το κεφάλι
μου από τα καινούργια σχέδια που είχαν
τεθεί σε εφαρμογή. Σκέφτηκα λοιπόν να
πάω κάπου, που και ευχάριστα να είναι
και κυρίως να μην έρθω σε επαφή με τους
συντρόφους μου και μπλεχτούμε και στις
διακοπές μου σε συζήτηση των καινούργιων
μηχανορραφιών που εξυφαίνονται. Ήθελα
να κρατήσω απόσταση. Επέλεξα την Ελλάδα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Η
Ελλάδα είναι μια πολύ ωραία χώρα και
όλοι εμείς οι καλλιεργημένοι άνθρωποι
την εκτιμούμε για την ιστορία της. Είναι
σαφώς μια χώρα παρακμασμένη πολιτικά
και κοινωνικά δυστυχώς. Το πολιτικό της
προσωπικό ακολουθεί μια παράδοση
υποτέλειας εδώ και 200 χρόνια περίπου,
σαν κληρονομιά που της έχει μείνει από
την τουρκική κατοχή. Έχει βολευτεί σε
αυτό και για να είμαστε ειλικρινείς
βολεύει και τα διεθνή πράγματα, μια που
η Ελλάδα κατέχει μια ιδιαίτερη γεωπολιτική
θέση .Ποτέ δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα
με την Ελλάδα. Ποτέ δεν καταβάλλαμε
κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια για να τους
πείσουμε και αυτοί ποτέ δεν προσπάθησαν
να μας πείσουν. Πάντοτε είχαμε ιδιαίτερη
προτίμηση σε αυτή την χώρα, κυρίως για
τις διακοπές μας, διότι οι φυσικές της
καλλονές, είναι αντικειμενικά ιδιαίτερες. </span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ποτέ
μέχρι σήμερα δεν είχα έρθει στη Ελλάδα.
Ήθελα να περπατήσω στη Αθήνα, προτού
φύγω για τα νησιά με το γιοτ μου. Να δω
την Ακρόπολη, την Αγορά, την Πνύκα ,τα
υπόλοιπα μνημεία. Όπως και να το κάνουμε
κάτι μέσα από την αρχαία Αθήνα, με τους
φιλοσόφους να περιφέρονται, ο δήμος που
συνεδριάζει με τους πολίτες να έχουν
λόγο, οι ρήτορες, υπάρχει μέσα στη καρδιά
του καθενός από μας που ασχολούμαστε
με την σοβαρή πολιτική. Χάζευα πέρα δώθε
και γέλασα πάρα πολύ όταν κάτω από την
Ακρόπολη, είδα κάτι τύπους ντυμένους,
αρχαίους νεοέλληνες πολεμιστές, να
περιφέρονται με κράνη, ασπίδες, κοντάρια
και χλαμύδες και να αποδεικνύουν
περίτρανα το τι μηχανεύεται ένας φτωχός
άνθρωπος για να γελοιοποιήσει την ίδια
του την ιστορία, με σκοπό πιθανόν να
βγάλει ένα μεροκάματο. Η Αθήνα δεν έχει ενδιαφέρον σαν πόλη αν εξαιρέσεις τα μνημεία. Μάλλον δεν είναι καν πόλη. Ένα πολύ μεγάλο χωριό είναι, κτισμένο δίχως γούστο. "Εκπολιτισμένοι" άνθρωποι περπατούν στους δρόμους της, κυνηγώντας να ξεφύγουν από την φτώχεια που τους καταδιώκει. Μάλλον θα τους προλάβει όμως, δυστυχώς για αυτούς. Η ιστορική τους μνήμη δεν ανήκει πια σε αυτούς. Φαίνεται αυτό με μια πρώτη ματιά. Δεν υπάρχει Δήμος. Δεν υπάρχει Δημοκρατία. Δεν υπάρχει φιλοσοφία. Ένα έμπειρο μάτι τα βλέπει αυτά Είναι σαφές ότι
το πνεύμα έχει μετακομίσει από την
Ελλάδα εδώ και καιρό και ταξιδεύει κάπου
μακρυά.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Δεν
κάθισα πολύ καιρό στη Αθήνα, απογοητεύτηκα
είναι αλήθεια και λυπήθηκα, αν και δεν
επιτρέπω τέτοια συναισθήματα στο εαυτό
μου. Τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα στη
Ολυμπία και στους Δελφούς, όπου οι
ιέρειες δεν καπνίζουν πια την ιερή δάφνη
για να βγάλουν τους χρησμούς τους. Εκεί
μέσα στα αρχαία χαλάσματα, που ο χρόνος
αποδεικνύει ότι δεν φείδεται σε τίποτα
, ξαπλωμένος στη αρχαία γη, ονειρεύτηκα
τον εαυτό μου ικέτη να κάνει προσφορές
στο θεό Απόλλωνα. Ξύπνησα γρήγορα και
αλαφιασμένος πρόσταξα τον οδηγό μου να
κατευθυνθούμε εκεί που είχε αράξει το
γιοτ μου. Αυτός ο τόπος παρόλο που σε
σήψη βρίσκεται , έχει κάτι που σε
αιχμαλωτίζει, που σε κάνει να ονειρεύεσαι,
αλλά ξυπνάς και καταλαβαίνεις,
ότι θα ζήσεις τον σύγχρονο εφιάλτη της
πραγματικότητας.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Έτσι
ήταν καλύτερο να πάω προς το γαλάζιο
πέλαγος, να αναπνεύσω καθαρό αέρα, μια
που σχεδόν η μισή Ελλάδα πάλι αυτό το
καλοκαίρι καιγόταν για πολλοστή φορά, από ότι έμαθα. Κρίμα για αυτή την όμορφη φύση.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Νάμαι
λοιπόν κάτω από τον περιβόητο καταγάλανο
ουρανό στο κατάστρωμα του γιώτ,πίνοντας
τα ποτά μου και διαβάζοντας το ΠΕΡΙ
ΠΟΛΕΜΟΥ του Κλαούσεβιτς. Διδακτικό
βιβλίο. Είμαστε σε ένα διαρκή πόλεμο, πως να το κάνουμε. Ποτέ δεν έχουμε
σταματήσει να πολεμάμε, μέχρι που να
επικρατήσει κάποιος. Όταν επικρατεί,
αυτό διαρκεί για πολύ σύντομο χρονικό
διάστημα . Ποτέ η νίκη δεν είναι οριστική
και ενώ το ξέρουμε ποτέ δεν σταματάμε
να πολεμάμε. Η επικράτηση, η κυριαρχία,
το να γευτείς ότι είσαι ο απόλυτος
νικητής. Αυτό το βλέμμα θαυμασμού στα
μάτια των γυναικών, ότι είσαι ο απόλυτος
άρχοντας στο θανατηφόρο παιχνίδι. Ο
απόλυτος παίκτης.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ποτέ
δεν ξεφεύγω από αυτές τις σκέψεις .
Κάποτε ένα ψυχαναλυτής προσπάθησε
αρκετά να με πείσει, ότι έχω χάσει την
ζωή μου μέσα σε αυτές. Τον κοιτούσα και
έβλεπα μέσα στα μάτια του να κυλά η
αδυναμία , η έλλειψη της θέλησης . Τον
απέλυσα με μια αρκετά τσουχτερή επιταγή.
Φεύγοντας το μόνο που μου είπε ήταν
“Λυπάμαι”. Αμ εγώ δεν λυπήθηκα που
έχασα τον χρόνο και το χρήμα μου για να
ακούω ανοησίες.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κοιμήθηκα
με μια ξανθιά καλλονή το βράδυ στη πορεία
μας για την Ιθάκη. Δεν ένοιωσα τίποτα.
Είναι καιρός τώρα που δεν νοιώθω τίποτα
και όταν το επιχειρώ, το πρωί αναρωτιέμαι
τον λόγο που χαραμίζω τις νύκτες μου σε
άσκοπες ρυθμικές κινήσεις με άδοξο
αποτέλεσμα. Ίσως ποτέ δεν έχω νοιώσει
αυτό που λένε “έρωτα” για μια γυναίκα.
Το μόνο που με συγκινεί κάπως είναι ο
τρόπος που παραδίνονται στο ισχυρό.
Αλλά αυτό διαρκεί λίγο. Πολύ λίγο. Δεν
συγκρίνεται βέβαια με το να έχεις στα
πόδια σου τον ηττημένο εχθρό σου. Αλλά
και αυτό δεν διαρκεί πολύ μια που κάποιος
άλλος εμφανίζεται στη πολιτική αρένα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ένα
πανέμορφο φως στόλιζε το νησί, όταν
πλησιάσαμε στο λιμάνι της Ιθάκης. Ο
Οδυσσέας είχε δίκιο που ήθελε να γυρίσει
στο νησί του. Στη αγκαλιά της Πηνελόπης.
Εγώ άραγε έχω κάποιο νησί που θέλω να
επιστρέψω ; Κάποια Πηνελόπη; Καλά Πηνελόπη
ούτε να το συζητάμε, αλλά ούτε και νησί.
Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου τέτοιες
σκέψεις. Αυτές είναι σκέψεις για
αδύναμους. Όμως γιατί τις κάνω ;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: large;">Κάτοικοι
και τουρίστες χάζευαν το γιοτ με θαυμασμό.
Δεν καθίσαμε στο νησί . Πολυκοσμία .
Πήραμε την τροφοδοσία μας και ξανα
βγήκαμε στο πέλαγος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κτύπησε
το τηλέφωνο, για μέρες το είχα κλειστό.
Μόλις κτύπησε, ήξερα, ότι η ησυχία μου
πήρε τέλος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Μια
κρίσιμη συνάντηση στη Ρώμη. Το απόγευμα.
Έκτακτη. Πέρασα τις τελευταίες μου ώρες
ελευθερίας, κοιτώντας το πέλαγος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="center" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Από
το ημερολόγιο του Αδελφού Λούσιους.
“Ταξίδι στη Ελλάδα”</span></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-64170663701380379292022-07-23T11:18:00.001-07:002022-12-19T15:25:15.650-08:00Ανατροπές.<p> </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoiydQE5FceGz4DFhec0C2QI49MeVV5QRkZemUuMTkpJdiNx0_ZFKaxJTsuGjmP_YeOhvhS0kUVYPHKccGxvovP4kwW8MAyDK0iUqUiWxLY911ze2EgmQrCi83jbt7w3ndpvC6mkAETISvxEWprjUIbG85LCGch2ejazV9qZMrXdrcTRfbN1hM6Zwz/s925/31326876_573375673042591_4344887918167502929_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="925" data-original-width="750" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoiydQE5FceGz4DFhec0C2QI49MeVV5QRkZemUuMTkpJdiNx0_ZFKaxJTsuGjmP_YeOhvhS0kUVYPHKccGxvovP4kwW8MAyDK0iUqUiWxLY911ze2EgmQrCi83jbt7w3ndpvC6mkAETISvxEWprjUIbG85LCGch2ejazV9qZMrXdrcTRfbN1hM6Zwz/s320/31326876_573375673042591_4344887918167502929_n.jpg" width="259" /></a></div><div style="text-align: left;"></div><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: large;">Όταν
κάτι εκδηλώνεται, παίρνει ορατή μορφή
μέσα στη πραγματικότητα, έχει σχεδόν
πάντα μια κρυφή ιστορία, που τις
περισσότερες φορές μας διαφεύγει. Εκτός
αν είμαστε εμείς οι ίδιοι που δρούμε,
άρα γνωρίζουμε σε ένα ικανοποιητικό
βαθμό, με ποιους τρόπους, από ποιες
διαδρομές προέκυψε αυτή η εκδήλωση. Οι
εκδηλώσεις μέσα στη ζωή συνήθως έχουν
αυτό το μειονέκτημα, να μην φανερώνουν
εκείνο που τις γέννησε. Οι σκέψεις, η
θέληση, οι αποφάσεις, που έκριναν, ότι
η ιδέα που είχα μπορώ να την κάνω και
πράξη και όχι μόνο μπορώ, αλλά την
πραγμάτωσα κιόλας, όλα αυτά έχουν μια
μακρά διαδρομή, που τις περισσότερες
φορές κρατάει τα μυστικά της με ευλάβεια.
Όσοι γράφουν μυθιστορήματα ξέρουν πολύ
καλά αυτή τη διαδικασία και το πόσο
επίπονη είναι. Αυτό που γράφεται αυτή
την στιγμή, σε αυτό εδώ το μπλόγκ, δεν
γνωρίζετε από που εμπνεύστηκε, αν ήταν
προϊόν άλλων συζητήσεων, ποιες ήταν
αυτές οι συζητήσεις, αν αποσκοπεί κάπου,
ή οφείλεται σε μια σαχλή ματαιοδοξία
του γράφοντος να επικοινωνεί τις σκέψεις
του. Είναι όμως κάτι, όχι σπουδαίο στη
προκειμένη περίπτωση, που έρχεται στο
φως και κανείς δεν γνωρίζει αυτό που
το προκάλεσε και τι μπορεί να προκαλέσει
στη συνέχεια . Όμως ξαφνικά υφίσταται
και αυτό είναι κάτι που στη κλίμακα του
θα ληφθεί υπόψιν. Ελπίζω να έγινε
κατανοητό από το παράδειγμα το τι θέλω
να πω.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span>Φαντασθείτε
λοιπόν τώρα τι κύματα δημιουργούν
συμβάντα μεγαλο-κλίμακας, όπως εκείνα
που ξαφνικά εμφανίζονται μέσα στη
κοινωνία, αφορούν με τον ένα ή τον άλλον
τρόπο όλους, επηρεάζουν την ζωή τους,
και επιπροσθέτως ούτε ευχάριστα είναι,
οδηγώντας τον κόσμο τις περισσότερες
φορές σε μια μεγάλη ταλαιπωρία. Διότι
αν τουλάχιστον ένα συμβάν είναι θετικό,
είναι καλό, η διάθεση που δημιουργεί
είναι εντελώς διαφορετική. </span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Δυστυχώς,
τα πρώτα είναι πολύ πιο συχνά από τα
δεύτερα, είναι εκείνα που δίνουν το
χρώμα τους στη ζωή των ανθρώπων, τους
βγάζουν από την φυσιολογική τους κίνηση
και έχουν μακροχρόνιες επιπτώσεις. Όπως
είπαμε συνήθως προκύπτουν ανεξήγητα
και αδιευκρίνιστα και εκ των υστέρων
δημιουργούν την πρόθεση να εξηγηθούν,
αλλά ποτέ δεν εξηγούνται επαρκώς. Πολλές
εικασίες γίνονται για αυτά, που άλλες
προσεγγίζουν την αλήθεια τους και άλλες
απέχουν από αυτή. Συνήθως αυτό που μένει
είναι οι επιπτώσεις τους , με τις οποίες
ασχολούνται όλοι φυσιολογικά , διότι
κανείς δεν έχει την διάθεση να ασχολείται
με θέματα που κρύβονται στο σκοτάδι και
ίσως να είναι και επικίνδυνα για την
αντίληψη που έχει ο καθένας για την
πραγματικότητα. Όλα αυτά τα συμβάντα
τα αποκαλούμαι ανατροπές και δικαίως
τα αποκαλούμε έτσι γιατί μας ανατρέπουν
την ζωή μας δίχως την θέληση μας. Κανονικά
οι ανατροπές σε ένα κόσμο που υποστηρίζει
μετά μανίας την τάξη, αλλά βρίσκεται
σε μόνιμη αταξία, θα έπρεπε να μην
προκαλούν και ιδιαίτερη εντύπωση. Αυτό
είναι μια μεγάλη αλήθεια για τον σημερινό
κόσμο, ο οποίος όταν υπάρχει μια τέτοια
ανατροπή στη αρχή εκπλήσσεται, πολλές
φορές αγριεύει κιόλας, γκρινιάζει, στη
συνέχεια όμως την αντιμετωπίζει σαν να
μην συμβαίνει τίποτα. Δεν μιλά για αυτή,
δεν ασχολείται με αυτή, δεν ψάχνει πως
έχει συμβεί, απλώς την εντάσσει στη
καθημερινότητα και συνεχίζει την ζωή
του. Κάποιοι άλλοι θα ασχοληθούν με
αυτή, πάντοτε υπάρχουν κάποιοι περίεργοι
που χώνουν παντού την μύτη τους και λένε
στη συνέχεια αυτό που μύρισαν. Θα έχουμε
χρόνο να τους βρίζουμε μετά, λέει το
μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας, για
τα συμπεράσματα τους, κρίνοντας αφ’υψηλού
και με την καρδιά απούσα. Άλλωστε ο ίδιος
ο διάλογος με αυτούς τους ανθρώπους
σε όλες τις ανατροπές, σε όλες τις
περίεργες καταστάσεις, συνήθως μας
φέρνει μπροστά σε καινούργιες πιθανές
ανατροπές, σαν να μην μας φτάνουν όσες
ήδη έχουμε. Έτσι άστο καλύτερα, μην
μπλέκουμε περισσότερο.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: arial;"><span>Η
ανάπτυξη της ιδιωτείας στις σημερινές
κοινωνίες, παίρνει </span><span>πολύ
καλό</span><span>
βαθμό, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι
δημιουργεί ένα καινούργιο δεδομένο.
Την πεποίθηση ότι να ασχολείσαι με τον
εαυτόν σου και μόνο, είναι μια ποιότητα
που θα πρέπει να επιβληθεί, ως ωφέλιμη
και συμφέρουσα για όλους. Διότι γιατί
να ασχολείσαι με αυτό που συμβαίνει
μέσα στη κοινωνία, σε τι σε ωφελεί
πραγματικά ;Τι είναι αυτό που λέγεται
κοινωνία; Υπάρχει πραγματικά ; Ή είναι
μια εφεύρεση, μια κατασκευή, </span><span>μια
ιδέα ανόητων που ανακατεύονται εκεί
που δεν τους σπέρνουν</span><span>;
</span><span>Η
συγχωρεμένη σιδηρά κυρία της Αγγλίας,
η κυρία Θάτσερ είχε μιλήσει για αυτό το
ζήτημα και μια που η γνώμη της είχε
σημαίνουσα αξία </span><span>αναφέρουμε
όσα </span><span>είχε
πει και μάλιστα επί λέξει :</span></span><span style="font-family: arial;">“<span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span>Οι
άνθρωποι ρίχνουν τα προβλήματά τους
στην κοινωνία. Και, ξέρετε, δεν υπάρχει
αυτό που λέγεται κοινωνία. Υπάρχουν τα
άτομα – άνδρες και γυναίκες – και
υπάρχουν οι οικογένειες”. </span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span>Επίσης
η συγκεκριμένη κυρία είχε πει, ότι
μπορούσε να υπάρξει πολύ υπομονετική,
αρκεί στο τέλος να περάσει το δικό της
. Μιλάμε για </span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span>πολύ
</span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span>σοφές
κουβέντες </span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span>που
συνεισέφεραν πάρα πολύ στο δημόσιο
διάλογο με την κοινωνία της. Το πόσο το
εκτίμησαν οι υπήκοοι της, δεν χρειάζεται
να το αναφέρουμε. Πίνουν μέχρι τώρα νερό
στο όνομα της.</span></span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Κλείνοντας
αυτή την μικρή παρένθεση, έχοντας στη
σκέψη μας τις παραινέσεις της συγχωρεμένης
πρωθυπουργού, θα πρέπει να πούμε ότι
στο παρόν έχουμε πήξει από τις ανατροπές.
Η πανδημία, ο πόλεμος, η ενεργειακή
κρίση, η κλιματική κρίση, η έλλειψη
εισοδημάτων, η απίστευτη ακρίβεια, αλλά
και η πεποίθηση, ότι όλα αυτά καλά είναι
ως συμβάντα, αλλά ένα πλήθος άλλων
ανατροπών, είναι καθ’ οδόν σαν συνέπεια
όλων των προηγουμένων, θα έπρεπε ίσως
να δημιουργήσει κάποια ανησυχία </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">μέσα
στο σύνολο των αντρών, των γυναικών,
άντε και των οικογενειών. Όμως, δεν ξέρω
αν είναι η ιδέα μου, όμως τέτοια ανησυχία
δεν φαίνεται πουθενά, ίσως επειδή είναι
κλεισμένη μέσα στο σπίτι και δεν έχει
διάθεση να πάρει τους δρόμους. Αντιθέτως,
αυτοί που τους έχει πιάσει μεγάλη
ανησυχία, είναι κάποιοι άνδρες, κάποιες
γυναίκες, ίσως και κάποιες συγκεκριμένες
οικογένειες, που πιθανόν να τα έχουν
δημιουργήσει όλα αυτά και θα κληθούν
να τα αντιμετωπίσουν . Μόνο αυτοί φαίνεται
να ανησυχούν. Λογικό και αυτό. Όμως δεν
είναι κάπως παράλογο, όσοι άμεσα θα τα
υποστούν σε όλο το εύρος των συνεπειών
που αυτά επιφέρουν, να μην τους ενδιαφέρει
ή να κάνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει;
Είναι λίγο περίεργα τα πράγματα , αλλά
ας μην το ψάχνουμε και πολύ , γιατί και
η ζέστη δεν βοηθά πολύ στη σκέψη.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Α</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">ν
ξεφύγουμε λίγο από τις αρνητικές
συνέπειες των ανατροπών, μπορούμε να
δούμε την ίδια την ανατροπή ως μια
ευκαιρία. Μια ευκαιρία επανεξέτασης
των πραγμάτων εκείνων, που μέχρι χτες
διατηρούσαμε την πεποίθηση, ότι είναι
σταθερά, μόνιμα και συμπαγή. Ότι, επί
παραδείγματι, δεν θα γίνει ξανά πόλεμος
στη Ευρώπη. Θα κάνουμε πολέμους μόνο
στο εξωτερικό. Άλλο πράγμα : θα έχουμε
πάντα ρεύμα για να κάνουμε ζεστό μπάνιο.
Δεν θα κρυώνουμε γιατί έχουμε φράγκα
να πληρώνουμε την θέρμανση. Τώρα ούτε
φράγκα έχουμε,και πιθανώς ούτε θέρμανση
θα έχουμε σε λίγο. Χτες: Παίρνω το αμάξι
να πεταχτώ για τσιγάρα. Σήμερα: πάω με
τα πόδια στη δουλειά γιατί δεν έχω φράγκο
να βάλω για βενζίνη </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">και
η βενζίνη απαιτεί σχεδόν το μισθό μου.
Λίγο πιο σοβαρά</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">πράγματα
τώρα γιατί τα προηγούμενα παίζονται.
Θα πηγαίνω εγώ μπροστά και από πίσω θα
τρέχουν 5-6 ιοί</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">
</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">που
το έχουν σκάσει από τα εργαστήρια ; </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Πόσες
δόσεις εμβολίου θα κάνω τελικά ; Θα
έχουμε και φέτος καραντίνα ; </span></span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Όλο
αυτό το πλήθος των καταστάσεων που έχουν
μπει ξαφνικά στη ζωή μας, έχουν
εγκατασταθεί </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">με
τρόπο βίαιο, όμως έχουν μετασχηματισθεί
σε κάτι που δεν είναι και απαραίτητο
να συζητήσουμε για αυτό. Μια περίεργη
σιωπή έχει πέσει για όλες αυτές τις
ανατροπές. Σαν να είναι το πιο φυσικό
πράγμα στο κόσμο </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">να
ανατρέπεται η ζωή σου σε δομικό επίπεδο.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Αυτό
που συμβαίνει, δείχνει, ότι ο κόσμος
πρόκειται να αλλάξει. </span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Θα
μιλάμε για αυτόν με άλλους όρους, όρους
που στο παρελθόν αν τους αναφέραμε ,θα
μας κατηγορούσαν οι πολλοί, ότι η φαντασία
μας είναι αχαλίνωτη, όμως τώρα η ίδια η
ζωή φαίνεται, ότι γίνεται αχαλίνωτη,
τουλάχιστον όχι χαριτωμένα και ερωτικά
παιχνιδιάρικη. Αντιθέτως, στενεύει και
μαζεύεται, γίνεται γκρι και με το κεφάλι
σκυμμένο, σαν να στραγγίζει η ουσία της
από μια άγνωστη δύναμη.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">Δεν
ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε πολλά για
να την επαναφέρουμε στα συγκαλά της,
</span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;">όμως
δεν θα την αφήσουμε να μαραζώσει, σε
πείσμα όσων έχουν βαλθεί να μας πείσουν
ότι είμαστε απλώς ηλίθιοι, που δεν
αντιλαμβάνονται όσα συμβαίνουν και
κυρίως ότι δεν έχουμε λόγο για αυτά.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br /></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-54222892522207514552022-07-06T01:21:00.001-07:002022-07-06T01:21:56.481-07:00Πραγματικότητα<p> </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTjBZ7R4vnnth99OZDgABZhs_2H1gEeEhT6YuYIOoDfua-GpUKdjfoFgUFvPuSOt24Prpe7CMD0kFCNb5v0d4m7qIwN92OJPA-4VYTcptlKZOPVhqN8n9r5-irNkzoIjXgqdede7mNpEeaBRKhOUJqWwItGY9-S-yykxVNe573-pOWjU-DYXrFetqn/s641/41.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="641" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTjBZ7R4vnnth99OZDgABZhs_2H1gEeEhT6YuYIOoDfua-GpUKdjfoFgUFvPuSOt24Prpe7CMD0kFCNb5v0d4m7qIwN92OJPA-4VYTcptlKZOPVhqN8n9r5-irNkzoIjXgqdede7mNpEeaBRKhOUJqWwItGY9-S-yykxVNe573-pOWjU-DYXrFetqn/s320/41.jpg" width="300" /></a></span></div><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span></span><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14pt;">Η
Πραγματικότητα μοιάζει λίγο με την
Σελήνη. Υπάρχει μια πλευρά της που
βλέπουμε, που μιλάμε για αυτή και βγάζουμε
συμπεράσματα, που είναι συμπαγής και
ξεκάθαρη. Είναι αυτή με την οποία έχουμε
από κοινού συμφωνήσει ότι είναι τέτοια
και εκείνος που δεν την παραδέχεται
έχει σοβαρό πρόβλημα προσαρμογής μέσα
της . Στα κάθε λογής μοναστήρια, στα
ψυχιατρεία, στις φυλακές, διαβιούν όσοι
αρνήθηκαν την αλήθεια της ή τέλος πάντων
όσοι είναι παραβάτες των νόμων της. Η
Πραγματικότητα αν την σκεφτούμε
κυριολεκτικά, είναι μια ρευστή ασάφεια
, που στη ουσία παίρνει υπόσταση από
την παραδοχή μας και την συναίνεση μας
ότι υφίσταται. Στη πραγματικότητα, η
Πραγματικότητα είναι μια ρευστή
κατάσταση, που αν κληθούμε να την ορίσουμε
σαφώς, θα μπλέξουμε σε ποικίλες ερμηνείες
και θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο μια
δεν είναι , αλλά ότι ο καθένας ανάλογα
με την κατανόηση του έχει και από μία.
Είναι η σπουδαιότερη διανοητική εφεύρεση
του ανθρώπου, εκείνου του συγκεκριμένου
τύπου ανθρώπων, που βλέποντας τις δίνες
της ακατάπαυστης ροής , σκέφτηκαν ότι
καλό θα ήταν να δώσουν ένα σχήμα, μια
μορφή συγκεκριμένη, κάπου να πατήσουν
σταθερά, βρε αδελφέ, για να μην τρελαθούν.
Το κατόρθωσαν και έπεισαν και τους
υπόλοιπους και από τότε ζούμε με την
παραδοχή ότι υπάρχει και όχι μόνο ότι
υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει και τίποτα
έξω από αυτή. Είμαστε με κάποιο τρόπο
σκλαβωμένοι μέσα σε μια κατασκευή μας,
που για κάποιο λόγο θεωρούμε αναγκαία
για να μπορούμε να υπάρξουμε. Αφήσαμε
όμως και διεξόδους, μια ελευθερία στο
τρόπο που ο καθένας μπορεί να την
συλλαμβάνει και να την ερμηνεύει, πάντοτε
όμως με την παραδοχή, ότι υπάρχει.</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Άπειροι
τσακωμοί έχουν προκύψει ανάμεσα στους
ανθρώπους για την φύση της Πραγματικότητας,
αν είναι έτσι ή αλλιώς, αν θα πρέπει να
υπάρχει ένα κεντρικό αφήγημα που να την
προσδιορίζει, σε τι βαθμό επιτρέπεται
ο καθένας να την ερμηνεύει κατά το
δοκούν, ποιος θα περάσει την δική του
πραγματικότητα που είναι πιο
εμπεριστατωμένη, ποιος θα επιβάλλει
την πραγματικότητα του και θα την
καταστήσει πραγματικότητα όλων των
υπολοίπων. Στη κυριολεξία ζούμε μέσα
σε ένα αδιάκοπο πόλεμο, όπου διαφορετικές
πραγματικότητες συγκρούονται μεταξύ
τους ανελέητα για να υπερισχύσουν. Κατά
καιρούς κάποια αφηγήματα για την
Πραγματικότητα υπερίσχυσαν και απέκτησαν
μια μόνιμη και σταθερή επιρροή. Ίσως
επειδή οι άνθρωποι βαρέθηκαν να
συγκρούονται διαρκώς για κάτι τόσο
δυσδιάκριτο, προτίμησαν να κατασταλάξουν
κάπου, θέλοντας κάπως να ησυχάσουν.
Ποιος μπορεί να ξέρει;</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Το
ότι κάποια αφηγήματα περί της
Πραγματικότητας απέκτησαν μια σταθερή
παρουσία μέσα στους κύκλους της ζωής
των ανθρώπων, κατ΄ουδένα τρόπο δεν
σημαίνει όμως, ότι κατάργησαν ή ότι
επιβλήθηκαν ολοσχερώς απέναντι σε όσους
είχαν μια διαφορετική ιδέα. Επειδή
πάντοτε η ησυχία των κοινωνιών και των
ανθρώπων που ζουν μέσα τους είναι το
ιερό δισκοπότηρο κάθε κοινωνίας, οι
μάχες αυτές θεώρησαν ότι καλό είναι να
περάσουν στη σκοτεινή πλευρά της
Πραγματικότητας , εκεί όπου οι αντιμαχόμενοι
δεν θα ήταν αναγκασμένοι ούτε λόγο και
εξήγηση να δώσουν για τις πεποιθήσεις τους, αλλά
και η βιαιότητα των συγκρούσεων να μην
γίνεται και απολύτως ορατή στις κοινωνίες
που αναζητούν την ησυχία τους. Σε αυτή
την περιοχή δίνεται μεγαλύτερη ελευθερία
κινήσεων, οπωσδήποτε.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Όσοι
έθεταν με κάποιο τρόπο ζήτημα, ότι
τσακωνόμαστε για κάτι που μπορεί να μην
έχει και καμιά, εντέλει, σημασία
εξορίστηκαν από τον κόσμο, με το στίγμα,
ότι τελικά μάλλον ήταν ανόητοι και
επιβλαβείς για την ευμάρεια της κοινωνίας.
Βυθίστηκαν σε μια άβολη σιωπή, με την
πεποίθηση, ότι η κοινωνία έχοντας χάσει
τον δρόμο της , η συνεισφορά τους δεν
είχε πλέον καμιά σημασία, παρά μόνο για
όσους, είχαν την διάθεση να δουν τον
κόσμο με διαφορετικά μάτια.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Μέσα
στις κοινωνίες όμως το πρόβλημα μεγαλώνει
διαρκώς, μια που ακόμα και όταν η φύση
του προβλήματος έχει διαστρεβλωθεί σε
τέτοιο σημείο, που δεν γίνονται ούτε
καν αντιληπτές οι αιτίες μέσα από τις
οποίες έχει προκύψει, οι άνθρωποι
αντιλαμβάνονται, ότι η τάξη που έχει
ψευδώς εγκαθιδρυθεί, είναι εύθραυστη
και δεν συμφέρει κανένα. Οι κοινωνίες
λοιπόν πάσχουν από μια αρρώστια, που
δεν γνωρίζουν την φύση της. Η δυσαρμονία
όμως κάνει αισθητή την παρουσία της,
ακόμα και όλα συνωμοτούν για τη
αποκρύψουν.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Διαισθανόμενοι,
λοιπόν, οι άνθρωποι ότι υπάρχει πρόβλημα
, ολοένα και περισσότερο κλείνονται σε
ένα δικό τους κόσμο, σε μια δική
πραγματικότητα, που χάνει συνεχώς την
οποιαδήποτε σχέση μπορεί να έχει με το
κεντρικό αφήγημα. Αυτή η στάση όσο και
προβληματική μπορεί να είναι, είναι στη
τελική αναπόφευκτη, επειδή το προσωπικό
κάστρο πάντοτε υπερισχύει από το πεδίο
που είσαι πανταχόθεν έκθετος.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Στη
αθέατη πλευρά της πραγματικότητας, τα
επιτελεία παράγουν συνεχώς σχέδια . Τα
σχέδια αυτά κύριο στόχο έχουν να κρατήσουν
την Πραγματικότητα, όσο περισσότερο
μπορούν συμπαγή. Να κλείσουν τις ρωγμές
που αυτή καθημερινά υπόκειται. Το
κατορθώνουν; Όχι δεν το κατορθώνουν,
γιατί κλείνοντας μια ρωγμή εδώ, ανοίγει
ένα χάσμα πιο κάτω και ενώ ασχολούνται
τα συνεργεία να κλείσουν το χάσμα,
γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κρατήσουν
την ενότητα του αφηγήματος, που διαρκώς
επιδιώκουν να επιβάλλουν. Βλέπουν τις
άκρες του να ξεφτίζουν και όσο προσπαθούν
να τις μπαλώσουν, τόσο περισσότερο
αναγκάζονται να καταφεύγουν σε ολοένα
και πιο ανορθολογικές κινήσεις , τόσο
τα ψέματα τους γίνονται πιο υπερβολικά
.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Όμως
μια Πραγματικότητα για να μπορέσει να
έχει αξιοπιστία οφείλει να εμπνέει
ορθολογικότητα και σεβασμό, να πείθει
ότι μπορεί να κρατήσει το περιεχόμενο
της ενωμένο. Όταν αντιθέτως αφήνεται
μέσα στη ροή κινήσεων που δεν μπορεί να
ελέγξει, δεν χάνει μόνο την ισχύ της
απέναντι στους αντιπάλους της, χάνει
και την ουσία αυτού που ψευδώς καλλιεργεί.
Εν ολίγοις χάνει και τα αυγά και τα
πασχάλια. Είναι γυμνή. Μια Πραγματικότητα
που είναι γυμνή, είναι μια κατασκευή
που διατυμπανίζει σε όλους ότι είναι
ελαττωματική και άρα θα πρέπει σύντομα
να αντικατασταθεί, από μια άλλη κατασκευή
που να προκαλεί ενδιαφέρον. Όμως και
αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί οι εμπνεύσεις
δεν είναι ατελείωτες , ιδιαιτέρως όταν
δεσμεύεσαι από τα οράματα μεγαλείου,
μέσα στα οποία έχεις αναπτυχθεί. Όταν
θεωρείς ότι όλα είναι στο χέρι σου να
τα επιτύχεις και ανακαλύπτεις ότι χάνεις
διαρκώς. Τότε οι φαινομενικές σου νίκες,
μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε
καθοριστικές ήττες. Οι χολιγουντιανές
παραγωγές, κάποιες φορές καταλήγουν σε
αποτυχημένες ταινίες, που στο τέλος
όταν έρχεται ο λογαριασμός, ο σκηνοθέτης
καταλήγει άνεργος και οι ηθοποιοί
φροντίζουν να ξεχάσουν γρήγορα τις
ταινίες αυτές που έχουν παίξει.</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14pt;">Η
κατασκευή Πραγματικότητας δεσμεύει
τους εμπνευστές της στο να έχουν μόνο
νίκες. Η ήττα δεν συμπεριλαμβάνεται στο
οδηγό κατασκευής και η μοιραία συνέπεια
μιας τέτοιας εκδοχής είναι ο δημιουργόςνα θαφτεί
με το δημιούργημα του. Η αρχαία Αίγυπτος
που δοξάζεται για τις κατασκευές της,
κάτι μπορεί να διδάξει περί του θέματος.
!!!</span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
</p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
</p><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
</p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-76000658754559316982022-06-12T23:37:00.005-07:002022-12-19T15:28:48.719-08:00Στρεβλώσεις.<p> </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfX5fs_ZjovrppX-hbQeSC5pZk6SwX_fi5yOJOGvZsWuvCWDk1tNgodGOph0VrdYTBuwuUQ3LZyE2J5zrDm-KQunoC9C7oBG7F2SG8jmq9COXwm_nA2J0AefxyGx9idwkHuRXxMKdFpOI0TUYfirYZTosWK3G8r2UKBaXJfLWa6bUCVtF0wi6hPsVF/s850/272067537_10226889407561854_7571644007136864391_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfX5fs_ZjovrppX-hbQeSC5pZk6SwX_fi5yOJOGvZsWuvCWDk1tNgodGOph0VrdYTBuwuUQ3LZyE2J5zrDm-KQunoC9C7oBG7F2SG8jmq9COXwm_nA2J0AefxyGx9idwkHuRXxMKdFpOI0TUYfirYZTosWK3G8r2UKBaXJfLWa6bUCVtF0wi6hPsVF/s320/272067537_10226889407561854_7571644007136864391_n.jpg" width="212" /></a></div><br /><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αν
υποθέσουμε, ότι μέσα σε μια κοινωνία θα
πρέπει να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις,
για να κινείται αυτή η κοινωνία σε
κάποια ικανοποιητικά πλαίσια ευημερίας,
είναι απαραίτητο να γίνουν συγκεκριμένοι
αυτοί οι παράγοντες, που εμποδίζουν την
ευημερία της κοινωνίας. Σκόρπιες
διαπιστώσεις περί του θέματος, υπάρχουν
διάχυτες μέσα στη σκέψη των πολιτών του
κοινωνικού ιστού, που όλες στριμώχνονται
στενάχωρα, είναι αλήθεια, γύρω από την
μαγική λέξη Οικονομία.</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"> Η Οικονομία
πάντοτε ταλάνιζε τους ανθρώπους και
κατόρθωσε σιγά-σιγά να προσδέσει σχεδόν τα πάντα στο άρμα της, για
να φτάσουμε στη τωρινή περίοδο, που όταν
μιλάμε για ικανοποιημένους ανθρώπους,
να μιλάμε για ανθρώπους, που αποκλειστικά
είναι ικανοποιημένοι οικονομικά και
μόνο. Είναι μια στρατηγική νίκη αυτή
της Οικονομίας, που υποστηρίχτηκε με
όλα τα μέσα, θεωρητικά και πρακτικά, που
διέθετε και κατόρθωσε να καταστήσει
τον εαυτόν της, σαν την κεντρική επιδίωξη
όλων των ανθρώπων. </span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το σύστημα που διοικεί
την κοινωνία έχει ως ένα από τους βασικούς
του πυλώνες την Οικονομία, που την θεωρεί
το μεγαλύτερο του όπλο, για να υπάρχει,
αλλά και να κινεί όλα εκείνα, που θεωρεί,
ότι οφείλουν να κινηθούν. Ότι υπολείπεται, δίχως να καταργείται,
απαξιώνεται σταδιακά και αποκτά εκ των
πραγμάτων μια δευτερεύουσα σημασία.
Σήμερα σε ότι και να αναφερθείς συνήθως
δέχεσαι την ερώτηση: πόσο κοστίζει
οικονομικά, αν μπορεί να υποστηριχτεί
οικονομικά, ποιον θίγει οικονομικά, πως θα το προωθήσουμε οικονομικά,
ποιος θα πρέπει να το υποστεί στο τέλος οικονομικά.
Όλες οι πλευρές της ζωής αξιολογούνται
με γνώμονα την οικονομική τους επάρκεια.
Οι ίδιοι οι άνθρωποι ανεβάζουν την αξία
τους στο χρηματιστήριο της Οικονομίας
, αν είναι οικονομικά εύρωστοι, αντιθέτως
η μετοχή της ύπαρξης τους δεν έχει πολλή
αξία, αν η τσέπη τους είναι άδεια και
συνήθως τρύπια από τα απελπισμένα
δάκτυλα τους, που διαρκώς την πασπατεύουν
δίχως ελπίδα να βρουν κάτι μέσα της. </span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Η
αποδοχή της Οικονομίας είναι καθολική,
όχι μόνο τοπικά, αλλά και πλανητικά, αν
βεβαίως εξαιρέσουμε κάποια χωριά μέσα
στις ζούγκλες, που δεν την έχουν ακούσει
και δεν γνωρίζουν τις επιδράσεις της
μέσα στη ζωή τους. Όμως, πόσο θα αντέξουν
να ζουν έξω από το βασίλειο της; Μάλλον
λίγο ακόμα, διότι η Οικονομία διαθέτει
το χάρισμα να καταλαμβάνει τον ένα χώρο
μετά τον άλλον με χαρακτηριστική άνεση
και να τους συνδέει στη συνέχεια όλους,
με τρόπο καθοριστικό. Όπως όλες οι
αδηφάγες κινήσεις, δεν μπορεί να ανεχτεί
να συνυπάρχει αλλά θέλει να κυριαρχεί
διαβρώνοντας οτιδήποτε υπάρχει γύρω
της.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Μπορούν
οι κοινωνίες να ευημερήσουν με κεντρικό
άξονα της ζωής τους την οικονομία ; Στη
πραγματικότητα το ερώτημα έχει απαντηθεί
: Όχι. Όσο στενεύει η ευημερία μιας
κοινωνίας γύρω από ένα παράγοντα, πολύ
περισσότερο όταν εξαρτάται αποκλειστικά
από αυτόν, ένα πλήθος από τις πλευρές της
κοινωνικής ζωής διαστρεβλώνονται. Οι
εντάσεις που αναπτύσσονται μέσα από
τις οικονομικές ανισότητες απλώνουν
την επήρεια τους σε περιοχές που
φαινομενικά δεν εξαρτώνται άμεσα από
οικονομικούς παράγοντες. Αυτές οι
περιοχές έχουν ενδιαφέρον.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Όσο
πιο δύσκολα ο άνθρωπος μπορεί να έχει
μια ανεκτή διαβίωση, δηλαδή να μπορεί
να κερδίσει την επιβίωση του δίχως
αυξημένο άχθος και με περιορισμένο
κέρδος, τόσο η ευχαρίστηση για αυτό που
κάνει μειώνεται. Μια αντίδραση που
επιβεβαιώνει την διαπίστωση αυτή είναι
η λεγόμενη Μεγάλη Απόσυρση. Πλήθος
ανθρώπων σε μια πολύ γόνιμη ηλικία για
εργασία, παραιτούνται από τις δουλειές
τους με σκοπό να μην επανέλθουν ποτέ.
Αυτή η κίνηση που συμβαίνει σε χώρες
όπως η Αμερική, στη Γαλλία στη Γερμανία,
αλλά και στη Κίνα, μάλιστα στη Κίνα η
αντίδραση αυτή έχει τον χιουμοριστικό
μότο ”Είμαι ξαπλωμένος”, δηλώνει ότι
η μισθωτή εργασία παρόλη την αναγκαιότητα της, έχει αρχίσει να μην ελκύει μια σημαντική μερίδα ανθρώπων- τους υπολογίζουν γύρω στα 25 εκατομμύρια- και πως θα
μπορούσε άλλωστε. Όσοι γνωρίζουν τα
περιβάλλοντα εργασίας, τα γνωρίζουν όλοι αναγκαστικά, αντιλαμβάνονται
ότι οι συγκρούσεις ανάμεσα στους
διευθύνοντες και στους εργαζόμενους
και η πίεση που ασκείται από τους μεν
στους δε είναι αφόρητη. Στο όνομα της
παραγωγικότητας όλοι αναγκάζονται να
αυξάνουν τις ώρες που δουλεύουν μέσα
σε μια συνεχή πίεση. Αλλά και η σχέση
μεταξύ των εργαζομένων δεν είναι
καλύτερη, μια που ανταγωνισμός που
μοιραία προκαλείται, δημιουργεί συνεχώς
προστριβές. Το γεγονός ότι γίνεται όλο
και πιο δύσκολο να βρει κάποιος δουλειά
έστω και με διαρκώς χειρότερους όρους
και αμοιβές, κάνει τα πράγματα δυσβάσταχτα.
Αλλά και όταν εργάζεσαι ίσως με περισσότερο
ανεκτούς όρους, αυτό δεν σου εξασφαλίζει
ότι μπορείς να ζεις χωρίς άγχος, γιατί
οι συνθήκες ζωής σου ποτέ δεν βελτιώνονται.
Τα ιδιωτικά χρέη αυξάνουν συνεχώς, είτε
επειδή το κόστος ζωής αυξάνει, είτε από
τις άστοχες επιλογές των ανθρώπων, που για να "τραμπάρουν" την ανία της ζωής τους, καταναλώνουν αλόγιστα.</span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Η Οικονομία επιβάλλει μια μηχανιστική, μονοδιάστατη σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους και στο κόσμο μέσα στο οποίο ζουν, που καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό, τον τρόπο που βλέπουν αυτές τις σχέσεις αλλά και τον κόσμο. Στη τελική καταλήγει σε μια θλιβερή πεζότητα, που αποσαθρώνει τις ζωντανές δυνάμεις της ζωής. Ο Homo-economicus βασιλεύει σε μια περιοχή που κυριαρχείται από το Κενό. </span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αυτό
δημιουργεί μια δυσάρεστη ψυχολογία που
δεν είναι ιδιαίτερα εμφανής, ούτε λάμπει
στα φώτα της δημοσιότητας. Οι άνθρωποι
γίνονται ολοένα πιο νευρικοί, απαισιόδοξοι,
εριστικοί, ανταγωνιστικοί, με λιγότερη
αισιοδοξία στη ζωή τους. Μια κατάσταση
που μεταφέρεται αναπόφευκτα μέσα στις
οικογένειες και στις σχέσεις με το
κοντινό τους περιβάλλον. Οι σχέσεις των
ανθρώπων διαρρηγνύονται πολύ ευκολότερα
πλέον και σαν αυτό να μην ήταν αρκετό,
έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα εγκλήματα
και η ενδο-οικογενειακή βία είτε ανάμεσα
σε συζύγους , είτε των γονέων προς τα
παιδιά.
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ένα
άλλο σύμπτωμα είναι ότι ολοένα και
περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται την
βοήθεια ψυχολογικής υποστήριξης και
εξαρτώνται είτε από ναρκωτικές ουσίες,
είτε από χάπια για να μπορέσουν να
υπάρξουν. Τα φαινόμενα ακραίας βίας στα
σχολεία στη Αμερική, από ανθρώπους που
ξαφνικά “ξεφεύγουν”, γίνονται ολοένα
και πιο συχνά. Όμως δεν χρειάζεται η
Αμερική μόνο ως παράδειγμα για να
διαπιστώσουμε ότι κάτι άσχημο τρέχει,
μια που η εγκληματικότητα στη καθημερινή
ζωή έχει αποκτήσει περίοπτη θέση και
με πολλά θύματα. Συχνά είναι τα περιστατικά
δολοφονιών ανάμεσα στο υπόκοσμο, τα
οποία όμως δεν σταματούν εκεί , αλλά
αγγίζουν όλες τις περιοχές του κοινωνικού
ιστού. Το Κενό που αισθάνεται ο σημερινός άνθρωπος, τον οδηγεί στη αυτοκαταστροφή και στο έγκλημα. </span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ποτέ
οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν ήταν
ιδιαίτερα ήρεμες , ούτε ξαφνικά σήμερα
ανακαλύψαμε ότι ο άνθρωπος έχει μια
σκοτεινή όψη που όσο την τροφοδοτεί
κάνει το γύρω του περιβάλλον δυσβάσταχτο.
Όμως θα πρέπει να αναλογιστούμε, αν όπως
μας διαβεβαιώνουν, ότι ο πολιτισμός προοδεύει,
πως είναι δυνατόν να αυξάνουν αντί να
βελτιώνονται οι αρνητικές του πλευρές.
Διότι δεν μπορεί να συμβαίνουν και τα
δύο ταυτόχρονα, εκτός αν θέλουμε να
κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Το πιο
πιθανόν είναι, ούτε ο πολιτισμός να
καλυτερεύει, αλλά ούτε και οι εγγενείς
παθογένειες να εξαλείφονται είτε σε
προσωπικό, είτε σε κοινωνικό επίπεδο.
Κάποιο θέμα φαίνεται να υπάρχει.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Για
όλα αυτά ευθύνεται η Οικονομία θα ρωτήσει
κάποιος και θάχει το δίκιο του. Όχι δεν
ευθύνεται απευθείας η ίδια, παρόλο που
την στήσαμε στο τοίχο. Όμως κατά κύριο
λόγο λόγο ευθύνεται ο τρόπος που την
χειριζόμαστε και ο τρόπος κυρίως που
την χειρίζονται όσοι την έχουν θεοποιήσει
και την έχουν καταστήσει το κυρίαρχο
ζήτημα της ζωής. Η Οικονομία χρειάζεται
για να ρυθμίζει την λογιστική πλευρά
της ζωής και όπου αυτή είναι αναγκαία.
Δεν μπορεί να ρυθμίζει την ίδια τη ζωή
και μάλιστα στο σύνολο των πλευρών της.
Αυτό αποτελεί στρέβλωση και στρεβλώσεις
σε τέτοιο επίπεδο έχουν συνέπειες, που
οφείλουμε να τις λαμβάνουμε σοβαρά
υπόψιν για τις συνέπειες τους.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Επειδή
είμαστε ενάντια στη πρωτοκαθεδρία της
Οικονομίας στη ζωή, δεν σημαίνει ότι
αυτό που συμβαίνει μπορούμε να το
αλλάξουμε είτε αυτόματα είτε να
μετακινήσουμε το σημείο συναρμογής του
κόσμου προς διαφορετική κατεύθυνση. Ο
ασφυκτικός κλοιός της Οικονομίας στο
υπάρχον σύστημα αξιών, μας εξαρτά σε
μεγάλο βαθμό ακόμα και και όταν προβάλλουμε
αντίσταση. Μπορούμε όμως να μετακινήσουμε,
στο βαθμό που θέλουμε, την προσωπική
μας ματιά σε άλλες περιοχές της ύπαρξης, που για χρόνια παραμένουν υποτιμημένες,
ενώ είναι περισσότερο ουσιώδεις για το
ευ ζην μας .</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Όταν στρέφουμε την ματιά μας σε μια
τέτοια κατεύθυνση, όλα φαίνονται ελλιπή, απέναντι σε μια όλο και πιο δυσάρεστη
κοινωνική ασθένεια, ενώ τελικά μπορεί να
μην είναι έτσι.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Η
ίδια η ύπαρξη της ζωής είναι από μόνη
της τέτοια περιοχή, που μάλιστα μας
καλεί, απλώς, να την απολαύσουμε. Η πιο
ανεπαίσθητη απειλή να την χάσουμε, μας
σπρώχνει να την εκτιμήσουμε, ακόμα και
όταν αυτός ο έρωτας μεταξύ μας φαίνεται
να εξασθενεί. Μέσα στη ζωή υπάρχει η
χαρά της δημιουργίας, τα χαμόγελα, τα
χάδια, η αποκρυπτογράφηση του αγνώστου, τα
φιλιά, η γνώση, η αθωότητα της ματιάς,
που αποκαλύπτει κρυμμένους κόσμους, η
αγάπη που γλυκαίνει την καρδιά και δεν
ζητά ανταπόκριση, οι έρωτες, η επικοινωνία, ο στοχασμός του αιώνιου, η περιπλάνηση στα σοκάκια, η ανεμελιά,
η βοήθεια που μας απάλυνε τον πόνο, όταν
δεν το περιμέναμε, οι φίλοι που ευγενικά
μας συντροφεύουν, το διάβασμα ενός
βιβλίου, που μας άνοιξε κόσμους, η
ενατένιση των ουρανών, η μυρωδιά των
λουλουδιών. Τόσα και τόσα που υπάρχουν
μέσα στο κόσμο και που δίχως αυτά θα
ήταν ένα νεκρός κόσμος λογιστικής , αλλά
δίχως την μαγεία να τον μετουσιώνει.
Όλα αυτά και πολλά άλλα τα προσπερνάμε βιαστικά, πολλές
φορές τα υποτιμούμε κιόλας, νομίζοντας
ότι η δυνατότητα που θα μας προσφέρει
μια οικονομική άνεση, θα μας κάνει
περισσότερο ευτυχισμένους. Αμφιβάλλω,
μια που όσοι την κυνηγούν, είναι
σαν να κυνηγάνε ένα καρότο δεμένο στη
ουρά ενός λαγού και βλέπουν να περνάνε
από την ζωή και αυτή να τους χαμογελά
θλιμμένα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Εντέλει, πίσω από τα οικονομικά καπρίτσια και αυτούς που τα πρακτορεύουν υπάρχουν
άνθρωποι, άνθρωποι που δεν θέλουν να ζουν σε φασματικούς κόσμους, αλλά σε μια ζωή με ουσία.</span></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-91239760112941983302022-05-25T22:42:00.002-07:002022-12-19T15:32:31.630-08:00Εν υπνώσει.<p> </p><p align="left" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></span></p><p style="line-height: 115%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: arial;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5Ny3u2pJdFzOmDXzGjA7cptWFJwhVpY3ybUE7AEeXIM9OH5qfc17Olpqak2dNxupu13GMJJ2FH0NF6L_CCpFxwDBFcgHjTJd7RkAWX1IxrghRv0riQBcYPYSB7shyOZJPVJffCT0VyJ357YAQaw0SufiHg-_pl1b_iav01FyA0NLgs53lwnUsHycQ/s340/surreal-884695__340.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="240" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5Ny3u2pJdFzOmDXzGjA7cptWFJwhVpY3ybUE7AEeXIM9OH5qfc17Olpqak2dNxupu13GMJJ2FH0NF6L_CCpFxwDBFcgHjTJd7RkAWX1IxrghRv0riQBcYPYSB7shyOZJPVJffCT0VyJ357YAQaw0SufiHg-_pl1b_iav01FyA0NLgs53lwnUsHycQ/s320/surreal-884695__340.webp" width="226" /></a></span></div><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /><span><br /></span></span><p></p><p align="left" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0cm;"></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: large;"><span>Ενώ
ο κόσμος αλλάζει, πλάθοντας την μορφή
που θα πάρει τα επόμενα χρόνια, </span><span>είναι
σίγουρο ότι αλλάζει ερήμην των κατοίκων
του. Οι κάτοικοι αυτού του κόσμου, όλοι
μας δηλαδή έχουμε επιλέξει με “σύνεση”
την στάση του θεατή . Θεατές της ζωής
μας και της ζωής που διαμορφώνεται για
μας, από κάποιους που ενώ είναι και αυτοί
κάτοικοι του κόσμου, μοιάζουν με
αποσπασμένες φιγούρες, που φαίνεται να
έχουν αναλάβει τον ρόλο της διαμόρφωσης
του κόσμου και της ζωής μας. Από που
έχουν αντλήσει αυτό το δικαίωμα, είναι
μια ιστορία που φαίνεται να χάνεται στα
βάθη του χρόνου </span><span>και
ίσως κάποιοι ιστορικοί του μέλλοντος
θα δώσουν φανταστικές εξηγήσεις κάποια
στιγμή. Επί του παρόντος κανέναν δεν
απασχολεί το συγκεκριμένο ζήτημα, μια
που η εξουσία κάποιων ανθρώπων να
αποφασίζουν στο όνομα όλων των υπολοίπων,
δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανένα,
θεωρείται αυτονόητο μια που ποτέ δεν
ήταν διαφορετικά. Συνήθως είναι αυτά
τα “αυτονόητα” που είναι ο καθοριστικός
παράγοντας που οδηγεί στους πόνους και
στις καταστροφές. Ποιος όμως θα κρίνει
τέτοια πράγματα; Σίγουρα όχι ο θεατής
της ζωής. </span><span>Ο
θεατής ζει με την ενοχή, ότι κάποτε
παραχώρησε το δικαίωμα για τον έλεγχο
της ζωής του σε άλλους, επειδή του φάνηκε
πιο βολικό, τον απάλλασσε από ευθύνες
και δυσκολίες που δεν ήθελε να έχει στο
κεφάλι του. Είτε επειδή σε καίριες
στιγμές πήρε την λάθος απόφαση και στη
συνέχεια βαρέθηκε να την διορθώσει. Οι
δικαιολογίες πάντοτε υπάρχουν εκεί για
να απαλλάξει κανείς τον εαυτόν του από
τις ενδεχόμενες ευθύνες που θα μπορούσε
να έχει. </span><span>Όμως
όσες ευθύνες μπορεί να έχει το θύμα,
είναι άδικο να τις εξισώνουμε με τις
ευθύνες που κατέχει ο σκηνοθέτης -θύτης,
που και την πρόθεση έχει, αλλά και τα
μέσα για να επιτελέσει το έργο που έχει
επιλέξει.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span>Τον
κόσμο λοιπόν, με την ταπεινή μας γνώμη,
τον αλλάζουν, τον διαμορφώνουν κατά
το δοκούν, όσοι κατέχουν την δύναμη για
να το κάνουν, μια δύναμη που εντέλει
τους έχει παραχωρηθεί </span><span>και
ο τρόπος που την χρησιμοποιούν, αποσκοπεί
μόνο στο δικό τους όφελος. Όποιος έχει
διαχειριστεί υπερβολική δύναμη, γνωρίζει
πολύ καλά την γοητεία της και το πόσο
δύσκολο είναι να την απαρνηθεί. Γνωρίζει
επίσης, ότι η δύναμη έχει αυξητική τάση,
ποτέ δεν σου αρκεί όση έχεις, πάντοτε
επιδιώκεις περισσότερη και ότι στο χώρο
της δύναμης οι συνέπειες των πράξεων
σου πάντοτε δικαιολογούνται ανεξάρτητα
από τις συνέπειες που αυτές μπορεί να
έχουν. Ο όρος “παράπλευρες απώλειες”
που πολύ συχν</span><span>ά
και με ευκολία χρησιμοποιείται,
συμπυκνώνει συγκεντρωτικά την αντίληψη
ότι τη δράση μου είναι σίγουρο ότι θα
την “λουστούν” με δραματικό τρόπο
κάποιοι που δεν θα ευθύνονται και δεν
θα έχουν καμιά συμμετοχή. Αυτό μπορεί
και να σημαίνει θανάτους αθώων,
ξεσπιτώματα, καθήλωση στη φτώχεια,
διάχυση φόβου, μιζέρια, δυστυχία και
ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος ή
κάποια. Από την σκοπιά του δρώντος
</span><span>δυνατού, αυτό
πάντοτε γίνεται για κάποιο καλύτερο
μέλλον, που ποτέ δεν έρχεται,μια που
κανένα καλύτερο μέλλον δεν μπορεί να
οικοδομηθεί πάνω σε δράματα. Μέσα στο
καλύτερο μέλλον, που είναι σχεδιασμένο
μέσα στο μυαλό του ανθρώπου που κατέχει
δύναμη και είναι κομμένο και ραμμένο
στα μέτρα του, κρύβεται η μελλοντική
εξασφάλιση της δύναμης του, πράγμα που
αφορά μόνο τον ίδιο και κανένα άλλον.
Διότι η δύναμη δεν οφείλει να μοιράζεται,
αλλά να κατέχεται σε ποσότητα. Την δύναμη
δεν την ενδιαφέρει η ποιότητα μια που
η ποσότητα αποτελεί την κυρίαρχη αξία
της.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span>Η
</span><span>εξουσία της
δύναμης κυρίως ασκείται πάνω σε
ανθρώπους, σε ανθρώπους που είναι
λιγότερο δυνατοί. Στη εποχή μας αυτή η
δύναμη έχει αποκτήσει τόσες δυνατότητες,
που αποτελεί ατύπως κλάδο της επιστήμης.
Κυριολεκτικά μιλώντας, συμπεριλαμβάνει
όλες τις υπόλοιπες επιστήμες προς όφελος
της και εύκολα θα μπορούσε να ειπωθεί,
ότι όταν χρησιμοποιούμε τον όρο επιστήμη
εννοούμε αυτή. Αυτό όμως δεν χρειάζεται
να το λέμε φωναχτά γιατί η εξουσία της
δύναμης, ούτε θέλει να το παραδεχτεί
αλλά δεν την συμφέρει και να το παραδεχτεί.
Φροντίζει να είναι ταπεινή, μια που η
ταπεινότητα την εξυπηρετεί σε μεγάλο
βαθμό, επειδή έτσι </span><span>μπορεί
να δίνει έμφαση στις προθέσεις της που
υποτίθεται αφορούν το κοινό καλό που
ισχυρίζεται ότι εξυπηρετεί. Έχει ανάγκη
η εξουσία της δύναμης να εξωραΐζει την
δράση της με ένα χαρακτήρα υπερασπιστή
του καλού, του δίκαιου και του ωφέλιμου
για την ευρύτερη κοινωνία. Την κάνει να
φαίνεται ομορφότερη στα μάτια της αλλά
και στα μάτια των υπηκόων της. </span><span><span lang="el-GR">Διότι
μέσα από τις ψευδαισθήσεις αυτών που
εξουσιάζει αντλεί την δύναμη της. Όσο
αυτές οι ψευδαισθήσεις διατηρούνται
και επιφέρουν με την σειρά τους
αντιπαραθέσεις, διαμάχες, διαιρέσεις
ανάμεσα στου υπηκόους, η εξουσία της
δύναμης δεν απειλείται από τίποτα.
Αντίθετα μπορεί να συνεχίζει απρόσκοπτα
το έργο της και να ισχυροποιεί την θέση
της.</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span><span lang="el-GR">Α</span></span><span><span lang="el-GR">φού
κάναμε κάποιες υποτυπώδεις νύξεις για
την εξουσία της δύναμης ,ας ασχοληθούμε
διακριτικά με το παρόν. </span></span><span><span lang="el-GR">Που
βρισκόμαστε ; Σε μια καινούργια διευθέτηση
των ορίων της εξουσίας των μεγάλων
δυνάμεων, σε ένα πόλεμο στη Ουκρανία
,που έχει άμεση σχέση με αυτή την
διευθέτηση,σε μια έξαρση πανδημιών, σε
μια ενδεχόμενη κλιματική αλλαγή, σε μια
αυξανόμενη οικονομική κρίση, σε
ενδεχόμενη επισιτιστική κρίση,σε
ενεργειακή κρίση. Όλα αυτά σε απόλυτη
συνάρτηση του ενός με το άλλο. “Είμαστε
μια ωραία κατάσταση δηλαδή”.Συγχρόνως
κάποιοι μιλούν για την μεγάλη επανεκκίνηση
του κόσμου με την βοήθεια και της
τεχνολογικής ανάπτυξης, </span></span><span><span lang="el-GR">ενώ
για πρώτη φορά τίθεται ζήτημα και
αναβάθμισης του ανθρώπου, επίσης μέσω
της τεχνολογίας. Οι ιερείς της </span></span><span><span lang="en-US">silicon
valley</span></span><span><span lang="el-GR">
στα φόρτε τους, ονειρεύονται τον κόσμο
του κοντινού μέλλοντος, με ανθρώπους,
που δεν θα είναι ακριβώς άνθρωποι, έτσι
όπως τους ξέρουμε μέχρι τώρα. </span></span><span><span lang="el-GR">Χαράς
ευαγγέλια δηλαδή για όσους περιμένουν
με αδημονία, ότι θα παρατείνεται η ζωή
</span></span><span><span lang="el-GR">τους</span></span><span><span lang="el-GR">,
</span></span><span><span lang="el-GR">θα
εξαλειφτούν ασθένειες και ότι θα ζουν
σε ένα κόσμο, </span></span><span><span lang="el-GR">όπου
τα πάντα οργανωμένα από την τεχνολογία,
μέσω της τεχνολογίας και για την δόξα
της τεχνολογίας. </span></span><span><span lang="el-GR">Ο
μελλοντικός </span></span><span><span lang="el-GR">
μεταάνθρωπος θα είναι πολύ ικανοποιημένος
με την </span></span><span><span lang="el-GR">τεχνο-</span></span><span><span lang="el-GR">ζωή
του, </span></span><span><span lang="el-GR">που
θα οργανώνεται συγκεντρωτικά και με
ακρίβεια. Όλα αυτά βέβαια στο βαθμό που
κατορθώσουμε να αποφύγουμε κάποια
πυρηνική καταστροφή από τις κόντρες
των υπερδυνάμεων.</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span><span lang="el-GR">Δεν
είναι και πολλά όλα αυτά αν τα σκεφτείς,</span></span><span><span lang="el-GR">θα
μπορούσαμε και να πούμε χαριτολογώντας,
ενώ μας έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο.
Υπάρχουν και άλλα που δεν κάνουν τόσο
αισθητή την παρουσία τους, όχι γιατί
δεν είναι σημαντικά, αλλά επειδή ανήκουν
στη παρανοϊκή ιδιαιτερότητα των
“ευτυχισμένων” πολιτών.</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span><span lang="el-GR">Το
περίεργο είναι ότι όλα αυτά τα ζούμε με
μια παγερή απάθεια, σαν να συμβαίνουν
κάπου αλλού, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.
Έχουμε χάσει την οποιαδήποτε αντίδραση
μας στη φρίκη που μας περιβάλλει, </span></span><span><span lang="el-GR">όταν
δεν την καλλωπίζουμε με ευγενείς φανφάρες
για να μπορέσουμε να την καταπιούμε.
Καταλαβαίνεις ότι ενοχλείς όταν τα
αναφέρεις και απομονώνεσαι όταν
επιμένεις να θέλεις να τα συζητήσεις.
“Ας πούμε κάτι ευχάριστο” είναι η
ευγενική άνω τελεία για να πάμε παρακάτω
και να ξεχάσουμε προσωρινά εκείνο που
μας βγάζει </span></span><span><span lang="el-GR">από
</span></span><span><span lang="el-GR">την
αμηχανία μιας κουβέντας, που καλό θα
ήταν να λάβει τέλος. </span></span><span><span lang="el-GR">Στη
πραγματικότητα, όσοι μιλάνε για αυτά
και όσοι δεν θέλουν να μιλήσουν,
μοιράζονται την ίδια αδυναμία, μια που
μας έχει αφαιρεθεί και έχουμε αφαιρέσει
οι ίδιοι από τον εαυτόν μας, την δυνατότητα
μιας ουσιαστικής ανταπόκρισης. </span></span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span><span lang="el-GR">Τα
νήματα του κόσμου κινούνται από άλλους
. Αυτοί κάνουν τους δικούς τους πολέμους,
με τους δικούς του σκοπούς και διαμορφώνουν
τον κόσμο με την δική τους θέληση. Εμείς
είμαστε οι “παράπλευρες απώλειες”
μιας διαδικασίας, που γίνεται στο όνομα
μας, υποτίθεται για την δική μας ευημερία,
αλλά χωρίς εμάς. </span></span><span><span lang="el-GR">Μιας
που τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν
πραγματικά, αυτό που θέλαμε. Αλλά που
όμως ποτέ δεν κατορθώσαμε να αρθρώσουμε
τον δικό μας λόγο, το δικό μας έργο. Πάντα
Θεατές στο έργο κάποιων άλλων,που μας
έπεισαν ότι το έργο τους ήταν πιο
σημαντικό από το δικό μας.</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: arial;"><span lang="el-GR">Διάγουμε
εν ύπνω !!</span></span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: medium;"><span lang="el-GR">
</span></span></span>
</p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p><br /><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-20196172424306434962022-04-17T01:14:00.001-07:002022-12-19T15:34:43.005-08:00Το “πανηγύρι” των τρελών.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdilcvcH-A7R5Xq9U-Xc7EEGTToiR7rIYc0XVdYd5ELnNfc5TRysRQHVPcsHSqdonqlGwJ0xOqf9us6Gd7_hF9OkBwkoHptIJ408H_x_yRMgFgIWStW-bbrScqbPl1KCqK77IlepciD6wuV1UiIDtPdUHGY9sYzB6hFmUnjZTrgwEk5JOJ5QcSaqki/s851/124753066_10223751978528089_1462251308904196193_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="851" data-original-width="563" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdilcvcH-A7R5Xq9U-Xc7EEGTToiR7rIYc0XVdYd5ELnNfc5TRysRQHVPcsHSqdonqlGwJ0xOqf9us6Gd7_hF9OkBwkoHptIJ408H_x_yRMgFgIWStW-bbrScqbPl1KCqK77IlepciD6wuV1UiIDtPdUHGY9sYzB6hFmUnjZTrgwEk5JOJ5QcSaqki/s320/124753066_10223751978528089_1462251308904196193_n.jpg" width="212" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><br /></p><p><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: large;">Ενώ
ο πόλεμος δεν είναι μια, γενικώς, αποδεκτή
κατάσταση, ιδιαίτερα στο ευρύ πληθυσμό,
στη πραγματικότητα ποτέ δεν έπαψε να
συντροφεύει κάθε ιστορική φάση της
ανθρωπότητας. Κάθε φορά κοιτώντας προς
τα πίσω, οι άνθρωποι μιλούσαν με φρίκη
για την ύπαρξη του και για τον ατελείωτο
πόνο που αυτός άφηνε εκεί που έκανε την
εμφάνιση του. Ακόμα και για τους νικητές
των πολέμων, ο πόλεμος δεν ήταν αποδεκτή
κατάσταση, που θα έπρεπε κανονικά να
είχε αποφευχθεί, αν είχε υπάρξει
μεγαλύτερη σύνεση, όταν αντικειμενικά
φαινόταν ότι ήταν αναπόφευκτος. Βέβαια,
ούτε οι στρατοί ποτέ καταργήθηκαν, ούτε
όπλα έπαψαν να κατασκευάζονται σε
θηριώδεις ποσότητες, ούτε κανείς ποτέ
μείωσε τους εξοπλισμούς του σε αυτά.
Αντιθέτως, η βιομηχανία του πολέμου
ποτέ δεν έπαψε να ανθεί, κατασκευάζοντας
ολοένα και πιο σύγχρονα όπλα καταστροφής.
Όπλα που η εμβέλεια τους και η δυνατότητα
που έχουν να καταστρέψουν τον πλανήτη
συνεχώς βελτιώνεται σε τέτοιο βαθμό,
που προκαλεί απορία, που ακόμα εξακολουθούμε
να υπάρχουμε ως πολιτισμός. Βασικά
είμαστε ένας πολιτισμός που κυρίως
εστιάζεται στη καταστροφή και στο πως
αυτή μπορεί να είναι ολοένα και πιο
ριζική. Όμως, υποκριτικά μιλάμε όλοι με
την φρασεολογία της ειρήνης, μιας ειρήνης
που υπάρχει σαν ιδέα στα κεφάλια λίγων
ιδεαλιστών, που ολοένα και λιγοστεύουν.
Είναι μια μάσκα αυτή η φιλολογία περί
ειρήνης, που χρησιμεύει για να κρύβει
την ανάγκη μας για πόλεμο, για την επιβολή
της ισχύος μας απέναντι σε οτιδήποτε
μας αντιστέκεται. Φύση, ζώο ή άνθρωπος,
ο ίδιος ο πλανήτης στη ανάγκη. Αλλά και
στο διάστημα, που στοχεύουμε, ως κατακτητές
θέλουμε να πάμε, κραδαίνοντας τα όπλα
μας και ο θεός βοηθός για εκείνον που
θα βρεθεί στο δρόμο μας.</span></span></p><p>
</p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τα
αίτια που ένας πόλεμος ξεσπά είναι πάντα
μπερδεμένα .Σχετίζονται με το ποιος τα
αναλύει και τα συμφέροντα που υποστηρίζει.
Για χρόνια μετά οι ιστορικοί προσπαθούν
να διευκρινίσουν το γιατί και το πως .
Συνήθως οι νικητές των πολέμων εξηγούν
καλύτερα από τον καθένα τους πολέμους
.Είναι γιατί το ίδιο το αποτέλεσμα, η
νίκη τους δικαιώνει. Οι ηττημένοι ζουν
με το βάρος της ήττας. Δέχονται μοιρολατρικά
τις συνέπειες και τις ποινές που τους
επιβάλλουν οι νικητές. Με κάποιο τρόπο
οι εξηγήσεις πια δεν έχουν κανένα
ενδιαφέρον και ο πόνος που έχει προκληθεί
θάβεται στη καρδιά του καθενός και στα
νεκροταφεία των πεσόντων. Οι νικητές
κοιτούν με υπερηφάνεια αυτά τα νεκροταφεία
και οι ηττημένοι με αγανάκτηση και
οργή. Κανείς δεν ξεχνά την ήττα του, οι
νικητές όμως έχουν γιορτές που τιμούν
την νίκη τους. Όσοι “φιλοξενούνται”
μέσα στους τάφους των νεκροταφείων, δεν
έχουμε μάθει τι σκέφτονται για την
θυσία τους. Συνήθως είναι νέοι άνθρωποι
που δεν πρόλαβαν να χαρούν την ζωή τους,
τους έρωτες τους . Η ζωή τους έγινε
παρανάλωμα στη δίνη των οραμάτων, των
συμφερόντων, των αξιών και των εντολών
ανθρώπων που ποτέ δεν γνώρισαν. Αυτοί
με κάποιο τρόπο τελεσίδικο αποφάσισαν
την διάρκεια της ζωής τους.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κάθε
φορά που τελειώνει ένας πόλεμος, υπάρχει
μια περίοδος ειρήνης . Σε αυτό το διάστημα,
όλοι λένε, ότι για να διαρκέσει αυτή η
ειρήνη πρέπει να προετοιμάζεσαι όσο
καλύτερα μπορείς για ένα ενδεχόμενο
πόλεμο. Έτσι κανείς δεν πρέπει να
εφησυχάζει. Οι βιομηχανίες των όπλων
είναι εκείνες που γενικά δεν έχουν καλή
σχέση με την ειρήνη. Ο καθένας που κάνει
μια δουλειά ,πρέπει να την φροντίζει
ειδάλλως κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί
στο δρόμο και να πεινάσει. Τα εργοστάσια
που παράγουν όπλα, το ξέρουν αυτό πολύ
καλά. Είναι οι αόρατοι πατρόνες των
πολέμων, πάντα στο απυρόβλητο,αλλά και
διαρκώς χρήσιμοι σε όλους εκείνους που
βλέπουν τις διενέξεις τους να επιλύονται
με τον πόλεμο. Είναι αλήθεια, ότι οι
πόλεμοι είναι μια καλή ευκαιρία στο να
βγάλεις καλά χρήματα. Οι ευκαιρίες
πρέπει να αξιοποιούνται με κάθε τρόπο.
Άλλωστε ο πόλεμος είναι ένα πανάρχαιο
παιγνίδι ισχύος και η επιβεβαίωση αυτής
της ισχύος είναι ένα πολύ δυνατό κίνητρο
για να επιχειρήσεις πολέμους. Σε αυτό
το επίπεδο των επιλογών,ο σκοπός αγιάζει
και τα μέσα, αρκεί να είσαι ο νικητής,
για αυτό σε ένα πόλεμο όλα μα όλα
επιτρέπονται αρκεί να νικήσεις. Ο νικητής
δικαιώνεται χωρίς δεύτερη κουβέντα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ο
καλύτερος πόλεμος, σύμφωνα με την
φιλοσοφία του πολέμου, είναι εκείνος
που που έχεις νικήσει δίχως να δώσεις
μάχη. Αυτός είναι ένα πόλεμος που ο
εχθρός έχει ήδη χάσει δίχως να το έχει
καταλάβει. Η ευφυΐα των στρατηγών
κερδίζει ένα τέτοιο πόλεμο. Δεν φαίνεται
να έχει υπάρξει μέχρι τώρα ένας τέτοιος
πόλεμος. Αντίθετα, αυτό που έχουμε
γνωρίσει, είναι πολέμους όπου “οι
σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι” δυστυχώς
σε σώματα ζωντανών ανθρώπων. Μας ενοχλεί
αυτό; Ναι μας ενοχλεί. Αλλά ποιοι είμαστε
εμείς που μπορούμε να σταματήσουμε ένα
πόλεμο; Αν είμαστε περισσότερο ειλικρινείς
με τους εαυτούς μας μπαίνει και το
ερώτημα :θέλουμε να σταματήσει ένας
πόλεμος ; Μήπως τελικά δεν θέλουμε και
απλώς νομίζουμε ότι θέλουμε ; Γιατί αν
θέλουμε γιατί ποτέ δεν το κάνουμε ;
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ίσως
γιατί πραγματικά μας αρέσει ο πόλεμος.
Ίσως γιατί στη πραγματικότητα όλη η ζωή
μας είναι ένας αόρατος πόλεμος που
ονειρεύεται ένα πραγματικό πόλεμο, ίσως
γιατί δεν είμαστε τόσο φιλήσυχοι όσο
θέλουμε να πιστεύουμε. Γιατί τι σημαίνει
εντέλει η ειρήνη, σε μια καρδιά που είναι
διαρκώς ταραγμένη και δεν μπορεί ποτέ
να ησυχάσει και να βρει την ηρεμία της
; Μια κενή λέξη δίχως νόημα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αν
κάποιοι πιστέψετε ότι είμαι ειρηνόφιλος,
κάνετε λάθος. Αν πάλι κάποιοι άλλοι
πιστέψουν ότι είμαι υπέρ του πολέμου
κάνετε λάθος και εσείς. Δεν είμαι ούτε
το ένα ,ούτε το άλλο. Κατά βάση είμαι σε
σύγχυση. Μισώ τον πόλεμο ,αλλά δεν τον
έχω πετάξει από την καρδιά μου. Μου
αρέσει η ειρήνη αλλά δεν μπορώ να την
πραγματώσω. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει
από την εποχή του και από τις κατάρες
που την συνοδεύουν. Για αυτό δεν πιστεύω
ούτε τα ευχολόγια για την ειρήνη, αλλά
ούτε τα γουρούνια του πολέμου που
εκπέμπουν τα ψέματα τους και προσπαθούν
να με πείσουν για το δίκιο του πολέμου
τους. Στη ζωή μου έχω παρακολουθήσει
το δράμα των πολέμων από την τηλεόραση,
δεν έχω ζήσει τις βόμβες να σκάνε στη
γειτονιά μου και τους ανθρώπους να
πεθαίνουν δίπλα μου. Έχω ζήσει όμως τον
αόρατο πόλεμο μέσα στη καθημερινή ζωή
μου, με πολλούς τρόπους και σε πολλές
περιπτώσεις έχω συμμετάσχει. Ξέρω λοιπόν
ότι κανείς δεν είναι τόσο αθώος και
άμεμπτος,προφανώς ούτε και η αφεντιά
μου, για να ομιλεί με καθαρότητα. Αν αυτή
η καθαρότητα υπήρχε και πλειοψηφούσε,
τότε πιθανόν να μην συζητάγαμε για τους
πολέμους, αλλά το πως θα μπορούσαμε να
κάνουμε την ζωή μας πιο όμορφη και με
πιο πολύ νόημα.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Βρισκόμαστε
σε επικίνδυνο σημείο και σε αυτές τις
στροφές η περίσκεψη είναι απαραίτητη.
Δυνάμεις που επιδιώκουν την καταστροφή,
επιζητούν την συναίνεση μας στα σχέδια
τους. Υπάρχουν ίσως χειρότερα πράγματα
και από τους πολέμους. Καλό είναι να
κρατάμε τις αποστάσεις μας!!!</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
</p><br /><p></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-27188653658202912972022-03-23T00:08:00.002-07:002022-12-19T15:35:09.597-08:00Ασκήσεις ψυχραιμίας.<p> </p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: medium;"><br /></span></span></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: medium;"><br /></span></span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Arial, sans-serif"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWi3ohCMVMVHgbeWYsDCRkGoersg5x2seHHfCNcd5tbdEO10nMzEVX5xAmXMoYAxF6WS0QdOZCXBU3msBSt7xuW-loWg_MZCjzoFuVOaPfHCrPF3YIA2RbjrMUg7k9u9-ynVUpmCtYvxr-FV61-ok7YxbknR8NgzXOooKEgpuf4M177GIV6BpcF3al/s640/124834402_10223751982688193_9164679470034750369_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="466" data-original-width="640" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWi3ohCMVMVHgbeWYsDCRkGoersg5x2seHHfCNcd5tbdEO10nMzEVX5xAmXMoYAxF6WS0QdOZCXBU3msBSt7xuW-loWg_MZCjzoFuVOaPfHCrPF3YIA2RbjrMUg7k9u9-ynVUpmCtYvxr-FV61-ok7YxbknR8NgzXOooKEgpuf4M177GIV6BpcF3al/s320/124834402_10223751982688193_9164679470034750369_n.jpg" width="320" /></a></span></div><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-size: large; text-align: left;"><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span><span style="font-family: arial;">Για
πάρα πολύ καιρό, οι άνθρωποι του πλανήτη
κοιτούσαν με περιέργεια το σκοτάδι να
πλανιέται τριγύρω τους. Ανησυχούσαν,
αλλά όχι επαρκώς και όχι με δραστικό
τρόπο. Απλώς κοιτούσαν σαν κάτι να
περίμεναν. Δεν ήξεραν τι θα έβγαινε
μέσα από το σκοτάδι. Εύπιστοι όπως ήταν,
σκεφτόταν, ότι ίσως και να ανησυχούσαν
αδικαιολόγητα. Κάποιες Κασσάνδρες,
ύψωναν την φωνή τους και προειδοποιούσαν
ότι κάτι κακό έρχεται, όμως ποιος ακούει
τις Κασσάνδρες; Κανείς δεν ακούει
εκείνους που φέρνουν κακές προβλέψεις
και με αυτό τον τρόπο χαλάνε την ησυχία
της κοινωνίας, ακόμα και όταν αυτή η
ησυχία είναι εξόφθαλμα εύθραυστη. </span></span>
</p></span></span><p></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Στα
λαϊκά στρώματα, που συνήθως υποδέχονται
με άσχημο τρόπο, είναι αλήθεια, όλες τις
δονήσεις της υπόλοιπης κοινωνίας, η
ανησυχία αποκτά νευρωτικές διαστάσεις
χωρίς ποτέ να μετουσιώνεται σε μια
συνείδηση. Όταν έχεις εκπαιδευτεί για
πολύ καιρό να είσαι δούλος, με τον τίτλο
του ελεύθερου πολίτη, καταλήγεις να
μπερδεύεσαι με τους τίτλους και με την
πραγματική σου κατάσταση. Έτσι ακουμπάς
για ανακούφιση στη νεύρωση και σε μια
ατέρμονη μελαγχολία. Τα πιο προνομιούχα
στρώματα της κοινωνίας δεν έχουν χρόνο
για να ασχοληθούν με το τι συμβαίνει,
γιατί απασχολούνται κυρίως με το κυνήγι
του χρήματος, που είναι το κυρίαρχο
πάθος του πλανήτη. Ακόμα πιο ψηλά στη
ελίτ αυτού του κόσμου, η συνδιαλλαγή με
το σκοτάδι έχει γίνει καθημερινή
απολαυστική ενασχόληση. Δικαιολογημένα
βέβαια, διότι οι πρίγκιπες και οι
βασιλιάδες αυτού του κόσμου, ανέκαθεν,
το μόνο τους ενδιαφέρον είναι τα
εκλεπτυσμένα παιχνίδια της δύναμης,
που είναι τα μόνα που τους κρατάνε
ζωντανούς και σε διαρκές ενδιαφέρον.
Αυτά τα παιχνίδια βρίσκουν τον κατάλληλο
χώρο τους μέσα στο σκοτάδι, που εκ φύσεως
ευνοεί τα μυστικά, τις ίντριγκες, τις
δολοπλοκίες, την συνεχή παραμόρφωση
της πραγματικότητας. Είναι ο δικός τους
κόσμος, αποκλεισμένος ερμητικά από την
υπόλοιπη κοινωνία. Κάποια στιγμή το αποτέλεσμα αυτών των εκλεπτυσμένων
παιχνιδιών υλοποιείται μέσα στη κοινωνία. Δυστυχώς, πάντα όχι με τον
καλύτερο τρόπο.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Η
αποκρυπτογράφηση των σχεδίων της ελίτ,
που είναι αποτέλεσμα της έκβασης που κάθε φορά παίρνουν τα παιχνίδια
της, ούτε εύκολη είναι, αλλά πάντοτε
έρχεται με μια εκ των υστέρων διαπίστωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Εκδηλώνεται πάντοτε ως
τετελεσμένο αποτέλεσμα, που τις συνέπειες
του καλείται να τις πληρώσει με ακριβό
κόστος η υπόλοιπη κοινωνία και κάθε
φορά με πιο επώδυνο τρόπο. Η εξουσία πάντοτε βρίσκεται δύο βήματα μπροστά, ενώ η κοινωνία προσπαθεί να αφομοιώσει αυτό που έγινε δύο βήματα πίσω. Οι οικονομικές
κρίσεις, που βλάπτουν κυρίως τα εισοδήματα
των φτωχών και τους ανανεώνουν την
ανασφάλεια και το άγχος σε υπολογισμένες δόσεις, είναι μια ήπια μορφή
αυτής της άτυπης διαδικασίας. Οι ξαφνικοί
πόλεμοι σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, που παράλληλα δημιουργούν και οικονομικές κρίσεις, ανεβάζουν σε υψηλά επίπεδα την ανησυχία
. Δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά τους
προκάλεσε, ούτε το ποιος τους προκάλεσε,
ούτε την έκβαση τους. Αυτό που όμως
γνωρίζουμε πολύ καλά είναι την προπαγάνδα
που τους συνοδεύει, το αφήγημα που τους ερμηνεύει, τους νεκρούς τους
και τους πρόσφυγες, που περνούν μπροστά
από τα μάτια μας, με την μορφή εικόνων
που μεταδίδουν οι τηλεοράσεις. Αυτό που
μας μένει, είναι να ακούμε το θλιβερό
τραγούδι του θανάτου και τις ανοησίες
αυτών που τον πρακτορεύουν.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Προσφάτως, επειδή τα προηγούμενα
δεν ήταν αρκετά για να μας ταράξουν, μια
αμφιλεγόμενη πανδημία έπαιξε ένα πιο δραστικό ρόλο στο να
πληγούν πιο άμεσα οι πενιχρές ελευθερίες
που έχουμε μέσα στο “εργοτάξιο” της
κοινωνίας. Ανακαλύψαμε, ότι η κυριότητα
που θεωρούσαμε ότι έχουμε, ως δεδομένη
στο ίδιο μας το σώμα, δεν είναι δεδομένη
και μπορεί αναιρεθεί ανάλογα με τις
περιστάσεις, που αποφασίζουν άλλοι για
μας. Ανακαλύψαμε ότι μπορεί εύκολα να μας απαγορευτεί να βγαίνουμε από τα σπίτια μας, να ελέγχεται αυτό που δημοσιεύουμε, ότι πρέπον είναι να ακούμε τις γνώμες των ειδικών ακόμα και όταν αυτές αντιφάσκουν απροκάλυπτα μεταξύ τους.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το
περίεργο είναι, ότι λογικά, ενώ όλα αυτά
θα έπρεπε να μας ενώνουν και να μας
κάνουν να σκεφτόμαστε, ότι πραγματικά
είμαστε σε αρκετά δύσκολη θέση, ότι δεχόμαστε μια πιο εκλεπτυσμένη και ριζική επίθεση, τελικώς
μας διαχωρίζουν. Κάτι σαν μικροί εμφύλιοι
πόλεμοι αναπτύσσονται στους κόλπους
της κοινωνίας, που καθιστούν εχθρό την
απέναντι γνώμη, λες και αυτή η γνώμη
είναι η αιτία για τα δεινά που προκύπτουν.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο πραγματικός
υπαίτιος να παραμένει αλώβητος και
ανενόχλητος στο να συνεχίσει το
επικίνδυνο έργο που επιτελεί.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αυτή
η απομάκρυνση συνεχώς από το κέντρο
του πραγματικού προβλήματος δίνει την
δυνατότητα στο καθένα να πελαγοδρομεί
και εντέλει να απομονώνεται, διότι ούτε
βελτίωση βλέπει στα υπάρχοντα προβλήματα
του, αλλά ούτε πια μπορεί να αναγνωρίσει
εκείνο που τον βλάπτει αντικειμενικά.
Είναι μια σύγχυση δίχως τέλος, που έχει
σαν κύριο αποδέκτη τις σχέσεις των
ανθρώπων μεταξύ τους και την σαφή έλλειψη
επικοινωνίας. Η απομόνωση αυτή μας
οδηγεί στη διαπίστωση, ότι είμαστε
εντελώς αδύναμοι να διαφοροποιήσουμε
την κατάσταση μας. Μας
αγκυλώνει στη άποψη μας ως το τελευταίο
καταφύγιο που θα μας δικαιώσει. Ενώ δεν
μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γενικό
καταλήγουμε να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε
και στα επιμέρους. Επειδή μάλιστα οι
οποιεσδήποτε αντιπαραθέσεις προσλαμβάνουν
μια δυσανάλογη έκταση, συμπαρασύρουν
και το επίπεδο του διαλόγου και της λογικής, τα οποία ούτως ή άλλως κατρακυλάνε εδώ και δεκαετίες στη άβυσσο.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Πολλοί
διερωτώνται αν όλες αυτές οι κακουχίες,
αν και η λέξη κακουχία δεν αποδίδει
ακριβώς την πραγματικότητα, στις οποίες
μας υποβάλλουν και υποβάλλουμε και
εμείς τους εαυτούς μας, θα μπορούσαμε
να τις αποφύγουμε. Άλλοι πάλι σκέφτονται
μήπως πληρώνουμε κάποιο αμάρτημα που
δεν έχουμε καταλάβει. Κάποιο τρίτοι
πιστεύουν, ότι στη τωρινή εποχή περάσαμε
πολύ όμορφα και τώρα ήλθε η σειρά μας
να βιώσουμε τα δυσάρεστα που πέρασαν
άλλες εποχές. Κάποιοι τελευταίοι ψάχνουν
συνεχώς σε κάποιον να “ρίξουν” την
ευθύνη, ανεξέλεγκτα. Κάπου ψηλότερα η
ελίτ αυτού του κόσμου, μπορεί ακόμα να
χαμογελά, ξέροντας, ότι τίποτα ακόμα
δεν μπορεί να την απειλήσει. Αιώνες
έργου της εξουσίας έχουν αποφέρει τους
καρπούς τους. Διότι η κοινωνία που προ
πολλού έχει παραχωρήσει το δικαίωμα
να διευθύνει τη ζωή της, αφήνοντας αυτό
έργο στα χέρια μιας μειοψηφίας, ούτε
ξέρει αλλά ούτε μπορεί να το ανακαλύψει
ξαφνικά. Όταν ψάχνει για τα “όπλα” της,
αυτά τα όπλα είναι πια στα χέρια των
διαχειριστών της, που τα χρησιμοποιούν
για το δικό τους συμφέρον.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το
πέρασμα μας από αυτό το κόσμο είναι σύντομο. Ώσπου να καταλάβουμε τι
γίνεται, πως πρέπει να κινηθούμε, αν
πρέπει να κινηθούμε, αν έχουμε επιλέξει
σωστά ή λάθος, βλέπουμε την πόρτα της
εξόδου. Κανονικά θα έπρεπε να επιδιώκουμε την ζωή, όλο και περισσότερη ζωή και
όχι να ζούμε με τον κίνδυνο να κρέμεται κάθε μέρα
πάνω από τα κεφάλια μας, πνιγμένοι στα
χρέη, εραστές του πόνου, υπόδουλοι στα χέρια μιας αχρείας εξουσίας. Ακόμα και όλα
αυτά θα μπορούσαν να ήταν ανεκτά, αν μέσα σε όλα αυτά υπήρχε η προοπτική ενός καλύτερου μέλλοντος. Τι καλύτερο μέλλον όμως μπορεί να υπάρξει μέσα στη καταβύθιση στο σκοτάδι; Τι ελπίδα μπορεί να δημιουργήσει μια πορεία στη μιζέρια; Ένα τέτοιο μέλλον μπορεί μόνο να φαντάζονται με ευχαρίστηση, όσοι το όραμα των διαχειριστών της ζωής μας, έχουν την ψευδαίσθηση, ότι είναι και δικό τους όραμα. Οι υπόλοιποι διαπιστώνουν, ότι ολοένα χάνουν και τα τελευταία υπολείμματα μιας ελευθερίας, που φαίνεται να στερεύει. Η ζωή ως άλγος.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Όσο
δεν πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι μας,
μπορούμε να ελπίζουμε για το φως της
συνείδησης.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-81509274650919642812022-03-04T02:28:00.001-08:002022-12-19T15:35:35.735-08:00Ταλαντώσεις στο κενό.<p><span style="font-family: arial;"> </span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhM-u58IDjCtAeRy9o7IpHU8HhIAWhtoe7iA2EuCmxic_30o6dndXXmZAXULa_rSj96fZNeG_7Iq8L8eLGkvEVSCl7XFi-6AM7iigLujd0kBC-_1x81FdtDv4eA4tSambUJRtja8DO4utmRHta3cMIth4pYMNM9y9vBCiZ4uhvLcq07PEbahZY1vIsz=s510" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="510" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhM-u58IDjCtAeRy9o7IpHU8HhIAWhtoe7iA2EuCmxic_30o6dndXXmZAXULa_rSj96fZNeG_7Iq8L8eLGkvEVSCl7XFi-6AM7iigLujd0kBC-_1x81FdtDv4eA4tSambUJRtja8DO4utmRHta3cMIth4pYMNM9y9vBCiZ4uhvLcq07PEbahZY1vIsz=s320" width="320" /></a></div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div></span><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: large;">Όσοι
είχαν απωθήσει την πιθανότητα ενός
πολέμου μέσα στο δυτικό κόσμο, μάλλον
εξεπλάγησαν όταν είδαν τον ρωσικό στρατό
να εισβάλλει στο ουκρανικό έδαφος. Όσοι
ξέχασαν την Κύπρο και την Γιουγκοσλαβία,
μάλλον είχαν μια εσφαλμένη αντίληψη
του ποιες περιοχές ανήκουν γεωγραφικά
στο δυτικό κόσμο. Όσοι πάλι έβλεπαν μια
σειρά από χώρες σε άλλες γεωγραφικές
περιοχές να διαλύονται από τους “ευγενείς
υπερασπιστές της Δημοκρατίας και του
καλού”, να κλαίνε για την ατυχία τους,
μάλλον είχαν ταυτιστεί είτε με τις
σταυροφορίες αυτές, είτε δεν έδιναν
δεκάρα για το τι συνέβαινε, αφού ήταν
πολύ μακριά από αυτούς. Εντέλει οι
περισσότεροι, ως συνήθως, έπεσαν από τα
σύννεφα στα οποία συνήθως κατοικούν το
περισσότερο διάστημα. Στο πραγματικό
κόσμο, ακόμα και εκείνοι που δεν
ασχολούνται γενικώς με τα κοινά,
αντιλαμβάνονται ότι κανείς δεν κατεβάζει
150000 στρατό στα σύνορα μιας χώρας για
να κάνει πασαρέλα.</span></p><div class="separator" style="clear: both;">
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Γενικά,
το παρελθόν μας, το παρόν και πιθανόν
και το μέλλον μας, ευφραίνεται από το
γλυκό πιοτό της αμνησίας. Δεν πρέπει
αυτό να μας προκαλεί έκπληξη, μια που
οι εικόνες προκαλούν έντονες οπτικές
συγκινήσεις, που ξεθωριάζουν το ίδιο
εύκολα αφού γρήγορα θα τις αντικαταστήσουν
καινούργιες εικόνες επίσης εντυπωσιακές
. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις
δακρύβρεχτες λέξεις, που έρχονται να
δώσουν μια σύντομη υπόσταση στις εικόνες,
που γεννά η φρίκη της ανθρώπινης
δραστηριότητας.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: arial; font-size: large;">Ζούμε
στη επικράτεια ενός μεγάλου ψέματος,
που γεννά συνεχώς επιμέρους ψέματα και
κατορθώνει να διαβρώνει την μνήμη και
την στοιχειώδη επίγνωση του πλαισίου
μέσα στο οποίο ζούμε. Μέσα στο μεγάλο
ψέμα, όλα εξορίζονται με χαρακτηριστική
ευκολία, ακόμα και ο θάνατος, στο
περιβάλλον μια ατελείωτης ασυνειδησίας,
που διατηρεί το προνόμιο να ορίζει το
νόμιμο από το άνομο, το σωστό από το
λάθος , το ψεύτικο από το αληθινό. Μέσα σε αυτό τον κόσμο, το δίκιο
σου αποκτά υπόσταση μόνο όταν είναι
συγχρονισμένο με το κυρίαρχο ψέμα,
ειδάλλως δεν υφίσταται και θα πρέπει
να υποστείς τις συνέπειες, όταν έχεις
και την παραμικρή διάθεση να το
υποστηρίξεις.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Είναι
άραγε πολύ εξτρεμιστικό να υποστηρίξουμε,
ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο το κρυμμένο
μυστικό είναι, ότι η Δύναμη είναι η
κυρίαρχη αξία του ; ότι ο δυνατός
δικαιούται και ο αδύναμος οφείλει να
υποστεί το οτιδήποτε ; Παντού και στα
πάντα; Όμως ποτέ αυτό δεν λέγεται καθαρά,
γιατί ενώ όλοι ζούμε με αυτή την
διαπίστωση, συγχρόνως, είναι η μοναδική
διαπίστωση που οφείλουμε να την ξεχνάμε
συνεχώς, ιδιαιτέρως όταν είμαστε οι
αδύναμοι. Οι δυνατοί αυτού του κόσμου
όμως είναι το μόνο πράγμα που δεν ξεχνούν
ποτέ. Αντιθέτως, η επέκταση της δύναμης
τους είναι αποκλειστικά ο σκοπός της
ζωής τους. Ο εφιάλτης του δυνατού είναι
η απώλεια της δύναμης. Στη επικράτεια
της δύναμης, η ανάδειξη της αδυναμίας
του αντιπάλου είναι το βασικό μέλημα
στη επικράτηση. Είναι το κυρίαρχο όπλο
της προπαγάνδας, που για να μην φανερώσει,
ότι όλα γίνονται απλώς για την απόκτηση
όλο και μεγαλύτερης δύναμης, προσπαθεί
να ντύσει την δραστηριότητα της με
ευγενικούς σκοπούς. Έτσι είναι αναγκασμένη
να εμφανίσει τον αντίπαλο της σαν το
απόλυτο κακό που ξαφνικά θέλει να
κυριεύσει τον κόσμο. Ενώ στη πραγματικότητα
την ίδια αξία μοιράζεται, τους ίδιους
στόχους έχει. Οι δυνατοί αυτού του κόσμου
στη πραγματικότητα έχουν το ίδιο ακριβώς
πρόσωπο που επάνω έχει χαραχτεί η
ατελείωτη αγωνία της δραστηριότητας
τους. Να αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερη
δύναμη. Σε αυτή την πυραμίδα που είναι
από τα πανάρχαια χρόνια ποτισμένη από
το αίμα των ανθρώπων που θυσιάστηκαν
στις επιδιώξεις τους, ο δυνατός κάθεται
στη κορυφή και ατενίζει το βασίλειο του
. Ένα βασίλειο νεκρών ψυχών. Απολαμβάνει
μια κούφια ικανοποίηση, αφού τα σμήνη
των λιγότερων δυνατών μάχονται ανελέητα
σε όλες τις βαθμίδες της πυραμίδας, για
να αναρριχηθούν στη υψηλότερη θέση, που
θα τους δώσει μεγαλύτερο πλεονέκτημα.
Στη ουσία, στη επικράτεια της δύναμης,
η έννοια της ειρήνης δεν υφίσταται, παρά
μόνο προσχηματικά, μια που ο πόλεμος
είναι εκ των πραγμάτων η κυρίαρχη συνθήκη
για να υπάρχεις.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span><span lang="el-GR">Στο
στρατόπεδο των αδυνάτων τώρα τα πράγματα
γίνονται ολοένα και πιο απελπιστικά.
</span></span><span><span lang="el-GR">Στις
περιόδους που οι δυνατοί έχουν αποφασίσει
ότι ο κόσμος πρέπει να μοιραστεί εξαρχής,
άρα και οι συγκρούσεις θα παίρνουν ένα
χαρακτήρα καθημερινότητας, οι κραυγές
για την ειρήνη οφείλουν να μην διαλέγουν
στρατόπεδο, για να βρίσκονται πιο κοντά
στο εκάστοτε νικητή. Γιατί τότε αυτές
οι κραυγές για ειρήνη, είναι </span></span><span><span lang="el-GR">κρυμμένες</span></span><span><span lang="el-GR">
ζητωκραυγές για τον ενδεχόμενο νικητή
της σύγκρουσης. </span></span><span><span lang="el-GR">
Κανένας πόλεμος δεν σταμάτησε, επειδή
κάποιοι βροντοφώναξαν ότι πρέπει να
υπάρχει ειρήνη, είτε επειδή αναγνώρισαν
το δίκιο της μιας ή της άλλης πλευράς.
Οι πόλεμοι πάντοτε σταματούν όταν
κάποιος από τους δυνατούς ηττήθηκε, ή
αυτά που έχανε ήταν περισσότερα από
εκείνα που κέρδιζε. Σε αυτές τις
περιπτώσεις ανακ</span></span><span><span lang="el-GR">α</span></span><span><span lang="el-GR">λ</span></span><span><span lang="el-GR">ύπτουν
ξαφνικά</span></span><span><span lang="el-GR">
όλοι, ότι </span></span><span><span lang="el-GR">πρέπει</span></span><span><span lang="el-GR">
να κάνουν ειρήνη, που στη ουσία </span></span><span><span lang="el-GR">είναι</span></span><span><span lang="el-GR">
μια μορφή εκεχειρίας και προετοιμασίας
για την επόμενη σύρραξη. Οι στρατοί και
οι πληβείοι έχουν ανάγκη από παύσεις
για να λειτουργήσουν τα ευεργετικά
συμπτώματα της αμνησίας, ούτως ώστε να
διατηρούνται φρέσκοι και δυναμικοί στη
επόμενη σύγκρουση. </span></span><span><span lang="el-GR">Μπορεί
ποτέ να μην έχουμε βρεθεί </span></span><span><span lang="el-GR">κοντά
</span></span><span><span lang="el-GR">σε
</span></span><span><span lang="el-GR">μια</span></span><span><span lang="el-GR">
διαρκή </span></span><span><span lang="el-GR">επιδίωξη</span></span><span><span lang="el-GR">
</span></span><span><span lang="el-GR">του
να έχουμε πραγματικά ειρήνη</span></span><span><span lang="el-GR">,
όμως σε διαρκή πόλεμο βρισκόμαστε
συνεχώς, ακόμα και όταν δεν το κατανοούμε.
Γιατί για να επιδιώκεις την ειρήνη,
οφείλεις </span></span><span><span lang="el-GR">
</span></span><span><span lang="el-GR">να
απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από
την επιρροή που ασκεί η δύναμη και η ανάγκη για κυριαρχία</span></span><span><span lang="el-GR">,
</span></span><span><span lang="el-GR">όχι
φαινομενικά, αλλά ουσιαστικά. Πως όμως
απομακρύνεσαι από την επιρροή της
δύναμης, όταν το ιδεώδες της έχει κάνει
αποίκιση στον εαυτό σου; </span></span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span><span lang="el-GR">Θέλεις</span></span><span><span lang="el-GR">
να είσαι </span></span><span><span lang="el-GR">από
εκείνους</span></span><span><span lang="el-GR">
που θα παλέψ</span></span><span><span lang="el-GR">ουν</span></span><span><span lang="el-GR">
για να αναρριχηθ</span></span><span><span lang="el-GR">ούν
</span></span><span><span lang="el-GR">
στη κορυφή της πυραμίδας αποκτώντας
ολοένα και περισσότερη δύναμη, </span></span><span><span lang="el-GR">που
θα την ασκ</span></span><span><span lang="el-GR">ούν</span></span><span><span lang="el-GR">
σε όσους είναι σε θέση αδυναμίας ; </span></span><span><span lang="el-GR">Ή
θ</span></span><span><span lang="el-GR">έλεις
να βάλεις τέλος στη μάχη που μαίνεται
στο ίδιο σου τον εαυτό για την απόκτηση
δύναμης και να παραμερίσεις και όσους
προσπαθούν με χιλιάδες τρόπους για να
σε ωθήσουν στο άρμα της; </span></span><span><span lang="el-GR">Ο</span></span><span><span lang="el-GR">φείλεις
να δώσεις μια απάντηση πρώτα στο εαυτό
</span></span><span><span lang="el-GR">σου</span></span><span><span lang="el-GR">.
Κανείς δεν πρόκειται να σε βοηθήσει σε
ότι αποφασίσεις, ούτε </span></span><span><span lang="el-GR">κανείς
θα απαλύνει </span></span><span><span lang="el-GR">τους
κόπους που θα παρουσιαστούν στο δρόμο
σου. </span></span><span><span lang="el-GR">Θα
συναντηθείς με όσους μοιράζονται την
απόφαση σου και θα έχεις απέναντι σου
όσους έχουν κρίνει διαφορετικά. Το πως
θα τους αντιμετωπίσεις θα είναι προϊόν
αυτού που έχεις αποφασίσει.</span></span><span><span lang="el-GR">
</span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">Στη
τελική, αν η αιτία ενός πολέμου είναι η
δίψα για δύναμη</span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">,
</span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">το
τέλος ενός πολέμου είναι μια άλλη δύναμη
που είναι αποτελεσματικότερη από την
πρώτη. </span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">Φαύλος
κύκλος, που πουθενά δεν περιλαμβάνει
δραστικά την ειρήνη, παρά μόνο σαν
αποτέλεσμα σύγκρουσης δύο δυνάμεων,
</span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">που
κάποια </span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">από
τις δύο</span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">
αναπόφευκτα θα ηττηθεί.</span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">
Για να αποφύγεις </span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">όμως
</span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">ριζικά</span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">
ένα πόλεμο απαιτείται η ανάπτυξη της
συνείδησης και της αγάπης, προϋποθέσεις
απαραίτητες για να παραχθεί ειρήνη.
</span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">Αυτό
αφορά όχι μόνο τα εμπλεκόμενα μέρη, αλλά
όλη την κοινωνία και τον καθένα από τα
μέλη της ξεχωριστά. Ειδάλλως, το μίασμα
του πολέμου και της ανάγκης για κυριαρχία
που κρύβεται μέσα του, θα διαχυθεί μέσα
στη κοινωνία και θα αναπαραχθεί με
πολλές μορφές αναζωπυρώνοντας όλες τις
αντιθέσεις </span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">που
υπάρχουν μέσα στη κοινωνία.</span></span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span><span lang="el-GR">Σε
ότι και αν έχουμε αποφασίσει στη ζωή
μας είναι δύσκολο να μην συναντήσουμε
τον πόλεμο </span></span><span><span lang="el-GR">σε
κάποια μορφή του</span></span><span><span lang="el-GR">,
μια που “</span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR"><b>Πόλεμος
πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς.
Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε
ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε,
τους δε ελευθέρους.”</b></span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">όπως
είπε και ο σοφός Ηράκλειτος και μάλλον
κάτι είχε καταλάβει </span></span></span><span style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal;"><span><span lang="el-GR">για
το αναπόφευκτο του πράγματος.</span></span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br />
</span></p>
<p align="left" style="font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><br />
</span></p></div><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /><br /></span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-size: large; text-align: left;"> </span></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-47252325681404290192022-02-21T01:19:00.000-08:002022-02-21T01:19:17.231-08:00Ασκήσεις ανισορροπίας.<p> </p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEidOJ_U0jIhTGnQmobTT3VQMpPu4YHiFzy4fd2PW6ViKBRG7wi2VWGMvjSIvjtm9CUmub1PqWnySoBtAuKKx-5qOPu1aIargn0y2FqbLM15zs2uBF1ad-HaqykK_41XBSsa-rDaUidsUtjpdQjWbiMcyn-3UHvsHzfmLKldgfbI9rslSYSt0f3O-X6D=s480" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="480" height="227" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEidOJ_U0jIhTGnQmobTT3VQMpPu4YHiFzy4fd2PW6ViKBRG7wi2VWGMvjSIvjtm9CUmub1PqWnySoBtAuKKx-5qOPu1aIargn0y2FqbLM15zs2uBF1ad-HaqykK_41XBSsa-rDaUidsUtjpdQjWbiMcyn-3UHvsHzfmLKldgfbI9rslSYSt0f3O-X6D=s320" width="320" /></a></div><span style="font-family: arial; text-align: left;"><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><span style="font-family: arial; text-align: left;"><br /></span></p></span><p></p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">Φαίνεται
ότι κανένα από τα μαθήματα που μας έχει
δώσει η ιστορία, δεν έχουν εντυπωθεί
στη συνείδηση μας. Η μάχη που αδιάκοπα
μαίνεται μέσα στη ψυχή της κοινωνίας
εν συνόλω, υλοποιείται με τον πλέον ωμό
τόπο ανά πάσα στιγμή και με την
παραμικρότερη αφορμή σε όλα τα επίπεδα,
σαν να προσπαθεί να βρει μια καταστροφική
διέξοδο, που την έκβαση της προσποιούμαστε
όλοι ότι δεν την βλέπουμε.</span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ζούμε
σε μια παρατεταμένη ανισορροπία σε όλα
τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής,
εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα σύστημα που
το βασικό του χαρακτηριστικό και αξίωμα
είναι η Δύναμη που ασκεί μια περιορισμένη
μερίδα του ανθρώπινου δυναμικού, σε
βάρος του συνόλου της κοινωνίας. Αυτό
είναι το κυρίαρχο μοντέλο μας, ένα
μοντέλο που παρόλο είναι η μήτρα όλων
των κακών, βρίσκει υπόσταση και
επιβεβαιώνει την μακρόχρονη ύπαρξη
του, όχι μόνο γιατί έχει επιβάλλει την
αλήθεια του σαν την μοναδική αλήθεια
όλης της κοινωνίας, αλλά και γιατί
δυστυχώς βρίσκει ανταπόκριση μέσα στις
καρδιές των ανθρώπων που εξουσιάζει.
Όλοι είμαστε μέρος του, ο καθένας με τον
τρόπο του και με το μερίδιο ευθύνης που
του αναλογεί . Ένας ατέρμονος φαύλος
κύκλος, ένας γόρδιος δεσμός, που δημιουργεί
ένα κοινωνικό ιστό άρρωστο, που μη
έχοντας συνείδηση της αρρώστιας του,
δεν αναζητά την ίαση του, αλλά προτιμά
να σκέφτεται ότι περνά “ευχάριστα”.
Ενδιάμεσα από αυτά τα “ευχάριστα”
διαλείμματα, όπως είναι αναπόφευκτο
προκύπτουν συνεχείς αναποδιές. Αναποδιές
που ενώ μας καταβάλλουν σχεδόν όλους,
αντιμετωπίζονται με μια ρηχή φιλοσοφική
διαπίστωση ότι “έτσι είναι η ζωή και
πως να την αλλάξεις”, λες και η ζωή έχει
συστατικό τον πόλεμο, τον βιασμό, την
οικονομική εξαθλίωση, την καταπίεση,
το ψέμα ή τη αδικία. Αλλά ακόμα και αν
τα είχε, που δεν τα έχει, οι άνθρωποι
ντύνουν την ζωή με τις πράξεις τους, με
τρόπο ώστε να γίνεται ολοένα και πιο
αφόρητη.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Αφού
ολοένα και πιο πολύ απομακρύνεται το
“όραμα μιας πεφωτισμένης εξουσίας” ο
μύθος της οποίας κυκλοφορεί μόνο στους
κύκλους της ίδιας της εξουσίας και
πουθενά αλλού, το βάρος έρχεται να πέσει
στις πλάτες όλων των υπολοίπων, που
βλέπουν τις ζωές τους να γίνονται έρμαια
στα χέρια ανθρώπων που και ανίκανοι
είναι αλλά και επικίνδυνοι. Δεν μπορείς
αιώνια να κατηγορείς όσους έχουν εκ των
προτέρων αποφασίσει τον δρόμο τους και
δεν δεν ενδιαφέρονται για κανέναν άλλον
παρά μόνο για τα συμφέροντα τους. Ούτε
επίσης μπορείς να κατηγορείς εκείνους
οι οποίοι είναι οι μόνιμοι υποστηρικτές
τους, γιατί αρκούνται στα ψίχουλα που
πέφτουν από τα τραπέζια των πριγκίπων.
Μπορείς μόνο να κατηγορείς τον εαυτόν
σου για όλες εκείνες τις φορές, που είναι
περισσότερο από αρκετές, που δεν είχες
την οξυδέρκεια να αντιληφθείς ότι οι
παγίδες που είχαν στηθεί, είναι οι ίδιες
παγίδες που θα μπορούσες εύκολα να είχες
στήσει εσύ, εγώ, αυτός, αυτή για άλλους,
αλλά απλώς δεν είχες την δυνατότητα και
την δύναμη για να το κάνεις. Είναι εύκολο
και ανακουφιστικό να τοποθετείς τον
εαυτόν σου πάντα στη φωτεινή πλευρά
των πραγμάτων, θεωρώντας ότι η σκοτεινή
πλευρά αφορά μόνο κάποιους άλλους και
ποτέ τον εαυτό σου. Έτσι αυτή η
αυτο-παγίδευση, η έλλειψη της επίγνωσης
για τις σκοτεινές περιοχές της ύπαρξης
μας, είναι ο καλύτερος δρόμος για μια
σωρεία λαθών μέσα και έξω από μας, που
συνεχώς αντανακλώνται μέσα στη κοινωνία,
οδηγώντας την ίδια την ζωή όλων μας σε
πολύ περίεργα μονοπάτια.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Για
όσους αρνούνται να κατανοήσουν πρέπει
να ειπωθεί, ακόμα και αν αυτό ακούγεται
δυσάρεστο, ότι μέσα σε αυτό τον κόσμο ο
άγγελος και ο δαίμονας κατοικούν μέσα
στη καρδιά του όλων μας και παίρνουν
την μορφή εκείνου που ταΐζουμε περισσότερο.
Ο Σωκράτης δικαιώνεται διαχρονικά και
συνεχώς, μια που η γνώση του ποιοι
πραγματικά είμαστε είναι ο μοναδικός
τρόπος για να ξεκινήσουμε το ταξίδι της
καλυτέρευσης και του εαυτού μας αλλά
και του κόσμου γύρω μας. Ένα ταξίδι που
η κάθε στιγμή έχει σημασία όχι μόνο για
το ότι την ζούμε αλλά και γιατί οι
επιλογές που κάνουμε δείχνουν αυτό που
είμαστε στο εαυτό μας αλλά και στους
άλλους. Μέσα σε αυτό το επίπονο ταξίδι
επίγνωσης, τα λάθη και τα σωστά, οι
ψευδαισθήσεις και οι παγίδες που ο
εαυτός μας και οι άλλοι βάζουν στο δρόμο
μας, οι δοκιμασίες που μας κουράζουν
και η χαρά που αποκομίζουμε όσο προχωράμε,
όλα αυτά και πολλά άλλα είναι τα πολύτιμα
προσόντα μας για να συνεχίζουμε τη
πορεία μας στη μετατροπή του τέλματος
σε μια συνειδητή εξέλιξη. Ποιο το όφελος
να υπάρχει μια υδροκέφαλη πρόοδος εδώ
ή εκεί , αν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν
κατορθώνει να αποτινάξει τα κομμάτια
του που τον καθηλώνουν; Η τεχνολογική
μας ανάπτυξη απαλύνει τον πόνο ενός
βιασμού, μιας κακοποίησης, ενός άδικου
και ηλίθιου θανάτου μιας ζωής; Ή μήπως
γλυκαίνει το δράμα των απόκληρων αυτού
του κόσμου που βλέπουν καθημερινά την
ζωή τους σαν ένα διαρκές δράμα;</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>Θέλουμε
πραγματικά να ζούμε με τέτοιο τρόπο ;
Αν ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα θαυμαστό,
όπως πολλοί ισχυρίζονται και δεν είναι
εύκολο να προσβάλλεις αυτό το ισχυρισμό
ακόμα και αν συνυπολογίσεις τις κακές
του συμπεριφορές, ικανό για το καλύτερο
και το χειρότερο, αξίζει να ξοδεύει την
ζωή του ενισχύοντας μόνο την αρνητική
όψη; </span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όσοι
ισχυρίζονται ότι ο κόσμος μπορεί να
αλλάξει δίχως να αλλάξει ο ίδιος ο
άνθρωπος, η ίδια η ιστορία του ανθρώπου
τους έχει διαψεύσει. Ο άνθρωπος πολλές
φορές εξεγέρθηκε και επαναστάτησε
απέναντι στου δυνάστες του. Έφερε
βελτιώσεις, αλλά πραγματικά το τοπίο
δεν άλλαξε ριζικά. Όσοι επίσης πιστεύουν
ότι η προσωπική αυτο-βελτίωση του
ανθρώπου είναι η οδός της σωτηρίας,
είδαν ασκητές να γεμίζουν τις ζούγκλες
και τα μοναστήρια, είδαν ανθρώπους να
αγιάζουν και να θλίβονται για μια
κοινωνία που ζει μέσα στο πόνο. Οι
επαναστάτες και οι μοναχοί όμως είδαν,
ότι το κακό και το καλό είναι μέσα και
έξω και κάποιοι από αυτούς κατάλαβαν
ότι ο αγώνας είναι διμέτωπος . Το μέσα
και το έξω, η κοινωνία και ο άνθρωπος
δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους δρόμους
τους. Ο δρόμος τους είναι ένας και ο
αγώνας τους είναι ένας αγώνας που σαν
τον Ιανό, βλέπει και την εσωτερική
βελτίωση του ανθρώπου και την αλλαγή
του υπάρχοντος κόσμου από τα δεινά που
τον καταδυναστεύουν και από τους
ανθρώπους που με εμμονή ενισχύουν αυτά
τα δεινά.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Κάποια
στιγμή οι ανθρώπινες υπάρξεις εξαντλημένες
από την δίχως νόημα ζωή τους θάρθουν
κοντά με τον εαυτόν τους και με τους
συνανθρώπους τους αντιλαμβανόμενοι
ότι αφού θα καθαρίσουν την σκόνη του
αρνητικού εαυτού τους, θα μπορέσουν να
ζήσουν σε μια κοινωνία που ακόμα και αν
δεν είναι ποτέ τέλεια, θα προσπαθεί να
αναζητά την αναβάθμιση της, εξετάζοντας
καθημερινά το επίπεδο της χαράς της, το
επίπεδο της δικαιοσύνης της, το επίπεδο
της ευημερίας για τους πολίτες της.</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">Ίσως,
εντέλει, να αξίζει να οραματιστούμε
ένα τέτοιο άνθρωπο μέσα σε μια τέτοια
κοινωνία!!!</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3965034205627168656.post-55622359424903243062022-01-20T03:40:00.006-08:002022-01-20T07:59:14.343-08:00Αντανακλάσεις.<p> </p><p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEijhPIcf5CxvhaMWI4Hlo3k2FUuFOInWRvJvJZk9J4cPGoV9d8f8Cj0vVIWfLgyN7DDeA9mBFZoZhv2SEn_veV9qv3m4t3vfcsTMJCEqlU6fWk_GPRm-ig5DFimcDwkb6j56qAroaeReJPVMhS2KAYLZgCV3dAx-aNxULaV6kbCPFbAIrSxyOWcjFOn=s570" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="321" data-original-width="570" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEijhPIcf5CxvhaMWI4Hlo3k2FUuFOInWRvJvJZk9J4cPGoV9d8f8Cj0vVIWfLgyN7DDeA9mBFZoZhv2SEn_veV9qv3m4t3vfcsTMJCEqlU6fWk_GPRm-ig5DFimcDwkb6j56qAroaeReJPVMhS2KAYLZgCV3dAx-aNxULaV6kbCPFbAIrSxyOWcjFOn=s320" width="320" /></a></div><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial; text-align: left;">…</span><span style="font-family: arial; text-align: left;">.Ενώ
τα πουλάκια πετούν από κλαδί σε κλαδί
χαριτωμένα
αυτή την κρύα
αλλά ηλιόλουστη μέρα, στη άλλη άκρη,
εκείνη της πραγματικότητας των ανθρώπων
είναι σίγουρο
ότι ελάχιστοι “πετούν” από την χαρά
τους. Σε μια κοινωνία που νοσεί κυριολεκτικά
και μεταφορικά, η χαρά της ζωής εξασθενίζει
ολοένα, καθώς το
ισοζύγιο ανάμεσα στο γέλιο και κλάμα
γέρνει επικίνδυνα προς την μεριά του
κλάματος. Όμως η ζωή των ανθρώπων έχει
συνηθίσει να περνά από ανάλογες
διακυμάνσεις, ανάμεσα σε περιορισμένες
στιγμές ευτυχίες, που τις διαδέχονται
εκτεταμένες περίοδοι δυσχερειών. Αυτό
δεν είναι πρόβλημα, μια που όλοι έχουμε
δυστυχώς αντιληφθεί, ότι κυρίως μέσω
δυσκολιών προχωράμε την ζωή μας, παρ
όλη τη δυσαρέσκεια μας για την διαπίστωση
αυτή. Το ότι
το έχουμε εμπεδώσει όμως, δεν μας βοηθά
και πολύ στο να μετριάσουμε την ενόχληση
που αυτό μας δημιουργεί και αυτό είναι
κάπως περίεργο, μια που σχεδόν όλοι
έχουμε μια υπόγεια πεποίθηση, ότι δεν
είμαστε ακριβώς πλασμένοι
για να είμαστε
δυστυχισμένοι. Ή τουλάχιστον, ότι δεν
θα έπρεπε να είμαστε τόσο μόνιμα
διαβιούντες μέσα σε δυστυχισμένες
καταστάσεις.</span></span><p></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>Έτσι
συχνά καταφεύγουμε σε </span><span>φευγαλέες
φιλοσοφικές ενατενίσεις, που αποσκοπούν
στο να μας δώσουν μια ερμηνεία για την
κατάσταση μας και που συνήθως καταλήγουν
σε μια σειρά από κλισέ απαντήσεις, που
συμπυκνώνονται εντέλει στη διαπίστωση,
ότι η ζωή είναι μεν ωραία, αλλά για
κάποιο περίεργο λόγο, την ζούμε δυσάρεστα
και καλό θα ήταν να μην το πολυ-σκεφτόμαστε,
γιατί μπορεί να καταλήξουμε και
καταθλιπτικοί. Αφού λοιπόν έχουμε κάνει
και το καθήκον μας όσον αφορά και την
φιλοσοφία και επειδή ούτε αυτή μας έδωσε
την λύτρωση που διακαώς αναζητούσαμε,
</span><span>τότε συνήθως
οδηγούμαστε σε κάτι πιο εύκολο και απλό
: κάποιος θα φταίει που δεν περνάμε κάπως
πιο ευχάριστα. Κάποιος κακόβουλος, με
την ευρεία σημασία του όρου, φταίει.
Αυτή, εκ των πραγμάτων, είναι μια πολύ
ανακουφιστική σκέψη. Διότι εφόσον
κάποιος άλλος φταίει, είναι εύκολο να
τον βρούμε και παρόλο που είμαστε ενάντια
στη βία από όπου και αν προέρχεται,
δικαιούμεθα να τον σταματήσουμε έστω
και δια της βίας, αφού μας στερεί την
ευτυχία από την ζωή μας.</span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span>Είναι
πολύ εύκολο να γίνει ορατό, ότι υπάρχει
πολύ κακόβουλο πνεύμα μέσα στο κόσμο
μας. </span><span>Δεν μπορεί
να το αρνηθεί κανείς αυτό. Όπου και να
κοιτάξουμε, δίχως αυτό να μας κάνει
ευφυείς, μπορούμε να δούμε το κακόβουλο
πνεύμα να περιφέρεται στη κοινωνία και
να μας περιγελά κατάμουτρα, δίχως να
ντρέπεται, δίχως να κρύβεται, δίχως να
είναι διατεθειμένο να σταματήσει να
είναι κακόβουλο και εντέλει δίχως να
έχει καμιά διάθεση να αλλάξει την στάση
του. Το έχει ξεκαθαρίσει αυτό σε όλες
τις συζητήσεις που έχουν γίνει μαζί
του. Οχυρώνεται πίσω από την θέση του,
την οποία ευθαρσώς διατυπώνει και μας
την πετάει στα μούτρα απλά λέγοντας :
αυτή είναι η φύση μου. </span><span><span lang="en-US">This
is my nature !! </span></span><span><span lang="el-GR">Μερικές
φορές το κακόβουλο πνεύμα αρέσκεται να
μιλάει και σε άλλες γλώσσες. </span></span><span><span lang="el-GR">Αυτό
μας εκνευρίζει κάπως, διότι νομίζουμε
ότι θέλει να μας ειρωνευτεί, αλλά δεν
θέλει να μας ειρωνευτεί, αυτή είναι η
φύση του, λέει την αλήθεια, όσο και αν
αυτό μας δημιουργεί μια πίκρα. Το
κακόβουλο πνεύμα όμως, σαν πνεύμα που
είναι, είναι αναγκαστικά διάχυτο και
έχει εξαπλωθεί σε όλες τις πλευρές της
κοινωνίας, έτσι ώστε δεν μπορούμε να το
πιάσουμε, σαν εξιλαστήριο θύμα και να
του σπάσουμε το κεφάλι, μια που και αυτό
διάχυτο είναι. </span></span><span><span lang="el-GR">Το
κεφάλι εννοώ.</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span><span lang="el-GR">Κάποιος
είπε, συζητώντας όλο αυτό το πρόβλημα
περί του κακόβουλου πνεύματος μια σκέψη
του. Ήταν μια απλή σκέψη που μας έκανε
όλους να στρέψουμε τα κεφάλια μας και
να τον κοιτάξουμε όμως με απορία. Αν το
κακόβουλο πνεύμα είναι τόσο κακόβουλο
και διάχυτο, μήπως ένα μέρος του υπάρχει
και μέσα μας ; Μήπως δηλαδή χωρίς να το
καταλαβαίνουμε είμαστε και εμείς φορείς
αυτού του κακόβουλου πνεύματος;
</span></span><span><span lang="el-GR">Καλοπροαίρετα
το είπε ο άνθρωπος και ήταν πραγματικά
άδικο, όταν όλοι συνειδητοποιήσαμε τι
ήθελε να πει, που του μιλήσαμε τόσο
άσχημα και λίγο απότομα. Έτσι δεν
προχώρησε την σκέψη του ευρύτερα και
καλά έπραξε, διότι όλοι παρατηρήσαμε
, όπως είπα κάπως έντονα, ότι αυτή είναι
μια πολύ “κακόβουλη” σκέψη. Διότι είναι
αρκετά δυσάρεστο να αρχίσεις να θεωρείς
τον εαυτό σου μολυσμένο, ενώ ομολογουμένως
είναι πιο συμφέρον να νομίζεις ότι
κάποιος άλλος σε μολύνει και σε κάνει
να μην είσαι ευτυχισμένος.</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span><span lang="el-GR">Ό</span></span><span><span lang="el-GR">πως
και για να πούμε τα σύκα -σύκα και την
σκάφη -σκάφη, γιατί μπλεχτήκαμε σε αυτή
την συζήτηση αν είμαστε ευτυχισμένοι
ή δυστυχισμένοι ; Ε!!! γιατί ; Η ζωή είναι
αυτή που είναι με τις ευτυχίες της και
τις δυστυχίες της. Γιατί πρέπει δηλαδή
να τις μετράμε, ποιες είναι καλύτερες
και ποιες χειρότερες ; Σημαίνουν τίποτα
αυτές οι λέξεις; Εδώ μετράμε νεκρούς
καθημερινά </span></span><span><span lang="el-GR">και
δεν σημαίνουν τίποτα, η ευτυχία και η
δυστυχία μας πείραξε ;</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">“<span><span><span lang="el-GR">Συγκεντρώσου
, ολισθαίνεις “ μου λέει μια φωνή μέσα
μου. </span></span></span>
</span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">“<span><span><span lang="el-GR">Συγκεντρώσου,
κάνεις την λάθος ερώτηση”</span></span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">“<span><span><span lang="el-GR">Εγώ
κάνω την λάθος ερώτηση;" απαντώ στη φωνή με οργή." Ξέρεις ποιος
είμαι εγώ;”</span></span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">“<span><span><span lang="el-GR">Ξέρω,
και αυτό που σου λέω είναι να κάνεις την
σωστή ερώτηση”</span></span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">“<span><span><span lang="el-GR">Τι
γίνεται ; ακούω φωνές ;”</span></span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">“<span><span><span lang="el-GR">Σκάσε, δεν έχεις βρει ακόμα την σωστή ερώτηση για αυτό μπερδεύεσαι”</span></span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">“<span><span><span lang="el-GR">Έσκασα”,
μπροστά στο κίνδυνο να αρχίσω να ακούω
φωνές </span></span><span><span lang="el-GR">που
να με επιπλήττουν κιόλας</span></span><span><span lang="el-GR">,
“έσκασα”. Μπροστά στο κίνδυνο να ακούω μόνιμα φωνές ξαναπήρα την σκέψη μου από την
αρχή της. Υπάρχει ζήτημα ευτυχίας ή
δυστυχίας. Απαντώ καταφατικά : </span></span><span><span lang="el-GR">υπάρχει.
Υπάρχει κάποιο κακόβουλο πνεύμα εκεί
έξω που με κάνει να αισθάνομαι δυστυχής
ή ευτυχής ; Απαντάω πάλι καταφατικά :
υπάρχει. Αν το εξαλείψω θα είμαι
ευτυχισμένος ; Γιατί δυσκολεύομαι να
απαντήσω; Ε!!! ΓΙΑΤΊ;</span></span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span><span lang="el-GR">Αλλάζω
παράγραφο για να δηλώσω, ότι ανάμεσα
στις δύο παραγράφους υπήρχαν πολλές
αντιφατικές σκέψεις . Όμως κάπου κατέληξα
: Όχι, ακόμα και αν μπορούσα να εξαλείψω το κακόβουλο πνεύμα δεν θα είχα λύσει τον γρίφο της ευτυχίας -δυστυχίας.</span></span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;"><span lang="el-GR"> Γιατί ακόμα δεν είχα βρει την σωστή
ερώτηση. </span></span><span style="font-family: arial;"><span lang="el-GR">Ποια
είναι αυτή η γαμημένη σωστή ερώτηση
στο ζήτημα μου ;</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span lang="el-GR">Άλλη
παράγραφος, άλλες σκέψεις , πολλές
σκέψεις, δύσκολες σκέψεις. Απελπίζομαι.
Μήπως είμαι βλάκας ; Εισπνοή -εκπνοή,
εισπνοή -εκπνοή και ξανά από την αρχή
εισπνοή εκπνοή !!!</span></span></span></p>
<p align="left" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span lang="el-GR">Τελευταία
παράγραφος. Λύτρωση. Όλα ήταν μπροστά
στα μάτια μου τόση ώρα, μια ζωή δηλαδή
για να ακριβολογούμε. Πως δεν το έβλεπα
; Μπορεί να είμαι και βλάκας. Χαμογελάω.
Δεν είναι κακό να είσαι και λίγο βλάκας
.Το κακό είναι να είσαι μόνιμα βλάκας
και να μην ακούς ποτέ τον εαυτό σου. </span></span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: arial;"><span lang="el-GR">Η
σωστή ερώτηση δεν είναι αν υπάρχει
ευτυχία ή δυστυχία και που οφείλεται. Δεν χρειάζεται να υπάρχει τέτοια ερώτηση. Έχει απαντηθεί από την ίδια την ζωή. Η ορθή ερώτηση </span></span><span style="font-family: arial;"><span lang="el-GR">είναι
αν θέλεις πραγματικά εσύ να είσαι ευτυχισμένος
ή αν θέλεις να είσαι δυστυχισμένος . Γιατί όταν απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση, θα ξέρεις του πως θα χαράξεις τον δρόμο σου και να μετακινήσεις αυτό που σου μπαίνει εμπόδιο. Μια κοινωνία
γίνεται ευτυχισμένη όταν οι άνθρωποι
της επιζητούν την ευτυχία και γνωρίζουν
γιατί την επιζητούν. Αυτοί και μόνον
αυτοί μπορούν να διώξουν ότι κακόβουλο
πνεύμα την επιβουλεύεται. !!!</span></span></span></p>ΛΥΓΚΕΑΣhttp://www.blogger.com/profile/08291304136520939807noreply@blogger.com3